Συκοφαντημένες Συγκινήσεις

Από μικρός έχω μια προνομιακή σχέση με την ενοχή. Δεν έχω ψυχαναλυθεί ακόμα για να δω πού ακριβώς οφείλεται, πάντως η ουσία είναι πως εγώ κι αυτή προχωρούσαμε ανέκαθεν χεράκι - χεράκι σ' αυτό τ' ανηφόρι που λένε ζωή. Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να σχηματίζω τον ακόλουθο συλλογισμό: Σκέφτομαι μήπως η ενοχικότητά μου δεν οφείλεται σε στοιχεία της δικής μου προσωπικότητας, αλλά είναι αποτέλεσμα του ελληνικού DNA μου. Μήπως δηλαδή οι ενοχές μου έχουν γονιδιακή - φυλετική εξήγηση. Μήπως δηλαδή στο DNA του Έλληνα πέραν της εντολής να είναι πάντα πρώτος, όπως τόσο υπέροχα το ανέλυσε η αθλήτρια - θαύμα Φανή Χαλκιά (η οποία, ένεκα της εθνικότητας του δεσοξυριβoνουκλεϊκού οξέος της, με έξι μήνες προπόνηση παρουσίασε βελτίωση του ατομικού ρεκόρ της κατά 289.000% και τον επόμενο χρόνο "τραυματίστηκε"), περιέχεται και η εντολή παντού και πάντα να μεμψιμοιρεί, να αυτοοικτίρεται και να μέμφεται εαυτόν.

Ίσως είμαστε ενοχικός λαός, ίσως είμαστε λαός που τη στιγμή που υπάρχει εμφανής αιτία χαράς και ανάτασης, ορθώνεται απότομα μέσα μας το χέρι του δασκάλου που μας σημαδεύει, μας κουνά έντονα τον δείκτη του δεξιού του χεριού και μας προειδοποιεί: "Πρόσεχε, πρόσεχε μην χαρείς πολύ, πρόσεχε μην ξυπνήσεις το τέρας του εθνικισμού που καιροφυλακτεί, πρόσεχε, αρκετά, δύο γιούπι αρκούν, το τρίτο δείχνει μεγαλοϊδεατισμό, ρατσισμό και συμπλέγματα". Στη συνέχεια μας υπενθυμίζει: "Δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως στη δική σου ζωή επειδή κάποιοι μαντράχαλοι έβαλαν την μπάλλα στα δίχτυα ή στο καλάθι, μην αποπροσανατολίζεσαι, στιγμή να μην ξεχνάς ότι η χώρα μας είναι ο παγκόσμιος ουραγός, ο παγκόσμιος παρίας, η πιο διεφθαρμένη, η πιο διαλυμένη, η πιο ξεφτιλισμένη".

Η αλήθεια είναι ότι τελικά πετυχαίνει εν μέρει το σκοπό του. Όταν προσπαθεις να μουτζουρώσεις κάτι, είναι αδύνατο να μην αφήσεις τους λεκέδες σου. Κάπως έτσι τα συμπλέγματα περνούν από πατέρα σε γιο, κάπως έτσι το κόμπλεξ παραμένει αθάνατο.

Υπάρχει μια γενιά -που πιθανόν αποτελεί συνέχεια προηγούμενων γενιών- ψευτοδιανοούμενων, δημοσιογράφων κατά κύριο λόγο, οι οποίοι έχτισαν αφενός την προσωπική τους κοσμοθεωρία και αφετέρου την καριέρα τους στον άκριτο θαυμασμό των ξένων (βασικά της προηγμένης Δύσης) και στη συνεχή καταστροφολογία για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Αυτοί νιώθουν απειλούμενοι -συνειδητά ή ασυνείδητα- όταν κάτι πάει καλά κι εδώ.

Γι' αυτό το σύνθημα είναι ένα: "Συκοφαντήστε τις συγκινήσεις του λαού. Ενοχοποιήστε τον, μπλέξτε τα μήλα με τα καρπούζια, τη χαρά για τα γκολ του Χαριστέα και τα καλάθια του Παπαλουκά με τα φασισταριά που δέρνουν Αλβανούς στην Ομόνοια".

Φίλε και φίλη που χάρηκες, μην τους ακούς. Δεν έχεις καμία σχέση με τους τραμπούκους που αντί να χαρούν πλακώνουν.

Φίλε και φίλη που χάρηκες, έχεις όλο το χρόνο και όλο το δίκιο να αγανακτήσεις και να προβληματιστείς για τα κακώς κείμενα του τόπου. Δικαιούσαι παράλληλα όμως και να ενθουσιάζεσαι με τα όμορφά του.

Την επόμενη τυχόν χαρά που θα παρουσιαστεί προσπάθησε να τη ζήσεις δίχως ενοχές.