Τριλογία

Aνάμεσα στους χθεσινούς καλεσμένους του Τριανταφυλλόπουλου ήταν και ένας βουλευτής της Ν.Δ, ονόματι Μαρκόπουλος. Μετά την παρουσία του στην τόσο δημοφιλή εκπομπή, ο βουλευτής κερδίζει μια θέση και στο τόσο δημοφιλές ιστολόγιό μας, καθώς μας έδωσε -και εμείς με την σειρά μας θα μεταλαμπαδεύσουμε- τρεις νέες αφορμές για προβληματισμούς, κλείνοντας παράλληλα με το ποστ αυτό μια άτυπη μονοθεματική τριλογία (Πάρτυ Γνωριμιών Τηλεφώς - Μαντάμ Μποβαρύ - βουλευτής Μαρκόπουλος), που σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης περιστρέφεται γύρω από τον κοινό άξονα της μάστιγας της νευρικής ανορεξίας στην υποσαχάρια Αφρική. Πάμε:

1) Ο βουλευτής χρησιμοποίησε σε μια αποστροφή του λόγου του τον όρο «φτωχολογιά». Κάθε είδος λόγου, ακόμη και ο πολιτικός, χαρακτηρίζεται από την αισθητική του σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι θέλουμε να νομίζουμε. Η διάσταση ανάμεσα στο πώς λες κάτι και στο τί είναι αυτό που λες είναι τελικά ψευτοδιάσταση. Το πώς λες κάτι συγκαθορίζει καίρια το τί λες. Το πώς μοντάρεις μια ταινία δεν είναι θέμα φόρμας. Το πώς μοντάρεις μια ταινία είναι η ίδια σου η ταινία. Το πώς γράφεις ένα κείμενο δεν είναι θέμα ωραιότητος ή ελιτισμού. Άλλα λέει ένα κείμενο που γράφεται «αυθόρμητα», «προφορικά» και «λαϊκά» και άλλα λέει ένα κείμενο που πέραν του τί θέλει να πει, νοιάζεται για τον τρόπο που θα το πει, για τον τρόπο που θα κοιτάξει το εκάστοτε περιστατικό. Η αισθητική μας είναι η ματιά μας είναι η ουσία μας είναι η ψυχή μας. Δεν είναι κορδελάκια και φιοριτούρες. Συνεπώς φτώχεια μπορεί να υπάρχει σήμερα, φτωχοί με προβλήματα επιβίωσης μπορεί να υπάρχουν σήμερα, αλλά «φτωχολογιά» δεν υπάρχει σήμερα, παρά μόνο ως όρος του περασμένου αιώνα, με συγκεκριμένη ιδεολογική φόρτιση, αναφορά σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και ερμηνεία του συγκεκριμένου Νταλάρα (του Γιώργου δηλαδή).

Η ένσταση βιάζεται να εγερθεί: τι αλλάζει όμως τελικά αν την πούμε «φτωχολογιά» ή με άλλο όνομα; Για μένα αλλάζει, και μάλιστα καθοριστικά, καθώς αποκαλύπτει τον βαθμό ειλικρίνειας, ενδιαφέροντος, πολιτικής ευφυίας και επαφής με την εποχή του αυτού που την εκφέρει.

Δεύτερη ένσταση, ακόμη βιαστικότερη: ναι, αλλά έτσι δεν ανοίγει απλώς ο δρόμος στον πιο επιτήδειο, σε αυτόν που απλώς θα χρησιμοποιήσει πιο πιασάρικο και μοντέρνο λόγο;

Η δεύτερη ένταση γίνεται δεκτή από το δικαστήριο.

2) Δεκτή δεν είχε γίνει η ένσταση στην δίκη της 17Ν περί χαρακτηρισμού των εγκλημάτων ως «πολιτικών». Ο νομικός χαρακτηρισμός του «πολιτικού εγκλήματος» κατά το Σύνταγμα και η υπαγωγή των τρομοκρατικών χτυπημάτων στην έννοια αυτή, είναι πράγματι ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα και μπορούν να υποστηριχθούν ευπρόσωπα (αν και όχι εξίσου ευπρόσωπα είναι η -υποκειμενική μου- αλήθεια) και οι δύο απόψεις. Ωστόσο, αν βγάλεις το νομικό σκέλος της συζήτησης από την μέση, το να επιχειρηματολογείς πολιτικά, όπως ο ίδιος βουλευτής χθες, ότι η τρομοκρατία δεν έχει πολιτική διάσταση είναι τουλάχιστον αστείο.

3) Επίσης καλεσμένος χθες ήταν και ο γιατρός Ανευλαβής. Ο άνθρωπος αυτός που έγινε στα γεράματα τηλεοπτικός μαϊντανός, όχι για την επιστημοσύνη του, ούτε για το βάθος των απόψεών του, αλλά επειδή αυτοαναφλέγεται και αρχίζει το μπινελίκιασμα σε χρόνο dt, τα πήρε και χθες και άρχισε ένα φιλιππικό κατά των πολιτικών. Δικαίως (δικαιότατα) ο στην διπλανή καρέκλα Μαρκόπουλος άρχισε να του απαντά, στην αρχή σχετικά ήρεμα. Ο άλλος είχε φορτώσει όμως και γάβγιζε ακατάπαυστα. Λογικό και επόμενο να υψώσει και ο βουλευτής τη φωνή του. Μας δείχνει λοιπόν η κάμερα τους δυο τους δίπλα - δίπλα, να φωνάζουν ο ένας στην μούρη του άλλου, και μια ξανθιά γλάστρα (που ήταν κι εκείνη καλεσμένη) να τους κοιτά με συγκατάβαση και με το ζόρι συγκρατημένη ειρωνεία.

Το ηθικό δίδαγμα είναι βέβαια, ότι ο τρίτος, ο ουδέτερος, ο παρατηρητής, άπαξ και δει καυγά, σπανίως θα κάτσει να εξετάσει αν και πόσο προκλήθηκες. Ο Ανευλαβής (και φυσικά η κάθε ιστολογική μετεμψύχωσή του) θα κάνει ούτως ή άλλως και ανεξαρτήτως αφορμής αυτό που ξέρει καλά να κάνει, να χτυπιέται δηλαδή σαν την μαϊμού και να προκαλεί. Αν μπεις στη διαδικασία να απαντήσεις, τελικά η κάθε ξανθιά θα σε κοιτάξει σαν να είσαι το ίδιο πράγμα με τον μανουρατζή.

Στο παιχνίδι της μανούρας ο μανουρατζής είναι εξ ορισμού κερδισμένος και ο εκάστοτε στόχος του εξ ορισμού χαμένος. Με άλλα λόγια, κράτα τα επιχειρήματά σου για τον εαυτό σου, γιατί δεν περνάνε εδώ, εδώ το νόμισμα είναι η κραυγή, κραυγή εν τέλει απελπισίας και βαθιάς υπαρξιακής δυστυχίας.