Ελληνική Ψυχή, 2 + 2.

Βλέπω το Νίκο Χατζηβρέττα να σουτάρει στις κρίσιμες φάσεις ελεύθερα τρίποντα, μία, δύο, τρεις, τέσσερις, εκατόν τέσσερις φορές και να αστοχεί. Το έχει ξανακάνει παλιότερα. Θυμάμαι τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να σουτάρει στο παρελθόν στις κρίσιμες φάσεις ελεύθερα τρίποντα, μία, δύο, τρεις, τέσσερις, εκατόν τέσσερις φορές και να αστοχεί.

Βλέπω τον Θοδωρή Παπαλουκά να μπαίνει και να γυρνάει ένα χαμένο παιχνίδι, με ένα - δύο - τρία εύστοχα μπασίματα, μόνος εναντίον όλων. Βλέπω το νεαρό Νίκο Ζήση να κερδίζει τρεις βολές προς το τέλος και να ευστοχεί και στις τρεις.

Ίσως μόνο ο αθλητισμός να είναι τόσο αποκαλυπτικός για την αλήθεια του καθενός. Στον αθλητισμό είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρυφτείς. Αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα της κρίσης και θα διαπιστώσεις κι ο ίδιος αν το λέει η καρδούλα σου. Αν η ευθύνη σου κόβει τα γόνατα και σε λυγίζει ή αντίθετα σε γιγαντώνει και σου απελευθερώνει δυνάμεις βαθιά μέσα σου κρυμμένες.

Στο γήπεδο είσαι ολομόναχος φίλε. Εσύ, απέναντι στους δαίμονές σου, σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση.

Στον καναπέ ή στην εξέδρα εμείς κριτικάρουμε την ευψυχία σου, λες και αγωνιστήκαμε ποτέ τους αγώνες σου για να ξέρουμε πώς είναι εκεί έξω.