Διαψεύδοντας τον Κάπα Πι

Δεν βαρέθηκε να βρέχει; Από καταβολής κόσμου βρέχει. Οι χιλιετίες περνούν, ο πίθηκος γίνεται κρο μανιόν κι αυτός άνθρωπος, ο Ζεύς αντικαθίσταται απ΄ τον Ιησού κι αυτός απ΄την αμφιβολία, οι ζωγραφιές στα σπήλαια δίνουν τη θέση τους στον "Φάουστ" κι αυτός στις τόσο ξεκαρδιστικές κωμωδίες του Χάρη Ρώμα, και η βροχή εκεί, να επιμένει, να πέφτει ηλιθίως, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Μπαίνω στο δίκτυο για να προφυλαχθώ. Στο δίκτυο δεν βρέχει ποτέ. Εδώ είμαι ασφαλής. Βγάζω τα βρεγμένα μου ρούχα, το βρεγμένο μου όνομα, τη βρεγμένη μου ταυτότητα, τη βρεγμένη μου ζωή και ντύνομαι την αυταπάτη μου, την ψευδαίσθηση ότι είμαι κάποιος άλλος με cool όνομα κι εξίμισι μόνο μήνες ζωής. Νεογέννητος, άφθαρτος, χωρίς λάθη, γεμάτος μέλλον και προοπτική. Εδώ είμαι σε άλλη πόλη, καλύτερη από την βροχερή. Κι όχι, έκανε λάθος τελικά, η βροχερή πόλη δεν με ακολουθεί, να που γυρνώ σε νέους δρόμους.

Έκανε λάθος : ήλπιζα για το αλλού και το βρήκα.

Από το αλλού αυτό πατάω μια λέξη εδώ και τη διαβάζεις εσύ, ένα τετράγωνο ή χιλιάδες μίλια μακριά μου.

Και τι έγινε που τη διαβάζεις, θα μου πεις.

Δεν ξέρω τι έγινε για σένα. Έγινε για μένα.

Μα δεν αλλάζει ο άνθρωπος, εξανίσταται ο μακαρίτης. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις ρημαγμένες κώχες.

Ξεφεύγω δια του διχασμού, αγαπητέ.

Δυο πόλεις, δυο κόσμοι, δυο ονόματα, δυο εαυτοί.

Σκίζω, σου λέω.

Σχίζο, σου λέω.