So far

Κάποιος θα πρέπει να επινόησε τον Κώστα Κ., διότι χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό (μα και τίποτα καλό) ένα ωραίο πρωί συνελήφθη. Όταν εννιά μήνες αργότερα ξύπνησε από ένα γλυκύτατο όνειρο, βρέθηκε μεταμορφωμένος σε έναν ματωμένο άνθρωπο. Ήξερε ότι ήταν άνθρωπος, αλλά ήξερε επίσης πως θα του έπαιρνε αρκετό χρόνο για να αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι είναι άνθρωπος. Του έλειπε η γλώσσα και οι σκέψεις του ήταν συγκεχυμένες και θολές. Ωστόσο του άρεσε που σκεφτόταν, του άρεσε που ήταν ελεύθερος στις προγλωσσικές του σκέψεις. Του άρεσε γενικώς. Ό,τι επιθυμούσε το 'παιρνε. Κι όταν δεν το 'παιρνε έκλαιγε. Γινόταν το δικό του. Όλα ήταν δικά του. Αυτό δεν κράτησε ούτε πολύ ούτε λίγο. Κράτησε κάπου που δεν υπήρχε χρόνος παρά μόνο όνειρο. Μέσα όμως στο όνειρο -ή ίσως έξω ακριβώς από αυτό- τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται. Άρχισαν να του λένε «μην» - άρχισε να νιώθει ένοχος. Τότε (με ένα έξοχο στρατηγικό τρικ που απέκρυψε επιμελώς από τον εαυτό του), αποφάσισε ότι αφού οι ενοχές του είχαν έρθει να αντικαταστήσουν τις ηδονές του, αυτός θα έβρισκε εφεξής ηδονή στις ενοχές του. Τις αγκάλιασε περιπαθώς και μεγάλωναν παρέα. Κατά καιρούς φορούσαν διαφορετικά προσωπεία για να μην τις βαριέται, για να τον καίνε διαρκώς. Και τον έκαιγαν. Όλα ήταν δικά του. Δικά του λάθη. Αυτό δεν κράτησε ούτε πολύ ούτε λίγο. Κράτησε κάπου που δεν υπήρχε χρόνος παρά μόνο υπενθύμιση, ρολόγια, κάμερες. Μέσα όμως στην υπενθύμιση -ή ίσως έξω ακριβώς από αυτή- τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Άρχισε να ξεχνά αυτό που έπρεπε να θυμάται, άρχισε να παίρνει τα «μην» της ζωής και να τα μεταφέρει σε λέξεις, άρχισε να νιώθει ελεύθερος εντός της γλώσσας. Της γραμμένης. Τότε (με ένα έξοχο στρατηγικό τρικ που απέκρυψε επιμελώς από τον εαυτό του), αποφάσισε ότι γραφή, ηδονή και ενοχή δεν μπορούν να διαχωριστούν, αποφάσισε ότι στο σώμα της γραφής όλα συναιρούνται, όλα επιτρέπονται κι όλες οι επιθυμίες μπορούν να ικανοποιηθούν, έστω και δια της αναπαράστασής τους, αποφάσισε ότι μεταφέροντας ενοχή στις λέξεις και αντλώντας ηδονή από εκεί, δεν είχε πια λόγο να αισθάνεται ενοχή έξω από τον κόσμο τους.

Κάποιος θα πρέπει λοιπόν να μετάλλαξε τον Κώστα Κ., διότι ξύπνησε ένα ωραίο πρωί και βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε άνθρωπο χωρίς συνείδηση, μεταμορφωμένος σε ρεμάλι, μεταμορφωμένος σε εγώκεντρο αποκλειστικής επιδίωξης επιθυμιών, μεταμορφωμένος πάλι σε μικρό -πολύ μικρό- αγόρι κατά πνεύμα, μα μεγάλο -πολύ μεγάλο- αγόρι κατά σώμα, μεταμορφωμένος σε μια ζωντανή αντίφαση, σε κάτι που δεν γίνεται κι όμως νά που γίνεται, κι είναι η ιστορία μιας μεταμόρφωσης που κι εγώ παρακολουθώ, παρακολουθώ και τη δικάζω, και τη δικάζεις κι εσύ μαζί, είναι η ιστορία κάποιου που παλιά δεν ήταν τίποτα, μετά μεταμορφώθηκε σε Κώστα Κ., τώρα έχει μεταμορφωθεί σε Γερασμένο Αγόρι, αύριο ποιός ξέρει και μεθαύριο θα ξαναμεταμορφωθεί σε ένα μεταθανάτιο τίποτα ή ίσως σε ένα μεταθανάτιο άλλο.