Το ξόδεμα

Αν σου έλεγαν ότι εφεξής και μέχρι να πεθάνεις, θα είχες δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις μόνο χίλιες λέξεις στον προφορικό κι άλλες χίλιες στον γραπτό σου λόγο, μήπως τότε σταματούσες επιτέλους το ξόδεμα κι αποφάσιζες να πεις αυτό που όντως σε εκφράζει;

Και πώς θα διαχειριζόσουν το μοναδικό σου λεξοφυλάκιο; Με απόπειρες για περίτεχνα και βαθυστόχαστα παντρέματα εννοιών, ώστε ν' αφήσεις και καλά το στίγμα σου; Ή απόλυτα κοινότοπα, με χίλια "συγγνώμη" και πεντακόσια "σ' αγαπώ";

Θα προτιμούσες δηλαδή να σε θυμούνται οι πολλοί ως συγγραφέα ή πέντε δικοί σου άνθρωποι ως άνθρωπο;

Ποιά από τις δυο συγκινήσεις θα προτιμούσες να γεννάς; Την αφηρημένη και υψηλόφρονα; Ή τη συγκεκριμένη και τόσο βαθιά;