Η Κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης

(H φωτογραφία είναι από την "Καθημερινή")

Λευκή κούκλα - λευκό κοριτσάκι; Ή ξανά μαύρο να 'ταν; Πώς να την είχε βαφτίσει; Μπέσυ, Ντόροθυ ή μήπως Κατρίνα; Αλλά πάλι είναι αυθεντική η φωτογραφία; Μήπως δεν ήταν η καταστροφή που σκηνοθέτησε την κούκλα; Μήπως η κούκλα ήταν παραπεταμένη κάπου πιο 'κει κι ήταν ο φωτογράφος αυτός πού την τοποθέτησε έτσι, να κοιτά με τα χέρια ανοιχτά τον ουρανό; Ώστε να την πουλήσει πιο ακριβά, ώστε μετά να τσιμπήσω και να γράψω μπούρδες εγώ κι άνθρωποι σαν εμένα παγκοσμίως; Πώς να εμπιστευθούμε τις εικόνες; Η Νέα Ορλεάνη ήταν, είναι και θα είναι εικόνα για μας. Σήμερα είναι η επικρατούσα εικόνα. Αύριο θα έρθουν άλλες εικόνες να μας συγκινήσουν κι η εικόνα της θα καταχωνιασθεί σε κάποιο αποθηκάκι του μυαλού μας. Η Νέα Ορλεάνη όμως -αυτονόητα- δεν είναι εικόνα για τους κατοίκους της. Ήταν πόλη και τώρα πια δεν είναι, είναι μετα-πόλη. Αν στο μέλλον η καταστροφή έρθει στη δική μας γειτονιά, γκρεμίσει τα δικά μας σπίτια, τότε θα είμαστε εμείς και η πραγματικότητά μας εικόνα για όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν η δυστυχία χτυπάει την πόρτα των άλλων ευαισθητοποιούμαστε μεν, συμπονούμε μεν, αλλά ως εκεί. Και μη παρέκει. Η λέξη είναι "συμπόνια" δεν είναι "πόνος". Τον πόνο τον νιώθεις μόνο όταν τρυπήσει το δικό σου το πετσί. Κι αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι απλώς ανθρώπινο.