Ρίχνοντας μπουνιές στους τοίχους
Ιδού πώς ολοκληρώνεται άρθρο των χθεσινών "Νέων" που αποτελεί αναδημοσίευση άρθρου των "ΤIMES" και φέρει τον τίτλο "H «φωτεινή» πλευρά του στρες. Ορισμένη ποσότητα έντασης είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία μας":
"Οι επιτυχημένοι είναι συνηθισμένοι στο να αντιμετωπίζουν επιτυχώς το στρες. Κοιμούνται καλά, τρώνε καλά, ασκούνται και δημιουργούν καλές σχέσεις. Και μερικοί, πολύ λίγοι, δεν μπορούν να χορτάσουν το στρες. Όπως ο Πιρς Μόργκαν, ο πρώην διευθυντής της βρετανικής εφημερίδας «Ντέιλι Μίρορ». Σε μια γεμάτη στρες ημέρα στη δουλειά, «συνήθως έριχνα γροθιές στους τοίχους μέχρις αίματος», λέει. «Κάτι συνέβαινε στο σώμα μου και δεν μπορούσα να σταματήσω», λέει. Εάν δεν έκανε κάτι τέτοιο, έπινε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ - μια φορά ήπιε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί σε τρία λεπτά - ή τα έβαζε με όποιον είχε την ατυχία να βρίσκεται κοντά του. «Αν βρίσκομαι υπό πίεση και "στριμωγμένος στη γωνία", βγαίνω στην επίθεση. Αποφεύγω όποιον είναι ήρεμος στη ζωή του. Περιστοιχίζομαι με άλλους "τζάνκι" της αδρεναλίνης. Αν είναι να "πέσω", θα "πέσω" με φωτιές να μαίνονται...».
Αντί να είναι σε κάποιο ψυχιατρείο ο κύριος, διηύθυνε δημοφιλέστατη εφημερίδα και διαμόρφωνε σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη. Εξαίρεση θα είναι βέβαια. Κι ας μιλά εν τέλει θετικά για την περίπτωσή του το άρθρο. Εξαίρεση θα είναι. Αποκλείεται στην κοινωνία μας να θριαμβεύουν οι ζουρλοί. Aποκλείεται η ημιπαράνοια να αποτελεί είτε προαπαιτούμενο είτε επακόλουθο της επιτυχίας. No fucking way. Κι αν αυτά συμβαίνουν στην Αγγλία, εδώ είναι Ελλάδα και έχουμε πολιτισμό αιώνων κι αντιστάσεις ισχυρότατες. Ούτε το μάτι του Τράγκα γυαλίζει παράξενα, ούτε του Κούγια, ούτε κανενός άλλου. Κι η Μάρα (http://old-boy.blogspot.com/2005/05/blog-post_30.html) συμφιλιώθηκε πλέον με τον εαυτό της, την οικογένειά της, βρήκε την χρυσή τομή και ξεκινά εβδομαδιαία εκπομπή. Μέχρι να χάσει ξανά το πρωινό της χαμόγελο.
posted by Old Boy @ 4:38 μ.μ.
8 comments
8 Comments:
epetrepse mou na pw pws o piers morgan Qewreitai geniklotera ws ena kaQhki kai den apotelei oute norma oute paradeigma...
par'ola ayta, otan eixa thn timh na ergazomai se etairia plhroforikhs prin kapoia xronia to 'afentiko' barage groQies se toixous epi monimou basews kai kapoiioi apo tous mangers eftasan na pairnoun se hlikia 36 xronwn 'beta blockers' gia na antimetwpisoun kardiakes diataraxes kai taxykardies pou proexrontan apo thn symperifora tou 'big boss'. ayta en elladi opou fyetai axladi....
Από την άλλη βέβαια κι η εύκολη προσφυγή στο χαπάκωμα είναι μια άλλη όψη της ψυχικής αστάθειας των επιτυχημένων.
kaka ta psemmata, o xhmika 'emploutismenos' egkefalos einai proion kai apotelesma ths epityxias. opws kai na legetai to xhmiko kafes, kokainh, prozac, ritalin viagra kai loipa esperidodeidh...
Ίσως, αλλά τη διαφορά θα την κάνει πάντα ο φυσικά εμπλουτισμένος εγκέφαλος.
axizei na diabasei kaneis to 'our posthuman future' tou francis fukuyama. Einai exairetika endiaferon kai polu sxetiko.
Eμένα μου φαίνεται προφανές ότι άνθρωποι που ζουν σε πιο αγχωτικούς ρυθμούς ζωής έχουν πιο έντονες αντιδράσεις. Δες το σαν Αθήνα vs επαρχία ένα πράμα (μην ακούσω καμιά βλακεία, ζω Αθήνα αλλά κατάγομαι από νησί).
Δυστυχώς, αν περιμένει κάποιος ότι πχ ένα διαστημόπλοιο μπορεί να εκτοξευθεί επιτυχημένα χωρίς εκατοντάδες άνθρωποι να έχουν κλάψει ή να έχουν κτυπήσει το κεφάλι τους στον τοίχο από τα νεύρα (για το συγκεκριμένο project), μάλλον πλανάται.
Είσαι μου φαίνεται λίγο αυστηρός εδώ, Old boy. Χωρίς να τον ξέρω τον κύριο που αναφέρεις, δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα έντονα δημιουργικών ανθρώπων (πχ ανθρώπων που έχουν μείνει στην ιστορία για τέτοιους λόγους, αλλά δε χρειάζεται να φτάσουμε μέχρι εκεί) που είχαν διατηρήσει φυσιολογικές συμπεριφορές.
Βλέπουμε το χαμόγελο και το πούρο του πρωταθλητή, βλέπουμε το προσωπικό στο Houston να πανηγυρίζει μετά την επιτυχημένη εκτόξευση, αλλά τα υπόλοιπα δεν τα βλέπουμε. Και κομμάτι από τα υπόλοιπα είναι σκληρή δουλειά, τρελό άγχος, άντρες να κλαίνε σαν κοριτσάκια, γροθιές σε τοίχους, ψυχίατροι ή και, ναι, αίμα.
Νοt much pain, not much gain για μερικούς ανθρώπους. Θα τους κρίνουμε για αυτό?
diafwnw se ayto pou les thrass. To zhthma den einai an uparxei agxos kai stress sthn ektoxeysh enos diasthmoploiou. Fysika kai yparxei. Opws kai upoarxei agxos kai stress se opoiodhpote project oso mikro kai na einai (fantazesai ton iktino kai ton kallikrath na ta bazoune me ton feidia giati einai late sto deadline toy gia tis metwpes?).
To kyriws zhthma einai pws exwterikeyei kaneis to stress tou kai pws antidra katw apo ayto. To stress einai metadotiko kai an deixnei pws to exei to 'boss' Qa to exoune kai oloi oi apwkatw tou me apotelesma oi farmakopoioi ths geitonias na fernoune extra supplies apo beta blockers klp. O kalos manager (h antikatesthse edw me oti Qes) einai aytos pou den exwterikeyei to stress tou kai paramenei psyxraimos - throumenwn twn analogiwn kai kata peristash panta. To zhthma einai omws pws exei perasei ligo ws moda to 'baraei groQies stous toixous alla einai sto plaisio ths douleias tou'.
Noμίζω Τhrass πως πρέπει να κάνουμε δυο διακρίσεις. Η πρώτη είναι μεταξύ άγχους και υστερίας. Και η δεύτερη είναι αν συμπεριφορές όπως αυτές που αναφέρονται στο ποστ είναι η εξαίρεση ή ο κανόνας. Φυσικά και δεν θα κατακρίνω ούτε την σκληρή δουλειά, ούτε τις θυσίες, ούτε το στρες, ούτε ακόμα και την κατάρρευση ως συνέπεια. Αλλά τα παραδείγματα που αναφέρεις (εκτόξευση διαστημοπλοίου - πρωταθλητισμός) περιέχουν και έναν ευγενικό σκοπό, ένα ανώτερο στόχο.
Ίσως η βασική διαφοροποίηση είναι στο πως εννοούμε έναν "έντονα δημιουργικό άνθρωπο" και τι τελικά είναι η δημιουργία. Ένα διευθυντή εφημερίδας τον θεωρώ περισσότερο διαχειριστή - μάνατζερ - οργανωτή, παρά δημιουργό. Κλείνω με ένα επίκαιρο των ημερών παράδειγμα. Ο προπονητής μπάσκετ Γιάννης Ιωαννίδης έμεινε στην ιστορία για τις ακραίες αντιδράσεις του. Αυτός δεν μπορούσε να διαχειριστεί το στρες του, το στρες του τον κατέπνιγε, στα κρίσιμα παιχνίδια το μυαλό του θόλωνε, το μετέδιδε στους παίχτες και το εκτόνωνε κλωτσώντας πάγκους και πετώντας σακάκια. Φαντάζομαι ότι δεν ήταν ο μόνος στρεσαρισμένος προπονητής του κόσμου. Το δικό του άγχος όμως μετατρεπόταν σε υστερία και αναξιοπρεπή καραγκιοζιλίκια.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home