Κορίτσια Καριέρας
"Είχα καιρό να χαμογελάσω στη ζωή, όταν ξυπνούσα το πρωί". "Έχασα χρόνο από το να βλέπω τα παιδιά μου, μέρος από την καλή μου διάθεση και τα τελευταία ψήγματα που μου είχαν απομείνει για τις καλές προθέσεις των ανθρώπων". "Δεν θυμάμαι να έχω γελάσει και πολύ τελευταία". Μάρα Ζαχαρέα, "ΒΗΜAGAZINO", 29.5.05. Ένοχη αναμφίβολα η εποχή, αλλά αν η Μάρα ζούσε λίγες γενιές νωρίτερα, αν ήταν υποχρεωμένη να είναι μόνο μάνα, σύζυγος και νοικοκυρά, μήπως την έπνιγε άλλου είδους μελαγχολία; Ποιά να συμπονέσουμε περισσότερο, ποιά έχει μεγαλύτερη ανάγκη το χάδι μας; Η Μάρα των περασμένων εποχών, η Μάρα του σπιτιού και της λαχτάρας να εκφράσει την προσωπικότητά της και έξω απ' αυτό ή η Μάρα της υψηλής τηλεθέασης και των αγέλαστων πρωινών; Μακιγιάζ, προβολείς, επιτυχία, AGB, αδρεναλίνη, κυνισμός, παιδιά στις νταντάδες, κατάθλιψη. Μάρα του σπιτιού, εκεί ήθελες να βγεις τόσους αιώνες; |
posted by Old Boy @ 7:13 μ.μ.
20 comments
20 Comments:
Δεν είναι τόσο ο μποβαρισμός σε αντιδιαστολή με τον ελλησταϊσμό που είναι σε αντιπαράθεση (που δεν προκειται στην ουσία παρά για το ίδιο νόμισμα), όσο η σημερινή κοινωνία με τις εναλλακτικές θεωρήσεις της. Η επιταγή της υποχρεωτικής επιτυχίας και η μετά βδελυγμίας απόρριψη κάθε άλλου αποτελέσματος οδηγεί αναπόφευκτα στις καταθλίψεις και τα λεξοτανίλ. Είτε πρώτος/η είτε τίποτα. Αν μπορέσεις να φύγεις από τη διαολεμένη σπείρα της αποτυχίας/επιτυχίας που ελλοχεύει στις ψυχές μας σαν αναρριχητικό φυτό, ή ακόμη καλύτερα, ποτέ να μη μπεις σε αυτό το δίλημμα, τότε θα γλιτώσεις πολλά λεφτά από πσι κλπ. Ωστόσο, νομίζω ότι οι γυναίκες έχουν ένα όπλο περισσότερο στην άνιση μάχη με τα υποδείγματα συμπεριφοράς. Και αυτή είναι η γέννηση ενός παιδιού. Μια χολιγουντιανή ηθοποιός ξεπέρασε, λέει, την κατάθλιψη, που παρά το όσκαρ της, την κατατρύχει τα τελευταία 2 χρόνια με τον ερχομό στον κόσμο του καρπού του έρωτά της.
Εσύ, κακόμοιρε Αδάμ, τι όπλο έχεις αν δεν πετύχεις;
Garine, συφωνώ με όσα λες, ωστόσο μητρότητα δεν είναι να φέρεις στον κόσμο το παιδί. Μητρότητα είναι το μετά. Και μετά θα έρθουν για την ηθοποιό σου τα καινούρια κινηματογραφικά συμβόλαια, για την Μάρα ένα άλλο δελτίο ειδήσεων και για τις Μάρες πίσω από τα φώτα μια καριέρα λιγότερο φωτεινή.
Irina, γιατί το λες αυτό;
Η γυναικεία εργασία δεν οφείλεται, ούτε σχετίζεται, με την "ισότητα" και τον "φεμινισμό", αλλά με το αδηφάγον του καπιταλισμού. Δεν αποτελεί προϊόν, ούτε και παράγοντα, απελευθέρωσης -αλλά υποδούλωσης. Η γυναικεία εργασία σήμανε το τέλος της μητρότητας, άρα και της οικογένειας, άρα και της κοινωνίας, μακροπρόθεσμα.
Θείε!!,
λίγο απλουστευμένη δεν είναι η εξήγηση;Και κυρίως στην αναφορά,στο τί σήμανε το τέλος της οικογένειας.
Φυσικά και συμφωνώ μαζί σου old boy,μητρότητα δεν είναι να κάνεις ένα παιδί-δείγμα και αυτό, της καταξιωμένης σου πορείας,αλλά να μπορείς να καταλάβεις πως αυτό το παιδί σε θέλει κοντά του,θέλει ΟΛΟ τον ελεύθερο χρόνο σου,και τα υπόλοιπα περί ποιοτικού χρόνου(μισή ώρα την ημέρα,πριν τον ύπνο),είναι τρίχες.Πάραυτά,αυτό δεν σημαίνει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να εργάζεται,να κάνει καριέρα.Δεν είναι συνήθως η εργασία που δεν αφήνει μια γυναίκα να ασχοληθεί με το παιδί της,είναι η αίσθηση που έχει ότι όλα πρέπει να είναι μοιρασμένα-λείπεις εσύ,θα λείπω και εγώ-,είναι οι προτεραιότητες που βάζει.Συνδιάζονται όλα,αρκεί να βρεθεί η χρυσή τομή.Ο φεμινισμός ακραίος ο ίδιος,οδήγησε πολλές γυναίκες σε ακραίες θεωρήσεις,σε μια γελοία ερμηνεία της ισότητας.
Όλα πρέπει στην ανατροφή ενός παιδιού να γίνουν αυστηρά στη "μέση".Έχω την αίσθηση,και δεν το λέω στον αέρα,ότι ο πατέρας τείνει να "αντικαταστήσει" σε πολλά πράγματα,τη μάνα,που άβουλη πια παρακολουθεί να την προσπερνούν οι καταστάσεις.
Μίλησα για κάτι διαφορετικό και δεν κατόρθωσα να γίνω κατανοητός. Η γέννηση δεν έχει καμμία σχέση με τη μετέπειτα ανατροφή. Μιλάω για τη στιγμή που το κεφάλι του παιδιού θα βγει ασθμαίνοντας, γεμάτο αίματα, από τον κόλπο. Τη στιγμή εκείνη η Χέμπα, η Μάρα, η γκουίνεθ και όλες οι άλλες έχουν κερδίσει το θάνατο, που εσύ ολντ μπόι, εγώ, ο θείος και οι λοιποί προσπαθούμε να κερδίσουμε με την υστεροφημία. Και να μην έρθουν ποτέ τα συμβόλαια και οι ακροαματικότητες, αυτές μπορούν να ζήσουν πλήρεις μετά. Ενώ εσύ;
Κατά ένα παράδοξο τρόπο θα συμφωνήσω με όλους. Διαφωνώ μόνον με την κρίση του θείου ότι ήταν ο καπιταλισμός και μόνο που έβγαλε τις γυναίκες από το σπίτι. Ο φεμινισμός εξέφρασε μια ανάγκη αυθεντική. Τώρα το που έχουμε φτάσει και το που θα φτάσουμε αργότερα είναι άλλο θέμα. Επίσης Heba, στα όσα πολύ εύστοχα λες για τον ελεύθερο χρόνο των μανάδων και για το αν τον δίνουν στα παιδιά τους, νομίζω ότι αντίστοιχα ισχύουν και για τους άντρες.
Εγώ πάλι θα διαφωνήσω με τον Garine που θεωρεί πως μια γυναίκα,εν ολίγοις κλείνει ως άνθρωπος με τον τοκετό και μόνο.
Η γυναίκα βρίσκεται όντως στην προνομιούχο θέση να είναι σε μια διαρκή επαφή για εννέα μήνες με το έμβρυο,αναπτύσσοντας έτσι ένα ιδιαίτερο μοναδικό δεσμό μαζί του.Στο χέρι της είναι να τον διατηρήσει και μετά.Ένα παιδί όμως ευτυχώς ακόμη, χρειάζεται δύο για να γίνει,στο θαύμα της ζωής δύο συμμετέχουν,τη νίκη στο θάνατο δύο την κάνουν.
Αν θεωρήσουμε ότι ο άνθρωπος με τη διαιώνισή του εκπληρώνει τον προορισμό του,τότε αυτό ισχύει και για τον άνδρα.
Η δικαίωση μιας γυναίκας δεν έρχεται με την μητρότητα και μόνο,και αν και φαντάζομαι πως οι περισσότερες γυναίκες επιθυμούν τη μητρότητα,δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ανάγκη να καταξιωθούν με διαφορετικό τρόπο στον κοινωνικό τους χώρο.Άλλωστε η μητρότητα δεν σημαίνει καταξίωση ντε και καλά,είναι μια φυσική αρχέγονη διαδικασία που δεν αναιρεί την προσωπικότητα μιας γυναίκας ούτε της ,προσδίδει υπεροχή.
Ναι μεν, αλλά... Μίλησα για εναλλακτική της καριέρρας θεώρηση της ζωής. Πρωτά λοιπόν έθεσα την κοινωνικοποίηση της γυναικός και έπειτα οτιδήποτε άλλο. Μακριά από εμένα ο ρόλος της εγκλωβισμένης και περιορισμένης μητρός. Ωστόσο, μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι πεθαίνουμε. Μόνη γεννάς χέμπα. Μονή νικάς. Μόνος αναζητώ την αιτία της ύπαρξης. Η συνοδοιπόρος μου είναι αυτή που κάνει τη ζωή μου μοναδικά ξεχωριστή αλλά δεν τεκμηριώνει την ύπαρξη μου. Το ίδιο και για οιονδήποτε άνδρα.
Dear Boy, εμμένω στην άποψη ότι, πέραν των όποιων γυναικείων προσδοκιών του 19ου και 20ου αιώνα, για τη γυναικεία εργασία ως πραγματικότητα "ευθύνεται" ο καπιταλισμός, με την εγγενή του τάση για συνεχή ανάπτυξη και κατακλυσμό των πάντων. Το ότι στηλιτεύω τα δεινά του καπιταλισμού δεν σημαίνει βέβαια ότι νοσταλγώ το προηγηθέν, για χιλιετίες, παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα (δουλεία / δουλοπαροικία) και την ακραίας μορφής πατριαρχική κοινωνία, που συχνά υποβίβαζε τη γυναίκα στο επίπεδο κατοικιδίου ζώου.
Εν πάσει περιπτώσει, για να έρθουμε στο σήμερα, πιστεύω ότι ζητούμενο για τη γυναίκα δεν θα έπρεπε να ήταν το να κάνει ό,τι κι ο άνδρας (όπως συνέβη) αλλά να "αποσπάσει" κοινωνική καταξίωση και πολιτική βαρύτητα για το δικό της [κάκιστα και εκ του πονηρού περιφρονημένο] ρόλο.
Οτι υπάρχουν πολλές θεωρήσεις γύρω από τη ζωή είναι γνωστό.Σημασία έχει ποιά ασπαζόμαστε και γιατί.Σκέφτηκες ποτέ ότι για πολλές το ότι έφεραν ένα παιδί στον κόσμο ήταν άλλοθι στις όποιες τους επιλογές,ή ακόμη και στο ότι δεν υπήρχε εως εκείνη τη στιγμή κάτι άλλο στον ορίζοντα,που να τις χαρακτηρίζει ως υπάρξεις,και που να τις κάνει ορατές από τους άλλους?
Η γυναίκα δηλαδή λύνει το υπαρξιακό της πρόβλημα με τη γέννα.Ή μήπως δεν έχει καν υπαρξιακά προβλήματα?
Να διευκρινίσω προς αποφυγήν παρεξήγησης ότι επιθυμώ να γίνω μάνα,όχι όμως για να λύσω τις όποιες αγωνίες μου.Ούτε για να "καταξιωθώ" στα μάτια των άλλων.Είναι φυσιολογική λειτουργία η εγκυμοσύνη,δεν δίνει αξία στη γυναίκα,θεωρητικά όλες μπορούν να κυοφορήσουν.
Άσε που μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει γυναίκα να θυμάται τις συγκινητικές ωδίνες του τοκετού σαν τη λύτρωση στη ζωή της.Ή δεν θυμάται γιατί ήταν ναρκωμένη ή το θυμάται σαν επώδυνη εμπειρία.
Το αν κανείς αναθεωρεί την ζωή του,ανακαλύπτει το νόημα της ύπαρξής του,βλέπει τα πάντα υπό διαφορετικό πρίσμα,με τον ερχομό ενός παιδιού είναι άλλο πράγμα,το βλέπω γύρω μου,είναι γεγονός,είναι θαυμαστό,αλλά ισχύει και για τους δύο γονείς.
Μερικές γεννάνε ως κουνέλες,και άλλες επιλέγουν -έχοντας τη δυνατότητα για το αντίθετο-να μην κάνουν παιδί.Χωρίς να εξετάσουμε κάτι άλλο γύρω από την προσωπικότητά τους, μπορούμε να αποφανθούμε για το ποιά είναι πιο ευτυχισμένη,πιο πλήρης,πιο ολοκληρωμένη πιο κοινωνικά αποδεκτή,πιο συμβιβασμένη,με τη ζωή της?Μπορούμε εμείς να κρίνουμε ποιά ανακάλυψε το λόγο της ύπαρξής της,και ποιά δεν πενθεί μέσα της την όποια χαμένη της ζωή?
Mε πρόλαβε ο Θείος,τα προηγούμενα είναι προφανές ότι απευθύνονται στον garine.
Θείε θα συμφωνήσω στο ότι το λάθος είναι ότι στόχος ήταν να κάνει η γυναίκα ό,τι και ο άνδρας.
Βεβαίως και δεν μπορούμε να κρίνουμε ή να συμβουλεύουμε, ως αυθεντίες, ανθρώπους πάνω σε υπαρξιακά ζητήματα. Εγώ δεν μπορώ, τουλάχιστον. Οι κρίσεις που εξέφερα προηγουμένως ήταν πολιτικές, υπό ευρείαν έννοια, και άρα ρηχότερες σε σχέση με τα υπαρξιακά. Ακόμη και η ιδέωδης Πολιτεία, άν ποτέ υπάρξει, δεν θα λύσει την υπαρξιακή αγωνία των ανθρώπων, ούτε και θα προκαλέσει αυτόματη και γενικευμένη ευτυχία!
Αυτές όμως που δεν κάνουν παιδί χέμπα το θυμούνται. Δείξε μου μία που δεν έκανε και είναι ευτυχισμένη και θα σου δείξω μία που δεν υπάρχει.
Κι όλα αυτά επειδή ο Μπόμπολας δεν ήθελε άλλο τη γυναίκα του Ρουσόπουλου βιτρίνα του μαγαζιού του. Καταραμένη διαπλοκή τι μας βάζεις και συζητάμε!
Heba, o Garine παρόλες τις υπερβολές στις οποίες κατέληξε ("δείξε μου μια που δεν έκανε παιδί και είναι ευτυχισμένη και θα σου δείξω μια που δεν υπάρχει")ξεκίνησε τα σχόλια του με αίσθηση Δέους απέναντι στη γυναίκα και την γέννηση. Προσπάθησε να μας καταλάβεις. Η κοιλιά μας μπορεί να φιλοξενήσει μόνο σουβλάκια με πίτα, άντε και κανένα "ALIEN" σε τίποτα κινηματογραφόφιλους εφιάλτες μας. Λογικό είναι να αντιμετωπίζουμε το θέμα της κυοφορίας και του τοκετού σαν κάτι έξω από μας, σαν κάτι που μας ξεπερνά, με αποτέλεσμα να το μυθοποιούμε.
Old Boy,συμφωνώ μαζί σου αλλά η μυθοποίηση δεν δικαιολογεί την απολυτότητα.
Τώρα που το σκέφτηκα μπορώ να φέρω στο νου μου μία γυναίκα που τα είχε όλα,και επέλεξε ,να μην γίνει μητέρα-ενώ είχε όλες τις τυπικές προυποθέσεις-,δεν μετάνιωσε ποτέ,και ήταν-φαινόταν άλλωστε-, ευτυχισμένη .Προσωπικά και εγώ πιστεύω πως στέρησε από τον εαυτό της τη δυνατότητα να δει τον κόσμο διαφορετικά.Η ίδια όμως δεν το είχε ανάγκη,και το δήλωνε.
Ήταν η Μελίνα Μερκούρη.
Δεν συμμερίζομαι την επιλογή της αλλά μόνο σε σχέση με το τι θα έκανα εγώ.Ο τρόπος όμως που ο καθένας μας βλέπει τα πράγματα δεν μπορεί να γενικευθεί.Δεν δικαιούμαι να την λυπάμαι που δεν τεκνοποίησε ,δεν δικαιούμαι να τη θεωρώ "μισή" που δεν τεκνοποίησε δεν είναι εγώ, για να ξέρω και να αποφασίζω τι την ευχαριστούσε τί όχι,για τί έπρεπε να νιώθει ολοκληρωμένη,και για τί όχι.
Ξέρω όμως και κάτι άλλες γυναίκες που πολύτεκνες-όχι από επιλογή τους, αγκομαχούν στον καθημερινό Γολγοθά τους, απελπισμένες και δυστυχισμένες,βλέποντας τα παιδιά σαν την καταδίκη τους.
Κατ' αρχάς θα συμφωνήσω με το θείο. Διττά. Και ως προς την υπαιτιότητα του καπιταλισμού, όσο και ως προς την αδυναμία μου να υποδείξω σε οιονδήποτε άνθρωπο το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Συνεχίζοντας, θα ήθελα να πω ότι ο ρόλος της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία είναι δυσκολότερος απ' ότι ένα δύο αιώνες πριν. Και αυτό διότι πρέπει να δουλέψει είτε για να συμπληρώσει πενιχρά εισοδήματα είτε για να κάνει καριέρρα ΚΑΙ να κάνει οικογένεια, να είναι σύζυγος, μητέρα, γιαγιά και ερωμένη. Προσωπικά, δε θα ήθελα να ήμουν γυναίκα. Πολύ δύσκολο. Και επιπλέον δεν μπορώ και δεν ξέρω να πω τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει μία γυναίκα. Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτό το διάλογο με 2 επισημάνσεις: 1) Η Μελίνα πέτυχε την υστεροφημία. Δικαιολόγησε, στον εαυτό της, την ύπαρξη της. Η επιχειρηματολογία μου σε περίπτωση που δεν έγινε κατανοητή ξεκινά από τις γυναίκες που δεν το πέτυχαν αυτό. Την απλή νοικοκυρά, για να χρησιμοποιήσω στερεότυπα άλλων. Όπως η μητέρα μου. Εκείνες λοιπόν έχουν αυτό που δεν έχει ο Θανάσης και ο εγώ. Τη μήτρα τους. Που γεννάει παιδιά και υστερία. 2) Η Μελίνα πέθανε μόνη. Σε ένα ψυχρό δωμάτιο ενός νεοϋρκέζικου νοσοκομείου. Και ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε κοντά της ήταν ο εκεί εκπρόσωπος της Ελληνικής Πολιτείας. Η αγράμματη γιαγιά μου πέθαινε στην αγκαλιά της μαμάς. Τη γιαγιά μου δε θα τη θυμάται κανείς. Τη Μελίνα όλοι.
Καλά, ο Ντασέν που ήταν;
Να συμπληρώσω ότι η κατάργηση των παραδοσιακών πολύ συγκεκριμένων ρόλων άνδρα και γυναίκας, με όλη την ασφάλεια -αλλά και την ασφυξία ίσως- που συνεπήγοντο, έχει επιφέρει τη σύγχυση και την ασυνεννοησία στις ανθρώπινες σχέσεις. Έχει επίσης εισαγάγει απάνθρωπα αντιφατικές απαιτήσεις από τη γυναίκα, όπως παρατηρεί ο Garine, αλλά και από τον άνδρα: Το πλάσμα αυτό πρέπει πλέον να είναι ένας συνδυασμός Γούντυ Άλλεν, Γιώργου Φούντα και Ζάχου Χατζηφωτίου. Πρέπει να είναι, όπως πάντα έπρεπε, επαγγελματικά φτασμένος αν όχι πλούσιος,αλλά και έξυπνος, κοινωνικά αξιοσέβαστος αλλά και "αλήτης", δυνατός και τρυφερός, πιστός σύντροφος και ζωώδης εραστής [παλιά δεν εκρίνετο σε αυτό: η γυναικεία απόλαυση δεν είχε σημασια, το σεξ εθεωρείτο "ανδρικόν πάθος", σαν το πιοτό, τα χαρτιά και τον ιππόδρομο], ευγενής και τσαμπουκάς, και βεβαίως εμφανίσιμος, και αθλούμενος σαν το μαλάκα προς τούτον.
Όπως όμως λέει σχετικό πικρό ανέκδοτο, οι ελάχιστοι άνδρες που συγκεντρώνουν πλέον όλα αυτά τα προσόντα, έχουν ήδη γκόμενο...
Πόσο δίκιο έχει ο θείος...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home