Προβληματίζομαι
Είπα, που λες, να κάνω μια προσπάθεια, έκατσα κι επέλεξα, τα έβαλα σε μια σειρά, τα θερμοκόλλησα προχείρως, μάζεψα και δημοσιεύματα (για να δείξω δηλαδή πόσο μεγάλος και τρανός είμαι) και φαντάσου, ούτε καν ο ίδιος δεν τα πήγα, αλλά δια αντιπροσώπου, δια αντιπροσώπου που είχε γνωστό στον εκδοτικό οίκο.
Συνεπεία της γνωριμίας η απάντηση επισπεύσθηκε: «ενδιαφέροντα κείμενα για προβληματισμό, αλλά η πολυθεματικότητά τους δεν εμπίπτει στα εκδοτικά πλάνα του οίκου».
Ωραία, τώρα γιατί δεν έχω τη στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση και αξιοπρέπεια, και τα γράφω αυτά εδώ;
Για να μου κάνεις διαδικτυακό πατ - πατ στον ώμο;
Για να μου πεις να μην το βάλω κάτω και να ξαναπροσπαθήσω;
Για να κατακρίνουμε τα εκδοτικά ήθη;
Για να χαρείς, αν δεν με συμπαθείς;
Ίσως γράφω γιατί δεν έχω βρει άλλο θέμα κι είμαι τρεις μέρες χαρμάνης, ίσως γράφω για να σου δημιουργήσω προβληματισμό, γιατί αυτό κάνω, γιατί αυτό είναι τα ποστ μου, αφορμές για προβληματισμό, προβληματίσου λοιπόν, προβληματίσου, έλα να προβληματιστούμε, έλα να επικοινωνήσουμε, προβληματισμός και επικοινωνία, αυτές είναι οι λέξεις κλειδιά, έλα να στιγματίσουμε τα δεινά της κοινωνίας μας, έλα να αναζητήσουμε από κοινού τρόπους για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά μας, χωρίς τρύπες στο όζον, χωρίς βία στα γήπεδα, χωρίς κουκούλες, ρουκέτες και μολότωφ, έλα, ήρθε η ώρα να αφυπνιστείς, κόπιασε στον καφενέ μου να αμπελοφιλοσοφήσουμε, ίσως πρέπει εφεξής απλώς να βάζω θέμα, ενα θέμα επιγραμματικά, ένα ποστ - μια συζήτηση, ίσως να αφήνω και το θέμα ελεύθερο, να λέει ο καθένας αυτοβούλως τον δικό του προβληματισμό.
Προβληματίζομαι αν πρέπει να το αφήσω ή να το σβήσω το ποστ.
Αφού το ποστ γεννά τον προβληματισμό μου, σημαίνει ότι έχει πετύχει τον σκοπό του, οπότε δεν μπορώ παρά να το δημοσιεύσω.
Το δημοσιεύω, και με μεγάλα αποθέματα θετικής ενέργειας θα στραφώ εφεξής στην μονοθεματικότητα και την εξειδίκευση, προκειμένου τουλάχιστον οι προξενούμενοι προβληματισμοί να χαρακτηρίζονται από βάθος, γνώση και συστηματικότητα.
posted by Old Boy @ 6:49 μ.μ.
70 comments
70 Comments:
ωραία
καλή ευκαιρία λοιπόν φίλες και φίλοι να προβληματιστούμε επί του προβληματισμού ετούτη τη φορά λοιπόν και μέσω αυτού να "να αναζητήσουμε από κοινού τρόπους για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά μας, χωρίς τρύπες στο όζον, χωρίς βία στα γήπεδα, χωρίς κουκούλες, ρουκέτες και μολότωφ" κλπκλπ
;)
old boy ώρες ώρες είναι σαν να λες αυτά που σκέφτομαι και δεν έχω καταφέρει να βάλω σε λέξεις
Αν καταφέρνω να βάλω τις σκέψεις σου σε λέξεις, είναι κάτι σαν ανάστροφος προβληματισμός (υπό την έννοια δηλαδή ότι τι άλλο είναι η πρόκληση προβληματισμού από το ότι οι λέξεις μου γεννούν τις σκέψεις σου) :-)
Sunqinwo, Ι' am allright, considering. Thanks for your generous offer but I'm kinda yperano hrimaton.
Ορθώς προβληματίζεσαι ολντ μπόυ, σκέφτομαι πως είσαι ιδιαιτέρως ειλικρινής, νομίζω στο έχω ξαναγράψει σε παλιότερο, αντίστοιχο ποστ (πού να ψάχνω το αρχείο σου τώρα).
Νομίζω πως τα γραπτά σου έχουν δυναμική και ένταση και μπορείς να τα εξελίξεις προς κάτι εκδόσιμο. Αυτόνομα και όχι τα ποστ αυτά καθαυτά. Πιάσε μια ιστορία και άλλαξέ της τα φώτα.
Μπορώ να προβληματιστώ κι άλλο καθώς έχω ταλέντο σε αυτό -επιφυλάσσομαι.
Μη προβληματίζεσαι που ο προβληματισμός δε πουλάει. Έτσι ήταν πάντα. Συνέχισε να προβληματίζεσαι για πολλά και διαφορετικά γιατί μας αρέσει να σε διαβάζουμε.
Κ.Α.
"Guitar groups are on the way out, Mr. Epstein."
Η ιστορική (μάλλον.. ανιστόρητη:)ατάκα του διευθυντή της Decca Records, Dick Rowe, στον τότε μάνατζερ των Beatles, Brian Epstein, όταν του πρότεινε να υπογράψουν συμβόλαιο.
ΥΓ1
Όχι, δεν λέω ότι είσαι o Λένον της λογοτεχνίας. Αλλά πολλά κείμενα σου αξίζουν να εκδοθούν σε βιβλίο.
ΥΓ2
Νομίζω ότι το πρώτο βήμα θα ήταν να αποκτήσεις μια δική σου μόνιμη στήλη σε εφημερίδα.
ΥΓ3
Μη σε προβληματίζει η απόρριψη. Ηδη σε διαβάζουν πολλοί εδώ.
ΥΓ4
Χαμογελώ καθώς μου ήρθε να παραφράσω τον Rowe. "Bloggers are on the way out, Old Boy" (νομίζουν μερικοί εκδότες:)
Αυτό που αναρωτιόμουν πάντα είναι το γιατί όλοι ψάχνουν να βρουν το νόημα, την κεντρική ιδέα σε ότι διαβάζουν,ακόμη και εκεί που το κείμενο σε απογειώνει με την πρωτοτυπία,με το χιούμορ του, με τη δομή και την πολυπλοκότητά του.Είναι ο πιο απλός τρόπος αυτός για να χαθεί η μαγεία του γραπτού λόγου,για να χαθεί από τα μάτια ο χορός των γραμμάτων και των λέξεων για να απογυμνωθεί το κείμενο.
Ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει κάτι-κάτι που διαβάζει- ανάλογα με τις προσδοκίες του.Είναι αρκετές οι φορές και εδώ στη μπλογκόσφαιρα που με τα σχόλια-ερωτήσεις,προσπαθούν αυτοί που τα κάνουν ,να τραβήξουν το "νόημα" από το πουθενά,να βρουν οδηγό και δίδαγμα.Αυτό δεν αναιρεί την αξία των κειμένων.(όπως άλλωστε έχει συμβεί και με τα τόσα κείμενα και ποιήματα που έχουν "σκοτωθεί"σε εκτεταμένες "νεοελληνικές αναλύσεις",στην μαθητική μας ζωή.Η αξία τους παραμένει και αν ήθελε κάτι να πει ο ποιητής μπορεί να μην το μάθαμε ποτέ.)
ΥΓ:Το ότι γράφεις υπέροχα δεν χρειάζεται να το πω.Αλλά μάλλον θα γίνω φλύαρη.:)
μια άλλη λύση είναι να τα μεταφράσεις και να τα εκδώσεις στο εξωτερικό, λονδίνο ίσως που ψάχνονται για τέτοια genre. μάλλον ο μέσος άνθρωπος αφυπνίζεται μετά από πολλαπλά σοκ (ειδικά όταν τον αφορούν). αν και τα τελευταία χρόνια συνήθισε στον κλονισμό και στη νευροπληξία (είτε τον αφορούν είτε αφορούν τον άλλον). ίσως η επικοινωνία να πρέπει να γίνει πράξη και μια και δυο και χίλιες φορές για να 'χει αποτέλεσμα. Ας προσπαθήσουμε.
Εισαι και εσυ λιγο τρομπας. Δεν πηγαινες στις εκδοσεις Μαραθια που το εχουνε παρει εργολαβια να εκδωσουν ο,τι εχει γραψει ανθρωπος σε μπλογκ; Δεν ελεγες οτι εισαι φιλος του Πιτσιρικου;
Καπως πιο σοβαρα τωρα, αμα πραγματικα το εχεις το ψωνιο, μπορεις να κανεις μια αυτοεκδοση σε λιγα αντιτυπα - διαολε, ισως μπορεσεις να το κανεις μονος σου με τον υπολογιστη σου! Ενταξει, δε λεω να βγεις μετα και να τα πουλας σαν τον Ασιμο σε καροτσακια (με ολο το σεβασμο, δεν νομιζω οτι εχεις τα αρχιδια για κατι τετοιο) αλλα μπορεις καλλιστα να μασεις καποιους φιλους και / ή μπλογκερς ή αναγνώστες σου, να κανετε μια και καλα παρουσιαση του εργου σου σε καμμια ταβερνα (με παρουσιαστες αλλους καραγκιοζηδες που θα αναλαβουν να προλογισουν το εργο σου / ενας απο αυτους μπορει να ειμαι καλλιστα εγω -εννοω καραγκιοζης-) και να περασετε καλα.
Σε αφηνω τωρα, παω να διαβασω Πιτσιρικο τωρα που τον θυμηθηκα.
Προβληματίζομαι γιατί προσπαθώ να πετύχω πράγματα που τα έχουν καταφέρει κι άλλοι πριν από εμένα. Ίσως είναι my own personal way να είμαι στοιχειωδώς κοινωνικός.
to xeirografo ths J.K. Rowling eixe aporrif8ei apo arketous ekdotes oi opoioi akoma 8a vlasthmane gia th ftwxh tous krish.
mhn ptoeiste... sunexiste tis prospa8eies mexri na vre8ei o tolmhros kai anoixtomualos ekdoths
Ακριβως επειδη δεν εχεις τη στοιχειωδη αυτοσυγκρατηση(αλλα-φυσικα και εχεις την αξιοπρεπεια)τα γραφεις αυτα εδω τωρα, πριν και ευχομαι για πολυ καιρο ακομα. Μπαινω καθε μερα στο μπλογκ σου γιατι μου αρεσει που λες αυτα που εχεις να πεις με πραγματικη διαθεση να επικοινωνησεις, με τροπο ευθη και ειλικρινη.
Στο σημειο με τους προβληματισμους τους στιγματισμους και τις αμπελοφιλοσοφιες σε χανω .Δεν ξερω, δεν απαντω.
Θα συμφωνησω με τον "γιουτζιν".
Οχι οτι δεν θα μου αρεσε να υπαρχει ενα βιβλιο με κειμενα απο δω αλλα και εδω που βρισκονται ειναι μια χαρα.
Τα πατ-πατ μην τα ειρωνευεσαι.Ειναι καλα.
με τροπο ευθυ
Καλησπέρα κατ' αρχάς, μια και δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε ως τώρα.
Σύμφωνα με μια - Βρεττανική αν δεν κάνω λάθος - θεωρία, η τηλεόραση είναι "ραδιόφωνο με εικόνες" - ένας απαξιωτικός ίσως ορισμός του μέσου, που ωστόσο υποδηλώνει την καταγωγή του. Σε αρκετά σημεία, η τηλεόραση όντως εμφανίζεται να έχει λιγότερη σχέση με τον κινηματογράφο παρά με το ραδιόφωνο. Το ίδιο ισχύει και με τα προβλήματα μεταφοράς θεατρικών έργων στον κινηματογράφο - είναι άλλο το μέσο. Θα μου πεις, τι σχέση έχει αυτό με το πρόβλημα και τον προβληματισμό σου; Έχει. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι το ίδιο πράγμα να γράφεις σε blog με το να γράφεις βιβλίο - το οποίο σημειωτέον αξιώνουμε να τυπωθεί, να αγοραστεί και να διαβαστεί προτού καταχωρηθεί σε κάποια βιβλιοθήκη. Προτού παρεξηγηθώ, θέλω να τονίσω ότι η διαφορά δεν είναι αξιολογική, αλλά ποιοτική. Υπάρχουν υπέροχα blog και έχουν εκδοθεί εκτρωματικά βιβλία, κάτι ανάλογο δε ισχύει και για όλα μέσα που συγγενεύουν μεταξύ τους.
Δεν έχω παρακολουθήσει επαρκώς τα posts σου για να κρίνω αν έχεις εξαιρετικό ή όχι ταλέντο. Η συγγραφή posts όμως, (είτε σε σχόλια σαν αυτό εδώ, είτε σε ολοκληρωμένα και συνήθως πολυθεματικά blogs όπως το δικό σου), πιστεύω ότι διατηρεί μια προφορικότητα στον χειρισμό του λόγου, διαφορετική σε σχέση με τα συνήθη αφηγηματικά μοντέλα των περισσότερων βιβλίων. Οι διαφορές των δύο μέσων επεκτείνονται επίσης στην έκταση - ακόμα και τα χειρότερα "σεντόνια" δεν μπορούν να συγκριθούν με ένα πρωτόλειο ούτε καν διακοσίων σελίδων. Φανταστείτε μία σοβαρή ανάλυση πάνω σ' αυτό ακριβώς το θέμα πόσο όγκο θα απαιτούσε (χώρια οι σημειώσεις...)
Για να κλείσω λοιπόν, δε νομίζω ότι οι συγγραφείς ως πρόσωπα δεν μπορούν και δεν πρέπει να τυπώσουν βιβλία, ούτε ότι δεν μπορούν να διαμορφώσουν το ύφος, τη δομή και άλλα στοιχεία της γραφής τους στο internet. Χωράει συζήτηση, και είμαι σίγουρος ότι θα έχει γίνει ήδη αρκετή κάπου.
Προς το παρόν πάντως, μην ξεχνάτε ότι το tab από κάτω εξακολουθεί να λέει "Login and Publish".
Ανώνυμε, κάτι μου λέει ότι ούτε ο Μαραθιάς θα με εξέδιδε, ακόμη κι αν του το λεγε ο ίδιος ο Πιτσιρίκος :))))
Όσο για το ψώνιο που λες, έχω άφθονο (και σοβαρολογώ απολύτως), είναι όμως ακριβώς το είδος του ψώνιου που δεν θα προέβαινε ποτέ σε αυτοέκδοση, καθώς δεν με ενδιαφέρει το βιβλίο καθαυτό, αλλά ό,τι αυτό συμβολίζει. Kαι αυτό που συμβολίζει είναι προφανές ότι αν το πω εγώ στον εαυτό μου (δια της αυτοεκδόσεως)δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Helix Nebulae, με κέντρισε η λέξη «προφορικότητα» που χρησιμοποιείτε. Δεν θεωρώ ότι ο λόγος των μπλογκ ρέπει εξ ορισμού προς την προφορικότητα, αλλά ότι εξαρτάται από τον κάθε μπλόγκερ και το είδος του μπλογκ που θέλει να έχει.
Ευχαριστώ τους υπόλοιπους για τα πατ - πατ.
Με τον όρο "προφορικότητα" εννοώ ότι αυτό που συμβαίνει στα blog σήμερα (και εν μέρει και στο internet γενικότερα) θυμίζει αμυδρά τους τύπους που κάθονταν παλιά γύρω από τη φωτιά και λέγανε ιστορίες. Μπορεί η ηλεκτρονική δημοκρατία και τα ρέστα να απαριθμούν ήδη εκατομμύρια χρηστών και γραφέων, αλλά βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Πολύ φοβάμαι μάλιστα μην εξελιχτεί σε μερικά χρόνια στον εφιάλτη που περιγράφετε σε πρόσφατο (εξαιρετικό) άρθρο σας. Και αν μου απαντήσετε ξανά στον πληθυντικό σας απειλώ ότι θα κάνω κι εγώ το ίδιο στο εξής.
Αναρωτιέμαι γιατί κάποιος που δημοσιεύει ήδη με επιτυχία τα κείμενα του σε ένα μπλογκ, έχει αρκετούς αναγνώστες, ανοίγει διάλογο μαζί τους κτλ. αναζητά και μια έντυπη έκδοση. Τι του προσφέρει επιπλέον;
Η ερώτηση δεν είναι καθόλου ρητορική, με ενδιαφέρει ειλικρινά η απάντησή σας.
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι γιατί γράφεις.
Τετριμμένο αλλά αληθές, μια επίμονη αναζήτηση του regard του Άλλου, κάθε αίτημα είναι αίτημα για αγάπη που λέει κι ο Lacan.
Έγκειται στο ναρκισσισμό σου αν θα αναζητήσεις το βλέμμα της αποδοχής με τους δικού σου όρους ή αν θα προστρέξεις σε πιο "προσβάσιμη" αναγνώριση.
Υγ: Είναι προφανές πως η συγγραφή ακόμα και αυτού του comment υπακούει στους άνωθεν νόμους.
Τα γραπτά σου παίζουν με την επικαιρότητα. Πολλές φορές την παντρεύουν με τον κινηματογράφο και το μεταφυσικό. Δεν ξέρω αν ένα βιβλίο με τα ποστ σου μαζεμένα θα είχε επιτυχία. Είμαι σίγουρος όμως, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, πως μια στήλη σε εφημερίδα σίγουρα θα είχε. Τα ποστ σου πλημμυρίζουν από οργιαστική φαντασία την οποία χρησιμοποιείς για να σχολιάσεις και όχι να πεις ιστορίες. Το οποίο βέβαια, αν το προσπαθούσες είμαι σίγουρος ότι θα το έκανες τέλεια. –Σε παραπέμπω στο ποστ σου με τις 3 φωτογραφίες, κλεψ’ το, το ρημάδι το άλμπουμ επιτέλους-
Πληροφοριακά το δικό σου, ήταν το πρώτο blog που διάβασα, πριν περίπου έξι μήνες, όταν μου έδωσε το link μια φίλη. Μέχρι τότε πίστευα ότι οι blogers ήταν ψωνισμένοι τύποι που έγραφαν ότι σήμερα έφαγαν μπάμιες και αύριο έχουν ραντεβού με τον οδοντίατρο. Από τότε έχω διαβάσει όλα τα κείμενα σου ανατρέχοντας στο αρχείο. Πολλά από αυτά περισσότερες από μία φορές. Σίγουρα θα πλήρωνα να σε διαβάσω, αλλά πιστεύω ότι το υλικό σου ανήκει περισσότερο σε εφημερίδα.
(Lex_Luthor06)
"Σίγουρα θα πλήρωνα να σε διαβάσω, αλλά πιστεύω ότι το υλικό σου ανήκει περισσότερο σε εφημερίδα."
Γιατί σε εφημερίδα περισσότερο από ότι σε ιστολόγιο;
Old Boy: πατ, πατ.. :)
Έχεις σκεφτεί να βάλεις microdonors; Όσοι από τους αναγνώστες σου θέλουν θα μπορούν να πληρώνουν κάτι λίγο (ας πούμε 20 ευρώ το χρόνο) για να διαβάζουν τα κείμενα (όσοι δε θέλουν θα συνεχίσουν να μπορούν να τα διαβάζουν τσάμπα) έτσι ώστε εσύ να μπορείς απερίσπαστος να γράφεις χωρίς να σκέφτεσαι το οικονομικό. Βέβαια, ούτε τα λεφτά θα φτάνουν για να τη βγάλεις, ούτε και έχεις την ανάγκη τους, οπότε μπορείς να ανακατανέμεις το ποσό στις φιλανθρωπικές οργανώσεις της αρεσκείας σου, υπό την προϋπόθεση να μην το ανακοινώσεις ποτέ: έτσι οι αναγνώστες σου θα είναι ευχαριστημένοι που μπορούν να υποστηρίζουν οικονομικά έναν καλό ιστολόγο και εσύ θα είσαι ευχαριστημένος που οι αναγνώστες πληρώνουν για να σε διαβάσουν (χωρίς τις συνακόλουθες ενοχές, λόγω του redistribution). Καταπληκτική ιδέα;;
''περισσοτερο σε εφημεριδα απο οτι σε βιβλιο'' ήταν το point φιλε lazopolis.
(Lex_Luthor06)
Κοίτα που κοντέυει η άρνηση του εκδ. οικου να σε καλουπωσει στα μετρα και τα σταθμά του.Ε! οχι
Εγώ λέω να συνεχίσεις να κάνεις το κέφι σου και να εκφράζεσαι όπως ξέρεις.
Κοιτα να δεις τώρα τί θυμήθηκα με το πόστ αυτό.
Στις πρώτες προβολές του "ανδαλουσιανού σκύλου" ο Μπονιουέλ , λέει, καθόταν στίς πίσω σειρές, γιουχάιζε και πετούσε ζαρζαβατικά.
Προβληματίστηκε όταν κάποιοι χειροκρότησαν. "Κάτι έχω κάνει λάθος" σκέφτηκε.
Τελικά πάλι με παλιο υλικά προβλημάτισες .
Αντε καλημερούδια
Μάλιστα.
Λοιπόν, σχετικά με τον Μαραθιά, ούτε απ' έξω δε θα πέρναγα.
Αυτό το οποίο καταλαβαίνω εγώ από όλη αυτή την ιστορία είναι τα εξής: καλό να γράφει κανείς μεγάλα μυθιστορήματα, ώστε όταν σκάει τα €20 ο πελάτης να παίρνει κάτι που θα τον συντροφεύει για κάμποσο? καλό να ζωντανεύουν τα μυθιστορήματα αυτά 'το όνειρο της αγάπης' ή να γαργαλάνε το σημείο όπου η πόσθη συναντάει το κεφαλάκι? καλύτερο από όλα να σε ξέρει ο εκδότης και να τον ξέρεις και να 'αναγκαστεί' να πιστέψει σ' εσένα.
Τάδε έφη Ζαρατούστρας.
Πατ-πατ, αρχικά, γιατί πιστεύω αφάνταστα στα ευεργετικά αποτελέσματά του (του live, βεβαίως, αλλά και το διαδικτυακό
_αν είναι ειλικρινές_ νομίζω ότι κάτι αφήνει).
α). Ναι, να ξαναπροσπαθήσεις, αν το θες πραγματικά_οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι είναι περί τους 400, αν δεν κάνω λάθος.
β). Δεν σε κόβω για την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, πώς επέτρεψες σε μια τέτοια (απολύτως αναμενόμενη και εντελώς άσχετη με την αξία των γραπτών σου) κατάσταση να σε στενοχωρήσει, έστω να σε προβληματίσει;
γ)Αντί να περιμένεις να σε κάνει ο κάθε μπακαλοεκδότης "ευπώλητο", θες να οργανώσουμε (εμείς οι υπαρκτοί αναγνώστες σου) κατάσταση και να στήσουμε fanzin με τα κειμενά σου; Εγώ είμαι μέσα!:)
δ) Έχεις σκεφτεί πόσοι, σε αυτή τη θαυμαστή χώρα του Nothing-nothing "έχουν" εκδότες, αλλά δεν έχουν ταλέντο για να γράψουν;
Τα σέβη μου!
Τα κείμενά σου είναι εξαιρετικά, αλλά στερούνται διαχρονικότητας. Οπως είπαν και οι παραπάνω, ταιριάζουν περισσότερο σε εφημερίδα. Συγκεντρωμένα σε βιβλίο δεν θα κομίζουν τη φόρτιση με την οποία τα πριμοδοτεί η επικαιρότητα. Τεχνικά θα είναι, και τότε, άρτια, αλλά θα απουσιάζουν οι συνειρμοί που τώρα είναι αυτονόητοι.
Ειναι μεγαλη αυτη η στιγμη.
Εφτασες επιτελους στο τελικο σταδιο ωριμανσης σου. Καταλαβες το μυστικο του μεσου αυτου.
Αρκει να γραφεις εναν τιτλο πχ "ΑΑΑΑΡΓΚ, ΣΟΥ ΛΕΩ ΛΙΤΣΑ" και τα σχολια θα ερθουν. Κατα ριπας. Κανεις δεν σε διαβαζει ετσι και αλλιως για αυτα που εχεις να πεις. Εισαι απλα η αφορμη για να πουν αυτοι τα δικα τους.
(Οι δε εκδοτικοι οικοι δεν νοιαζονται ουτε για αυτα που εχεις να πεις, ουτε για το τι εχουν να πουν οι αναγνωστες σου)
--
e.
Συμφωνώ με τον lazopolis. Είναι φανερό Ολντ μπόι ότι είσαι μπλόγκερ. Γράφεις για να σε διαβάζουν και όχι γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Κι αν δεν σε διάβαζαν θα σταματούσες να γράφεις.
Και τώρα θελεις να μεταπηδήσεις από το ποδόσφαιρο στο χάντμπολ επειδή και τα δυο παίζονται με μπάλα.
Αν πάλι θέλεις να εκδώσεις βιβλίο γράψε ένα βιβλίο. Με τους εκδοτικούς όρους, ομως, όπως κάνει τόσος και τόσος κόσμος.
Η' μπορείς να καθήσεις και να περιμένεις το μέλλον όπου όλα τα βιβλία θα γράφονται στο ίντερνετ και ... (γράψε εσύ τη συνέχεια):)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
για το εδώ μην ανησυχείς...πατ πατ....γράφε ότι σου γουστάρει και αυτό θα έπρεπε να ισχύει γενικότερα!
τώρα το ότι θέλεις να εκδίδεσαι είναι προσωπικός καημός, μάλλον δεν αφορά τρίτους και πατ πατ φαντάζομαι μπορείς με άλλο τρόπο... για παράδειγμα στον τύπο...or wherever... :) θα πάρει όμως πιο πολύ από κάποια post να κλείσεις την τρύπα του όζοντος, ή να αφαιρέσεις τις κουκούλες, γιατί απλά αυτοί που πρέπει να ακούσουν δεν είναι εδώ και πιθανά αν ήταν να μην καταλάβαιναν.
Και εσύ ψάχνεις Old Boy, εκδότη; Και εγώ έχω κάτι πολυθεματικά βιβλία μη αφηγηματικού τύπου, (αλλά και best seller ένα). Ο Μαραθιάς είναι συμπαθητικός άνθρωπος, αλλά μου είπε ότι πρέπει να ταυτίζεται με τα βιβλία που εκδείδει. (Αλαζονικό πορνό-τακούνι)Και εγώ είμαι τόσο πολυσύνθετη που δεν ταυτίζεται κανείς εκατό τα εκατό μαζί μου.
Όταν βρεις, Old boy, εκδότη λοιπόν πές και μένα...
Σύλβια Ο.
Ελα Old.
Δεν κανονίζουμε να τα βγάλει ο σύλλογος , να κάνουμε και μια ωραία εκδήλωση (ξέρεις, Πρόεδρος, πολιτικοί κλπ)με τη χορωδία (όλο βλέπω ανακοινώσεις ότι ζητάνε άτομα) και να τα μοιράσουμε με το μέρισμα του Ιουνίου (φυσικά πρόλογο από Garine !)?
φιλιά
ΥΓ.Πριν από χρόνια είχα κι εγώ παρόμοια απάντηση από περιοδικό κι αυτό δεν με εμπόδισε να φτάσω εκεί που είμαι (έγινα δικηγόρος...)
old boy, επειδή την ίδια φάση πέρασα κι εγώ, μερικές συμβουλές, αν τις θες:
- τα κείμενά σου είναι ονειρικά. Δεν έχουν όμως δράση. Δεν έχουν χαρακτήρες που να μπορεί κανείς να ταυτιστεί. Είναι ενδοσκοπικά. Δε θα τα δεχτεί κανείς.
- Σαφώς καλύτερα είναι τα μυθιστορήματα ή οι νουβέλες από αποσπασματικά ονειροκείμενα ή μικρές ιστορίες. Κοινώς, αν έχεις φιλοδοξίες συγγραφέα, κλείσε το μπλογκ, ή περιόρισε τη συμμετοχή σου (σοβαρότατα μιλάω) και στρώσου να γράψεις κάτι μακροσκελές με αρχή, μέση και τέλος.
- To μέγεθος είναι σημαντικό, αν το τυπωμένο σε Α4 κείμενό σου δεν ξεπερνά τις 70 σελίδες, μην έχεις ελπίδες.
Συνοπτικά: μεγάλου μήκους έργα, με δράση, ήρωες που να μπορεί κανείς να ταυτιστεί - πρωτότυπο στυλ είναι απλά μπόνους.
Καλή επιτυχία.
Α, και να σαι έτοιμος να το αυτοχρηματοδοτήσεις. Αν είσαι άσημος, δε μπαίνει χέρι στην τσέπη από εκδοτικό οίκο, δεν το ρισκάρουν. Εκτός αν έχεις γράψει το αριστούργημα του αιώνα και ξέρουν πως θα τα πάρουν πίσω ή ο οίκος είναι οικονομικά ακμαίος.
old boy,
"The itch for writing can only be cured by the scratching of a pen."
(Μού διαφεύγει η πατρότης τού dictum.)
Νομίζω όμως, ότι the itch for publishing requires a competent dermatologist and a large wine-press.
:)
«Είναι φανερό Ολντ μπόι ότι είσαι μπλόγκερ. Γράφεις για να σε διαβάζουν και όχι γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Κι αν δεν σε διάβαζαν θα σταματούσες να γράφεις».
Κερασιά, αν δεν κάνεις χιούμορ, πιο έξω δεν θα μπορούσες να πέσεις. Πριν μάθω τι θα πει μπλογκ έγραφα ποστάκια σε μορφή μέιλ και τα έστελνα σε τρεις φίλους, ακριβώς γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μόνος μου στη γη να είχα μείνει θα συνέχιζα να γράφω. Είναι τρόπος ζωής, δεν είναι χούι.
Σραόσα και Σύλβια, για να μην γίνονται παρερμηνείες, το ποστ δεν αναφέρεται στον Μαραθιά.
Lazopolis, το κορυφαίο σημείο του σχολίου σου είναι εκείνο που λέει «ούτε και έχεις την ανάγκη τους».
e, σε ένα βαθμό έχεις δίκιο. Φαίνεται παράδοξο, αλλά έχει μια βάση.
«Αναρωτιέμαι γιατί κάποιος που δημοσιεύει ήδη με επιτυχία τα κείμενα του σε ένα μπλογκ, έχει αρκετούς αναγνώστες, ανοίγει διάλογο μαζί τους κτλ. αναζητά και μια έντυπη έκδοση. Τι του προσφέρει επιπλέον;»
Την αυταπάτη ότι μερικά από όσα γράφει σχεδόν καθημερινά, έχουν να πουν κάτι που δεν χάνει τη σημασία του την αμέσως επόμενη ημέρα.
Την αυταπάτη δηλαδή ότι κάτι που έγραψα πριν δυο χρόνια μπορεί να διαβαστεί και σήμερα.
Lex Luthor, γράφεις ότι περισσότερο σχολιάζω παρά λέω ιστορίες. Αυτό το δέχομαι και το αναγνωρίζω.
Βlade, μιλάς για έλλειψη διαχρονικότητας. Σε παραπέμπω στο αμέσως προηγούμενο σχόλιο. Δεν λέω ότι έχεις άδικο. Κατά πάσα πιθανότητα δίκιο έχεις. Και εσύ και ο εκδοτικός οίκος. Απλώς πιστεύω ότι δεν μιλάω μόνο για θέματα της επικαιρότητας και ότι όταν μιλάω για αυτά μπορεί και να τα χρησιμοποιώ ως αφορμές για να πω πράγματα που δεν ανήκουν στην επικαιρότητα.
«- τα κείμενά σου είναι ονειρικά. Δεν έχουν όμως δράση. Δεν έχουν χαρακτήρες που να μπορεί κανείς να ταυτιστεί. Είναι ενδοσκοπικά. Δε θα τα δεχτεί κανείς».
Εδώ είναι προφανώς και το πρόβλημα και όλη η διάσταση μεταξύ αυτού που θέλω να μεταδώσω και μάλλον δεν μπορώ. Σε πολλά ποστάκια έχω ταυτιστεί με τους ήρωες και τους έχω νιώσει.
«- Σαφώς καλύτερα είναι τα μυθιστορήματα ή οι νουβέλες από αποσπασματικά ονειροκείμενα ή μικρές ιστορίες. Κοινώς, αν έχεις φιλοδοξίες συγγραφέα, κλείσε το μπλογκ, ή περιόρισε τη συμμετοχή σου (σοβαρότατα μιλάω) και στρώσου να γράψεις κάτι μακροσκελές με αρχή, μέση και τέλος».
Δεν λέω φυσικά ότι τα μυθιστορήματα ή οι νουβέλες δεν είναι καλύτερα. Αλλά είναι εξ ορισμού καλύτερα; Για να το θέσω έτσι και πραγματικά έξω από μένα.
Ένα κακό μυθιστόρημα είναι εξ ορισμού καλύτερο από ένα όμορφο και δυνατό ποστ (όχι δικό μου, κάποιου άλλου);
Δεν μπορεί ένα μικρό ποστ να προσφέρει συμπυκνωμένα σκέψεις και συγκινήσεις που ένα μυθιστόρημα χρειάζεται εκατοντάδες σελίδες για να το κάνει;
Δέχομαι ότι εξ ορισμού ένα καλό μυθιστόρημα τριακοσίων σελίδων είναι πολύ πιο πλούσιο από ένα καλό ποστ τριακοσίων λέξεων.
Αμφισβητώ όμως το αν ένα κακό μυθιστόρημα τριακοσίων σελίδων είναι εξ ορισμού πιο πλούσιο από ένα καλό ποστ τριακοσίων λέξεων.
ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΜΑΡΤΙΕΣ & ΜΕΓΑΛΑ ΛΑΘΗ. «Οι σχολιαστές σημειώνουν σ' αυτό το χωρίο: Η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος και η παρανόηση ενός ζητήματος δεν αποκλείονται αμοιβαίως». Φραντς Κάφκa.
Και για την αντιγραφή
gs
"Ένα κακό μυθιστόρημα είναι εξ ορισμού καλύτερο από ένα όμορφο και δυνατό ποστ" Φυσικά και όχι.
Φυσικά και δεν παίζει ρόλο το μέγεθος (...), ενώ κάτι πολύ μικρό μπορεί να έχει αρχή, μέση και τέλος.
Όμως σημασία έχει τί είναι εμπορικό και τί όχι. Συνήθως όμως τέτοια κείμενα (ας μην τα λέμε ποστ) αποκτούν εμπορικότητα αν ο συγγραφέας τα δημοσιεύει σταθερά σε ενα μέσο (πχ εφημερίδα) και σταδιακά κάνει με αυτόν τον τρόπο γνωστό το όνομά του. Γίνεται φίρμα.
Οπως εσύ είσαι ας πούμε φίρμα στην μπλογκόσφαιρα . Για τον έξω κόσμο όμως (που αυτοί είναι οι εν δυνάμει πελάτες ενός εκδοτικού οίκου) εισαι άγνωστος.
Νομίζω μάλιστα ότι έπεσες σε καλή περίπτωση εκδότη που σου είπε την αλήθεια. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να σου πάρει αρκετά χρήματα για να εκδώσει κάτι που θα πίστευε ότι δεν θα πηγαινε καλά.
Kερασιά, είμαι φίρμα και στα σκυλάδικα που τραγουδάω και μετά κάνω κονσομασιόν :)
«Κάποιος άλλος θα μπορούσε να σου πάρει αρκετά χρήματα για να εκδώσει κάτι που θα πίστευε ότι δεν θα πηγαινε καλά».
Και ποιός σου είπε ότι θα έδινα λεφτά; Είμαι κατά της αυτοέκδοσης και θα δεχόμουν να πληρώσω για να εκδοθώ;
Όπως λέω και σε παραπάνω σχόλιο, το ψώνιο μου είναι της εντελώς αντίθετης κατεύθυνσης.
Καλά και εκεί μέσα δεν βρέθηκε ένας καλός άνθρωπος να σε προωθήσει; :PP
Αν είσαι διατεθημένος να πληρώσεις πάρε τους εκδοτικούς οίκους με τη σειρά, διαπραγματεύσου το και είναι σίγουρο ότι θα εκδοθείς (!)
Θέλω να σε ρωτήσω όμως κάτι στα σοβαρά: Η γνώμη σου για την ποιότητα αυτών που γράφεις καθορίζεται από τα σχόλια που δέχεσαι;
Προβληματισμός λοιπόν : Να πώ κι΄εγώ τα δικά μου. Εχω γράψει δυό βιβλια(ράκια) που τα λέω μυθιστορήματα αν και είναι ενα περίεργο κράμμα fiction και αυτοβιογραφικού υλικού στο πρωτο πρόσωπο. Εχουν και τα δύο τούς ίδιους fictional ήρωες σύν εμένα. Το τρίτο που το γράφω τώρα οδηγείται πιό πολύ πρός το πρωτο πρόσωπο, αλλά πάντα με τούς ίδιους ήρωες ενεργούς. Απο την μικρή μου εμπειρεία τόσο στο βιβλίο όσο κι' εδώ (είμαι πολύ φρέσκος, φρούτο τού περασμένου Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου) τα δύο είδη γραφής είναι εντελώς διαφορετικά και απαιτούν και άλλη προδιάθεση, ψυχική διάθεση, την ώρα που γράφονται. Στο μυθιστόρημα μπαίνεις μέσα με τα μπούνια και αυτό είναι και κουραστικό και επικίνδυνο ψυχολογικά, αλλά έλα που το θές και δεν μπορείς να κάνεις αλλοιώς οταν συμβαίνει. Το μπλόγκιγκ σου επιτρέπει όχι μόνο να γράφεις πολύ πιό ελεύθερα όπως νοιώθεις κάθε μέρα, αλλά σου δίνει κι΄ένα άμεσο feedback, βλέπεις αν αυτό που έγραψες έχει ενδιαφέρον στα μάτια των άλλων, έχεις απέναντί σου έναν έμπειρο μικρόκοσμο που σε βοηθάει να ξεκαθαρίσεις θέσεις και απόψεις.
Και άσχετα απ' όλ' αυτά, ο εκδότης που στα πλάνα του οίκου του δεν περιλαμβάνεσαι δεν είναι ιδιαίτερα οξυδερκής. Δεν δοκιμάζεις κάναν άλλον;
«Θέλω να σε ρωτήσω όμως κάτι στα σοβαρά: Η γνώμη σου για την ποιότητα αυτών που γράφεις καθορίζεται από τα σχόλια που δέχεσαι;»
Εν μέρει ναι, εν μέρει όχι. Αν θεωρώ κάτι όμορφο, θα εξακολουθήσω να το θεωρώ, ακόμη κι αν πάει άπατο. Ωστόσο, σε ένα βαθμό η έλλειψη ανταπόκρισης θα με κλονίσει.
Aγαπητέ Prosopa, δεν αμφιβάλλω ότι τα δυο είδη γραφής είναι εντελώς διαφορετικά. Απλά, το λάθος μου μάλλον είναι ότι τελικά πιστεύω πως κατά βάθος δύο είδη γραφής υπάρχουν, η καλή και η κακή. Όσο για το feedback του μπλόγκιν είναι ασφαλώς πολύτιμο και αναντικατάστατο.
Καλή επιτυχία στο μυθιστόρημα και ευχαριστώ για το σχόλιο.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι γράφεις για να σε διαβάζουν. Για να προκαλείς ό,τι προκαλείς. Εντάξει σου αρέσει να γράφεις, είσαι τζάνκι του γραψίματος, αλλά χωρίς αυτιά θα είχες βυθιστεί στη σιωπή (!)
Αλλο όμως είναι το θέμα: Ενώ θα μπορούσες να κάνεις (και θα σου πήγαινε κι όλας) κάτι πολύ μοντέρνο και πρωτοποριακό (δεν μου αρέσουν οι λέξεις τώρα εδώ που τις έβαλα αλλά τι να κάνω) και διαδραστικό εδώ μέσα, έχεις το όνειρο του μέσου μικροαστού, ψιλοδιαβασμένου έλληνα.
Αλλά τέλος πάντων, δικό σου καπέλο κι αυτό.
Πωπω(πω), γεμισε ο κοσμος συγγραφεις...
«το όνειρο του μέσου μικροαστού, ψιλοδιαβασμένου έλληνα».
Οκ, λοιπόν, ας πω τη λέξη που τόσο καιρό φοβάμαι να πω. Ας πούμε ότι θεωρώ πως κάποια (κάποια) από τα κείμενά μου έχουν λογοτεχνικές αρετές. Από πότε συνιστά μικροαστισμό η επιθυμία να ανανγνωριστεί αυτό κι από έναν εκδοτικό οίκο;
Για μένα μικροαστικό όνειρο είναι βολεψιματάκι, δουλείτσα, σπιτάκι.
Εγώ Κερασιά γράφω στο μπλογκ εις βάρος της δουλειάς μου. Μου κάνει κακό, μεγάλο κακό ως επαγγελματία το μπλόγκιν. Αν ήξερα ότι τουλάχιστον δεν τρώω τόσο μεγάλο μέρος του χρόνου μου για ένα καπρίτσιο, για έναν απλό σχολιασμό της επικαιρότητας, αλλά ότι ο χρόνος και το δόσιμο που κάνω έχει ένα αντίκρυσμα σε λίγα κείμενα που μπορούν να διαβαστούν και μετά την ημερομηνία που ποσταρίστηκαν, θα σήμαινε κάτι για μένα.
Αν το όνειρό μου ήταν μικροαστικό θα ασχολιόμουν με τη δουλειά μου και θα έγραφα κάθε δεύτερο Σάββατο.
Αν το όνειρό μου ήταν μικροαστικό, πριν λίγες μέρες που μου ζήτησαν από το «Bημαγκαζίνο» να φωτογραφηθώ (στο πλαίσιο ενός αφιερώματος που σκοπεύουν να κάνουν για τα μπλογκ) θα δεχόμουν μέσα στην τρελή χαρά. Μου φάνηκε κάπως όμως να φωτογραφηθώ και επέλεξα να στείλω τη φωτογραφία ενός Κινέζου με πιτζάμες.
Όσο για το τι μπορώ να κάνω εδώ μέσα, δεν το ξέρω, το ψάχνω κι εγώ, δεν είπα ποτέ ότι σταματάω να γράφω εδώ, το αγαπάω βαθιά το μπλόγκιν, αλλά μου φαίνεται ότι θα ήμουν πιο ψωνισμένος αν θεωρούσα ότι είμαι κάποιο είδος ιστολογικής πρωτοπορίας.
Aνώνυμε ο κόσμος γέμισε συγγραφείς και ανώνυμους.
Αν θες να εκδοθείς τόσο πολύ...να το συζητήσουμε.
Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο σε έκαναν να νομίζεις ότι είναι.
gs
"Από πότε συνιστά μικροαστισμό η επιθυμία να ανανγνωριστεί αυτό κι από έναν εκδοτικό οίκο;"
Κυριολεκτικά όμως από «έναν», γιατί σε έναν πήγες. Γι αυτό σε ρωτάω τί σημασία έχουν για σένα τα σχόλια. Ένας εκδοτικός οίκος σου είπε «όχι» και ψιλοκλονίστηκες (μπορεί να κάνω και λάθος).
Επίσης τα μικροαστικά όνειρα δεν κυκλοφορούν σε ένα στυλ έχουν ποικιλία. Ολα όμως έχουν στενούς ορίζοντες.
Δεν είπα να αυτοαναδειχθείς σε ιστολογική πρωτοπορία. Είπα να μην σνομπάρεις αυτό που κάνεις.
Και το πιο σημαντικό για μένα που θα το πω χωρίς να έχει σημασία ή τέλος πάντων με την σημασία που έχει ένα σχόλιο που μας αφορά και που προέρχεται από κάποιον άγνωστο:
Έχουν λογοτεχνικές αρετές τα κείμενά σου. Αλλά δεν θα έπρεπε να σου είναι αρκετό να σου το αναγνωρίσει ένας εκδοτικός οίκος.
Πως να στο πω αλλιώς, αυτό είναι το εύκολο κομμάτι.
Και μη μου απαντήσεις, γράψε κάτι για σένα.
μαρεσει πολυ ο τροπος που γραφεις. ειναι κυνικος ομως γιαυτο σου λενε πως ταιριαζει σε εφημεριδα. κανενας δεν μπορει να κρινει την δουλεια σου παρα μονο εσυ. το οτι προβληματιστηκες κ κ μονο δειχνει πως αγαπας αυτο που κανεις.
α
Δεν θέλω τόσο πολύ, αγαπητέ gs, και ήδη νιώθω ότι έχασα το μέτρο κα υπερπεριαυτολόγησα. Στ' αρχίδια μου στην τελική.
Κερασιά, δεν ξέρω από πού βγήκε ότι σνομπάρω το μπλόγκιν, αλλά προφανώς δεν ισχύει αυτό.
α, να σαι καλά.
Την αυταπάτη ότι μερικά από όσα γράφει σχεδόν καθημερινά, έχουν να πουν κάτι που δεν χάνει τη σημασία του την αμέσως επόμενη ημέρα.
Την αυταπάτη δηλαδή ότι κάτι που έγραψα πριν δυο χρόνια μπορεί να διαβαστεί και σήμερα.
Δεν είναι αυτό, Old Boy. Ή δεν το διατυπώνεις καλά. Τον Κάφκα δε θα τον είχαμε γνωρίσει ποτέ, αν δεν ήταν για το ψώνιο και τα ψέματα του Μαξ Μπροντ. Τον Γκομπρόβιτς, ομοίως, παραλίγο να μην τον μάθουμε ποτέ.
Και, παρόλα αυτά, υπάρχει τόση σκαρταδούρα που εκδίδεται.
Σου εύχομαι ολόψυχα (και το εννοώ, το ξέρεις) να πετύχεις καμιά φορά αυτό που θες, επειδή το θες. Αλλά δε θα σημαίνει τίποτα, πιστεύω εγώ. Γιατί οι περισσότεροι που ήδη εκδίδονται είναι χειρότεροι από εσένα. (ναι , το καταλαβαίνω ότι η γνώμη μου πιθανόν να μη "μετράει")
Σόρυ αν χρησιμοποίησα περίεργες εκφράσεις (π.χ. μικροαστισμός) στην προσπάθεια μου να πω την άποψή μου.
Ούτως ή άλλως πιστεύω ότι η επικοινωνία είναι ένα συνεχές ρίσκο :)
to vivlio 8a 8elate na exei to pragmatiko sas onoma ;h to pseudwnumo pou exete sto blog?
mia ektimhsh pou ekana diavazontas to post sas htan oti isws den poluphrate sovara to endexomeno na ekdo8eite (έκατσα κι επέλεξα, τα έβαλα σε μια σειρά, τα θερμοκόλλησα προχείρως, και φαντάσου, ούτε καν ο ίδιος δεν τα πήγα, αλλά δια αντιπροσώπου)
den kserw...oso psuxof8oro ki an fantazei, nomizw einai kalutera na eiste parwn gia na uposthriksete to ergo sas
«nomizw einai kalutera na eiste parwn gia na uposthriksete to ergo sas»
Μ' ένα μικρό χορευτικό ίσως ;)
Κερασιά, εντάξει, δεν με είπες και καμπούρη. Όλα τα άλλα μου τα είπες δηλαδή :)
Thrass, η γνώμη σου ποτέ δεν μετράει, αυτό ειναι δεδομένο ;)
Μπόυ μου, μη μπερδεύεις την ποιότητα ή και την ουσιαστική αποδοχή του έργου σου αφ' ενός, με τον πιθανό βιοπορισμό σου από αυτό, αφ' ετέρου.
Οι εκδότες είναι και αυτοί έμποροι και δεν ενεργούν με πνευματικά - αισθητικά κριτήρια. Μόνον με κερδοσκοπικά.
Μπορεί, στο μέλλον, να σου δώσει κάποιος παράδες για τα γραφτά σου, μπορεί και όχι.
Αυτό ουδόλως μειώνει την πραγματική αξία τους.
Δεν τα μπερδεύω, Θείε και ούτε στους παράδες αποσκοπώ. Με το είδος της αποδοχής το μπερδεύω και το συνδέω.
Ούτε τα δικά μου γραπτά ενέπιπταν στα εκδοτικά πλάνα μπλα μπλα μπλα...
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κανένα κελεπούρι, απλά καμιά φορά προβληματίζομαι με τα κριτήρια επιλογής των εκδοτικών οίκων.
Εκδίδονται συνεχώς βιβλία που διαβάζοντάς τα, χαροπαλεύεις από ανία, και όχι μόνο.
Πολλές φορές σκέφτηκα να ανεβάσω παρόμοιο ποστ με το δικό σου, μα δεν το τόλμησα. Με αφορμή το δικό σου, λέω να το τολμήσω στο εγγύς μέλλον.
Στη θέση σας θα ταχυδρομούσα τα χειρόγραφα σε 6-7 εκδοτικούς οίκους για αρχή. Είναι τόσο υποκειμενικές οι κρίσεις (ο ένας να το μισήσει ο άλλος να το λατρέψει) που μερικές φορές ένας ίσον κανένας.
χαιρετώ :)
Και μετά θα γράψω ποστ με τίτλο:
«Έντεκα (εκδοτικοί οίκοι που με απέρριψαν)» :)))
3 parties a day, join the club ;)
Στήν σημερινή εποχή που ανθεί η παραλογοτεχνία,οι πάντες εκδίδουν και απο ένα βιβλίο.Πρώτη διδάξασα η Βαμβουνάκη που χάριζε όνειρα στίς νοικοκυρές και αποτελούσε καλό υπναγωγό για τα μωρά.Σαφώς και δεν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία.
Σάν ερασιτέχνης αναγνώστης ,διαβάζω τα γραπτά σου με ενδιαφέρον.Είναι φορές-αν μού επιτρέπεις-που νοιώθω ότι ταλανίζεις το μυαλό σου και όχι την καρδιά σου για να επιτύχεις κάτι ΄τεχνικά΄άρτιο και συμβολικό.Σαν να ΄σκίζεις΄αρκετές φορές τα ΄χειρόγραφά΄ σου υπο το πρίσμα τού τι θα πούν οι αναγνώστες σου,όταν σε διαβάσουν.
Είναι φορές ,που αισθάνομαι ότι λείπει ο αυθορμητισμός και η ΄ελεύθερη γραφή΄απο τα κείμενά σου,και άλλες που η προσπάθειά σου στέφεται απο επιτυχία.
Κατανοώ την προσωπική ανάγκη να εκδόσεις τα λόγια σου και δοκίμασέ το ξανά.Να τα εκδόσεις όμως με τα λόγια τών αναγνωστών σου μαζί.
Απο την στιγμή που τελειώνεις το κείμενό σου και το εκθέτεις και ακολουθεί το πρώτο σχόλιο αναγνώστη σου ,το κείμενο παίρνει άλλη μορφή.Παντρεύεται με όλα τα σχόλια και αλλάζει χαρακτήρα.
Επομένως ,μήν νοιάζεσαι για όσους σε διαβάζουν,γράφε σαν να είσαι μόνος σου και εν συνεχεία ξαναδιάβασε τα κείμενά σου μαζί με τα σχόλια τών αναγνωστών σου.Ισως έτσι απαντήσεις καλύτερα στίς αμφιβολίες σου οπότε θα επιτρέψεις στην επιθυμία σου να εκδηλωθεί πιό ουσιαστικά και τότε να κατορθώσεις αυτό,που δεν έγινε τώρα με τον ΄οίκο΄.
Δεν πήγες εσύ,πήγε αντιπρόσωπός σου.Οποτε το θελήσεις πραγματικά θα πάρεις τα ΄λόγια ΄σου υπο μάλης και θα πάς μόνος σου.
Συνέχισε.
Υ.Γ
Μην εκλάβεις τα σχόλια μου αρνητικά.Αλλά για μένα δεν εχει νόημα,να σε λιβανίσω ,αλλά να μιλήσω για όσα ,υποκειμενικά,θεωρώ ΄τυφλά σημεία΄.Εάν δεν σε εκτιμούσα ,ουτε θα σε διάβαζα,αλλά ουτε θάμπαινα στον κόπο να σού γράψω.
Αγαπητέ Σπύρο, φυσικά και δεν εκλαμβάνω αρνητικά το σχόλιό σου, με τιμά ο χρόνος που αφιέρωσες για να το γράψεις και θα λάβω σοβαρά υπόψη όσα λες.
Τώρα, όχι εν είδει απολογίας, αλλά απλά επειδή είναι η αλήθεια και επειδή έτσι λειτουργώ: λες «μήν νοιάζεσαι για όσους σε διαβάζουν,γράφε σαν να είσαι μόνος σου». Πίστεψέ με αυτό ακριβώς κάνω. Όταν γράφω δεν νοιάζομαι για όσους με διαβάζουν. Γράφω αυτά που νομίζω, με τον τρόπο που νομίζω και με τον τρόπο που ευχαριστούν και ικανοποιούν τα δικά μου κριτήρια. Από τη στιγμή που θα τελειώσω ένα κείμενο, ναι, αρχίζουν να με νοιάζουν όσοι το διαβάζουν. Επιθυμία μου είναι όσα έγραψα και μου άρεσαν να αρέσουν και στον αναγνώστη. Αλλά ποτέ δεν γράφω με το μυαλό σε αυτόν που το διαβάζει και το πώς θα του αρέσει.
Απο την στιγμή που τελειώνεις το κείμενό σου και το εκθέτεις και ακολουθεί το πρώτο σχόλιο αναγνώστη σου ,το κείμενο παίρνει άλλη μορφή.Παντρεύεται με όλα τα σχόλια και αλλάζει χαρακτήρα.
Υπάρχουν μερικά φοβερά σχόλια εδώ πέρα και με βάζουν στον κόπο να διαφωνήσω (που σημαίνει ότι τα θεωρώ "άξια"). Σπύρο, με το παραπάνω κομμάτι, διαφωνώ κάθετα.
Το αρχικό κείμενο (δηλαδή το τελικό draft, μια "τελική μορφή", η τελική μορφή πριν τη δημοσίευση) όχι μόνο είναι κάτι ανώτερο των σχολίων, αλλά είναι και ανώτερο τού ίδιου τού δημιουργού. Ό,τι κι αν νομίζει ο δημιουργός ότι έκανε, το "κείμενο" είναι εκεί για να τον διαψεύδει (μιλώ γενικά).
Αν τελικά φανεί μια άλλη άποψη από τα σχόλια, αυτή θα είναι απλώς μια "άλλη άποψη". Αλλά δε θα είναι η άποψη του κειμένου.
Τhrass, καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις και πώς ακριβώς το εννοείς. Φοβάμαι όμως ότι το σχόλιό σου μπορεί να παρεξηγηθεί (από όσους ψάχνουν πάτημα να παρεξηγηθούν τουλάχιστον - και φυσικά δεν εννοώ τον Σπύρο).
Πώς έγινα ΄ανώνυμος΄ενώ έγραφα σαν Σπύρος και μου απαντάτε σαν Σπύρος,ανεξήγητο.Τρέχω στο Τηλεφώς.!!!!!!!!!!!
Αγαπητοί Thrass και Oldboy,συμφωνώ ότι το αρχικό κείμενο υπερβαίνει τον συγγραφέα του.
Αυτό που έγραψα,καθ΄υπερβολην είναι ότι η αλληλεπίδραση αρχικού κειμένου και αναγνωστών αλλοιώνει(άλλοτε μεγιστοποιώντας και άλλοτε μειώνοντας την αξία τού αρχικου κειμένου)το αρχικό κείμενο.
Ειδκά σε μιά ΄ζωντανή΄αλληλεπίδραση και μάλιστα ομαδικού τύπου.
Η σχέση κειμένου στο blog με τούς αναγνώστες του,δεν είναι ίδια με την σχέση ενός κειμένου που έχει εκδοθει σε βιβλίο με τούς αναγνώστες του.Η πρώτη είναι πιό ζωντανη και ΄αλλάζει΄ το κείμενο.
Η σχέση βιβλίου-αναγνώστη είναι πιό ατομική και την επεξεργάζεται ο μοναχικός αναγνώστης διαφορετικά απ΄οτι εδώ μέσα.Εκεί ενσωματώνει το βιβλίο στον εαυτό του.Εδώ ο αναγνώστης και σχολιαστής επηρεάζεται και απο το αρχικό κείμενο ,αλλα και απο τα σχόλια τών αναγνωστών.
Πιστεύω -όχι δογματικά-ότι τα κείμενα τού Oldboy σε βιβλίο θα είναι ΄διαφορετικά΄απ΄ότι εδώ(καλύτερα ή χειρότερα δεν γνωρίζω).Aξίζει πάντως να το δοκιμάσει απο πολλές απόψεις.!!!!!!
Δεν πάει το μυαλό μου στο πώς θα μπορούσε να παρεξηγηθεί το σχόλιό μου.
Σπύρο, δυστυχώς κι άλλοι έγιναν ανώνυμοι, εξαιτίας της υποχρεωτικής μετακόμισης σε μια ανανεωμένη έκδοση του www.blogger.com. Όσα λες για την αλληλεπίδραση του κειμένου με τα σχόλια, σωστά είναι, ισχύουν και είναι και βασικότατο κομμάτι της γοητείας των μπλογκς. Η μόνη ένσταση που έχω είναι η εξής: μπορεί σε ένα ποστ τα σχόλια να με κάνουν να διαφοροποιήσω τη γνώμη που είχα στο ποστ, ωστόσο ακόμη κι αν αλλάξω γνώμη, προσπαθώ τα ποστ μου να μην είναι απλά μια έκφραση γνώμης, αλλά να με εκφράζουν ακόμη κι αν τυχόν η γνώμη μου διαφοροποιηθεί.
Τhrass, δεν πάει στο μυαλό σου, επειδή (ευτυχώς για σένα) έχεις μείνει μακριά από αντιδικίες με ανθρώπους που ψάχνουν να ψειρίσουν την κάθε σου λέξη για βρουν μετά ευκαιρία να την αναπαράγουν στη νιοστή και να σε παρουσιάσουν όπως θα τους βόλευε να είσαι.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home