Μπόλντ Μπόυ

Διακρίνω εσχάτως έναν αυτισμό στην πραγματικότητα.

Φαίνεται ότι αδυνατεί να αντιληφθεί πως δεν είμαι διατεθειμένος να συμμετάσχω στο παιχνίδι της. Όχι ότι έχω κόψει εντελώς επαφή μαζί της. Διατηρούμε ακόμη μια επικοινωνία, αλλά αυστηρά με τους δικούς μου όρους. Μπαίνω για λίγο όταν το επιθυμώ ή όταν δεν γίνεται αλλιώς και την υπόλοιπη ώρα αποσυνδέομαι.

Σαφέστερα να της το καταστήσω δεν θα γινόταν.

Κι όμως αυτή εκεί. Την φτύνω και ισχυρίζεται πως ψιχαλίζει. Σαν να μην τρέχει τίποτα μεταξύ μας, μου εγείρει συνεχώς απαιτήσεις: δουλειές, υποχρεώσεις, εκκρεμότητες κ.ο.κ.

Που πάς βρε χαζούλι;

Δεν ενδιαφέρομαι. Είμαι αλλού. Ά - λλού. Βρίσκω σχεδόν συγκινητική την επιμονή της να προσπαθεί να με ξεβολέψει. Δεν την αποπαίρνω, δεν την ξεσυνερίζομαι, την αντιμετωπίζω όπως της πρέπει, σαν ένα μικρό παιδί δηλαδή που ζει στον κόσμο της.

Ως γνωστόν όμως τα παιδιά κρύβουν και μοχθηρία μέσα τους, και για να μ΄εκδικηθεί με χτυπάει εκεί που πονάω περισσότερο. Δεν μπορεί να ελέγξει τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου και έχει βαλθεί να λιανίσει ότι βρισκόταν πάνω στο κεφάλι μου.

Μολών λαβέ, μωρή. Με ή χωρίς μαλλιά θα σε περιφρονώ. Δεν σε έχω ανάγκη, έχω τα δικά μου προβλήματα, μην προσπαθείς να μου φορτώσεις τα δικά σου.

Τα βρίσκω μπανάλ και φτηνά.

Και την φτήνια την ανέχομαι μόνο στα υλικά αγαθά που με περιβάλλουν.

Ποτέ σε ιδέες, ανάγκες, όνειρα και συναισθήματα.

Σε χαιρετώ προς το παρόν, αρκετά με απασχόλησες και σήμερα.

Αύριο πάλι.