arty o the irst art

Κομίζω σε όσους από εσάς ζείτε στην Αθήνα μια γλαύκα. Γυρισμένη σχεδόν μισό αιώνα πριν, η "Ανατομία ενός Εγκλήματος" ("Αnatomy of a Murder") του Ότο Πρέμιγκερ είναι θεωρητικά ένα δικαστικό δράμα. Κι όχι μόνο θεωρητικά. Ίσως και να είναι η καλύτερη ταινία δικαστηρίου όλων των εποχών. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Καθ΄όλες τις 2 1/2 ώρες της διάρκειάς της η ταινία πετάει ασταμάτητα σπίθες. Η "Ανατομία" δίνει στους άνδρες την ευκαιρία να προσομοιώσουν τον γυναικείο οργασμό. Δεν είμαι γυναίκα αλλά κάπως έτσι φαντάζομαι τον γυναικείο οργασμό: σε αντίθεση με την αντρική στιγμιαία κορύφωση κι εκτόνωση, μια παρατεταμένη ευεξία, μια παρατεταμένη απόλαυση. Η ταινία είναι μια μεγάλη γιορτή του Πνεύματος, το Πνεύμα αστράφτει, διεισδύει στα δικά μας μυαλά και τους κάνει μασάζ, νιώθουμε ωραία, νιώθουμε υπέροχα, θέλουμε κι άλλο. Ο Πρέμιγκερ μαέστρος, κατευθύνει όλους τους επιμέρους συντελεστές, ένα μάθημα μοντάζ από το οποίο δεν περισσεύει χαραμάδα άχρηστου φιλμ, τρεις δικηγόροι ένας δικαστής και ένας μάρτυρας σε ένα πλάνο, δυο φίλοι που τρώνε βραστά αυγά σε μια καντίνα, ο Τζέιμς Στιούαρτ κι ο Τζώρζ Σι Σκoτ (ως Claude Dancer!) οι αντίπαλοι δικηγόροι που σολάρουν, η αυτοσχεδιαστική αλληλεπίδραση όλων των ηθοποιών, feel good, feel good, feel good, νομικά επιχειρήματα και δικηγορικά κόλπα, η καθαρότητα στην εκφορά του λόγου του Στιούαρτ, η μουσική του Ντιουκ Έλιγκτον που φοράει τα κατάλληλα τζαζ ρούχα στην ταινία και την πηγαίνει λίγο πιο κει, την τρέχει λίγο περισσότερο, της δίνει λίγη ελευθερία ακόμη, η Λι Ρέμικ που δυστυχώς γεννήθηκε νωρίς (ή ίσως εγώ που γεννήθηκα αργά).