Ο Αναξίμανδρος και ο Λεοπόλδος

Ο Αναξίμανδρος και ο Λεοπόλδος είναι δίδυμοι. Κανείς τους δεν είναι μεγαλύτερος από τον άλλο, ούτε για δευτερόλεπτα, καθώς κατά ένα ιατρικό παράδοξο βγήκαν ταυτόχρονα από τον κόλπο της μητέρας τους, εντελώς ταυτόχρονα, σε σημείο που αν ήταν σπρίντερ ούτε το φωτοφίνις δεν θα έβγαζε άκρη. Ο Αναξίμανδρος και ο Λεοπόλδος είχαν όλες τις γνωστές ψιλομεταφυσικές ιδιαιτερότητες των διδύμων, ήτοι ήταν στεναχωρημένος ο ένας στην ανατολή και το καταλάβαινε αμέσως ο άλλος στη δύση και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτές τις μέρες, τον Αναξίμανδρο (όπως και σεβαστό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού) τον ταλαιπωρεί μια ίωση που δεν λέει να υποχωρήσει, ενώ τον Λεοπόλδο (που όπως και σεβαστό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού έχει αρκετές βδομάδες να κάνει έρωτα) τον ταλαιπωρεί μια στύση που δεν λέει να υποχωρήσει. Δηλαδή, για να μην υπερβάλλουμε, υποχωρεί αλλά επανέρχεται. Η στύση. Η ίωση δεν υποχωρεί καθόλου. Ο Αναξίμανδρος και ο Λεοπόλδος είναι αυτό που λένε «άνθρωποι του πνεύματος», ωστόσο αυτές τις μέρες είναι το σώμα τους που έχει πάρει το πάνω χέρι.

Το σώμα του Αναξίμανδρου υποφέρει, ζητώντας να επανέλθει σε μια ουδέτερη κατάσταση μη σωματικών συγκινήσεων.

Το σώμα του Λεοπόλδου υποφέρει, ζητώντας να ξεφύγει από την ουδέτερη κατάσταση των μη σωματικών συγκινήσεων.

Μολαταύτα, ενώ όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι το σώμα τους συσκοτίζει και κυριεύει και των δυο τον νου, ο Λεοπόλδος (χαϊδεύοντας και περιεργαζόμενος με τις ώρες τη στύση του) εξερευνά και σχηματοποιεί σιγά σιγά την ιδέα, ότι η στύση είναι η διαύγεια του κορμιού και ότι στύση και διαύγεια συνδέονται υπογείως, καθώς στρέφουν τα αντίστοιχα κεφάλια προς την κοινή Μέκκα της καθαρότητας.

Με το πουλί στο χέρι, ο Λεοπόλδος τηλεφωνεί στον αδελφό του και του αναλύει τον συλλογισμό του. «Τον βρίσκεις θολό;», τον ρωτά στο τέλος. Υπό άλλες περιστάσεις ο Αναξίμανδρος μπορεί και να ψηνόταν από τον οίστρο του Λεοπόλδου, αλλά προς το παρόν ψήνεται στον πυρετό.