Αυτό να κάνεις, άκουσέ με.

Πολύ συχνά, εξομολογητικά ποστ μιλούν για οριακές στιγμές και για την ανάγκη λήψεως κρίσιμων αποφάσεων. Πολύς κόσμος σπεύδει να σχολιάσει και να προσφέρει τη δική του συμβουλή: "Πιστεύω πως πρέπει να κάνεις την άλφα επιλογή". Το φαινόμενο απαντάται και στη ζωή, αυτή τη φορά με αληθινούς φίλους ή αληθινούς γνωστούς. Βρισκόμαστε σε οριακές στιγμές και οι φίλοι μας ή οι γνωστοί μας σπεύδουν να προσφέρουν τη δική τους συμβουλή: "Πιστεύω πως πρέπει να κάνεις την βήτα επιλογή".

Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων: οι παρεμβατικοί και οι μη παρεμβατικοί. Αυτοί που μόλις πληροφορηθούν πρόβλημα δεν θα διστάσουν να πουν τη δική τους άποψη, ακόμη κι αν τον άλλον τον βλέπουν πρώτη φορά ή απλώς έχουν διαβάσει μερικά ποστ του, και αυτοί που διστάζουν να πουν τη γνώμη τους ακόμη και στον πιο στενό τους φίλο προκειμένου να μην τον επηρρεάσουν.

Πάντα με γοήτευε αυτή η διάκριση, που δεν έχει να κάνει τόσο με τα κίνητρα (συνήθως και οι μεν και οι δε καλοπροαίρετα ενεργούν), όσο με τον ευθύνη που είμαστε διατεθειμένοι να αναδεχθούμε για τα αποτελέσματα στην ζωή του άλλου.

Τι είναι προτιμότερο να κάνεις; Να παρεμβαίνεις ή όχι; Σε όλους ή μόνον σε όσους γνωρίζεις καλά; Κι ως ποιόν βαθμό να φτάνει η παρέμβασή σου; Και μήπως η μη παρέμβασή σου δεν συνιστά κι αυτή παρέμβαση; Υπάρχουν ικανοποιητικές απαντήσεις; Σκατά.

Ό,τι συμβουλές και να δώσουμε, όλα στη ζωή ορίζονται από το συνδυασμό δύο παραγόντων: αφενός από αυτό το ανεξήγητο μπετόν που ονομάζεται "χαρακτήρας" και ορίζει τις βασικές μας ανάγκες, φόβους κι επιθυμίες κι αφετέρου από αυτό το ανεξήγητο μπουτόν που ονομάζεται "τύχη" ή κατ' άλλους "μοίρα" και κάποιος -ποιός;- το πατά κι όλα αλλάζουν.

Τόσο γρήγορα

Το πιθανότατα oμορφότερο ελληνικό ιστολόγιο (http://vitamo.blogspot.com)

έκλεισε δυο χρόνια ζωής, ένα ακόμη θαυμάσιο ποστ βρίσκει άμεση ανταπόκριση και ο Τhas ευχαριστεί το μέσο :

"Σ’ έναν σύντομο απολογισμό έχω να πω το εξής. Δεκάδες ποιητές, άνθρωποι ιδιαίτερης ευαισθησίας και βάθους, πεζογράφοι και λοιποί γραφιάδες που έχουν αναλώσει τη ζωή τους σκυμμένοι πάνω από λέξεις, δεν έζησαν ίσως τη χαρά, την ευτυχία, να εισπράττουν τόσο γρήγορα και τόσο γενναιόδωρα μια αντίδραση σαν τη σημερινή δική σου, ή σαν άλλες παρόμοιες που δεχόμαστε όλοι οι bloggers καθημερινά".

Ο Γραφάνθρωπος

Ο Γραφάνθρωπος γεννήθηκε κανονικός άνθρωπος όπως εσύ. Για κάποιον ανεξήγητο όμως λόγο, μεταλλάχθηκε σιγά - σιγά σε ένα ιδιότυπο έκτρωμα. Ο οργανισμός του παρήγαγε καθημερινά χιλιάδες λέξεις που τον κάλυπταν από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τις μέρες που δεν κατόρθωνε να ξεδιαλύνει τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να συνδυάσει τις λέξεις που κουβαλούσε, να τις αποτινάξει από πάνω του και να τις τακτοποιήσει κάπου γραπτώς, αυτές τον κατέπνιγαν και πέθαινε από ασφυξία. Υποστηρίζεται πάντως με σοβαρά επιχειρήματα και η άποψη ότι δεν πέθαινε ακριβώς, αλλά εξαφανιζόταν μαζί με το φορτίο του από προσώπου γης, καθώς ο Γραφάνθρωπος υπήρχε μόνον γράφοντας.

Το κυριότερο

Ως είθισται, το αεροπλάνο πέφτει στη ζούγκλα. Διασώζονται τρεις επιβάτες. Στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας αφενός και της προστασίας των προσωπικών τους δεδομένων αφετέρου, δεν αποκαλύπτουμε την εθνικότητά τους. Τους πιάνουν οι κανίβαλοι. Στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας δεν είναι σωστό να τους αποκαλούμε κανίβαλους, άρα κανονικά κάπου εδώ το ποστ θα έπρεπε να ολοκληρωθεί. Πρόκειται όμως -όπως θα καταδειχθεί αμέσως- για κανίβαλους με καλλιτεχνικές ανησυχίες, οπότε ίσως τελικά περάσει κι ένα θετικό μήνυμα γι' αυτούς. Ενώ λοιπόν ήδη έχουν βάλει τη σούπα να βράζει μέσα στο καζάνι, λένε στους έντρομους διασωθέντες ότι ένας από αυτούς θα σωθεί, αρκεί να γράψει ένα σύντομο και περιεκτικό κείμενο που θα συγκινήσει την φυλή. Τους παραχωρούν τρεις υπολογιστές -άρα είναι και εξελιγμένοι τεχνολογικά, άρα δεύτερο θετικό γι' αυτούς μήνυμα- και τους αφήνουν χρόνο μιας ώρας για να συντάξουν τα πονήματά τους (και να ψηθούν παράλληλα και τα ορεκτικά).

Μια ώρα μετά οι τρεις εκτυπωτές τίθενται σε λειτουργία και τα λευκά χαρτιά γεμίζουν λέξεις και σημεία στίξης. Η δημόσια, ενώπιον όλων, ανάγνωσή τους ξεκινά.

Ο πρώτος διασωθείς περιγράφει τον εαυτό του, την οικογένειά του, τους φίλους του, τα όνειρά του, εξηγεί γιατί θέλει να ζήσει και ζητά να τον συναισθανθούν, να τον δουν σαν να ήταν ένας από αυτούς και να τον λυπηθούν.

Ρίχνεται στο καζάνι.

Ο δεύτερος διασωθείς -άνθρωπος με εύθραυστο ψυχισμό και στραβά γυαλιά- αν έγραφε σε χαρτί θα το είχε γεμίσει δάκρυα. Τα δάκρυα του πληκτρολογίου όμως δεν μπορούν να τυπωθούν κι έτσι η μόνη λέξη που υπάρχει στο χαρτί είναι η λέξη "Έλεος". 47 φορές.

Ρίχνεται στο καζάνι.

Ο τρίτος διασωθείς είναι, συμπωματικά, πετυχημένος λογοτέχνης. Το κείμενό του δεν συγκινεί απλώς, αλλά συγκλονίζει σύσσωμη τη φυλή. Όχι απλώς διασώζεται, αλλά είναι ο επίτιμος καλεσμένος στο τσιμπούσι που ακολουθεί. Τον φιλεύουν μάλιστα όλα τα γλυκάδια.

Το βράδυ, την ώρα που χαϊδεύει την κοιλιά του και ρεύεται τον όρχι του καλού του φίλου, συνειδητοποιεί ότι η περιπέτειά του τού δίνει υλικό για ένα μυθιστόρημα που θα κάνει πάταγο. Πολύ πιθανόν να το κάνουν και ταινία.

Απλώς θα παραλείψει τον δικό του κανιβαλισμό. Ή μήπως όχι; Ή μήπως είναι καλύτερα να είναι ειλικρινής; Ή μήπως έτσι, κατηγορώντας τον εαυτό του, προξενήσει μεγαλύτερη συγκίνηση; Ναι, έτσι θα κάνει. Θα κατηγορεί τον εαυτό του και ταυτόχρονα θα τον αθωώνει. Τον ανάγκασαν να φάει κι αυτός. Αλλά και κάτι πρωτόγονο ξύπνησε μέσα του την ώρα που τους γεύονταν. Πρωτόγονο που θα του δώσει και ποιητικές διαστάσεις (τους κουβαλάω πάντα μέσα μου, τους κοινώνησα και τα συναφή).

Πώς ένιωσε ο φίλος του; Πώς ένιωσε ο άλλος -άγνωστός του- επιβάτης; Πώς ένιωσε ο ίδιος; Γιατί να σωθούν και να μη σκοτωθούν εξαρχής; Γιατί αυτό το κοριτσάκι με τα κόκκαλα στο κεφάλι τον κοιτούσε τόσο θλιμμένα; Πώς να ήταν η ζωή του;

Είχε υλικό προς κανιβαλισμό άφθονο.

Και το κυριότερο: έπρεπε να σκεφτεί τι έγραψε τελικά στο κείμενο που συνεπήρε τόσο τους αγρίους. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που κλόνισε ανθρώπους ενός ολότελα διαφορετικού πολιτισμού με ολότελα διαφορετικές παραστάσεις από κείνον;

Αυτό θα ήταν το δυσκολότερο κομμάτι της ιστορίας.

Συκοφαντημένες Συγκινήσεις

Από μικρός έχω μια προνομιακή σχέση με την ενοχή. Δεν έχω ψυχαναλυθεί ακόμα για να δω πού ακριβώς οφείλεται, πάντως η ουσία είναι πως εγώ κι αυτή προχωρούσαμε ανέκαθεν χεράκι - χεράκι σ' αυτό τ' ανηφόρι που λένε ζωή. Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να σχηματίζω τον ακόλουθο συλλογισμό: Σκέφτομαι μήπως η ενοχικότητά μου δεν οφείλεται σε στοιχεία της δικής μου προσωπικότητας, αλλά είναι αποτέλεσμα του ελληνικού DNA μου. Μήπως δηλαδή οι ενοχές μου έχουν γονιδιακή - φυλετική εξήγηση. Μήπως δηλαδή στο DNA του Έλληνα πέραν της εντολής να είναι πάντα πρώτος, όπως τόσο υπέροχα το ανέλυσε η αθλήτρια - θαύμα Φανή Χαλκιά (η οποία, ένεκα της εθνικότητας του δεσοξυριβoνουκλεϊκού οξέος της, με έξι μήνες προπόνηση παρουσίασε βελτίωση του ατομικού ρεκόρ της κατά 289.000% και τον επόμενο χρόνο "τραυματίστηκε"), περιέχεται και η εντολή παντού και πάντα να μεμψιμοιρεί, να αυτοοικτίρεται και να μέμφεται εαυτόν.

Ίσως είμαστε ενοχικός λαός, ίσως είμαστε λαός που τη στιγμή που υπάρχει εμφανής αιτία χαράς και ανάτασης, ορθώνεται απότομα μέσα μας το χέρι του δασκάλου που μας σημαδεύει, μας κουνά έντονα τον δείκτη του δεξιού του χεριού και μας προειδοποιεί: "Πρόσεχε, πρόσεχε μην χαρείς πολύ, πρόσεχε μην ξυπνήσεις το τέρας του εθνικισμού που καιροφυλακτεί, πρόσεχε, αρκετά, δύο γιούπι αρκούν, το τρίτο δείχνει μεγαλοϊδεατισμό, ρατσισμό και συμπλέγματα". Στη συνέχεια μας υπενθυμίζει: "Δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως στη δική σου ζωή επειδή κάποιοι μαντράχαλοι έβαλαν την μπάλλα στα δίχτυα ή στο καλάθι, μην αποπροσανατολίζεσαι, στιγμή να μην ξεχνάς ότι η χώρα μας είναι ο παγκόσμιος ουραγός, ο παγκόσμιος παρίας, η πιο διεφθαρμένη, η πιο διαλυμένη, η πιο ξεφτιλισμένη".

Η αλήθεια είναι ότι τελικά πετυχαίνει εν μέρει το σκοπό του. Όταν προσπαθεις να μουτζουρώσεις κάτι, είναι αδύνατο να μην αφήσεις τους λεκέδες σου. Κάπως έτσι τα συμπλέγματα περνούν από πατέρα σε γιο, κάπως έτσι το κόμπλεξ παραμένει αθάνατο.

Υπάρχει μια γενιά -που πιθανόν αποτελεί συνέχεια προηγούμενων γενιών- ψευτοδιανοούμενων, δημοσιογράφων κατά κύριο λόγο, οι οποίοι έχτισαν αφενός την προσωπική τους κοσμοθεωρία και αφετέρου την καριέρα τους στον άκριτο θαυμασμό των ξένων (βασικά της προηγμένης Δύσης) και στη συνεχή καταστροφολογία για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Αυτοί νιώθουν απειλούμενοι -συνειδητά ή ασυνείδητα- όταν κάτι πάει καλά κι εδώ.

Γι' αυτό το σύνθημα είναι ένα: "Συκοφαντήστε τις συγκινήσεις του λαού. Ενοχοποιήστε τον, μπλέξτε τα μήλα με τα καρπούζια, τη χαρά για τα γκολ του Χαριστέα και τα καλάθια του Παπαλουκά με τα φασισταριά που δέρνουν Αλβανούς στην Ομόνοια".

Φίλε και φίλη που χάρηκες, μην τους ακούς. Δεν έχεις καμία σχέση με τους τραμπούκους που αντί να χαρούν πλακώνουν.

Φίλε και φίλη που χάρηκες, έχεις όλο το χρόνο και όλο το δίκιο να αγανακτήσεις και να προβληματιστείς για τα κακώς κείμενα του τόπου. Δικαιούσαι παράλληλα όμως και να ενθουσιάζεσαι με τα όμορφά του.

Την επόμενη τυχόν χαρά που θα παρουσιαστεί προσπάθησε να τη ζήσεις δίχως ενοχές.

Eιρωνεύεσαι τώρα;

Σύμφωνα με το λεξικό ειρωνεία είναι "η χρήση του λόγου κατά τέτοιον τρόπο, ώστε το αποδιδόμενο νόημα να αντιτίθεται στο κυριολεκτικό". Λες "άσπρο" εννοείς "μαύρο", λες "χαίρομαι" εννοείς "λυπάμαι". Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό από μόνο του καταργεί κάθε βεβαιότητα. Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν ο άλλος εννοεί όσα λέει ή όσα γράφει; Η απάντηση μάλλον είναι ότι δεν μπορούμε. Η ειρωνεία γίνεται αντιληπτή: α) όταν γνωρίζεις αυτόν που εκφέρει το λόγο, γνωρίζεις δηλαδή εκ των προτέρων τις απόψεις του σχετικά με ένα θέμα ή β) όταν ο ίδιος ο λόγος περιέχει ενδείξεις ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να εννοεί όσα λέει, όταν χρησιμοποιούνται λέξεις κι εκφράσεις τόσο υπερβολικές, που το πιθανότερο συμπέρασμα είναι ότι ο ομιλητής ή ο γραφιάς δεν υποστηρίζει στ' αλήθεια όσα λέει ή γράφει, αλλά αντίθετα προσπαθεί να τα υπονομεύσει δια της ειρωνείας. Όταν λοιπόν δεν συντρέχει η πρώτη περίπτωση, όταν δεν γνωρίζουμε τις απόψεις του άλλου για το συγκεκριμένο ζήτημα, όλα είναι πλέον θέμα ερμηνείας. Αν θα καταφέρουμε δηλαδή να ανιχνεύσουμε τις ενδείξεις αυτές που θα καταδεικνύουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός είρωνος. Καμία ερμηνεία όμως δεν μπορεί ποτέ να είναι ανεξάρτητη της θέσης και της οπτικής γωνίας του ερμηνευτή. Έστω ότι εγώ προσπαθώ να ειρωνευθώ μια νοοτροπία που δεν με εκφράζει και για να το πετύχω χρησιμοποιώ εντελώς ακραίες εκδοχές της νοοτροπίας αυτής. Αλλά τι πάει να πει "εντελώς ακραίες" εκδοχές; Αυτό που μου φαίνεται εμένα "εντελώς ακραίο" φαίνεται νορμάλ στον ερμηνευτή που ασπάζεται τη νοοτροπία που επιχειρώ να ειρωνευθώ. Μ΄άλλα λόγια, άκρη σίγουρη δεν βγάζεις. Αυτό το βασίλειο της αβεβαιότητας πάντως, δεν παύει να έχει τα πλεονεκτήματά του και τα κρυφά του δώρα. Δοκιμάστε το εξής πείραμα: διαβάστε κείμενα που αποτυπώνουν απόψεις με τις οποίες διαφωνείτε απόλυτα, όχι ως κυριολεκτικά, αλλά ως ειρωνικά. Έχω αρχίσει να το κάνω και τα αποτελέσματα είναι απολαυστικά: εξοργιστικά επιχειρήματα αρχίζουν να καταρρέουν και πίσω από αυτά αρχίζει να αναδύεται ο αληθινός τους εαυτός, το πραγματικό νόημα των κειμένων, ενώ, ταυτόχρονα, φαινομενικά εμπαθείς γραφιάδες αναδεικνύονται τελικά σε παρεξηγημένους αριστοτέχνες της ειρωνείας.

Να μην ξεχνάμε τα προβλήματα όμως.

Μα γιατί πανηγυρίζεις; Έχει προβλήματα ο τόπος. Ανεργία, ακρίβεια, μόλυνση του περιβάλλοντος, κυκλοφοριακό. Δεν τα βλέπεις; Μα γιατί πανηγυρίζεις; Τι θέλεις να αποδείξεις; Εσύ κέρδισες; Δεν έχεις δικές σου χαρές να χαρείς; Γιατί νιώθεις όμορφα με τις επιτυχίες των άλλων; Δεν βλέπεις πόσο βλακώδες είναι; Τι ελλείμματα πασχίζεις να καλύψεις; Ανόητε. Ξημερώνει Δευτέρα. Πρέπει να πας στην ίδια δουλειά ή να συνεχίσεις τις ίδιες σπουδές. Οι σκοτούρες που άφησες την Παρασκευή ή το Σάββατο θα είναι και πάλι εκεί να σε περιμένουν. Κανένα κύπελλο δεν θα τις διώξει. Μην χαίρεσαι. Σε παρακαλώ. Ωρίμασε επιτέλους. Μιζέριασε επιτέλους. Μιζέριασε, σε παρακαλώ. Δεν είναι υγιές να χαίρεσαι, δεν είναι υγιές να ξεσπάς. Και πέρσι που πανηγύρισες τι βγήκε; Άλλαξαν οι δομές του ελληνικού ποδοσφαίρου; Έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξουν οι δομές του μπάσκετ; Όλα είναι θέμα δομών, φίλε. Αν δεν έχεις δομές, σαράντα ευρωπαϊκά να πάρεις, ελλαδίτσα θα είσαι. Θυμήσου τον σοφό Γιάννη Διακογιάννη που την ώρα του τελικού σφυρίγματος του περσινού τελικού μας υπενθύμισε "Να μην ξεχνάμε τα προβλήματα όμως". Πόσο δίκιο είχε.
Μην ξεχνάς τα προβλήματα. Ποτέ.

Μην χαίρεσαι. Ποτέ.

Η ολυμπιακή κλείνει και τα στέγαστρα πλακώνουν τους τουρίστες. Μ' αυτά, μ' αυτά να ασχολείσαι.

Αχ - βαχ, ωιμέ, αχ - βαχ, ωιμέ.

Ελληνική Ψυχή, 2 + 2.

Βλέπω το Νίκο Χατζηβρέττα να σουτάρει στις κρίσιμες φάσεις ελεύθερα τρίποντα, μία, δύο, τρεις, τέσσερις, εκατόν τέσσερις φορές και να αστοχεί. Το έχει ξανακάνει παλιότερα. Θυμάμαι τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να σουτάρει στο παρελθόν στις κρίσιμες φάσεις ελεύθερα τρίποντα, μία, δύο, τρεις, τέσσερις, εκατόν τέσσερις φορές και να αστοχεί.

Βλέπω τον Θοδωρή Παπαλουκά να μπαίνει και να γυρνάει ένα χαμένο παιχνίδι, με ένα - δύο - τρία εύστοχα μπασίματα, μόνος εναντίον όλων. Βλέπω το νεαρό Νίκο Ζήση να κερδίζει τρεις βολές προς το τέλος και να ευστοχεί και στις τρεις.

Ίσως μόνο ο αθλητισμός να είναι τόσο αποκαλυπτικός για την αλήθεια του καθενός. Στον αθλητισμό είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρυφτείς. Αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα της κρίσης και θα διαπιστώσεις κι ο ίδιος αν το λέει η καρδούλα σου. Αν η ευθύνη σου κόβει τα γόνατα και σε λυγίζει ή αντίθετα σε γιγαντώνει και σου απελευθερώνει δυνάμεις βαθιά μέσα σου κρυμμένες.

Στο γήπεδο είσαι ολομόναχος φίλε. Εσύ, απέναντι στους δαίμονές σου, σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση.

Στον καναπέ ή στην εξέδρα εμείς κριτικάρουμε την ευψυχία σου, λες και αγωνιστήκαμε ποτέ τους αγώνες σου για να ξέρουμε πώς είναι εκεί έξω.

Sudoku

ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ

1 2 3 4 5 6 7 8
2
3
4

6
7
8
9

Συμπληρώστε τους αριθμούς έτσι ώστε στην οριζόντια και στην κάθετη σειρά να εμφανίζονται όλοι οι αριθμοί από το 1 έως το 9.

Διαψεύδοντας τον Κάπα Πι

Δεν βαρέθηκε να βρέχει; Από καταβολής κόσμου βρέχει. Οι χιλιετίες περνούν, ο πίθηκος γίνεται κρο μανιόν κι αυτός άνθρωπος, ο Ζεύς αντικαθίσταται απ΄ τον Ιησού κι αυτός απ΄την αμφιβολία, οι ζωγραφιές στα σπήλαια δίνουν τη θέση τους στον "Φάουστ" κι αυτός στις τόσο ξεκαρδιστικές κωμωδίες του Χάρη Ρώμα, και η βροχή εκεί, να επιμένει, να πέφτει ηλιθίως, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Μπαίνω στο δίκτυο για να προφυλαχθώ. Στο δίκτυο δεν βρέχει ποτέ. Εδώ είμαι ασφαλής. Βγάζω τα βρεγμένα μου ρούχα, το βρεγμένο μου όνομα, τη βρεγμένη μου ταυτότητα, τη βρεγμένη μου ζωή και ντύνομαι την αυταπάτη μου, την ψευδαίσθηση ότι είμαι κάποιος άλλος με cool όνομα κι εξίμισι μόνο μήνες ζωής. Νεογέννητος, άφθαρτος, χωρίς λάθη, γεμάτος μέλλον και προοπτική. Εδώ είμαι σε άλλη πόλη, καλύτερη από την βροχερή. Κι όχι, έκανε λάθος τελικά, η βροχερή πόλη δεν με ακολουθεί, να που γυρνώ σε νέους δρόμους.

Έκανε λάθος : ήλπιζα για το αλλού και το βρήκα.

Από το αλλού αυτό πατάω μια λέξη εδώ και τη διαβάζεις εσύ, ένα τετράγωνο ή χιλιάδες μίλια μακριά μου.

Και τι έγινε που τη διαβάζεις, θα μου πεις.

Δεν ξέρω τι έγινε για σένα. Έγινε για μένα.

Μα δεν αλλάζει ο άνθρωπος, εξανίσταται ο μακαρίτης. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις ρημαγμένες κώχες.

Ξεφεύγω δια του διχασμού, αγαπητέ.

Δυο πόλεις, δυο κόσμοι, δυο ονόματα, δυο εαυτοί.

Σκίζω, σου λέω.

Σχίζο, σου λέω.

Ρίχνοντας μπουνιές στους τοίχους

Ιδού πώς ολοκληρώνεται άρθρο των χθεσινών "Νέων" που αποτελεί αναδημοσίευση άρθρου των "ΤIMES" και φέρει τον τίτλο "H «φωτεινή» πλευρά του στρες. Ορισμένη ποσότητα έντασης είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία μας":

"Οι επιτυχημένοι είναι συνηθισμένοι στο να αντιμετωπίζουν επιτυχώς το στρες. Κοιμούνται καλά, τρώνε καλά, ασκούνται και δημιουργούν καλές σχέσεις. Και μερικοί, πολύ λίγοι, δεν μπορούν να χορτάσουν το στρες. Όπως ο Πιρς Μόργκαν, ο πρώην διευθυντής της βρετανικής εφημερίδας «Ντέιλι Μίρορ». Σε μια γεμάτη στρες ημέρα στη δουλειά, «συνήθως έριχνα γροθιές στους τοίχους μέχρις αίματος», λέει. «Κάτι συνέβαινε στο σώμα μου και δεν μπορούσα να σταματήσω», λέει. Εάν δεν έκανε κάτι τέτοιο, έπινε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ - μια φορά ήπιε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί σε τρία λεπτά - ή τα έβαζε με όποιον είχε την ατυχία να βρίσκεται κοντά του. «Αν βρίσκομαι υπό πίεση και "στριμωγμένος στη γωνία", βγαίνω στην επίθεση. Αποφεύγω όποιον είναι ήρεμος στη ζωή του. Περιστοιχίζομαι με άλλους "τζάνκι" της αδρεναλίνης. Αν είναι να "πέσω", θα "πέσω" με φωτιές να μαίνονται...».

Αντί να είναι σε κάποιο ψυχιατρείο ο κύριος, διηύθυνε δημοφιλέστατη εφημερίδα και διαμόρφωνε σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη. Εξαίρεση θα είναι βέβαια. Κι ας μιλά εν τέλει θετικά για την περίπτωσή του το άρθρο. Εξαίρεση θα είναι. Αποκλείεται στην κοινωνία μας να θριαμβεύουν οι ζουρλοί. Aποκλείεται η ημιπαράνοια να αποτελεί είτε προαπαιτούμενο είτε επακόλουθο της επιτυχίας. No fucking way. Κι αν αυτά συμβαίνουν στην Αγγλία, εδώ είναι Ελλάδα και έχουμε πολιτισμό αιώνων κι αντιστάσεις ισχυρότατες. Ούτε το μάτι του Τράγκα γυαλίζει παράξενα, ούτε του Κούγια, ούτε κανενός άλλου. Κι η Μάρα (http://old-boy.blogspot.com/2005/05/blog-post_30.html) συμφιλιώθηκε πλέον με τον εαυτό της, την οικογένειά της, βρήκε την χρυσή τομή και ξεκινά εβδομαδιαία εκπομπή. Μέχρι να χάσει ξανά το πρωινό της χαμόγελο.

Face Off

"Mέσα σε έξι ώρες από τον θάνατο του δότη, το πρόσωπό του θα "αφαιρεθεί" από τη γραμμή των μαλλιών ως και τη γραμμή της κάτω σιαγόνας. Η διαδικασία της μεταμόσχευσης αναμένεται να διαρκέσει το λιγότερο δέκα ώρες. Οι γιατροί θα αφαιρέσουν το πρόσωπο του ασθενούς και θα του τοποθετήσουν το νέο πρόσωπό του, αφού βέβαια συνδεθούν τα αιμοφόρα αγγεία και τα νεύρα".

Αυτά μεταξύ άλλων γράφει το άρθρο του χθεσινού "Βήματος", το οποίο δεν υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή. Βρήκα όμως το άρθρο που μετέφρασε και αναδημοσίευσε το "Βήμα": http://www.timesonline.co.uk/article/0,,11069-1787275,00.html.

Σύμφωνα με αυτό οι μεταμοσχεύσεις προσώπου είναι ακόμη σε σχεδόν πειραματικό στάδιο και αρχικά θα αφορούν άτομα με δυσμορφίες. Αυτά εν έτει 2005 όμως.

Αν μπορούσα να φτιάχνω ιστορίες, θα έφτιαχνα την ιστορία ενός αθεράπευτα ερωτευμένου άντρα, εκεί, γύρω στο 2020. Η γυναίκα που έχει ερωτευθεί παίζει μαζί του, τον ταλαιπωρεί, της αρέσει που είναι προσκολλημένος πάνω της. Εκείνος μετά από πολλούς μήνες συνειδητοποιεί -όταν εκείνη κάνει σχέση με άλλον- ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει δική του. Τότε καταπίνει εντελώς και τα τελευταία κουκούτσια αναξιοπρέπειας και την εκλιπαρεί να βγουν έξω μια τελευταία φορά για ένα αποχαιρετιστήριο ποτό. Εκείνη αρνείται και δέχεται μόνο όταν αυτός υπόσχεται πως αν βγουν δεν θα την ξαναενοχλήσει ποτέ. Βγαίνουν, την μεθάει και την βάζει να υπογράψει το έντυπο δωρήτριας προσώπου. Ένα χρόνο μετά την ακολουθεί με το αυτοκίνητό του και την χτυπάει. Της βάζει το έντυπο στην τσάντα, καλεί το ασθενοφόρο και εξαφανίζεται. Δέκα μήνες πριν είχε κάψει το πρόσωπό του. Μετά από μισή ώρα χτυπά το τηλέφωνό του. Βρέθηκε δότης. Η εγχείριση πετυχαίνει.

Τώρα φορά το πρόσωπό της, τώρα κουβαλά παντού τον έρωτά του, τώρα επιτέλους το χαμόγελο που ονειρευόταν απευθύνεται σ' αυτόν, τώρα αγαπά τον εαυτό του, τώρα έχει σώμα άντρα και πρόσωπο γυναίκας, τώρα είναι αυτός κι εκείνη μαζί, τώρα στέκεται μπροστά στον καθρέφτη του και αυνανίζεται με λύσσα.

Μάγος είσαι;

Tεράστια στιγμή της ελληνικής αθλητικογραφίας στη χθεσινοβραδυνή μαγνητοσκοπημένη μετάδοση του αγώνα μπάσκετ Γιουγκοσλαβίας-Γαλλίας: Είμαστε στην τελευταία επίθεση του αγώνα, οι Γάλλοι κερδίζουν απροσδόκητα με δύο πόντους μέσα στην χώρα τους τους Γιουγκοσλάβους και οι Γιουγκοσλάβοι έχουν την μπάλλα στα χέρια τους και μια τελευταία ευκαιρία για να αποφύγουν την καταστροφή. Ο εκφωνητής παίρνει το μεγάλο ρίσκο και προβλέπει: "Το σουτ θα το κάνει ή ο Μποντίρογκα ή ο Ρέμπρατσα ή ο Γιάριτς ή ο Ρατμάνοβιτς". Yπενθυμίζω ότι μια ομάδα μπάσκετ απαρτίζεται από πέντε παίκτες. Η Γιουγκοσλαβία τελικά χάνει το ματς, σε μια από τις μεγαλύτερες μπασκετικές εκπλήξεις όλων των εποχών, με άστοχο τρίποντο του Γκούροβιτς.

Φαρκαδώνα - Αγριά 1-0

Kλείνουμε για σήμερα με μια αθλητική είδηση:

"Η Φαρκαδώνα στην παρθενική της εμφάνιση στο περιφερειακό πρωτάθλημα πέτυχε την πρώτη της νίκη επί της Αγριάς. Το νικητήριο γκολ το πέτυχε με κεφαλιά ο Χ. Μούτσιος στο 47΄μετά από φάουλ που εκτέλεσε ο Πρεκατές".

Πηγή: www.bala.gr

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ

Έχω αποφασίσει να παραμείνω και στην εσχάτως καταμολυσμένη μπλογκόσφαιρα και στο επάρατο monitor, έχω αποφασίσει να καταπνίξω ηθικές αρχές κι ευαισθησίες και να μείνω στον ίδιο χώρο με όλα αυτά τα παράσιτα που επέδραμαν στο κάποτε καταπράσινο και ειδυλλιακό μας λειβάδι. Αχ, παλιά, τότε που είμαστε λίγοι και καλοί, τότε που όλοι μιλούσαν για πράγματα σημαντικά, τότε που κανείς δεν προσέβαλε κανένα. Θα ήθελα να ισχυρισθώ ότι φυλάω Θερμοπύλες, αλλά η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω όλον αυτόν το συγχρωτισμό με τη βρώμα.

Ρε παιδιά, μήπως είστε λίγο υπερβολικοί; Μήπως υπάρχει λίγος εστετισμός (συνήθως) ή και κάποια κρυφοϋστερία (σπανιότερα), στα "φεύγω" - "δεν φεύγω" σας;

Των εκλεκτών τ' ωσαννά.

Για τον Θανάση, την έξτρα - τερέστριαλ Μάρθα και την συγκλονιστική μπάντα, τα 'χουν πει ήδη άλλοι, καλύτερα από μένα (http://dontkissthefrog.blogspot.com/2005/08/blog-post_29.html). Οι φωτογραφίες είναι από το χθεσινό βράδυ στον Βύρωνα, όταν από τις δέκα έως τις δύο παρά τέταρτο, ζήσαμε κάτι αληθινά όμορφο - αληθινά μεγάλο. Και δεν θα είναι και τόσες πολλές, μέχρι το τέλος της ζωής μας, οι ευκαιρίες που θα έχουμε για να ζήσουμε εμπειρίες αληθινά όμορφες κι αληθινά μεγάλες. Για ομορφούτσικα και μεγαλούτσικα πράγματα, οι ευκαιρίες θα είναι περισσότερες. Αλλά στην μουσική του Θανάση δεν χωρούν υποκοριστικά. Όσοι δεν το 'χετε ήδη κάνει, ανακαλύψτε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Μάρθα Φριντζήλα και τους Λαϊκεδέλικα εγκαίρως. Προτού τσακωθούν, χωρίσουν τους δρόμους τους ή απλώς χάσουν τον οίστρο τους.

Το ξόδεμα

Αν σου έλεγαν ότι εφεξής και μέχρι να πεθάνεις, θα είχες δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις μόνο χίλιες λέξεις στον προφορικό κι άλλες χίλιες στον γραπτό σου λόγο, μήπως τότε σταματούσες επιτέλους το ξόδεμα κι αποφάσιζες να πεις αυτό που όντως σε εκφράζει;

Και πώς θα διαχειριζόσουν το μοναδικό σου λεξοφυλάκιο; Με απόπειρες για περίτεχνα και βαθυστόχαστα παντρέματα εννοιών, ώστε ν' αφήσεις και καλά το στίγμα σου; Ή απόλυτα κοινότοπα, με χίλια "συγγνώμη" και πεντακόσια "σ' αγαπώ";

Θα προτιμούσες δηλαδή να σε θυμούνται οι πολλοί ως συγγραφέα ή πέντε δικοί σου άνθρωποι ως άνθρωπο;

Ποιά από τις δυο συγκινήσεις θα προτιμούσες να γεννάς; Την αφηρημένη και υψηλόφρονα; Ή τη συγκεκριμένη και τόσο βαθιά;

Ένα εξαιρετικά ευφυές λογοπαίγνιο. Δωρεάν.

- Ξέρεις τί, στ' αλήθεια, θες;
- Θες, στ΄αλήθεια, να ξέρεις;

Μπόλντ Μπόυ

Διακρίνω εσχάτως έναν αυτισμό στην πραγματικότητα.

Φαίνεται ότι αδυνατεί να αντιληφθεί πως δεν είμαι διατεθειμένος να συμμετάσχω στο παιχνίδι της. Όχι ότι έχω κόψει εντελώς επαφή μαζί της. Διατηρούμε ακόμη μια επικοινωνία, αλλά αυστηρά με τους δικούς μου όρους. Μπαίνω για λίγο όταν το επιθυμώ ή όταν δεν γίνεται αλλιώς και την υπόλοιπη ώρα αποσυνδέομαι.

Σαφέστερα να της το καταστήσω δεν θα γινόταν.

Κι όμως αυτή εκεί. Την φτύνω και ισχυρίζεται πως ψιχαλίζει. Σαν να μην τρέχει τίποτα μεταξύ μας, μου εγείρει συνεχώς απαιτήσεις: δουλειές, υποχρεώσεις, εκκρεμότητες κ.ο.κ.

Που πάς βρε χαζούλι;

Δεν ενδιαφέρομαι. Είμαι αλλού. Ά - λλού. Βρίσκω σχεδόν συγκινητική την επιμονή της να προσπαθεί να με ξεβολέψει. Δεν την αποπαίρνω, δεν την ξεσυνερίζομαι, την αντιμετωπίζω όπως της πρέπει, σαν ένα μικρό παιδί δηλαδή που ζει στον κόσμο της.

Ως γνωστόν όμως τα παιδιά κρύβουν και μοχθηρία μέσα τους, και για να μ΄εκδικηθεί με χτυπάει εκεί που πονάω περισσότερο. Δεν μπορεί να ελέγξει τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου και έχει βαλθεί να λιανίσει ότι βρισκόταν πάνω στο κεφάλι μου.

Μολών λαβέ, μωρή. Με ή χωρίς μαλλιά θα σε περιφρονώ. Δεν σε έχω ανάγκη, έχω τα δικά μου προβλήματα, μην προσπαθείς να μου φορτώσεις τα δικά σου.

Τα βρίσκω μπανάλ και φτηνά.

Και την φτήνια την ανέχομαι μόνο στα υλικά αγαθά που με περιβάλλουν.

Ποτέ σε ιδέες, ανάγκες, όνειρα και συναισθήματα.

Σε χαιρετώ προς το παρόν, αρκετά με απασχόλησες και σήμερα.

Αύριο πάλι.

Το πορνό του Νίνου

Νίνος - Φενέκ Μικελίδης στη χθεσινή "Ελευθεροτυπία", στην κριτική του για την ταινία "Εννιά Τραγούδια":

- "Το σεξ, όπως αυτό αληθινά μπορεί να γίνεται, αλλά που χωρίς έρωτα οδηγεί σε αδιέξοδο, σε μια ταινία που -παρά την παραστατικότητά της- αποφεύγει τον σκόπελο του πορνό".

Όπως αυτό αληθινά μπορεί να γίνεται; Τι ακριβώς υπονοείς, Νίνο;

- "Σε διάφορα φλας-μπακ παρακολουθούμε την ερωτική τους σχέση, με το παθιασμένο σεξ να δίνεται αληθινά στην οθόνη, όπως ακριβώς και στο σκληρό πορνό".

Έτσι είναι Νίνο, πάθος και αλήθεια είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι του πορνό. Μετά τον μεταμοντέρνα διακηρυγμένο θάνατο του συγγραφέα και του ποιητή, οι πορνοστάρ είναι οι μοναδικοί εναπομείναντες παθιασμένοι καλλιτέχνες της εποχής μας και επιδίδονται εξακολουθητικά στο ιδιότυπο πάρε - δώσε τους con la misma passion, όπως θα 'λεγε κι ο φίλος μας ο Αλμοδόβαρ.

Xωρίς Εσένα

Aπό τα τραγούδια του φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης που έχω ακούσει, αυτό που μου αρέσει περισσότερο:

http://www.ert.gr/songfestival/audio/song07.asp

Οι στίχοι φεύγουν λίγο έως αρκετά, αλλά και πάλι είναι πιο ενδιαφέροντες από το 95% των στίχων που γράφονται τα τελευταία χρόνια, καθώς την παλεύουν κάπως την δουλειά. Γενικά το τραγούδι αποπνέει μια φρεσκάδα κι είναι ψιλοεθιστικό.

Mα γιατί πάει όλο στο κακό ο νους σου;

Ένεκα ανεπαρκείας του φωτογράφου μας η φωτογραφία βγήκε λειψή. Στην -καθιερωμένη πριν από κάθε ποστάρισμα- σύσκεψη των διευθυντικών στελεχών του μπλογκ, βγήκε ομόφωνα το συμπέρασμα ότι η κάτω λέξη είναι "Οβελιστήριο". Για την πάνω λέξη όμως επικράτησε σύγχυση, καθώς προτάθηκαν τρεις μη πειστικές εκδοχές. Συγκεκριμένα, η εκδοχή "ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΚΙ" προφανώς δεν στέκει γιατί δεν υπάρχει συνάφεια μεταξύ τίτλου και πωλουμένων προϊόντων, η εκδοχή "ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΙ" προφανώς δεν στέκει γιατί ο Νίκος γράφεται με ήτα και τέλος η εκδοχή "ΓΟΥΝΑΚΙ" προφανώς δεν στέκει, όχι μόνο επειδή δεν κολλάει, αλλά κυρίως επειδή η λέξη "γουνάκι" χρησιμοποιείται από μερικούς ως υπαινικτικό συνώνυμο του γυναικείου γεννητικού οργάνου.

Ιn osfp we trust

Hθικό δίδαγμα Ι: Αυτά παθαίνει κανείς όταν είναι τσίπης και στηρίζει μόνο με 6 ευρώ την ομάδα που του έχει χαρίσει τα πιο αλησμόνητα βράδια Τρίτης και Τετάρτης.

Ηθικό δίδαγμα ΙΙ: Μήπως θα έπρεπε να επανεξετάσουμε τη στάση μας απέναντι στο φανατισμό; Καλώς ή κακώς, η φανατίλα προσφέρει χαρές που η νηφαλιότητα και η αποστασιοποίηση δεν μπορούν ποτέ να τις δώσουν.

Υ.Γ. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να γράψω κάτι, γιατί δεν έγραψα κι όταν μας κέρδισαν. Αλλά όσο κι αν προσπάθησα δεν μπορούσα να κρατηθώ. Συγγνώμη.

Pac-Man's Blues

Όταν τα μηχανήματα που τα φιλοξενούσαν βγουν οριστικά εκτός ρεύματος, πεταχθούν σε μια γωνιά κι οι οθόνες τους γεμίσουν χώμα, τα πακ-μαν μέσα τους δεν παύουν ν' αναπνέουν. Παραμένουν ζωντανά και ξαποσταίνουν απ’ όλο το μακροχρόνιο κυνηγητό τους στα ίδια και στα ίδια μέρη, απ΄ όλην την αναπόφευκτη σε κάθε παιχνίδι απώλεια και των τριών ζωών τους, απ΄όλο το αφόρητα βαρετό σουλάτσο -κάθε φορά, με κάθε νέο παιχνίδι- στις αρχικές πίστες. Κάθε μέρα τους, μια μέρα της μαρμότας, groundhog day, groundhog day, κι αυτά να ήταν υποχρεωμένα να προσποιούνται ότι συμμετέχουν με ενδιαφέρον, ότι όντως αγωνιούσαν αν θα φάνε ή αν θα φαγωθούν, λες και το τέλος δεν ήταν προδιαγεγραμμένο. Δεν ζητούσαν εκείνα κέρματα για να δώσουν την παράστασή τους (αφού είναι γνωστό πως απ' όλα τα κατασκευάσματα μόνο ο άνθρωπος νοιάζεται για το χρήμα), τα χρήματα τους ήταν αδιάφορα κι ένιωθαν ότι είναι πρόστυχο να μην δίνεις εξαρχής, αλλά απλώς να ανταποδίδεις - και μάλιστα έναντι αμοιβής. Άλλοτε αφημένα στα χέρια αδέξιων πρωτάρηδων ταλαιπωρούνταν σαν κακοδηγημένα αυτοκίνητα, άλλοτε αφημένα στα χέρια δεξιοτεχνών παικτών τινάζονταν σαν καλογαμημένες ερωμένες, καθώς με το τζόιστικ τα κινούσαν με μεθυστικές μανούβρες πάνω - κάτω, κάτω - πάνω ή από τη δεξιά πλευρά της πίστας μέσω μαγικού τούνελ στην αριστερή. Ναι, υπήρξαν κι όμορφες στιγμές, θα ήταν άδικο να μην το ομολογήσουν. Η νοσταλγία όμως καταλαμβάνει λίγο από τον χρόνο τους. Κυρίως κάθονται μέσα στο αμήχανο μηχάνημα κι αναρωτιούνται αν υπάρχει στον κόσμος άλλος ευγενέστερος από το κυνήγι του high score σκοπός, αδημονώντας για τη στιγμή που θα ελευθερωθούν από τα αποκαλωδιωμένα κουφάρια, θα ξεμυτίσουν δειλά - δειλά έξω από από τις οθόνες, θα τινάξουν απ’ τους ώμους τους το χώμα και θα αντικρύσουν επιτέλους το θαύμα του πέρα από τις πίστες κόσμου, όταν όλη η πλάση (άνθρωποι, έργα τέχνης, φυτά, συναισθήματα, ζώα, σκέψεις, θεοί και μηχανές) θα αναστηθεί και θα ζήσει έξω από τον χρόνο και μέσα στο νόημα.
Μέχρι τη στιγμή εκείνη, μέσα στα εγκαταλελειμμένα μηχανήματα αλλά απόμερα, κάθονται τα τερατάκια, τα δυστυχέστερα των όντων, πλάσματα δισυπόστατα, πλάσματα ευμετάβλητα, πλάσματα που από θηράματα μετατρέπονταν σε κυνηγοί από εξωτερικές δυνάμεις, από άνωθεν προγραμματισμούς. Aκόμη και οι τραβεστί έχουν σε ένα βαθμό διαλέξει τη σύγχυση της φύσης τους, αυτά όχι, αυτά τί να προσδοκούν, αυτά τί να περιμένουν, αυτά δεν τα συμπάθησε ποτέ κανείς, μ’ αυτά δεν ταυτίστηκε ποτέ κανείς, αυτά ποτέ δεν είχαν ταυτότητα, ακόμη και η αξία τους όταν τρώγονταν δεν ήταν αυτόνομη, δεν ήξεραν τουλάχιστον ότι το ένα αξίζει για 200 πόντους, το άλλο για 400 ή για 800 ή για 1.600, όλα εξαρτώνταν από τη σειρά που θα φαγώνονταν. Ίσως ονειρεύονται να αποκτήσουν μια οριστική ταυτότητα, να είναι μόνο θύματα ή μόνο θύτες. Πίσω και απ’ τις δύο ιδιότητες υπάρχουν ζωτικά ψεύδη - και οι δύο ιδιότητες στηρίζουν ιδεολογίες ή τρόπους ζωής. Αυτό όμως το ανακάτεμα, αυτός ο μετεωρισμός, δεν αντέχεται. Είναι λύτρωση το να κατασταλάζεις, είναι λύτρωση το να καταλαβαίνεις πού τελικά ανήκεις. Την λύτρωση λοιπόν θα ονειρεύονται.

Μέσα στο παρατημένο ηλεκτρονικό της φωτογραφίας, πίσω απ' τη σβησμένη οθόνη, αόρατα στο γυμνό μάτι, ένα πακ-μαν και τέσσερα τερατάκια, πέντε πλαστές ψυχές, περιμένουν, ελπίζουν, προσδοκούν, με μια γνώση του σύνολου κόσμου όχι τόσο διαφορετική από την ανθρώπινη και με μιαν αισιοδοξία όχι τόσο διαφορετική από την ανθρώπινη.

Τρανσυλβανία

O ανταποκριτής μας στη Χίο μάς στέλνει φωτογραφία της μοναδικής εν Ελλάδι προτομής του Νοσφεράτου του Απέθαντου. Ο ανταποκριτής μας επιμένει ότι πρόκειται για προτομή του Αδαμάντιου Κοραή, αλλά τον Κοραή τον ξέραμε απ' το κατοστάρικο κι ήταν αλλιώς.

Η αίρεση των εναγκαλιστών

Η αίρεση των εναγκαλιστών υπήρξε η απεχθέστερη, η ασεβέστερη και η μιαρότερη όλων των αιρέσεων. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που δεν διασώζεται στα επίσημα ιστορικά κιτάπια. Ωστόσο δεν πρόκειται για θρύλο. Οι εναγκαλιστές συγκεντρώνονταν στις μυστικές εκκλησίες τους και προσκυνούσαν εικόνες αγκαλιασμένων αγίων κι αγκαλιασμένων ανθρώπων. Βασικό δόγμα της αίρεσης ήταν ότι μέσα από μια αληθινή αγκαλιά (πατέρα προς γιο, εραστή προς ερωμένη, φίλου προς φίλον κ.ο.κ.) αναδύεται το πνεύμα του Αγαπώντος Κυρίου ως άρωμα. Στις λειτουργίες τους οι αιρετικοί δεν αγκαλιάζονταν βάσει τελετουργικού, αλλά μόνο εάν και όταν ένιωθαν την ανάγκη. Όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο, όλοι οι υπόλοιποι γονάτιζαν και έκαναν το σταυρό τους μπροστά στους εναγκαλισθέντες. Και από αυτά ακόμη τα λίγα καθίσταται σαφές πως το αιρετικό δόγμα διέστρεψε ολοκληρωτικά και εκ του πονηρού το μήνυμα του "αγαπάτε αλλήλους", πρώτον δια της κατά λέξη ερμηνείας του, δεύτερον δια της μη αναγνώρισης υπέρτερων της αγάπης προς τον συνάνθρωπο κανόνων και τρίτον δια του υπέρμετρα αγαποκεντρικού και μηδενικά φοβοθεϊκού χαρακτήρα του.

arty o the irst art

Κομίζω σε όσους από εσάς ζείτε στην Αθήνα μια γλαύκα. Γυρισμένη σχεδόν μισό αιώνα πριν, η "Ανατομία ενός Εγκλήματος" ("Αnatomy of a Murder") του Ότο Πρέμιγκερ είναι θεωρητικά ένα δικαστικό δράμα. Κι όχι μόνο θεωρητικά. Ίσως και να είναι η καλύτερη ταινία δικαστηρίου όλων των εποχών. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Καθ΄όλες τις 2 1/2 ώρες της διάρκειάς της η ταινία πετάει ασταμάτητα σπίθες. Η "Ανατομία" δίνει στους άνδρες την ευκαιρία να προσομοιώσουν τον γυναικείο οργασμό. Δεν είμαι γυναίκα αλλά κάπως έτσι φαντάζομαι τον γυναικείο οργασμό: σε αντίθεση με την αντρική στιγμιαία κορύφωση κι εκτόνωση, μια παρατεταμένη ευεξία, μια παρατεταμένη απόλαυση. Η ταινία είναι μια μεγάλη γιορτή του Πνεύματος, το Πνεύμα αστράφτει, διεισδύει στα δικά μας μυαλά και τους κάνει μασάζ, νιώθουμε ωραία, νιώθουμε υπέροχα, θέλουμε κι άλλο. Ο Πρέμιγκερ μαέστρος, κατευθύνει όλους τους επιμέρους συντελεστές, ένα μάθημα μοντάζ από το οποίο δεν περισσεύει χαραμάδα άχρηστου φιλμ, τρεις δικηγόροι ένας δικαστής και ένας μάρτυρας σε ένα πλάνο, δυο φίλοι που τρώνε βραστά αυγά σε μια καντίνα, ο Τζέιμς Στιούαρτ κι ο Τζώρζ Σι Σκoτ (ως Claude Dancer!) οι αντίπαλοι δικηγόροι που σολάρουν, η αυτοσχεδιαστική αλληλεπίδραση όλων των ηθοποιών, feel good, feel good, feel good, νομικά επιχειρήματα και δικηγορικά κόλπα, η καθαρότητα στην εκφορά του λόγου του Στιούαρτ, η μουσική του Ντιουκ Έλιγκτον που φοράει τα κατάλληλα τζαζ ρούχα στην ταινία και την πηγαίνει λίγο πιο κει, την τρέχει λίγο περισσότερο, της δίνει λίγη ελευθερία ακόμη, η Λι Ρέμικ που δυστυχώς γεννήθηκε νωρίς (ή ίσως εγώ που γεννήθηκα αργά).

To Παράδοξο των Κοκόρων

Πίστευα πάντα στη δύναμη της λογικής και των επιχειρημάτων. Ότι αν το επιχείρημά μου αντιπαρατεθεί με το επιχείρημά σου, ίσως σε πείσω, ίσως με πείσεις, το πιθανότερο είναι να μην πειστεί κανένας από τους δυο, αλλά πάντως, μέσα από την όλη διαδικασία της ανταλλαγής απόψεων, ο ορθός λόγος θα έχει φωτίσει λίγο περισσότερο τα μυαλά μας. Η δύναμη της λογικής μπορεί να υποχωρεί μπροστά στη δύναμη της βίας, μπορεί να με σκοτώσεις ή να με φυλακίσεις επειδή διαφωνείς μαζί μου, ωστόσο τα επιχειρήματά μου έχουν εν τέλει θριαμβεύσει: δεν μπορούσες να με πείσεις κι αναγκάστηκες να με καταστείλεις. Το μπλογκ των κοκόρων (http://e-roosters.blogspot.com/) είναι όντως αξιοπρεπέστατο και ευνοεί την συζήτηση, τον λόγο και τον αντίλογο. Το παράδοξο των κοκόρων συνίσταται στο ότι -κατά την γνώμη μου βέβαια- μέσα από ένα μπλογκ που αποθεώνει το διάλογο, μέσα από μια ευλογημένη απ' τον ορθό λόγο διαδικασία, η λογική αντί να καταυγάσει καταρρέει. Έρχονται φορές που διαβάζοντάς το νιώθω αδύναμος κι αποκαμωμένος. Μην μου ζητάς να σου εξηγήσω το γιατί. Με κέρδισες. Παραιτούμαι. Αδυνατώ να συνδιαλλαγώ μαζί σου. Ίσως επειδή κάθε συζήτηση θα έπρεπε να έχει ως βάση της ορισμένες αυτονόητες παραδοχές. Αν πρέπει να εξηγήσω τα πάντα, λυπάμαι δεν θα το κάνω. Όχι γιατί δεν μπορώ. Αλλά πώς να το πω; Απαξιώ. Αναγνωρίζω ότι αν κάποιος μου έλεγε εμένα τέτοια φράση, αν κάποιος μου έλεγε ότι απαξιεί να συζητήσει μαζί μου, θα έλεγα -και θα ήμουν πεπεισμένος- ότι υπεκφεύγει, ότι υποχωρεί, ότι δεν αντέχει την αλήθεια της άποψής μου. Το αναγνωρίζω και γι' αυτό λέω ότι με κέρδισες. Αποχωρώ απεγνωσμένος και τρομαγμένος.

Μου έχει εντυπωθεί εδώ και πολλά χρόνια μια φράση του Ηλία Μπαζίνα. Λέει ο Ηλίας πως σε ορισμένες ερωτήσεις, σε ορισμένα "γιατί" (λ.χ. "Γιατί το Άουσβιτς ήταν ντε και καλά κατακριτέο;" ή "Γιατί είναι λάθος η άποψη, ότι το κριτήριο που πρέπει να ορίζει τις προτεραιότητες για τις προληπτικές ενέργειες των κρατικών μηχανισμών προστασίας, είναι το οικονομικό κόστος κάθε καταστροφής;") η μόνη αξιοπρεπής απάντηση που μπορείς να δώσεις είναι: "Γιατί έτσι".

Η Κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης

(H φωτογραφία είναι από την "Καθημερινή")

Λευκή κούκλα - λευκό κοριτσάκι; Ή ξανά μαύρο να 'ταν; Πώς να την είχε βαφτίσει; Μπέσυ, Ντόροθυ ή μήπως Κατρίνα; Αλλά πάλι είναι αυθεντική η φωτογραφία; Μήπως δεν ήταν η καταστροφή που σκηνοθέτησε την κούκλα; Μήπως η κούκλα ήταν παραπεταμένη κάπου πιο 'κει κι ήταν ο φωτογράφος αυτός πού την τοποθέτησε έτσι, να κοιτά με τα χέρια ανοιχτά τον ουρανό; Ώστε να την πουλήσει πιο ακριβά, ώστε μετά να τσιμπήσω και να γράψω μπούρδες εγώ κι άνθρωποι σαν εμένα παγκοσμίως; Πώς να εμπιστευθούμε τις εικόνες; Η Νέα Ορλεάνη ήταν, είναι και θα είναι εικόνα για μας. Σήμερα είναι η επικρατούσα εικόνα. Αύριο θα έρθουν άλλες εικόνες να μας συγκινήσουν κι η εικόνα της θα καταχωνιασθεί σε κάποιο αποθηκάκι του μυαλού μας. Η Νέα Ορλεάνη όμως -αυτονόητα- δεν είναι εικόνα για τους κατοίκους της. Ήταν πόλη και τώρα πια δεν είναι, είναι μετα-πόλη. Αν στο μέλλον η καταστροφή έρθει στη δική μας γειτονιά, γκρεμίσει τα δικά μας σπίτια, τότε θα είμαστε εμείς και η πραγματικότητά μας εικόνα για όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν η δυστυχία χτυπάει την πόρτα των άλλων ευαισθητοποιούμαστε μεν, συμπονούμε μεν, αλλά ως εκεί. Και μη παρέκει. Η λέξη είναι "συμπόνια" δεν είναι "πόνος". Τον πόνο τον νιώθεις μόνο όταν τρυπήσει το δικό σου το πετσί. Κι αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι απλώς ανθρώπινο.

Ελάφι

Ο Θωμάς επισκέφτηκε τον ψυχίατρό του. Επί τρεις ολόκληρες ώρες προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ο Θωμάς αλλά ελάφι. Ο γιατρός τον πέρασε από εξειδικευμένα τεστ κι όταν βεβαιώθηκε 100% ότι δεν του μιλά ελάφι αλλά ο Θωμάς, διέταξε τον εγκλεισμό του στο Δαφνί. Στο παραπεμπτικό έγραψε ότι ο ασθενής πάσχει από "Αβάσταχτη Ελαφότητα του Είναι".

Ημιτελείς Παρενθέσεις.

Απαντώνται συνήθως σε εσώφυλλα βιβλίων. "Ο τάδε (1940 - ) είναι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους ..." ή "Ο δείνα (1951 - ) ποιητής, μυθιστοριογράφος και κριτικός ...". Η παρένθεση ανοίγει, ακολουθεί η ημερομηνία γεννήσεως του συγγραφέα, εν συνεχεία μια παύλα και μετά κλείνει η παρένθεση. Η ύπαρξη της παύλας υπονοεί μια εκκρεμότητα. Ειδάλλως εντός της παρένθεσης θα βάζαμε μόνο το έτος γεννήσεως. Κάτι λείπει από την παρένθεση για να συμπληρωθεί, κάτι λείπει για να επανέλθει η αρμονία, μια ημερομηνία πρέπει να υπάρχει εκατέρωθεν της παύλας, η ζωή χωρίς το τέλος της συνιστά ανωμαλία. Κι όμως. Δεν ξέρω για τους άλλους, εμένα το μότο μου πάντα ήταν ότι "Είμαι αθάνατος μέχρι αποδείξεως του εναντίου". Πόθεν προκύπτει ότι θα πεθάνω ντε και καλά κι εγώ; Επειδή κανείς άνθρωπος μέχρι σήμερα δεν έχει ζήσει πάνω από 130 χρόνια; Και αυτό συνιστά επιστημονική ή, έστω, απλώς λογική απόδειξη; Ίσα κι όμοια είμαι με τους άλλους ανθρώπους; Αυτό ακριβώς δεν συνιστά τον εαυτό μου, την ατομικότητά μου, ότι δηλαδή εγώ είμαι εγώ και όχι οι άλλοι; Τα ίδια ισχύουν κατ' αναλογίαν και για εσάς, αγαπητοί αναγνώστες. Μην πίνετε το αφιόνι των θρησκειών. Σας τρομοκρατούν με ψευδεπίγραφες βεβαιότητες θανάτου για να σας κάνουν δικούς τους. Σβήστε τις παύλες από τις παρενθέσεις σας, δεν υπάρχει εκκρεμότητα καμιά, είμαστε αθάνατοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, χο χο - χο χο, χο χο - χο χο.

Βαρδιάννα και Ιδομενέας

Βαρδιάννα και Ιδομενέας
"Διακριτικά, ιδιαίτερα σεμνά και σε στενό οικογενειακό κύκλο, πραγματοποιήθηκε στη θερινή κατοικία του Βαρδή και της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, στο Πόρτο Χέλι, το Σάββατο 27 Αυγούστου ο γάμος της μικρής τους κόρης Βαρδιάννας με τον Ιδομενέα Κογχυλάκη.Το μυστήριο τέλεσε στο παλιό ιδιόκτητο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος".
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/09/2005

Ακόμη μία Βαρδιάννα παντρεύτηκε ακόμη έναν Ιδομενέα. Σύμφωνα με πληροφορίες του συνεργάτη του μπλογκ Χρήστου Ζαμπούνη, το επιτυχές προηγούμενο βάσει του οποίου προήλθε το όνομα της νύφης -ήτοι από σφοδρή μετωπική σύγκρουση των ονομάτων των γονέων της- θα συνεχισθεί, ώστε αν το ζεύγος γεννήσει αγοράκι να βαφτισθεί "Ιδομενοβαρδής" κι αν γεννήσει κοριτσάκι να βαφτισθεί "Μενεάννα".

Αν όλα πάνε κατ' ευχήν και γεννηθεί και αγοράκι και κοριτσάκι, τα κοσμικά περιοδικά θα έχουν φωτογραφίες και ρεπορτάζ από τις κοινές εξόδους (λ.χ. σε λαϊκές απογευματινές στο θέατρο) και των τεσσάρων: της Βαρδιάννας, του Ιδομενέα, του Ιδομενoβαρδή και της Μενεάννας ή Μεναννιώς, όπως θα την φωνάζουν χαϊδευτικά όλοι.

Los Otros II

Τα τελευταία βράδια περιπλανιόμουν από τον κόσμο του Κώστα Γκόντζου στον κόσμο του Ίρβιν Γιάλομ, από τις αναλύσεις για τα εγκλήματα Μπριάκου στις αναλύσεις για την σκέψη του Σοπενάουερ. Λογοτεχνία βέβαια δεν το λες αυτό που κάνει ο Γιάλομ (εγώ τουλάχιστον δεν το λέω), σίγουρα όμως η αναπαράσταση των ομαδικών συνεδριών ψυχοθεραπείας σε συνδυασμό με τις εκλαϊκευμένες φιλοσοφικές σκέψεις ήταν εξαιρετικά συναρπαστική κι ερεθιστική (για το πνεύμα ερεθιστική - όχι για το σώμα).
Αντιγράφω απ' το βιβλίο: "Μια διατύπωση του Σοπενάουερ ... ήταν η ιδέα ότι η σχετική ευτυχία πηγάζει από τρεις πηγές:
απ' αυτό που είσαι,
απ' αυτό που έχεις
κι απ' αυτό που αντιπροσωπεύεις στα μάτια των άλλων.
Εκείνος μας προτρέπει να δίνουμε προσοχή μόνο στο πρώτο και να μη χτίζουμε πάνω στο δεύτερο και το τρίτο".
Πώς ξέρουμε όμως στ' αλήθεια τι είμαστε, αγαπητέ Αρθούρε; Με ποιά λογική αυτό που είμαστε είναι ανεξάρτητο από τη γνώμη των άλλων; Γιατί η ιδέα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας να είναι η ορθή; Είμαστε εμείς αντικειμενικοί κριτές του εαυτού μας; Αν εμείς έχουμε μια άλφα ιδέα για τον εαυτό μας και η ιδέα αυτή δεν επαληθεύεται από τους άλλους, γιατί τάχα να έχουμε εμείς δίκιο και όχι οι άλλοι; Αυτός δεν είναι ο ορισμός του "ψώνιου" ή της ψευδαίσθησης; Πού σταματά η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και πού αρχίζει η γραφικότητα;

Mad Max

(Οι φωτογραφίες είναι απ΄το Υahoo)

Σε μια σκηνή του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ "Τhe Corporation" (http://www.thecorporation.com/), ένας χρηματιστής, μαύρος στο χρώμα (αλλά όχι σαν αυτούς τους μαύρους στην πρώτη φωτογραφία - από τους άλλους που γράπωσαν τ' αμερικάνικο όνειρο από τα balls του και πέτυχαν την άνοδό τους στην πρώτη κατηγορία των αμερικάνων πολιτών), διηγείται ότι ναι μεν η 11η Σεπτεμβρίου ήταν τραγωδία, αλλά για εκείνον προσωπικά και για κάποιους πελάτες του ήταν μια χρυσοφόρος όρνιθα, καθώς το χαρτοφυλάκιο που διαχειριζόταν είχε μετοχές σε εταιρίες που οικονομικά ευνοήθηκαν τα μάλα από το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Το έλεγε και άστραφτε. Αν για οποιονδήποτε λόγο έρθει κάποτε το τέλος του πολιτισμού, η wall street θα είναι η υπηρεσία που θα σταματήσει τελευταία να λειτουργεί. Αν, ας πούμε, είναι γνωστό ότι την Τρίτη το πρωί ο πλανήτης θα ανατιναχθεί, την Τρίτη το πρωί υστερικοί χρηματιστές θα αγοράζουν και θα πωλούν μετοχές, κραυγάζοντας με μιαν απελπισία στην φωνή, που δεν κατέκτησε ποτέ κανένας του κόσμου ποιητής.

Θα έχουν στο χέρι το τελευταίο φύλλο της "Wall Street Journal" (με πρωτοσέλιδο: "Σε 2.789.654.124.935.876.311 δολάρια υπολογίζεται το οικονομικό κόστος από την πλήρη εξάλειψη της ανθρωπότητας και της Γης") και θα κραυγάζουν μέχρι την τελική έκρηξη, το τελικό crash.