Καλπασμός οκτώ ημερών
Τέλειωσα χθες την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος. Δεν είναι γνωστό, αν δεν κάνω λάθος τώρα πρέπει να πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα, είναι κάποιου Φλωμπέρ, λέγεται «Μαντάμ Μποβαρύ» και σκέφτηκα να γράψω δυο κουβέντες, καθώς οι νέοι συγγραφείς χρειάζονται τη στήριξή μας. Φαντάζομαι ότι και ο ίδιος θα λαχταρά να δει ότι κάποιος ασχολήθηκε με το έργο του. Λοιπόν:
1) Ο γιατρός Κάρολος Μποβαρύ θεραπεύοντας τον πατέρα της ερωτεύεται την Έμα και οι επισκέψεις στο σπίτι του ασθενή αποκτούν μια άλλη διάσταση:
«Του άρεσε να βλέπει τον εαυτό του να πλησιάζει την αυλή, να αισθάνεται σιμά στον ώμο του την φραχτιά που την τριγύριζε και ν' ακούει τον πετεινό που λαλούσε πάνω στον τοίχο. Του άρεσαν τα παιδιά που έρχονταν να τον συναντήσουν. Του άρεσε η σιταποθήκη και οι στάβλοι, του άρεσε ο γερο-Ρουό που του χτυπούσε το χέρι και τον έκραζε σωτήρα του, του άρεσαν τα μικρά τσόκαρα της δεσποινίδας Έμας πάνω στις πλυμένες πλάκες του μαγερειού».
Άπαξ και χτυπηθείς από έρωτα μην περιμένεις να νιώθεις μαγεμένος μόνο από εκείνη. Η μαγεία είναι ανθρωπίνως αδύνατο να περιοριστεί στην μορφή της και διαχέεται σε ό,τι την περιβάλλει, σε ό,τι είναι τμήμα του κόσμου της, στον φράχτη και το κικιρίκου του πετεινού, στην αποθήκη και τους στάβλους, στο γερασμένο χέρι του πατέρα της πάνω στο δικό σου και -εννοείται- στα ακουμπισμένα της τσόκαρα.
2) Ο Κάρολος παντρεύεται την Έμα. Πρώτη φορά στη ζωή του είναι πανευτυχής. Το πέμπτο κεφάλαιο της «Μαντάμ Μποβαρύ» κλείνει με αυτές τις δύο παραγράφους:
«Δεν μπορούσε να κρατήσει τον εαυτό του και να μην αγγίζει αδιάκοπα το χτένι της, τα δαχτυλίδιά της, το μαντίλι του λαιμού της. Κάποτε της έδινε στα μάγουλα δυνατά φιλιά μ΄όλο του το στόμα, ή σειρές φιλιά σ' όλο της το χέρι, από την άκρη των δαχτύλων έως την ωμοπλάτη, κι αυτή τον έδιωχνε σιγά, μισοχαμογελώντας και βαρεμένη, όπως κάνεις μ' ένα παιδάκι που τρέχει κατόπι σου.
Πριν παντρευτεί νόμιζε πως ήταν ερωτευμένη, αλλά η ευτυχία που έπρεπε να προκύψει από αυτή την αγάπη δεν είχε φανεί. Είχε σίγουρα απατηθεί, συλλογιζόταν. Και η Έμα ζητούσε να μάθει ποιά ήταν ακριβώς στη ζωή η έννοια της ευτυχίας, του πάθους, της μέθης που της είχαν φανεί πράματα τόσο ωραία μέσα στα βιβλία της».
3) Έχουν περάσει χρόνια γάμου, η Έμα απατά τον Κάρολο με έναν άλλο άνδρα, με τον οποίο έχει σχεδιάσει να κλεφτεί και να εγκαταλείψει τον άνδρα της. Ο Κάρολος:
«Όταν γύριζε τη νύχτα, δεν τολμούσε να την ξυπνήσει. Το γυάλινο καντήλι έκαμε στην κορυφή έναν τρεμουλιαστό φωτεινό κύκλο και, κλεισμένες οι κουρτίνες του μικρού λίκνου, έμοιαζαν με μια μικρή άσπρη καλύβα που κυρτωνόταν στο σκοτάδι, στην άκρη του κρεβατιού. Ο Κάρολος κοίταζε και τα δύο προσφιλή του πρόσωπα. Νόμιζε ότι άκουγε την ελαφριά αναπνοή του παιδιού του. Η μικρή Μπέρτα τους μεγάλωνε γρήγορα ... Α, πόσο ωραία θα 'ναι αργότερα, σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, όταν, μοιάζοντας στη μητέρα της, θα φορεί όπως και κείνη, το καλοκαίρι, τα μεγάλα ψάθινα καπέλα! Από μακριά ο κόσμος θα τις περνάει για αδελφές. Τη φανταζόταν να δουλεύει το βράδυ δίπλα τους, κάτω απ' το φως της λάμπας. Θα του κεντούσε παντούφλες, θα φρόντιζε το νοικοκυριό, θα γέμιζε το σπίτι ολόκληρο με την χάρη και την ευθυμία της. Τέλος, θα σκεφτόταν για την αποκατάστασή της, θα της έβρισκε κάποιον καλό νέο, με περιουσία. Θα την έκανε ευτυχισμένη. Κι αυτά θα βαστούσαν για πάντα.
Η Έμα δεν κοιμότανε, έκανε ότι ήταν κοιμισμένη. Κι όταν ο Κάρολος, πλάι της, βυθιζόταν στον ύπνο, εκείνη ξυπνούσε μέσα σε όνειρα διαφορετικά.
Έβλεπε ότι τέσσερα άλογα, που έτρεχαν με καλπασμό οκτώ μέρες, την είχαν φέρει σ΄ έναν καινούριο τόπο, απ' όπου δεν θα ξαναγύριζαν ποτέ πια».
Ένα ανδρόγυνο ξαπλωμένο δίπλα - δίπλα κάνει όνειρα διαμετρικά αντίθετα. Σύμφωνοι, ο Κάρολος είναι θεμελιωδώς βλαξ και τυφλός και δεν καταλαβαίνει ότι η γυναίκα του είναι αλλού.
Ωστόσο, πέραν της ηλιθιότητάς εκείνου και πέραν των τεχνασμάτων εκείνης, το γεγονός παραμένει ότι ένα από τα βασικότερα τεχνικά χαρακτηριστικά του μοντέλου «άνθρωπος» είναι ακριβώς αυτό:
το απόλυτα απρόσιτο των σκέψεών μας.
Δηλαδή είναι τεχνικά δυνατό να είσαι παντρεμένος με έναν άνθρωπο τριάντα και σαράντα χρόνια και να μην μπορείς να διανοηθείς όσα ο σύντροφός σου διανοείται μια ολόκληρη ζωή.
Ζω μαζί σου, ζούμε καλά, αγαπιόμαστε, κάνουμε παιδιά, γερνάμε, πεθαίνουμε, ωστόσο μπορείς ποτέ να ξέρεις με ποιόν στ' αλήθεια έζησες, μπορείς ποτέ να ξέρεις αν ήσουν παντρεμένος με την Έμα Μποβαρύ που είχες στο μυαλό σου ή την Έμα Μποβαρύ την αληθινή, αν ήσουν παντρεμένος με την Έμα Μποβαρύ του δικού σου μυαλού ή την Έμα Μποβαρύ του δικού της μυαλού;
Η απάντηση είναι όχι.
Σε βλέπω, σου χαμογελάω. Σ' αγαπάω ή σ' απεχθάνομαι;
Με βλέπεις, μου χαμογελάς. Μ' αγαπάς ή μ΄απεχθάνεσαι;
Τι σκέφτεσαι;
Τι σκέφτεσαι;
Η μητέρα όλων των ερωτήσεων, η πηγή όλων των μυστηρίων.
posted by Old Boy @ 8:38 μ.μ.
39 comments
39 Comments:
Να κάνω ένα μικρό σχόλιο...;
Ο Φλωμπέρ δεν είναι νέος συγγραφέας και το βιβλίο που διάβασες ανήκει στην κλασσική -πιο κλασσική δεν γίνεται!- λογοτεχνία.
Πραγματικά ελπίζω η εισαγωγή σου :"είναι κάποιου Φλωμπέρ, λέγεται «Μαντάμ Μποβαρύ» και σκέφτηκα να γράψω δυο κουβέντες, καθώς οι νέοι συγγραφείς χρειάζονται τη στήριξή μας. Φαντάζομαι ότι και ο ίδιος θα λαχταρά να δει ότι κάποιος ασχολήθηκε με το έργο του."
να είναι απλώς χιουμοριστική! Η "Μανταμ Μποβαρύ" γράφτηκε το 1857 και ο ιδιος ο συγγραφεας πέθανε το 1880!
Το βιβλίο που διάβασες πρόλαβε ήδη και να γίνει ταινία (το 1949,μάλιστα).
Του Φλωμπέρ είναι επίσης και η "συναισθηματική εκπαίδευση" (L'?ducation sentimentale). Αυτό είναι κάπως περισσότερο γνωστό,στην ελλάδα.
Ο υπόλοιπος κόσμος,βέβαια, έχει εδώ΄και χρόνια καταλάβει την τεράστια λογοτεχνική αξία της Madame Bovary.
Πάντως, χαίρομαι που σου άρεσε το βιβλίο.
Θεωρείται μια καταπληκτική αρχή για να μυηθεί κάποιος στην κλασσική λογοτεχνία -που άγγλοι και γάλλοι τόσο εκτιμούν. εμείς απλώς αδιαφορούμε.
Όσο για τους νέους συγγραφείς που χρειάζονται την στήριξη μας (και από εμένα τουλάχιστον έχουν απλετη), καλό θα είναι να διαβάσουν και λίγο απο αυτού του είδους την λογοτεχνία. Ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος που όμως περνάνε τόσα μηνύματα περί ανθρωπινης ύπαρξης!Διότι, ναι κι όμως δεν χρειάζεται να φιλοσοφείς για 200σελίδες λες και γράφεις στο ημερολόγιο σου για να μιλήσεις περί έρωτα ή οτιδήποτε άλλο!
Οι άνθρωποι γράφαν μυθιστορήματα και κατάφερναν να πουν πολλά περισσότερα!
Όπως και να έχει, σου προτείνω να συνεχίσεις με τις "μεγάλες προσδοκίες" του Ντίκενς!
Απολαύστε την ανάγνωση...
-ελευθερία!
Γιατί σου φαίνεται τόσο περιεργο μπόυ? Αν κάποιος θέλει να πιστέψει ότι ξέρει τον σύντροφό του δεν μπορείς να τον μεταπείσεις.
Φυσικά και είναι δυνατόν. Για την ακρίβεια, είναι το μόνο δυνατόν:)
Να ΜΗ γνωρίζεις, εννοώ.
Ελευθερία, το ποστ αυτό γράφτηκε το 1857, απλά για τεχνικούς λόγους (δεν είχαν εφευρεθεί τότε κατά σειρά η τηλεφωνία, το ίντερνετ και τα μπλογκ) το ποστάρισα σήμερα. Αν δεις στην προμετωπίδα του μπλογκ γράφει «Ανάβαλε για λίγο τον θάνατό σου για να σου πω μια ιστορία». Αυτό έχω κάνει πρώτος απ' όλους εγώ. Ανέβαλα τον θάνατό μου έως σήμερα (που εφευρέθηκαν κατά σειρά η τηλεφωνία, το ίντερνετ και τα μπλογκ) προκειμένου να μπορώ να ποστάρω.
Ελευθερια, μηπως απο καπου γνωριζομαστε;
Δινω στοιχεια: Εισαι πχ 22 χρονων;
--
e.
Old boy ευχαριστώ πολύ για την σπιρτόζικη απάντηση σου.
Χαίρομαι ιδιαιτέρως που ανέβαλες τον θανατο σου και έτσι μας έφθασες ως εδώ από το 1857.
Όπως επίσης χαίρομαι που σου άρεσε και η Μανταμ Μποβαρύ.
Νομίζω ότι εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως δεν είναι τόσο τραγικό να μην ξέρουμε τι ακριβώς σκέπτεται ο άλλος.
Διότι αυτή είναι και η γοητεία των σκέψεων(που κατα την γνώμη μου είναι η ειλικρινέστερη έκφανση ενός ανθρώπου).
Πολλές φορές ούτε και εμείς οι ιδιοι γνωρίζουμε τι σκεφτόμαστε.
Είναι όμως τόσο μαγευτικό να παιδεύεσαι για να βρεις τι στο καλό μπορεί να σκέφτεται τώρα ο άλλος!Ακόμα κι όταν η πραγματικότητα έρχεται για να σε απογοητεύσει. Ακόμα κι έτσι . . .
Και για να καταλήξω,
αναρωτιέμαι anonymous τι σε κάνει να πιστεύεις ότι γνωριζόμαστε.
Θα ηταν ιδιαιτέρως κολακευτικό για εμένα αν απο το προηγούμενο comment-to-the-post μου, εσύ εντόπισες το προσωπικό δείγμα γραφής μου. Θα ηταν ιδιαιτέρως κολακευτικό.
Δεν είμαι 22χρονών,παρόλα αυτά. Κοντεύω απειλητικά-ζήτημα μηνών όχι ημερών όμως-να κλείσω τα 21.
Αν η ηλικία μου δεν είναι τόσο απογοητευτική -εννοώ ότι ακόμα πιστεύεις ότι ίσως γνωριζόμαστε- και θες να απαντήσω για κάποιο άλλο στοιχείο - εγώ είμαι εδώ!
-ελευθερία!
Απρόσιτες θα παραμένουν πάντα οι δευτερες σκεψεις, ο καθένας αφήνει να φανεί μονο αυτό που θελει να αποκαλύψει. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν σταματουν να σκέφτονται με ρυθμούς ιλλιγιώδεις. Πως να το μοιραστεις αυτό; Επί του παραδειγματος τώρα ο Κάρολος ως "θεμελιωδώς βλαξ και τυφλός" δεν φαίνεται να συγκεντρωνει τις προϋποθέσεις για μια πιο διαυγή αναγνωση του μυαλού της συζύγου του. Άσε που το μυαλό της γυναικός όπως και η ψυχή της είναι άβυσσος.
Καλημερες.
Η τυφλότητά του όμως του χάριζε την ευτυχία …
Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έγραψες το post το 1857. Εν έτει 2007 είναι πολύ δύσκολο ένα τέτοιο μυθιστόρημα να προκαλέσει κάποια έντονη συγκίνηση στον σημερινό αναγνώστη. Η πλοκη του, έχοντας περάσει πλέον στο συλλογικό υποσυνείδητο, είναι απολύτως προβλέψιμη, οι χαρακτήρες κοινότυποι και χωρίς ιδιαίτερο φιλοσοφικό βάθος, η κυριαρχη του ιδεα ("Η απελευθερωτική φύση του έρωτα ως μοναδική πηγή αληθινής ευτυχίας και προσωπικού αυτοπροσδιορισμού") φαντάζει αφελής στην κυνική εποχή της μετανεωτερικής αποδόμησης. Σίγουρα ανατρεπτικό και χρήσιμο για τον ιστορικό του μέλλοντος που δεν διαθέτει ακόμη μια χρονομηχανή για να μελετήσει την πρώιμη αστική κοινωνία.
μου φαίνεται ότι πρέπει να ρίξω άλλη μια ματιά στο βιβλίο αυτό που έχω να το διαβάσω εδώ και...
κάπου εδώ στη παλιά βιβλιοθήκη θα τό'χω
old boy να μην ξεχνάμε το ενδιάμεσο, όταν δε σου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. το να αγαπάς ή να απεχθάνεσαι σημαίνει ότι ο άλλος σου προκαλεί πολλά συναισθήματα και αυτό συμβαίνει με λίγους ανθρώπους στη ζωή μας. νομίζω ότι το ενδιάμεσο επικρατεί τις περισσότερες φορές. εγώ τώρα σε αγαπώ ή σε απεχθάνομαι; πώς το σκέφτεσαι;;
old boy,
το ερώτημα πού δεν έχει ακόμη απαντηθεί είναι: Τί ακριβώς συνέβη μέσα στο σκεπαστό αμάξι;
Πάντως αν κρίνω από τα σχόλια, η Ελευθερία σίγουρα δεν κατάλαβε τί σκεπτόταν όταν έγραφε ο Old Boy?
@ mpoukatsas
Εγώ δεν διάβασα το βιβλίο το 2007 αλλά το 1999. 'Ηταν η στιγμή που κατάλαβα ότι δεν θα γινόμουν συγγραφέας γιατί ποτέ δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι ανάλογο. Η πραγματική λογοτεχνία διαβάζεται ως αυτό που είναι και όχι ως κοινωνιολογικό ή ιστορικό δοκίμιο. Και όλη η μετανεωτερική αποδόμηση του κόσμου δεν μπορεί να αγγίξει τη μαγεία της μεγάλης τέχνης. Όσο για την "απελευθερωτική φύση του έρωτα ως μοναδική πηγή αληθινής ευτυχίας", αυτή μπορεί να είναι η κυρίαρχη ιδέα κάποιας μεξικάνικης σαπουνόπερας αλλά πάντως όχι της "Μαντάμ Μποβαρύ". Το βιβλίο μιλάει για την προδοσία που επιφυλάσσει η πεζή πραγματικότητα σε κάθε ονειροπόλο ιδεαλιστή, είτε αυτός είναι μια καταπιεσμένη νοικοκυρά στη γαλλική επαρχία, είτε ένας εξεγερμένος που βλέπει την επανάσταση να τρώει τα παιδιά της, είτε κάποιος που ανακαλύπτει ότι για να πετύχει τους στόχους του πρέπει να παραβιάσει τις αρχές του. Βέβαια για να συντονιστεί κανείς με την ιδιοσυγκρασία του Φλωμπέρ θα πρέπει τουλάχιστον να έχει ξεκινήσει ως ιδεαλιστής. Δεν συνίσταται στους εκ γενετής συμβιβασμένους ή κυνικούς.
Νομίζω old boy, ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση...ίσως ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το τι σκέφτεται ο ανθρωπός σου, αλλά υπάρχει θεωρώ, έστω και με πιθανότητα λάθους, ένας κάποιος μπούσουλας... χτυπάει το τηλέφωνο κι είναι ο ανθρωπός σου στην άλλη γραμμή και σου λέει κάτι που θυμήθηκε για να γελάσετε κι ύστερα ξαναχτυπάει κι είναι πάλι ο ίδιος για να μοιραστεί μαζί σου μια χαζή ανασφάλεια... κι ύστερα σε περιμένει το βράδυ κι ας πεινάει για να φάτε μαζί και να σου πει τα νέα της ημέρας...κι η ζωή του παίζει σε συνέχειες μπροστά στα μάτια σου κι εσύ δεν χάνεις επεισόδια...το νιώθεις όταν είσαι κοντά στο μυαλό και την ψυχή του άλλου, το προδίδουν χίλιες ασήμαντες λεπτομέρειες...
«το ερώτημα πού δεν έχει ακόμη απαντηθεί είναι: Τί ακριβώς συνέβη μέσα στο σκεπαστό αμάξι;»
Κοίτα, αν σκεφτείς όλους αυτούς τους κορσέδες που φορούσαν τότε οι γυναίκες και το συσσωρευμένο πάθος ετών του Λεόν, θεωρώ εξαιρετικά πιθανή την πρόωρη εκσπερμάτωση.
Γι' αυτό και η βόλτα στο αμάξι συνεχίστηκε επί μακρόν, μέχρι ο Λεόν να συνέλθει, να ανασυγκροτηθεί και να γίνουν με την Έμα σώμα ένα.
«Η τυφλότητά του όμως του χάριζε την ευτυχία …»
Έχεις απόλυτο δίκιο, Ηοuli V. Ένας Κάρολος με τα μάτια ανοιχτά θα ήταν δυστυχής.
@gay super hero
Δεν διαφωνώ ριζικά με τις παρατηρήσεις σου πέρα από το ότι θεωρείς την εξύμνηση της απελευθερωτικής ιδέας του έρωτα αποκλειστικότητα μιας μεξικάνικης σαπουνόπερας. Ο έρωτας εξάλλου δεν είναι η κατεξοχήν επαναστατική πράξη που υπερθεμάτιζαν οι σουρεαλιστές και ως εκ τούτου καταδικασμένη εν τη γενεσει της σε μια καταπιεστική μικροαστική κοινωνία; Όντως το βιβλίο δεν είναι για κυνικούς, καθώς μέσα από τα διαρκη ρήγματα στα ιδεαλιστικά τους σχέδια έχουν βιώσει από πρώτο χέρι το περιεχόμενό του. (παρένθεση: Η μετάφραση των εκδόσεων ΕΞΑΝΤΑΣ είναι απαράδεκτη -ελπίζω να κυκλοφορεί κάποια καλύτερη στην ελληνική αγορά)
Μpoukatsas, το θέμα νομίζω δεν είναι το τι είναι ο έρωτας, αλλά το πώς αντιμετωπίζει τον έρωτα ο κάθε συγγραφέας. Και εδώ ο Φλωμπέρ -νομίζω- κάθε άλλο παρά εξιδανικεύει την Μαντάμ Μποβαρύ και τις ερωτικές αναζητήσεις της. Νομίζω ότι η ματιά του είναι στην άλλη άκρη του μελό, είναι χειρουργική και ως εκ τούτου αποκαλυπτική. Γι' αυτό διαφωνώ και με όσα λες παραπάνω περί κοινότοπων χαρακτήρων.
Όσο για την "απελευθερωτική φύση του έρωτα ως μοναδική πηγή αληθινής ευτυχίας", αυτή μπορεί να είναι η κυρίαρχη ιδέα κάποιας μεξικάνικης σαπουνόπερας αλλά πάντως όχι της "Μαντάμ Μποβαρύ".
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, Gay Super Hero.
«Το βιβλίο μιλάει για την προδοσία που επιφυλάσσει η πεζή πραγματικότητα σε κάθε ονειροπόλο ιδεαλιστή»
Και όχι μόνο. Στο κομμάτι που παραθέτω τόσο ο Κάρολος όσο και η Έμα ονειρεύονται την ευτυχία (για τον Κάρολο η ευτυχία συνίσταται στη διαιώνιση αυτού που ζει - για την Έμα στην καλπάζουσα απομάκρυνση από αυτό που ζει, για τον Κάρολο η ευτυχία είναι εδώ και μόνο εδώ - για την Έμα η ευτυχία είναι όσο πιο μακριά από εδώ), αλλά η πραγματικότητα τους προδίδει εν τέλει εξίσου και τους δύο, ονειροπόλους και πεζούς.
Μπήκα αναγκαστικά στον καινούριο μπλόγκερ και βλέπω ότι κάποια ψευδώνυμα σβήστηκαν.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν θέλησα να υπονοήσω ότι οι αναζητήσεις της Madame Bovary αποτελούν εξιδανικευμένα παραδείγματα επαναστατικού έρωτα, το αντίθετο μάλιστα. Ως χαρακτήρας ασφαλώς διαθέτει μια ενστικτώδη ευαισθησία σε αντιδιαστολή με την περιρρέουσα χοντροκοπιά και ιδιοτέλεια. Ωστόσο, η ευαισθησία αυτή φαίνεται να μην συμβαδίζει με μια ανάλογη παιδεία, καθώς οι ιδέες της πηγάζουν κυρίως από ρομάτζα του συρμού (μεξικάνικες σαπουνόπερες όπως γράφει και ο Gay super hero), κάτι αναπόφευκτο δεδομένης της κοινωνικής της θέσης. Ως εκ τούτου τα παθήματα της είναι αναμενόμενα σε κάποιον βαθμό από τον υποψιασμένο αναγνώστη και το ενδιαφέρον πέφτει κυριώς στον λόγο του Φλωμπερ που, δυστυχώς, χάθηκε στη μετάφραση που είχα προ δεκαπενταετίας να διαβάσω. Οι χαρακτήρες του Φλωμπέρ είναι πέρα για πέρα αληθινοί, αυτό όμως δεν τους κάνει απαραίτητα και ενδιαφέροντες για τον σημερινό αναγνώστη.
Επειδή από ότι κατάλαβα, σας άγγιξε η φενάκη της ευτυχίας στο βιβλίο, αντιγράφω ενα απόσπασμα από ενα άλλο κλασσικό έργο, το οποίο σαφέστερα προτιμώ:
And as the moon rose higher the inessential houses began to melt away until gradually I became aware of the old island here that flowered once for Dutch sailors' eyes - a fresh, green breast of the new world. Its vanished trees, the trees that had made way for Gatsby's house, had once pandered in whispers to the last and greatest of all human dreams; for a transitory enchanted moment man must have held his breath in the presence of this continent, compelled into an aesthetic contemplation he neither understood nor desired, face to face for the last time in history with something commensurate to his capacity for wonder.
Aλκμήνη, δεν διαφωνώ ως προς τον μπούσουλα. Πιστεύω όμως, ότι ακόμη και οι άνθρωποι «ανοιχτά βιβλία», θα έχουν ένα μυστικό κομμάτι σκέψεων.
Αeraki, με ενέπνευσε η φανερή επιθυμία να καταλάβω πώς ένα κείμενο μπορεί να εξακολουθεί να επαινείται 1 1/2 αιώνα μετά τη συγγραφή του.
Μpoukatsas, εύστοχη η παρομοίωση των ρομάντζων που διάβαζε η Έμα με τις σαπουνόπερες. Νομίζω ότι ακριβώς αυτό επεδίωξε να κάνει ο Φλωμπέρ (και αν διαφωνεί, μπορεί ευχαρίστως να αντικρούσει αυτά που λέω): επεδίωξε δηλαδή να πραγματευθεί ένα θέμα παρόμοιο με των ρομάντζων αλλά από την αντίθετη όψη του, την μη ωραιοποιημένη αλλά την κατά το δυνατόν πιο κοντινή στην πραγματικότητα.
Όσο για το τι με κέρδισε περισσότερο στο βιβλίο, είναι λεπτομέρειες όπως αυτή που αναφέρω και στο ποστ για το τέλος του πέμπτου κεφαλαίου: μέχρι εκείνο το σημείο δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα και ένδειξη ότι η Έμα δεν συμμερίζεται την ευτυχία και τον έρωτα του άντρα της. Εγώ ας πούμε που ήξερα ότι η Μαντάμ Μποβαρύ θα απιστήσει, φανταζόμουν ότι θα ξεερωτευόταν σιγά σιγά. Ωστόσο, ξαφνικά, απότομα, χωρίς ταρατατζούμ, σαν ψυχρολουσία, ενώ έχει φιλοτεχνήσει το πορτρέτο ενός άνδρα που επιτέλους βρίσκει την απόλυτη ευτυχία, μέσα σε τρεις προτάσεις μάς πληροφορεί ότι ο έρωτας και η ευτυχία του είναι μονομερής
Sorry κιολα, αλλα με ολα αυτα τα χωροχρονικα αλματα εχω μπερδευτει: τελικα εισαι μπροστα ή πισω απο την εποχη σου;
Λουκ, μπορείς να με αποκαλείς «Ανάστροφο Δανιήλ Χ 1 1/2». Δηλαδή ο Βασίλης ο Δανιήλ δήλωσε κάποτε ότι είναι εκατό χρόνια μπροστά από την εποχή του, ενώ εγώ είμαι εκατόν πενήντα χρόνια πίσω από την δική μου.
Αλκμήνη συμφωνώ μαζί σου ότι οι σχέσεις είναι πολυδιάστατες. Όμως, αυτό που με στενοχωρεί είναι να βλέπω να διαιωνίζεται στον 21ο αιώνα η ελιτίστικη και ακαδημαϊκή διχοτομία ανάμεσα στην υψηλή και «χαμηλή» κουλτούρα που αντιστοιχεί φυσικά στην κλασική νεωτερική και τη μετανεωτερική λογοτεχνία. Κατά πρώτον, για να αποδοθεί δίκαια η έννοια της μετανεωτερικής αποδόμησης θα πρέπει να σχολιαστεί χίλιες φορές σύμφωνα με θεωρίες, οι οποίες είναι άλλοτε σύμφωνες και άλλοτε αντικρουόμενες ή μήπως νομίζετε ότι είναι κάτι απλό;; Ο ολδ μπόι είναι μετανεωτερικός, κυνικός και πολεμικός με χιουμοριστική ρητορική εντιουκέιτορ αλλά τον διαβάζετε αδιάλειπτα. Δε θα μας πέσει η μούρη αν αποδώσουμε δικαιοσύνη σε ό,τι είναι καλό ανεξάρτητα από την εποχή που ανήκει. Αρκεί να κοιτάξουμε σχολαστικά τα βιογραφικά των μεγάλων νεωτερικών για να διαπιστώσουμε ότι η καραεπανάστασή τους στηρίχθηκε σε μικροαστικές πλάτες. Η μετανεωτερικότητα, το μπαστάρδι της, αυτήν την υποκρισία ντυμένη ως ουτοπία και ιδεαλισμό πληρώνει, εξού και ο κυνισμός. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν εξαιρετικά κείμενα πολύ πιο ειλικρινή από ανθρώπους ποικίλων μπακγκράουντ (ιδιαίτερα στο εξωτερικό) που συναγωνίζονται-ανταγωνίζονται εκατοντάδες άλλους επίδοξους συγγραφείς σε τελείως δυσμενείς εποχές. Δεν ήταν όλοι φτωχοί Βαν Γκονγκ ούτε ντανταϊστές. Ακόμη και ο Μπωντλαίρ (με μια έννοια περιθωριακός) και σχεδόν όλοι οι ομοϊδεάτες του ήταν παιδιά της αστικής τάξης. Ο καημένος ο Φλωμπέρ αντί να γίνει δικηγόρος που ήθελαν οι ιατρο-γονείς του έγινε λογοτέχνης. Να μιλήσουμε για τον T.S. Eliot και την ομάδα Bloomsbury, που μιλούσαν εκ του ασφαλούς, ποια ακριβώς ρήγματα έπρεπε να ξεπεράσουν, την ιδιωτική αγιοποίησή ή την αγιοποίηση του οπίου;; Η ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ Αμερική, εδώ ήταν όλοι προνομιούχοι δεκαετίες πριν αναγνωριστούν οι νεωτερικοί της απέναντι ηπείρου. Αναγνωρίζουμε κάτι γι’ αυτό που είναι εντός συνολικού context και όχι μεμονωμένα. Και αυτά τα γράφει άνθρωπος που δεν ανήκει σε κανέναν απτό πολιτικό χώρο.
Είναι όλα αυτά; Ιδέα δεν είχα, τόσο καιρό πίστευα ακράδαντα ότι ο old boy ήταν απλώς ο old boy.
Aυτός, Passenger, ήταν ο Old Boy στον παλιό μπλόγκερ. Τώρα με τον καινούριο αναβαθμίσθηκα ;)
Αγαπητέ 1-Πράγα, ή μάλλον 2-Πράγα,
Το θεμελιωδέστερο ερώτημα όλων των εποχών δεν είναι τι σκέφτεσαι. A penny for your thoughts my dear, όπως λέγανε κάποτε και οι Marillion. To πιο σημαντικό ερώτημα είναι η ερώτηση της Μαργαρίτας (κατά Γκαίτε):
Υπάρχει Θεός;
Οσο για τον Φλωμπέρ ήταν καλός για τα μέσα του ΧΙΧ, στη συνεπή ακολουθία του Scott και των άλλων ρομαντικών. Ωστόσο, το να είσαι σ' ένα γάμο και να ξεφεύγεις για έναν έρωτα, δεν είναι πλέον κάτι το τόσο αντισυμβατικό, όσο τότε.
Και δεν (αυτό)τιμωρείται με αυτοκτονία.
Αντιθέτως, τα άνθη του κακού παραμένουν ακόμη και σήμερα ανατρεπτικά, αιρετικά και αδιόρθωτα ηδονικά.
chocolate eater
ΥΓ Αλήθεια, υπάρχουν 21χρονα που ασχολούνται με την κλασσική λογοτεχνία; Υπάρχει ελπίς!
Chocolate eater,
αν δεν σου κάνει ο Φλωμπέρ
ρίχτο στα Πτι Μπερ.
Γιατί ακόμα και οι μεγάλοι συγγραφείς μπορεί να κατηγορηθούν ότι ξεπεράστηκαν, τα μπισκότα Παπαδοπούλου ΠΟΤΕ.
Αεράκι, είμαι χαζός, μιλούσες για την ταινία. Να πω ότι δεν την είχα δει κιόλας :(
Τέλος πάντων, όχι, το είχα αρχίσει ήδη το βιβλίο και ήμουν στην μέση όταν την είδα την ταινία. Καλή, αλλά προτιμώ με διαφορά την προηγούμενη του σκηνοθέτη: http://us.imdb.com/title/tt0247425/
Μιλώντας εκ πείρας έχοντας 14 χρόνια γάμου στην πλάτη μου, σας το υπογράφω: κανείς δεν μαθαίνει ποτέ κανέναν. Υπάρχουν κάτι εκπλήξεις.... άλλο πράγμα. Και ναι, ο Φλωμπέρ και ο κάθε Φλωμπέρ είναι κλασικός και δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα. Αν γίνουν οι σωστές αναλογίες πόσα ζευγάρια Καρόλου και Έμας υπάρχουν γύρω μας; Πάρα πολλά.
"Κάτι που καταλογίζω στο βιβλίο του είναι πως το καλό είναι υπερβολικά απόν."
Σαιντ-Μπεβ, για τη Μαντάμ Μποβαρύ
"Κάτι που αναγνωρίζω σε αυτό το βιβλίο είναι πως το καλό και το κακό είναι πέραν τής ουσίας."
Thrass, για τη Μαντάμ Μποβαρύ
Υπάρχει άλλο βιβλίο, γραφτό η άγραφτο παλιό ή καινούργιο που να περιγράφει καλύτερα τη δυστυχία; Προς έκπληξη ακόμη και δική μου το πρωτοδιάβασα όταν γεννήθηκα το 1678 όταν το δημοσίευε σε συνέχειες η Εσπρεσσο της εποχής.(η οποία παρεπιπτόντως ανέβαλε το θάνατό της)
Τhrass, το σχόλιο σου καλύπτεται από ένα μυστηριώδες πέπλο.
Καθυστερημένα και στα γρήγορα:
Λες "δεν ξέρεις με ποιόν στ' αλήθεια έζησες". Μα είσαι αυτό που σκέφτεσαι ή αυτό που κάνεις, τελικά; Μετράει το μύχιο παρασκήνιο των σκέψεων ή η συνέπεια ετών στις πράξεις; Αν βγάλεις πόρισμα, ενημέρωσε πλζ.
Σύμφωνα με το πόρισμα, μετρούν φυσικά και τα δύο, μετράει η πάλη αναμεταξύ τους, μετράει το αν το κίνητρο που ωθεί στην αντιδιαστολή σκέψεων και πράξεων είναι ευγενές ή ευτελές.
Ναι, αλλα ουδέν ευγενές αμιγές ευτελούς και τράβα βγάλε συμπέρασμα μετά.
Πάντως, χαίρομαι που είμαστε σφαλισμένα κρανιόκουτα και οχι συγκοινωνούντα δοχεία. Πρώτα θα ερχόταν οι εγκεφαλικές κολλεχτίβες, μετά οι φυσικές, ανεπιτήδευτες σχέσεις (μπρρ) και στο τέλος να δεις που θα επερχόταν και η κατάργηση του κραγιόν, αν είναι δυνατόν.
Oυδέν ευγενές αμιγές ευτελούς και ουδέν ευτελές αμιγές ευγενούς.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home