Dead Bloggers Society

2022 μ. Χ. Ο Παναθηναϊκός εγκαινιάζει το καινούριο του γήπεδο, ενώ Κυριάκος Μητσοτάκης και Κώστας Μπακογιάννης είναι οι βασικότεροι ανθυποψήφιοι για τη θέση του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, στη θέση της Ντόρας, η οποία αρνείται να πάρει δημοσίως θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Ουδέτερη στάση φέρεται να τηρεί και ο πατέρας της. Στην Αθήνα βρέχει για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια και έστω κι αν πρόκειται για μια ψιχάλα δέκα λεπτών το γεγονός αναζωπυρώνει τις προσδοκίες του κόσμου. Τόσο η ελληνική όσο και η παγκόσμια μπλογκόσφαιρα διανύουν μια μακρά περίοδο ηρεμίας που διαδέχτηκε τα πρώτα ανήσυχα χρόνια. Τα πράγματα έχουν πια παγιωθεί και έχουν προβλεφθεί αναλυτικές νομικές ρυθμίσεις που καλύπτουν κάθε πρόβλημα το οποίο μπορεί τυχόν να προκύψει. Η Ανεξάρτητη Αρχή Επωνυμίας διατηρεί (εννοείται απόλυτα εμπιστευτικά) το πρωτόκολλο επωνυμίας των μπλόγκερς, παρέχοντας τον ειδικό αριθμό μητρώου, ο οποίος λειτουργεί και ως password δίχως το οποίο δεν μπορείς να μπεις για να ποστάρεις. Στην δημόσια εκπαίδευση έχει καταστεί υποχρεωτική η τήρηση μπλογκ κατά το Γυμνάσιο και τις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου (στους ανηλίκους ισχύει «η αρχή της περιορισμένης ανωνυμίας», καθώς οι καθηγητές και οι γονείς γνωρίζουν τα μπλογκ των μαθητών και παιδιών τους αντίστοιχα) και όποιος μαθητής δεν γράφει τα προβλεπόμενα τρία εβδομαδιαία ποστ μεταξύ διακοσίων και τετρακοσίων πενήντα λέξεων το καθένα, έχει αρχικά βαθμολογικές κυρώσεις και αν εξακολουθεί να μην συμμορφώνεται, μπαίνει στο πρόγραμμα παρακολούθησης από τον σχολικό ψυχολόγο, ο οποίος προσπαθεί να διερευνήσει τί πάει κατά βάθος στραβά με το παιδί και διστάζει να εκφραστεί. Τα μπλογκ δεν είναι πια άγνωστη λέξη σε κανένα, τα μπλογκ είναι καθεστώς. Ο διαφημιστικός τζίρος είναι υψηλός και επιτρέπει σε πολλούς μπλόγκερς να βιοπορίζονται από αυτό που ήταν κάποτε η λόξα και το χόμπι τους. Από τα πιο διαφημιστικά επιτυχημένα μπλογκ, αυτό του συνασπισμού επιλέκτων παλαιών δοξών του μπλόγκιν, οι οποίες συστεγάζονται στο ιστολόγιο υπό τον τίτλο «Κι όμως δεν το ξεκινήσαμε έτσι», νοσταλγώντας τα χρόνια τα παλιά, τα χρόνια τα ρομαντικά, καταγγέλλοντας συνάμα με φλογερό όσο και λυρικό λόγο το σημερινό ξεπούλημα των πάντων. Τον Φεβρουάριο του 2022, ανάμεσα στους καινούριους αριθμούς μητρώου που κάνει δεκτούς η Αρχή και μπαίνουν στο παιχνίδι, ένας αρχίζει να ξεχωρίζει. Λιγότερο από έναν χρόνο μετά, Θεοί και δαίμονες έχουν ξεσηκωθεί εναντίον του. Μολονότι ενεργεί εντός των κανόνων του μπλογκοσυστήματος κατορθώνει να το διαβρώνει και να το υποσκάπτει. Επτά στους δέκα μαθητές γράφουν στο μπλογκ τους γι' αυτόν, το ψευδώνυμό του γίνεται σύνθημα στις μαθητικές καταλήψεις και γκράφιτι στους ίδιους τοίχους που μέχρι πρότινος γραφόταν «Γέμισε η ζωή μας μπάτσους και μπλόγκερς». Μέχρι που ένας 16χρονος αυτοκτονεί. Στο σημείωμα αυτοκτονίας χρησιμοποιούσε μια ατάκα από ένα από τα πιο διάσημα ποστ εκείνου. Συλλαμβάνεται, αλλά ελλείψει άλλων επιβαρυντικών στοιχείων αφήνεται ελεύθερος. Αποφασίζεται όμως ότι είναι επικίνδυνη η συνέχιση της ιστολογικής παρουσίας του και η Ανεξάρτητη Αρχή Επωνυμίας τού αφαιρεί τον αριθμό μητρώου. Γράφει το τελευταίο του ποστ, το οποίο θα διαγραφεί, όπως και ολόκληρο το μπλογκ του, αμέσως μετά την αφαίρεση του άλφα μι. Πράγματι έτσι και γίνεται, η διαγραφή γίνεται αυτόματα κι αυτή την φορά δεν προλαβαίνει να δει ούτε ένα σχόλιο. Φυσικά το ποστ του προλαβαίνουν να το σώσουν κι αρχίζουν να το κυκλοφορούν παντού. Άγνωστο ποιός έριξε την ιδέα -μια ιδέα απόλυτα σύμφωνη με το πνεύμα του και όσα εκείνος έγραφε-, πάντως διαδίδεται αστραπιαία: την μεθεπόμενη ημέρα το πρωί, στις δέκα ακριβώς, σε όλα τα σχολεία, αλλά πια όχι μόνο σε αυτά, σε επιχειρήσεις εκατό ατόμων και σε σπίτια ενός, σε δημόσιες υπηρεσίες και σε καπό, άνθρωποι ανεβαίνουν πάνω στα θρανία τους, πάνω στα γραφεία τους, πάνω στα αυτοκίνητά τους, λέγοντας με συγκίνηση «O Blogger! My Blogger!».

Δεν μπορούν να τον δουν στα μάτια την ώρα που το λένε (δεν τα' χουν δει ποτέ τα μάτια του άλλωστε) αλλά δεν μπορούν να του το πουν ούτε στο μπλογκ του. Η ενέργεια τους όσο μαζική κι αν είναι, είναι άλλο τόσο πολυδιασπασμένη. Ένωσαν τόσοι πολλοί τις δυνάμεις τους με μοναδικό σκοπό να τις σκορπίσουν. Είτε χίλιοι είναι είτε δέκα χιλιάδες είτε ένα εκατομμύριο δεν θα το μάθει ποτέ, ούτε εκείνος, ούτε αυτοί, ούτε κανείς. Το διάβημά τους ήταν εξ ορισμού απονενοημένο, εξ ορισμού αναποτελεσματικό, εξ ορισμού μη κεφαλαιοποιήσιμο. Ο ακριβής αριθμός τους θα μείνει για πάντα μη καταγεγραμμένος, για πάντα διαφεύγων, για πάντα μη προσεγγίσιμος, παρά μόνο με εικασίες. Ήταν τόσοι πολλοί όμως αυτοί που είδαν άλλους μπροστά τους να σηκώνονται και να του αποδίδουν φόρο τιμής, που σύντομα όλοι μιλούσαν για το γεγονός.

Εκείνος πάλι έβλεπε, άκουγε και σιωπηλά χαιρόταν, χαιρόταν γιατί η διαίσθησή του δεν τον είχε απατήσει και η ποιητική μαζικότητα, η μη μαζική μαζικότητα για την οποία μιλούσε, ήταν τελικά η πιο αποτελεσματική απ' όλες, βγάζοντας τη γλώσσα στο υπ' αριθμόν ένα στοιχείο ασφαλείας κάθε συστήματος: την σιγουριά με το πόσους έχουν να κάνουν.