Νάπολι, 1985

Kυκλοφόρησε σε dvd κι έτσι είδα για πρώτη φορά το «Μακαρόνι» του Έτορε Σκόλα. Η Νάπολι του 1985 ισότιμος συμπρωταγωνιστής του Μαστρογιάνι και του Λέμον, μια αληθινή πόλη ως αληθινό ντεκόρ μιας αληθινής ταινίας, μια πόλη που κινηματογραφείται με αγάπη, τρυφερότητα και ταλέντο κι έτσι μια στιγμή της ιστορίας της σώζεται για πάντα, όπως μια φωτογραφία σώζει για πάντα τα χαρακτηριστικά μας σε μια δεδομένη στιγμή του χρόνου, ένας κισλοφσκικός -πριν τον Κισλόφσκι- γέρος που περιμένει τον ήλιο να βγει μέσα από ένα σοκάκι και να τον λούσει όλον πορτοκαλί, φελλινικοί κομπάρσοι που μπαινοβγαίνουν σε κάθε πλάνο, μια ευρηματικότατη σκηνοθεσία, δυο μεγάλοι -και νεκροί πια- ηθοποιοί που πετάνε στρακαστρούκες στα βράχια ή κάθονται μπροστά στη θάλασσα, κουστουμαρισμένοι και με δερμάτινες τσάντες ανά χείρας, συζητώντας για το πόσο όμορφο είναι να χάνεις τον καιρό σου, ένα καμπανάκι που περιμένουμε -χρόνια πριν τις καμπάνες του «Δαμάζοντας τα Κύματα»- να χτυπήσει στην τελευταία σκηνή, η Νάπολι του 85, η Νάπολι που ετοιμαζόταν να ζήσει τις μεγάλες τις στιγμές, τις στιγμές του Ντιέγκο, τις μοναδικές στιγμές που θα γυρνούσε και για 'κείνη ο τροχός, ζούσε ήδη τις μεγάλες τις στιγμές, ελεύθερη και ωραία μέσα από τον φακό του Έτορε Σκόλα.

Τι άλλο να πω; Μου άρεσε.