Γέρνει κιόλας

Οι οδηγίες που είχε για να βρει τον σταθμό ήταν σαφέστατες. Μολαταύτα τα κατάφερε να μπερδευτεί. Αντί να μπει στο μετρό μπήκε στο μετρώ. Στην βλακεία του προστέθηκε και η ατυχία του. Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσει το λάθος του, το μετρώ έκλεισε τις πόρτες και ξεκίνησε φουριόζο. Δεν είχε συνηθίσει να ταξιδεύει σε λέξεις και ζαλίστηκε. Κρατήθηκε τρομαγμένος από τη δεξιά άκρη του ταφ σαν χειρολαβή. Στην επόμενη στάση όμως το μετρώ φρέναρε απότομα. Έχασε την ισορροπία του και έπεσε. Αποφάσισε να μην στεναχωρηθεί. Δεν του είχε συμβεί και τίποτα φοβερό στο κάτω κάτω της γραφής. Σηκώθηκε από το κάτω κάτω της γραφής και πιάστηκε γερά από την κάθετη στήλη του ταφ. Στην επόμενη στάση είχε ανταπόκριση με τη γραμμή του αριθμώ. Δεν κατέβηκε. Αν είχε πάρει το μετρό έπρεπε να κατέβει μέγαρο. Το μετρώ κατέβαζε μόνο μέγα ρω. Τι να κάνει, κατέβηκε. Από τη λέξη είχε βρεθεί σε γράμμα, το οποίο ήταν μεν μια πρόοδος, δεν έπαυε δε να μην του δίνει λύση. Αποφάσισε να περπατήσει. Δίπλα στο μέγα ρω βρήκε την πρεσβεία των είπα. Η πρεσβεία φρουρείτο. «Αφήστε με να μπω, θέλω πολιτικό άσυλο». «Για ποιό λόγο;» «Βρέθηκα στην χώρα του γραπτού λόγου και κοντεύω να τρελαθώ. Είστε η πρεσβεία των είπα και ζητώ άσυλο στον προφορικό». Το αίτημά του απορρίφθηκε. Προφανώς. Γιατί αν είχε γίνει δεκτό, το ποστ αυτό θα τ' άκουγες με τα αυτιά σου. Αλλά τότε δεν θα έβγαζε νόημα, έτσι δεν είναι; Μπας και βγάζει τώρα θα μου πεις. Αν μου πεις δεν θα σ΄ακούσω. Εκ των πραγμάτων. Μόνο αν μου γράψεις. Που για να το κάνεις θα πρέπει να μπεις κι εσύ στη χώρα του γραπτού. Ψιλοσυμπαθητικά το ξεκίνησα το ποστ και μου κατέληξε δήθεν. Σκασίλα μου. Σχεδόν. Έπαιξα κι έχασα. Παίξε κι εσύ. Αν δεν σου πάει να παίζεις, δεν σου πάει και να γράφεις. Η σοβαροφάνεια τον παίρνει. Αλήθεια. Γέρνει κιόλας.