Αυτό να κάνεις, άκουσέ με.
Πολύ συχνά, εξομολογητικά ποστ μιλούν για οριακές στιγμές και για την ανάγκη λήψεως κρίσιμων αποφάσεων. Πολύς κόσμος σπεύδει να σχολιάσει και να προσφέρει τη δική του συμβουλή: "Πιστεύω πως πρέπει να κάνεις την άλφα επιλογή". Το φαινόμενο απαντάται και στη ζωή, αυτή τη φορά με αληθινούς φίλους ή αληθινούς γνωστούς. Βρισκόμαστε σε οριακές στιγμές και οι φίλοι μας ή οι γνωστοί μας σπεύδουν να προσφέρουν τη δική τους συμβουλή: "Πιστεύω πως πρέπει να κάνεις την βήτα επιλογή".
Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων: οι παρεμβατικοί και οι μη παρεμβατικοί. Αυτοί που μόλις πληροφορηθούν πρόβλημα δεν θα διστάσουν να πουν τη δική τους άποψη, ακόμη κι αν τον άλλον τον βλέπουν πρώτη φορά ή απλώς έχουν διαβάσει μερικά ποστ του, και αυτοί που διστάζουν να πουν τη γνώμη τους ακόμη και στον πιο στενό τους φίλο προκειμένου να μην τον επηρρεάσουν.
Πάντα με γοήτευε αυτή η διάκριση, που δεν έχει να κάνει τόσο με τα κίνητρα (συνήθως και οι μεν και οι δε καλοπροαίρετα ενεργούν), όσο με τον ευθύνη που είμαστε διατεθειμένοι να αναδεχθούμε για τα αποτελέσματα στην ζωή του άλλου.
Τι είναι προτιμότερο να κάνεις; Να παρεμβαίνεις ή όχι; Σε όλους ή μόνον σε όσους γνωρίζεις καλά; Κι ως ποιόν βαθμό να φτάνει η παρέμβασή σου; Και μήπως η μη παρέμβασή σου δεν συνιστά κι αυτή παρέμβαση; Υπάρχουν ικανοποιητικές απαντήσεις; Σκατά.
Ό,τι συμβουλές και να δώσουμε, όλα στη ζωή ορίζονται από το συνδυασμό δύο παραγόντων: αφενός από αυτό το ανεξήγητο μπετόν που ονομάζεται "χαρακτήρας" και ορίζει τις βασικές μας ανάγκες, φόβους κι επιθυμίες κι αφετέρου από αυτό το ανεξήγητο μπουτόν που ονομάζεται "τύχη" ή κατ' άλλους "μοίρα" και κάποιος -ποιός;- το πατά κι όλα αλλάζουν.
posted by Old Boy @ 5:19 μ.μ.
10 comments
10 Comments:
Μιλάς όταν έχεις κάτι να πεις, όχι ανάλογα με το πόσο καλά γνωρίζεις τον άλλον, αλλιώς σιωπάς, που έλεγε και ο μακαρίτης Πρόεδρος.
Υπάρχει και το γκρι στην επιλογή της παρεμβατικότητας...
Υπάρχουν κι αυτοί που τους αρέσει να ζουν μέσα σε γυάλες. Δε παρεμβαίνουν/δε θέλουν παρεμβάσεις και τα έχουν πάντα όλα τακτοποιημένα και ξεκάθαρα.
Άλλο το να σεβαστείς το privacy του άλλου όμως και άλλο να νίπτεις τας χείρας σου διαρκώς. Για τους φίλους!
Συγνώμη και που επεμβαίνω.
Mαίανδρε, ως γενική ιδέα κι εγώ για το γκρι μιλάω. Αν όμως δεν γνωρίζεις καλά τον άλλον, μήπως η συμβολή με βάση γενικούς κι αφηρημένους κανόνες που έχουμε στο μυαλό μας είναι παρακινδυνευμένη;
Θέλω να πω ότι πέραν των γενικών κανόνων υπάρχουν και οι ιδιομορφίες του κάθε ατόμου και της κάθε κατάστασης ξεχωριστά. Ό,τι λειτουργεί για μένα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν θα λειτουργεί για σένα.
Amistad, δεν διαφωνώ. Ο διαρκής ποντιοπιλατισμός δεν είναι λύση.
Συμφωνώ για τις ιδιομορφίες της κάθε κατάστασης, όμως η προστιθέμενη αξία κάθε σχολίου ορίζεται όχι μόνο από αυτόν που το κάνει, αλλά και από αυτόν που το δέχεται και το αξιολογεί. Αν υποθέσουμε ότι μη γνωρίζοντας κάποιος καλά τον άλλον δεν υπάρχει άλλο κίνητρο παρά το ειλικρινές για να γίνει ένα σχόλιο, αυτό το σχόλιο θα δοθεί σαν μια απλή προσφορά διαφορετικής οπτικής γωνίας που θα αξιολογηθεί ανάλογα από αυτόν που το δέχεται.
Πιστεύω εξάλλου πως είναι πιο πιθανό να δοθούν υστερόβουλα σχόλια στις περιπτώσεις που είναι καλά γνώριμοι δέκτης και αποστολέας!
Mα είπα και στο ποστ, ότι δεν αμφισβητώ το καλοπροαίρετο των συμβουλών. Ως προς τα αποτελέσματά τους αναρωτιέμαι.
Επειδή είμαι μάλλον της παρεμβατικής σχολής, έχω αναρωτηθεί επίσης αρκετά για το πού μπορεί να οδηγήσουν οι αγνές προθέσεις. Συμφωνώ ότι από μερικά γραπτά και μόνο, μπορείς να πέσεις πολύ έξω κι ας νομίζεις ότι έχεις πλήρη άποψη. Δηλαδή μπορεί πολύ άνετα να μην καταλάβεις αν ο άλλος άγεται και φέρεται ή, έστω αν είναι σε κάποια στιγμή που είναι ευάλωτος. Αλλά από την άλλη αν έχει τόση ανάγκη να πιαστεί από μια κουβέντα και να πράξει έτσι ή αλλιώς, θα βρει την ευκαιρία να το κάνει.
Απλά με ενοχλεί το άλλο άκρο. Το "τι θες και μπλέκεσαι τώρα, δουλειά σου είναι;Άστον να τα βρει, μεγάλο παιδί είναι". Και μετά να εκφράζονται και παράπονα για την αποξένωση στις σχέσεις κλπ.
(Πάω να ρίξω μια ματιά στα σχόλια που έχω αφήσει.)
και η μία στάση και η άλλη το μόνο που προσπαθούν είναι να συγκαλύψουν τη βαθειά αδιαφορία μας για τους άλλους
Είναι κι έτσι και δεν είναι κι έτσι.
Χαίρετε!
Πολύ καλογραμμένο το κείμενο, με γλαφυρό ύφος, καλή ροή και ισορροπημένη προσέγγιση. Θεωρώ αρκετά έξυπνο το ότι συντάχθηκε με δεδομένη τη διαπίστωση του φαινομένου της παρεμβατικότητας, ωστόσο όμως, οφείλω να παρατηρήσω ότι δεν παίρνει σαφή θέση απέναντί του. Άλλωστε, με το δεδομένο τρόπο προσέγγισης που επιλέχτηκε να παρουσιαστεί, αν επιχειρούσε να πάρει θέση θα έχανε κάτι από την αίγλη του! :)
Κινούμενος στο ίδιο μοτίβο, αν μου επιτρέπετε, να προσθέσω πως όλοι μας τελικά, είτε άθελα είτε ηθελημένα, καταλήγουμε περισσότερο ή λιγότερο παρεμβατικοί (ανα περίπτωση) κρίνωντας, σχεδόν στερεότυπα, για το ποια είναι η εκάστοτε αρμόζουσα αλλά και κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά μας. Είναι κάτι που το κάνουμε αυθόρμητα, είτε τελικά επιλέξουμε να 'βοηθήσουμε' με τον λόγο/πράξεις μας είτε δια της απουσίας τους.
Και με βάση τα παραπάνω, θέλω τέλος να τονίσω πως δεν υπάρχουν παρεμβατικοί και μη-παρεμβατικοί άνθρωποι (γιατί όντως η απουσία παρέμβασης, ακόμα και μαθηματικά οριζόμενη, είναι και αυτή παρέμβαση) αλλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι δεν επηρρεάζουν αν δεν παρέμβουν όπως επίσης και άνθρωποι που επηρρεάζουν παρεμβαίνοντας απερίσκεπτα... :)
Η πορεία της ζωής μας καθορίζεται από τις επιλογές μας. Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που πιστεύει πως αυτές με την σειρά τους, ορίζονται από το αποτέλεσμα που προκύπτει σε δεδομένο χρόνο, της αλληλεπίδρασης εγγενών μας ιδιοσυγκρασιακών χαρακτηριστικών, μαζί με άμεσες και έμμεσες προσλαμβάνουσες που έχουμε λάβει έως εκείνη τη στιγμή από το περιβάλλον μας. (Χρησιμοποιώ ενσυνείδητα την λέξη «ορίζονται» και όχι απλά «επηρεάζονται», γιατί αφ’ ενός δεν είμαι άνθρωπος θρησκευόμενος και αφ’ ετέρου προσπαθώ να συντάξω ένα αξιοπρεπές comment και όχι παπάρια μάντολες. Όσοι θρησκευόμενοι τυχαίνει να διάβασαν αυτό που μόλις έγραψα, ας μη με συγχωρήσουν ποτέ. Ούτε κι εγώ τους συγχωρώ για την εξουσία που δυστυχώς τους έχει επιτραπεί να ασκούν καθημερινά στην ζωή μου, άμεσα ή έμμεσα).
Έλεγα λοιπόν ότι οι «συμβουλές» των άλλων, αποτελούν και αυτές προσλαμβάνουσα, το ειδικό βάρος της οποίας ορίζεται από εμάς τους ίδιους, βάσει της εκτίμησης και του σεβασμού που τρέφουμε προς το πρόσωπο εκείνο από το οποίο την εισπράξαμε, αλλά φυσικά και από το πόσο λογική και σοβαρή μας ακούστηκε.
Αν κάποιος καταθέτει την άποψή του για το ζήτημα που μας απασχολεί, φροντίζοντας να ξεκινήσει με φράσεις όπως «γνώμη μου είναι» και «πιστεύω ότι», χωρίς να μιλάει ως ειδήμονας, δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό ούτε πρακτικά ούτε αισθητικά. Δεν αποτελεί δηλαδή φιλοσοφικό ερώτημα το αν πρέπει να γίνεται ή όχι και από ποιους. Είναι μία φυσιολογική λειτουργία ενός βασικού κοινωνικού μηχανισμού που χαρακτηρίζει τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων. Το θέμα είναι τι κριτική ικανότητα έχεις ο ίδιος ώστε να ζυγίζεις σωστά τις συμβουλές που ακούς. Το βάρος βαραίνει τον αποδέκτη και μόνο. Το να αναζητήσεις μετά εορτής ευθύνες στον συμβουλάτορά σου -σε περίπτωση που η μαγιονέζα κόψει- ζητώντας τα ρέστα, δεν σε τιμά. Ας ήσουν άξιος να κρίνεις και να ζυγίσεις σωστά. Αν δεν είσαι, φάε σκατά και την επόμενη φορά να προσέχεις. Να προσέχεις ποιους συναναστρέφεσαι και ποιους συμβουλεύεσαι. Απλός και ωμός κοινωνικός δαρβινισμός. Έτσι το βλέπω το πράγμα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home