Το κυριότερο

Ως είθισται, το αεροπλάνο πέφτει στη ζούγκλα. Διασώζονται τρεις επιβάτες. Στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας αφενός και της προστασίας των προσωπικών τους δεδομένων αφετέρου, δεν αποκαλύπτουμε την εθνικότητά τους. Τους πιάνουν οι κανίβαλοι. Στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας δεν είναι σωστό να τους αποκαλούμε κανίβαλους, άρα κανονικά κάπου εδώ το ποστ θα έπρεπε να ολοκληρωθεί. Πρόκειται όμως -όπως θα καταδειχθεί αμέσως- για κανίβαλους με καλλιτεχνικές ανησυχίες, οπότε ίσως τελικά περάσει κι ένα θετικό μήνυμα γι' αυτούς. Ενώ λοιπόν ήδη έχουν βάλει τη σούπα να βράζει μέσα στο καζάνι, λένε στους έντρομους διασωθέντες ότι ένας από αυτούς θα σωθεί, αρκεί να γράψει ένα σύντομο και περιεκτικό κείμενο που θα συγκινήσει την φυλή. Τους παραχωρούν τρεις υπολογιστές -άρα είναι και εξελιγμένοι τεχνολογικά, άρα δεύτερο θετικό γι' αυτούς μήνυμα- και τους αφήνουν χρόνο μιας ώρας για να συντάξουν τα πονήματά τους (και να ψηθούν παράλληλα και τα ορεκτικά).

Μια ώρα μετά οι τρεις εκτυπωτές τίθενται σε λειτουργία και τα λευκά χαρτιά γεμίζουν λέξεις και σημεία στίξης. Η δημόσια, ενώπιον όλων, ανάγνωσή τους ξεκινά.

Ο πρώτος διασωθείς περιγράφει τον εαυτό του, την οικογένειά του, τους φίλους του, τα όνειρά του, εξηγεί γιατί θέλει να ζήσει και ζητά να τον συναισθανθούν, να τον δουν σαν να ήταν ένας από αυτούς και να τον λυπηθούν.

Ρίχνεται στο καζάνι.

Ο δεύτερος διασωθείς -άνθρωπος με εύθραυστο ψυχισμό και στραβά γυαλιά- αν έγραφε σε χαρτί θα το είχε γεμίσει δάκρυα. Τα δάκρυα του πληκτρολογίου όμως δεν μπορούν να τυπωθούν κι έτσι η μόνη λέξη που υπάρχει στο χαρτί είναι η λέξη "Έλεος". 47 φορές.

Ρίχνεται στο καζάνι.

Ο τρίτος διασωθείς είναι, συμπωματικά, πετυχημένος λογοτέχνης. Το κείμενό του δεν συγκινεί απλώς, αλλά συγκλονίζει σύσσωμη τη φυλή. Όχι απλώς διασώζεται, αλλά είναι ο επίτιμος καλεσμένος στο τσιμπούσι που ακολουθεί. Τον φιλεύουν μάλιστα όλα τα γλυκάδια.

Το βράδυ, την ώρα που χαϊδεύει την κοιλιά του και ρεύεται τον όρχι του καλού του φίλου, συνειδητοποιεί ότι η περιπέτειά του τού δίνει υλικό για ένα μυθιστόρημα που θα κάνει πάταγο. Πολύ πιθανόν να το κάνουν και ταινία.

Απλώς θα παραλείψει τον δικό του κανιβαλισμό. Ή μήπως όχι; Ή μήπως είναι καλύτερα να είναι ειλικρινής; Ή μήπως έτσι, κατηγορώντας τον εαυτό του, προξενήσει μεγαλύτερη συγκίνηση; Ναι, έτσι θα κάνει. Θα κατηγορεί τον εαυτό του και ταυτόχρονα θα τον αθωώνει. Τον ανάγκασαν να φάει κι αυτός. Αλλά και κάτι πρωτόγονο ξύπνησε μέσα του την ώρα που τους γεύονταν. Πρωτόγονο που θα του δώσει και ποιητικές διαστάσεις (τους κουβαλάω πάντα μέσα μου, τους κοινώνησα και τα συναφή).

Πώς ένιωσε ο φίλος του; Πώς ένιωσε ο άλλος -άγνωστός του- επιβάτης; Πώς ένιωσε ο ίδιος; Γιατί να σωθούν και να μη σκοτωθούν εξαρχής; Γιατί αυτό το κοριτσάκι με τα κόκκαλα στο κεφάλι τον κοιτούσε τόσο θλιμμένα; Πώς να ήταν η ζωή του;

Είχε υλικό προς κανιβαλισμό άφθονο.

Και το κυριότερο: έπρεπε να σκεφτεί τι έγραψε τελικά στο κείμενο που συνεπήρε τόσο τους αγρίους. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που κλόνισε ανθρώπους ενός ολότελα διαφορετικού πολιτισμού με ολότελα διαφορετικές παραστάσεις από κείνον;

Αυτό θα ήταν το δυσκολότερο κομμάτι της ιστορίας.