Τρίτη, Απριλίου 26, 2005

Κλειστόν

Μολονότι, εάν υπάρχει μια περίοδος του χρόνου που δεν πρέπει κανείς να φεύγει απ' την Ελλάδα, αυτή είναι αναμφίβολα η Μεγάλη Βδομάδα, ο Οld Boy υποπίπτει στο ατόπημα και μετ' αποσκευών και Old Girl αναχωρεί για λίγες ημέρες για την χώρα όπου τα μπλογκς είναι φραγμένα και τα ατμοσίδερα ελαττωματικά, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει αφενός γιατί φράζουν τα μεν και δεν φτιάχνουν σωστά τα δε και αφετέρου αν έχει κι εκεί τόσο πολλά κινέζικα μαγαζιά όσο εδώ. Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση, Καλή Πρωτομαγιά και οι απαντήσεις στα αγωνιώδη αυτά ερωτήματα θα δοθούν, πρώτα ο Θεός, μεταπασχαλινά, όταν θα είμαστε -όπως λέει κι ο μικρός Τζιμ- και πάλι χαζοί.

Δευτέρα, Απριλίου 25, 2005

Κάτι, κάποιον, οτιδήποτε.

Όταν πεθάνει ο Αλέξης Κούγιας, το σώμα του θα ακολουθήσει τη συνήθη των σωμάτων πορεία αποσύνθεσης, η ψυχή του θα συνεχίσει ή δεν θα συνεχίσει να ζει (άγνωστο και γι' αυτόν όπως και για όλους μας), τα μάτια του όμως, τα γαλάζια του μάτια, θα αποκοπούν απ' το κορμί του και θα αρχίσουν να περιπλανώνται μόνα τους στον κόσμο μέχρι το Τέλος των Ημερών. Το χρώμα τους θα είναι το τελευταίο χρώμα που θα φέξει στο σύμπαν πριν την καταστροφή του. Όταν σβήσουν για πάντα, θα σβήσουν και τα πάντα. Ως τότε, θα αιωρούνται μονάχα τις νύχτες, θα φωσφορίζουν και θα ψάχνουν ανήσυχα να βρουν κάτι, κάποιον, οτιδήποτε, για να το κοιτάξουν λοξά, για να το κοιτάξουν με φθόνο, έτοιμα να αρπαχτούν με οτιδήποτε στον κόσμο δεν είναι Κούγιας. Ό,τι δεν είναι Κούγιας στον κόσμο αυτό είναι δυνάμει εχθρός του Κούγια. Τα πάντα στον κόσμο αυτό είναι δυνάμει πηγές προσβολής για τον Κούγια. Όποιος άλλος μιλάει φταίει, γιατί δεν λέει λόγια του Κούγια. Όποιος άλλος αναπνέει φταίει, γιατί δεν αναπνέει τις ανάσες του Κούγια. Οι μύγες που πετούν φταίνε, γιατί πετούν πάνω από χώρο που θα μπορούσε να είναι του Κούγια. Η μέρα που ξημερώνει φταίει, γιατί δεν ζήτησε πρώτα άδεια από τον Κούγια. Τις νύχτες που κοιμάται, η Προσωπικότητά Του σφίγγει σαν πύθωνας απ' τον λαιμό τον κοιμισμένο Αλέξη και του ζητάει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Ξυπνά κάθε βράδυ κάθιδρος και την ταίζει ποντίκια, σαύρες, νυχτερίδες, ό,τι βρει για να χορτάσει την πείνα της.
Κάποιος πρέπει να συκοφάντησε τον Αλέξη Κ.

Κάτι τέτοιους συμβολισμούς

Αθώος κηρύχθηκε από το Εφετείο ο αρχηγός της αστυνομίας για το συμβάν της Νιόβης. Πρωτοδίκως είχε φάει κάτι μήνες με αναστολή. Αν έμενε η ποινή, πάλι με αναστολή θα ήταν. Δηλαδή η βασική κύρωση που θα υφίστατο θα ήταν συμβολική. Είναι όμως κάτι τέτοιους συμβολισμούς που δεν μπορεί να αντέξει η Ελληνική Δικαιοσύνη. Όταν έχει να δικάσει την 17Ν, μπορεί να διακηρυχθεί και 6.000 φορές κατά τη διάρκεια της δίκης "η απόλυτη αξία της ανθρώπινης ζωής". Και δικαίως, δεν λέω. Ούτε δικαιολογώ. Το ίδιο απόλυτη αξία είχε όμως και η ζωή της κοπελιάς που σκοτώθηκε επειδή ο Ματέι έκανε πράξη τις απειλές του ενεργοποιώντας την χειροβομβίδα και ο -τελεσίδικα αθώος πια, με βούλες και σφραγίδες, παιάνες και τρομπετισμούς- αρχηγός της αστυνομίας είχε πιστέψει ότι μπλόφαρε. Αλλά δεν μπλόφαρε κι έτσι η αστυνομία, αγνοώντας τις απειλές και κάνοντας "ντου", σκότωσε την κοπέλα που πήγε να προστατέψει, την κοπέλα που βρισκόταν σπίτι της και σπίτι της έμελλε να ανατιναχθεί. ΜΠΟΥΜ. Οπτικό εφέ, κόκκινοι τοίχοι, κομμάτια κρανίου παντού. Έτσι, μπορεί στο σύστημα της Ελληνικής Δικαιοσύνης να υπάρχουν αποστήματα και βαριές αρρώστιες, όπως πρόσφατα αποκαλύφθηκε, αλλά ας μην ξεχνάμε ποτέ, ότι κι εκεί που η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι υγιής, πάντα θα δικάζει αλλιώς τον τρομοκράτη κι αλλιώς τον αστυνομικό, αλλιώς τον γύφτο κι αλλιώς τον "νοικοκυραίο", αλλιώς τον ματσωμένο κι αλλιώς τον φτωχομπινέ. Όσο για το ερώτημα, αν ο αρχηγός θα έκανε τις ίδιες "ενδεδειγμένες επιχειρησιακά ενέργειες", στην περίπτωση που ο Ματέι κρατούσε όμηρο τη δική του κόρη, ας το αφήσουμε να αιωρείται. Ας του κάνει παρέα, εκεί στον αέρα, το ερώτημα ποιά θα ήταν η απόφαση του Εφετείου αν η Αμαλία Γκινάκη ήταν κόρη Δικαστή.

Σάββατο, Απριλίου 23, 2005

Πιστεύω

Mέρες που έρχονται, θυμήθηκα ένα ερώτημα που έθεσε πριν λίγους μήνες η "Καθημερινή" σε καλλιτέχνες, επιστήμονες, φιλοσόφους κλπ. Συγκεκριμένα τους ρώτησε: «Tι πιστεύετε ότι είναι αλήθεια, ακόμα κι αν δεν μπορείτε να το αποδείξετε;». Οι απαντήσεις τους βρίσκονται στο http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_539271_30/01/2005_131972. Μερικές είναι όντως εξαιρετικές, άλλες απολύτως ηλίθιες. Μέρες που έρχονται, αξίζει λοιπόν να ρωτήσουμε ο ένας τον άλλο: "Τι πιστεύετε ότι είναι αλήθεια, ακόμα κι αν δεν μπορείτε να το αποδείξετε;" Τυχόν δικές σας απαντήσεις θα είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες. Προς το παρόν να η δική μου ομολογία πίστεως:
Πιστεύω ότι ναι μεν ο κόσμος στον οποίο ζω είναι αληθινός, ταυτόχρονα όμως πιστεύω και ότι δεν είναι αληθινός. Ή, αν είναι αληθινός, δεν είναι ο μόνος αληθινός κόσμος μέσα στον οποίο ζω. Υπάρχει μια πρόσφατη μετριότατη ταινία στην οποία η πρωταγωνίστρια ζει δύο ζωές ταυτόχρονα και δεν μπορεί να καταλάβει ποιά είναι η πραγματική και ποιά ζωή ονειρεύεται. Είναι φορές που ξυπνάω απότομα και μεσ' το σκοτάδι προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι και τι συμβαίνει. Προ καιρού πάλι, έδωσα αίμα και μετά λιποθύμησα μεσ' το μετρό. Όταν λοιπόν ξαπλωμένος στο βαγόνι του μετρό επανερχόμουν από την λιποθυμία ήταν σαν το μυαλό μου να στροβιλιζόταν σε ένα τυφώνα γεμάτο ακατάληπτες φωνές και παραστάσεις. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όταν κοιμάμαι δεν βλέπω πάντα το ίδιο όνειρο, ότι το όνειρο το οποίο βλέπω δεν διεκδικεί κι αυτό για τον εαυτό του το δικαίωμα να θεωρείται πραγματικότητα. Αν το δούμε και λογικά, θα έβγαζε περισσότερο νόημα να ζούσαμε σε έναν κόσμο, στον οποίο ο εγκέφαλός μας θα γνώριζε κάνα-δυο πραγματάκια (όπως, τι είμαστε, από πού ήρθαμε πριν γεννηθούμε, που πάμε όταν πεθαίνουμε) και στον οποίο, όταν κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε, θα μεταφερόμαστε σε έναν άλλον κόσμο, όπου όλα αυτά θα αποτελούσαν μυστήρια. Πιστεύω ότι ο κόσμος μας είναι και δεν είναι, πιστεύω ακόμα ότι ακολουθώντας αυτόν τον τρόπο σκέψης μπορεί και να είμαι ήδη ή να καταλήξω στο μέλλον τρελλός, έλα όμως που παρατηρώ διαρκώς δίπλα μου εντελώς παράδοξες συμπτώσεις και σκιάζομαι και χαμογελώ ειρωνικά, έλα που πιστεύω ότι το μέλλον θα φέρει κι άλλες, ακόμη πιο εκκωφαντικές, συμπτώσεις τις οποίες θα πρέπει πάλι να αποδεχθώ με ένα ειρωνικό χαμόγελο, ως τέτοιες, ως συμπτώσεις, γιατί αν τις βαφτίσω μοίρα, αν πιστέψω στην μοίρα, τότε είναι που θα είμαι στα σίγουρα τρελλός, δεχόμενος ότι και είμαστε ενεργούμενα άλλων στη ζωή αυτή και πρέπει μολαταύτα να την ζούμε μακαρίως σαν ανυποψίαστα πιθήκια, ωσάν να ήταν αυτή η μόνη αληθινή, η μόνη πραγματικότητα.
Εν κατακλείδι, πιστεύω ακράδαντα στην αμφιβολία, ανάβω κεριά στα κάθε λογής "ίσως", στέκομαι αμήχανος απέναντι στα θεμελιώδη μυστήρια του φιλμ στο οποίο πρωταγωνιστούμε και τα οποία δεν θα αποκρυπτογραφήσουμε ποτέ, η προσπάθεια όμως να τα αποκρυπτογραφήσουμε -ή έστω να τα κοιτάξουμε κατάματα και να τα αποδεχθούμε- γεννά άλλοτε παραίτηση κι άλλοτε ψυχική ευφορία και είναι όλα τα λεφτά, ή καλύτερα όλα τα χαμόγελα (ειρωνικά, παιγνιώδη, μελαγχολικά ή και ευτυχισμένα), αρκεί να έχουμε πάντα την επίγνωση ότι οι απαντήσεις δεν θα δοθούν σε αυτήν την πραγματική ζωή άλλα σε μία άλλη πραγματική ζωή. Ίσως.
Πιστεύω ότι ήρθαμε εδώ για να αναρωτηθούμε όχι για να μας απαντήσουν.
Πιστεύω ότι ήρθαμε εδώ για να αγαπήσουμε αυτή την αβεβαιότητα κι όχι για να την απωθήσουμε.
Πιστεύω ότι πρέπει να την έχουμε πάντα δίπλα μας, ότι αξίζει να την τραβάμε ως τα άκρα της, κι αν τρελλαθούμε τρελλαθήκαμε. Η ήττα μας θα είναι αποτέλεσμα της γενναιότητάς μας.
Πιστεύω ότι είναι καλύτερα να καταλήξουμε να περπατάμε νύχτα στην πόλη παραμιλώντας ασυνάρτητα, παρά να καταλήξουμε να κοιτάμε μια μέρα τον καθρέφτη μας με μάτια νεκρά.

Πέμπτη, Απριλίου 21, 2005

Reflections

"Νέα πίτσα - μουσακάς" ανακοινώνει με ενθουσιασμό η διαφήμιση. Από την Ελλάδα του μουσακά (η χώρα των παππούδων μας) στην Ελλάδα του γκρικ μουζάκα (η χώρα των γονιών μας) κι από 'κεί στην Ελλάδα της πίτσας και των delivery εν γένει (η χώρα της γενιάς μας) και να που τώρα φαίνεται ότι περνάμε στην Ελλάδα της πίτσας-μουσακά, στην Ελλάδα που προσπαθεί να στουμπώσει παλιές γεύσεις σε νεότερες ζύμες, στην Ελλάδα που προσπαθεί να χωρέσει παραδοσιακές συνταγές στις τωρινές καταναλωτικές συνήθειες, με αποτέλεσμα να δημιουργεί προφανώς ένα γαστριμαργικό Φρανκεστάιν που ούτε πίτσα θα 'ναι ούτε μουσακάς. Θεά την έκανες την πίτσα-μουσακά, ηλίθια, ε ηλίθια. Στον αντίποδα της πίτσας-μουσακά οι "Raining Pleasure" αντανακλούν με ολόφρεσκους ήχους στο σήμερα τις μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι και το αποτέλεσμα είναι γευστικότατο. Ζυμώσεις του εμπορίου και ζυμώσεις της τέχνης.

Τετάρτη, Απριλίου 20, 2005

Η Πατρίδα μου

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην' είναι οι κάμποι; Μην' είναι τα άσπαρτα ψηλά βουνά; Ό,τι κι αν είναι, ο καθένας μας έχει χώρο στην καρδιά του και για μια δεύτερη πατρίδα. Την δική μου την επισκέπτομαι συχνά, που και που προσαρτά και νέα εδάφη, ακόμη όμως και όταν δεν την επισκέπτομαι κουβαλώ την αίσθησή της.
Μερικά μόνον απ' όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή εντός των συνόρων της:
Η κωφάλαλη Χόλι Χάντερ παίζει πιάνο σε μια τεράστια ερημική παραλία της Νέας Ζηλανδίας και το κοριτσάκι της χορεύει δίπλα της. Όταν, αρκετό φιλμικό χρόνο μετά, της κόψουν για τιμωρία ένα δάχτυλο, η Χόλι θα προχωρήσει λίγο, θα τρεκλίσει, θα λιποθυμήσει και η μακριά της φούστα με τις φουφούλες θα βυθιστεί στις λάσπες όπως η ταινία στην ψυχή μας.
Ο Τράβις, πάει να πει ο Χάρι Ντιν Στάντον, κουρελής και αποκαμωμένος, φορώντας ένα κόκκινο τζόκεϊ καπέλο, διασχίζει -χρόνια τώρα διασχίζει- τις ατέλειωτες ερήμους της Νεβάδα. Ο ήλιος τον τσουρουφλίζει ανηλεώς και ανοήτως όπως τον "Ξένο" του Καμύ και η κιθάρα του Ράι Κούντερ τον συντροφεύει καταραμένα.
Κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών τέσσερις δωδεκάχρονοι φίλοι προχωρούν σε αναζήτηση ενός πτώματος και στέκονται ο ένας πλάι στον άλλο. Ήταν καλοκαίρι και ήταν η μόνη στιγμή της ζωής τους (και της δικής μας;) που "we knew exactly who we were, we knew exactly where we were going".
"Η Διπλή Ζωή της Βερονίκ". Στην πρώτη σκηνή η Ιρέν Ζακόμπ τραγουδά στην καταιγίδα και την ερωτεύομαι ανεπανόρθωτα κι αυτήν και την ταινία.
Ο Barton Fink μπροστά σε μια κόλλα χαρτί και σε μια γραφομηχανή δεν μπορεί να γράψει λέξη. Όταν η φρίκη της ζωής τον χτυπά κατακούτελα, η έμπνευση έρχεται και τα πλήκτρα της μηχανής χτυπούν δαιμονισμένα. Όταν ολοκληρώνει το έργο του, ο Μπαρτον πάει να γλεντήσει, μπλέκεται σε ένα καυγά με ναύτες και ωρύεται "I 'm a creator you monsters". Μετά δείχνει το μυαλό του και προσθέτει "and this is how I serve the common man".
Ο Βίτο Κορλεόνε αρνείται να γίνει μαριονέτα στα χέρια των ισχυρών και γίνεται αρχιεγκληματίας για να προστατεύσει την οικογένειά του. Ο αγαπημένος του γιος, ο γιος που τον προόριζε για να κινεί νόμιμα τα νήματα του κόσμου, αναγκάζεται να γίνει κι αυτος αρχιεγκληματίας για να προστατεύσει την οικογένειά του και καταλήγει να την δολοφονεί. Η μουσική του Νίνο Ρότα, η φωτογραφία του Γκόρντον Ουίλλις, το προαιώνιο δωμάτιο με τις γρίλιες, το βλέμμα του Πατσίνο, ο Τζων Καζάλ, τα πάντα και για πάντα.
Ο Μίκυ και η Μάλορι Νοξ γεννήθηκαν δολοφόνοι. Την ταινία την είχα δει σε εφιάλτη την παραμονή της ημέρας που την είδα πραγματικά στο σινεμά.
Μέλι και μια βεράντα λουσμένη στα πορτοκαλί χρώματα του Βιτόριο Στοράρο, στο "La Luna" του Μπερτολούτσι.
Η Ντόροθι Βάλανς εκλιπαρεί τον Τζέφρυ Μπομώντ: "Ηit me". Εκείνος την χτυπά και τα χείλια της τρέμουν απ' την ηδονή. Λίγο νωρίτερα βρίσκομαι μαζί με τον Τζέφρυ στη ντουλάπα, παρατηρούμε τον αδιανόητο κόσμο μέσα απ' τις χαραμάδες, μέχρι που η Ντόροθι μας ανακαλύπτει, μας βγάζει έξω, μας φιλά σε μέρη περίεργα και μας ρωτά "Do you like that?". Ο Τζέφρυ το έχει πει και το έχει εξηγήσει: "Ιn life there are certain opporunities to gain knowledge and experience. But sometimes you have to take risks".
O Xάρι γνωρίζει την Σάλυ και τα καφετιά φύλλα πέφτουν απ' τα δέντρα του Σέντραλ Παρκ.
"Bye bye life, bye bye happiness, I think I 'm gonna die". Ο Μπόμπ Φόσι χορογραφεί αστραφτερά τον θάνατό του.
Έχω προ ολίγου τσακωθεί, η Αμελί Πουλέν μας ξεναγεί στο σύμπαν της, και προσπαθώ να ταιριάξω μέσα μου οργή κι εκνευρισμό με το αριστούργημα που παρακολουθώ στην οθόνη.
Ο Ουίλιαμ Χαρτ και η Κάθλιν Τέρνερ στο καλύτερο ερωτικό θρίλερ όλων των εποχών. Παραδίπλα ακούγεται η αρχή του "I heard it through the grape vine" καθώς μια κάλτσα μπαίνει σε ένα τριχωτό πόδι.
Στον ασπρόμαυρο ουρανό πάνω απ' το Βερολίνο ένας άγγελος απαρνιέται τα φτερά του γιατί πετά από έρωτα.
Ο Νάνι Μορέτι βάζει το λευκό του κράνος και κάνει το μπλογκ του σινεμά.
Μεταμεσονύχτια προβολή στο Ιντεάλ του "Pulp Fiction". Βγαίνω στην Πανεπιστημίου ξημερώματα με ένα αίσθημα απόλυτης ευφορίας. Τι είδους ταινία ήταν αυτή που μόλις είδα;
Μοναχική πρωτοχρονιά με τρεις βιντεοκασέτες Γούντι Άλλεν. Σε μια απ' αυτές μια παρέα stand up κωμικών μιλούν για τον Danny Rose.
"Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα". Δυο ταινίες στην τιμή της μιας.
Ίσως οι πιο θανατηφόρες ατάκες από καταβολής σινεμά στο "Λιοντάρι του Χειμώνα".
Οι μαθητές, ο ένας μετά τον άλλο, ανεβαίνουν στα θρανία τους. "Oh Captain, My Captain". Πηγαίνω Γ΄Λυκείου και με το ζόρι καταφέρνω η συγκίνησή μου να μη γίνει δάκρυα. Την μέρα μπορεί να μην την άδραξα έκτοτε, η ταινία έκανε ότι μπορούσε όμως.
Ο Τζων Μέρικ, ο άνθρωπος ελέφαντας, κοιτά μια φωτογραφία της μητέρας του. "Ήταν τόσο όμορφη" λέει κι έχει δίκιο, μα στο μοντάζ μια αγέλη ελεφάντων ορμά και κτηνωδώς μουγκρίζει.
"O Kαιρός των Τσιγγάνων". Ελευθερία κι εξαθλίωση. Άλλοι κώδικες.
Ο Ντάστιν Χόφμαν χωλαίνει κι ο Γιον Βόιτ δίπλα του, καλόκαρδη επαρχιώτισσα μύγα μεσ' το νεοϋρκέζικο γάλα.
Ο Τίμοθυ Χάτον λύνει με τον ψυχαναλυτή του το πρόβλημά του, τη στιγμή που η μητέρα του αποδεικνύεται ψυχρή σαν νύχτα Δεκέμβρη, μα ο επίσης ψυχαναλυτής Ρίτσαρντ Μπάρτον αναρωτιέται στο "Eqvus" αν η θεραπεία είναι όντως προτιμότερη απ' την ασθένεια, αν η κανονικότητα είναι προτιμότερη απ΄το πάθος, έστω κι αν αυτό είναι νοσηρό.
Ο μεγάλος αδελφός Τενεμπάουμ κόβει το μούσι του και μετά τις φλέβες του.
Ο Μπέντζαμιν φορώντας την μάσκα καταδύσεων στον βυθό της οικογενειακής πισίνας, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
Ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους έχει καρφωμένο στο μυαλό του ένα σχήμα. Δεν ξέρει τι είναι και τι σημαίνει, αλλά νιώθει την ανάγκη να το φτιάχνει παντού: Αρχικά με τον πουρέ που έχει στο πιάτο του, μετά -κι όσο η εμμονή του μεγαλώνει- με τεράστιες ποσότητες χώματος στο σαλόνι του σπιτιού του. Τα έχει χάσει, η οικογένεια του τον έχει εγκαταλείψει, όλο του το είναι αφοσιωμένο στο ακατάληπτο σχήμα, μέχρι που βλέπει στην τηλεόραση την εξήγηση.
"Ι can't take my eyes of you" και μεσ' το πλήθος ο Τζουντ Λο δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του απ' τη Νάταλι Πόρτμαν.
"I can't take my eyes of you" τραγουδούν κι ο Ντε Νίρο, ο Γουώκεν, ο Καζάλ ξανά, παίζοντας μπιλιάρδο στο αγαπημένο τους στέκι στην Πενσιλβάνια. Λίγο καιρό μετά θα βρεθούν στη ζούγκλα. Βλέπω την ταινία μικρός, Κυριακή βράδυ, όταν τα κανάλια ήταν δύο αλλά Κυριακή βράδυ μπορούσες ακόμη να δεις ταινίες. Δευτέρα πρωϊ περιμένω το λεωφορείο να πάω σχολείο, τραγουδώ από μέσα μου το τραγούδι και ξέρω -χωρίς ακόμη να το ξέρω- ότι έχω βρει την πατρίδα μου.

Δευτέρα, Απριλίου 18, 2005

Η φωνή

Στην αρχή κατηγορούσε τους ενδιάμεσους, τους επαγγελματίες, όλους αυτούς που δεν επέτρεπαν στα κείμενά του να περάσουν στον κόσμο. Μετά -όταν εξέδωσε ιδίοις εξόδοις και κανείς δεν έδωσε σημασία- άρχισε να κατηγορεί την εποχή. "Μια μέρα θα με καταλάβουν, θα δεις", μου έλεγε και μου ξανάλεγε. Σε κάθε αποτυχία, σε κάθε έλλειψη ανταπόκρισης, σε κάθε σπάσιμο μούτρων, συνέχιζε να γράφει με μεγαλύτερη μανία. "Δεν απογοητεύεσαι ποτέ;" τον ρώτησα κάποτε. "Μονίμως", μου απάντησε, "αλλά ούτε από πείσμα συνεχίζω να γράφω, ούτε για τη δικαίωση".
Πέρυσι τέτοια εποχή με ρώτησε πώς είναι δυνατόν αυτό που νιώθει εκείνος για τα γραπτά του να μην το νιώθει κανείς άλλος. "Όλη αυτή η ευαισθησία, γιατί δεν εισπράττεται;". Του απάντησα - είχαμε κάπως πιεί κιόλας, είχα κάπως βαρεθεί και την γκρίνια του και να που η ειλικρίνεια μου βγήκε σε μνησικακία - ότι κι εγώ όταν τραγουδάω στο σπίτι δεν νιώθω λιγότερο το τραγούδι απ' τον τραγουδιστή. Μπορεί να το νιώθω και περισσότερο, μπορεί να το νιώθω και βαθύτερα. Ωστόσο αυτή τη φωνή μου έδωσε ο Θεός, την φάλτσα, την παράφωνη. Δεν σημαίνει ότι αν εμείς αισθανόμαστε κάτι έντονα μπορούμε και να το μεταδώσουμε. Πρέπει να έχουμε και την ανάλογη φωνή. Άλλο να είσαι δέκτης κι άλλο να είσαι πομπός.
Δεν μου απάντησε τότε αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η αιτία που ξεκόψαμε. Έκτοτε -λίγο οι τύψεις, λίγο γιατί μου έχει λείψει- σκέφτομαι συχνά τον φίλο μου. Τον σκέφτομαι να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει τις λέξεις του και να κολυμπά σε μια ομορφιά που μιλά μόνο σ' εκείνον, καταραμένος και με το χάρισμα του δέκτη και με την αδυναμία να είναι πομπός.
Αν παρ' ελπίδα διαβάσει ποτέ αυτές τις γραμμές, ας μου συγχωρέσει την ωμότητα.

Σάββατο, Απριλίου 16, 2005

Στάχτες κι αποτσίγαρα

Eπαγγελματίας: «Αυτός που, αν την ώρα που παίζει πιάνο χυθεί ένα τασάκι με στάχτες και αποτσίγαρα πάνω στα λευκά και μαύρα πλήκτρα, θα συνεχίσει να παίζει μέχρι να τελειώσει το τραγούδι»
Eρασιτέχνης: «Αυτός που, αν την ώρα που παίζει πιάνο χυθεί ένα τασάκι με στάχτες και αποτσίγαρα πάνω στα λευκά και μαύρα πλήκτρα, θα συνεχίσει να παίζει μέχρι να τελειώσει το τραγούδι».
O πρώτος γιατί the show must go on και δεν γίνεται αλλιώς.
Ο δεύτερος γιατί δεν μπορεί να διακόψει το τραγούδι και δεν γίνεται αλλιώς.
Ο δεύτερος θα βουτήξει τα δάχτυλα του στις γόπες και ένα σταχτένιο ντο μινόρε θα ακουστεί.

Ιατρική Επανάσταση

Ένα από τα μεγαλύτερα ιατρικά προβλήματα όλων των εποχών βρίσκεται πολύ κοντά στην επίλυσή του. Το συνάχι πολύ σύντομα θα πάψει να αποτελεί απειλή για όλους μας. Ο Old Boy δεν λογάριασε κινδύνους και πιθανές παρενέργειες, πειραματίστηκε με τον εαυτό του και βρίσκεται σήμερα στην πολύ ευχάριστη θέση να ανακοινώσει έναν αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισής του. Η λύση είναι πολύ απλή σαν το αυγό του Κολόμβου, ωστόσο αυτό δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη γιατί πάρα πολλές φορές τα μεγαλύτερα μυστικά κρύβονται στην κοινή θέα. Αλλά ας μην παραταθεί περαιτέρω το σασπένς και ας περάσουμε στην ανακοίνωση:
Η Θεραπεία.
Όταν συναχώνεστε πρέπει να προσπαθείτε να μην φτερνίζεστε. Ιδιαίτερα -ιδιαίτερα- κρίσιμη είναι η αρχική φάση της ασθένειας, τα καλούμενα και "πρώτα φτερνίσματα" ή "φτερνίσματα - ιχνηλάτες". Αν δεν αφήσετε αυτά τα πρώτα φτερνίσματα να έρθουν στο φως, αν την ώρα που αρχίσει η μύτη σας να σας ειδοποιεί ότι θα φτερνιστεί, εσείς δεν της κάνετε το χατίρι και καταπνίξετε το γινάτι της, είτε φυσώντας την με ένα χαρτομάντιλο, είτε ρουφώντας την (σ.σ. την μύτη), είτε πιέζοντας τα ρουθούνια σας, είτε και με άλλους πιθανούς τρόπους που θα διαπιστώσετε ότι έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα (κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερη σχέση με το σώμα του άλλωστε), τότε θα διαπιστώσετε με έκπληξη ότι θα περάσετε το συνάχι πολύ πιο ήπια. Η θεραπευτική μέθοδος βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο στάδιο και γι' αυτό δεν υπόσχεται πλήρη ίαση. Ένα μπούκωμα θα το έχετε, τα αυτιά σας πιθανόν θα κλείσουν, στην πορεία των ημερών θα σας ξεφύγουν και τρία τέσσερα αψιού. Η σύγκριση ωστόσο με τα επαναληπτικά φτερνίσματα, με το να είστε συνεχώς με ένα χαρτομάντιλο ανά χείρας (συνήθως και κουρελιασμένο από το φύσα-φύσα), με το να έχετε γίνει κουρέλι απ' την εξάντληση, είναι καταλυτική. Η βασική λογική της θεραπείας είναι η ακόλουθη: Τα φτερνίσματα είναι σαν τις εμφανίσεις του Κούγια στα παράθυρα: Το ένα φτέρνισμα προκαλεί αφεύκτως το επόμενο, όπως και η μία εμφάνιση του Αλέξη προκαλεί αφεύκτως την επόμενη. Τα πολλά φτερνίσματα εξασθενούν τον οργανισμό, προξενούν συχνότατα και πυρετό και η γενική εικόνα σας είναι η εικόνα ενός ανθρώπου άρρωστου. Καταπνίγοντας τα όσο το δυνατόν περισσότερο -και επαναλαμβάνουμε ιδίως τους "ιχνηλάτες"- περνάτε την ίδια ίωση εξαιρετικά πιο απαλά, δίχως εξαντλήσεις, δίχως πυρετούς, δίχως να δίνετε την εικόνα αρρώστου και πολύ πιο οικονομικά όσον αφορά την αγορά χαρτομάντιλων. Αιώνες τώρα η ανθρωπότητα χωρίστηκε από μεγάλες πολιτισμικές και άλλες διαφορές. Αυτό που ένωνε πάντα τον μέσο Παπούα με τον μέσο Παριζιάνο ήταν ότι θεωρούσαν πως "το φτέρνισμα φυγείν αδύνατον". Είναι καιρός αυτή η Μεγάλη Οικουμενική Αυταπάτη να πάψει και ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει πως το φτέρνισμα είναι ένα "state of mind" και ότι μπορεί να το σταματήσει.
Ο Old Boy δεν είναι αφελής, γνωρίζει ότι ζούμε σε καιρούς κακούς, γνωρίζει ότι κακεντρεχείς θα ειρωνευθούν την επιστημονική ανακοίνωση στην οποία προέβη. Ας είναι. Όσο οι ζηλόφθονες θα λασπολογούν, θα βάλει μπρος το νέο μεγάλο σχέδιο του που βασίζεται στην ίδια θεμελιώδη αρχή και θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι μετά τα φτερνίσματα ο άνθρωπος -αν θέλει και αν το πιστέψει- μπορεί να αποφύγει και τον μεγάλο του εχθρό, τον θάνατο.

Παρασκευή, Απριλίου 15, 2005

Eθνική Τράπεζα

Στο υποκατάστημα της Εθνικής, Σταδίου και Γ. Σταύρου, εδώ και κάτι μήνες, τα απογεύματα λειτουργεί μόνον ένα ταμείο. Να σημειώσω ότι πλην του ταμία υπάρχουν διάφοροι άλλοι αργόσχολοι υπάλληλοι της τράπεζας που περιφέρονται, πάντως ο ταμίας σταθερά είναι ένας. Κάθε φορά που πάω ο κόσμος παραπονιέται, ο ταμίας τα ακούει αδίκως και λέει ότι θα μεταφέρει τα παράπονα στο διευθυντή του. Το πρόβλημα συνεπώς δεν έχει προκύψει τώρα, αλλά είναι γνωστό. Πριν από λίγο πάω και βλέπω ξανά μανά τον ένα ταμία να εξυπηρετεί και σαράντα οκτώ (48) πελάτες να περιμένουν. Τώρα αν εγώ αρχίσω να βρίζω τις τράπεζες και το τραπεζικό σύστημα εν γένει, την Εθνική Τράπεζα ειδικότερα και τον συγκεκριμένο διευθυντή του συγκεκριμένου υποκαταστήματος ακόμη πιο ειδικά, θα έχω διαπράξει αδίκημα. Εγώ απαγορεύεται να πω ότι γαμιούνται οι τράπεζες και ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Γ. Σταύρου. Εκείνος επιτρέπεται όμως να ασκεί βία -γιατί περί βίας πρόκειται- σε τόσο πολύ κόσμο επί τόσο πολύ καιρό. Εκείνος ή οι ανώτεροι του επιτρέπεται να διαθέτουν έναν ταμία στο κεντρικότερο υποκατάστημα της μεγαλύτερης τράπεζας της πρωτεύουσας, στο μόνο που εξ όσων γνωρίζω λειτουργεί απόγευμα. Γιατί παιδιά; Έχετε πέσει έξω οικονομικά; Δεν αρκούν τα υπερκέρδη σας να πληρώνετε μερικές υπερωρίες παραπάνω; Και μην πει κανείς να χρησιμοποιώ κάρτα ή να πηγαίνω πρωϊ. Υπάρχουν συναλλαγές που δεν γίνονται με κάρτα και υπάρχουν πρωινές ώρες που πρέπει να αναλωθούν αλλιώς. Φτου σας ξεφτιλισμένοι, φτου σας που το επιτόκιο που δίνετε είναι για μισό πακέτο πατατάκια, φτου σας που σχεδόν εν κρυπτώ χρεώνετε κάθε συναλλαγή που γίνεται μέσω ταμείου, φτου σας που κρατάτε προμήθεια όταν βάζουμε λεφτά σε λογαριασμό άλλου και μας κάνετε ενσυνείδητα να λέμε ψέμματα ότι ο λογαριασμός είναι δικός μας, φτου σας που κατάσχετε σπίτια κι αυτοκίνητα για ψύλλου πήδημα, φτου σας που ταλαιπωρήσατε και σήμερα τόσους ανθρώπους που περίμεναν ώρες για να γλιτώσετε δυο υπερωρίες παραπάνω. Κάντε τις υπερωρίες που γλιτώσατε μέρισμα και βάλτε τες στον κώλο σας.

Πέμπτη, Απριλίου 14, 2005

Kενό


Κατ' οίκον προβολή του "Τhe Life and Death of Peter Sellers". Μέτρια η ταινία, η αφίσα της όμως ενοχλητική. Καθώς μας λένε ο Σέλερς ήταν ένας χαμαιλέων που υϊοθετούσε την προσωπικότητα των ρόλων του τη στιγμή που ο δικός του εαυτός ήταν λειψός. Παρεμφερή θέματα έχουν όχι μόνο το "Βeing There" ταινία που πρωταγωνίστησε ο ίδιος, αλλά και το "Ζelig" του Γούντυ Άλλεν και το "Μan on the Moon" του Μίλος Φόρμαν. Εξ'ου και η αφίσα λοιπόν. Το πρόσωπό του Σέλερς προσωπείο, μουτσούνα χάρτινη. Η αφίσα είναι ενοχλητική γιατί υπαινίσσεται ότι πίσω από το πρόσωπό μας, πίσω από την εικόνα μας, πίσω από τις βεβαιότητές μας, μέσα μας, μπορεί και να κρύβεται το χάος, η άβυσσος, το κενό, το μηδέν. Καλού κακού, μην αποπειραθείτε ποτέ να τραβήξετε το πρόσωπο των άλλων. Μπορεί και να σκιστεί και να πέσετε σε μαύρη τρύπα.

Οκτώ σκαλιά

Xθες βράδυ στα σκαλοπάτια του ηλεκτρικού ένα ζευγάρι φιλιέται. Δώδεκα σκαλιά πιο κάτω είναι η πλατφόρμα, οκτώ σκαλιά πιο πάνω η πεζογέφυρα. Γιατί φιλιούνται εκεί; Όχι μόνο ψιλοεμποδίζουν τους υπόλοιπους, αλλά δεν είναι κι αυτοί μόνοι τους. Μάλλον επειδή είτε ανέβαιναν, είτε κατέβαιναν, τα σκαλιά που έπρεπε να διανύσουν, τα οκτώ ή τα δώδεκα, τους φάνηκαν υπερβολικά πολλά. Μάλλον επειδή η ανάγκη που τους επέτασσε να φιληθούν δεν μπορούσε να περιμένει τόσο πολύ και τους άρπαξε απ' το κεφάλι. Μάλλον επειδή ούτως ή άλλως είναι μόνοι τους, είτε στην μέση μιας σκάλας γεμάτης διαβάτες, είτε στην μέση του πουθενά. Όχι ότι αγνοούν που βρίσκονται, όχι ότι έχουν χάσει τη συνείδηση του περιβάλλοντος, όχι ότι νομίζουν πως φιλιούνται σε συνθήκες εργαστηρίου. Γνωρίζουν που βρίσκονται, απλώς η σκάλα, οι περαστικοί, το τραίνο, εξακολουθούν να γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις τους, πολύ εξασθενισμένα όμως, ως φόντο του έρωτά τους. Αν τη στιγμή εκείνη ο έρωτας καταλαμβάνει το 90% των αισθήσεών τους, όλος ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθεί να χωρέσει στο 10% που απομένει. Οι ήχοι της νύχτας φτάνουν στ' αυτιά τους πιο σιγανοί, το σκούντημα της ζηλιάρας γεροντοκόρης με τις τσάντες σχεδόν δεν ενοχλεί τον ώμο τους, η βαρύτητα με το ζόρι καταφέρνει να συγκρατήσει τη σκάλα κι αυτούς στη Γη.

Τετάρτη, Απριλίου 13, 2005

Δακρύζει


Στις θέσεις που μερικούς μήνες πριν χόρευε μόνη της η Γιάννα, στις θέσεις που κάθονταν ο Στεφανόπουλος με τον Ρογκ, κάθισαν προχθές για μια ακόμη Κυριακή ο Ντέμης με τη Δέσποινα. Ο Καλατράβα πάνω από τα κεφάλια τους, οι διασκεδαστές ποδοσφαιριστές στην αρένα ενώπιόν τους, οι κάμερες καρφωμένες στα πρόσωπά τους. Λίγο πριν χωρίσουν -ένα μήνα ή έξι χρόνια, γάμοι ανάμεσα σε είδωλα του σταρ σύστεμ είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κρατήσουν, με όσο έρωτα κι αν ξεκινούν, όση αγάπη κι αν αμοιβαία επενδύεται- ο Ντέμης με κουστούμι και γραβάτα αντί για σορτσάκι και κιτρινόμαυρη φανέλλα και η Δέσποινα με μελιά μαλλιά που ξανθιά δεν την κάνουν και αφαιρούν και τον αισθησιασμό που εξέπεμπε ως μαυρομάλλα, καμώνονται ότι παρακολουθούν αλλά στην ουσία απολαμβάνουν ότι παρακολουθούνται. Η Δέσποινα το απολαμβάνει 100%, ο Ντέμης έχει και το άγχος του ματς. Και το άγχος του ματς. Μέχρι πέρυσι είχε μόνον το άγχος του ματς. Τώρα, αίφνης μεταμορφωμένος σε παράγοντα, ένα μέρος του εαυτού του είναι παραδομένο στην αδρεναλίνη του αγώνα, ένα άλλο όμως, αμετάκλητα αλλαγμένο, ναρκισσεύεται με το είδωλό του, χαίρεται με την ανέλιξή του, απολαμβάνει τα κουστούμια, την εξουσία και φυσικά την στραμμένη πάνω του κάμερα. Για σκέψου. Ανταγωνίζονται για το πρωτάθλημα η ομάδα του Ντέμη με την ομάδα του Κόκκαλη και την ομάδα της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Αρχές του 21ου αιώνα κάποια παραμύθια γίνονται πραγματικότητα, κάποιες σταχτοπούτες γίνονται πριγκήπισσες, κάποια σέντερ φορ με χτυπημένα τατουάζ γίνονται εν μια νυκτί πρόεδροι. Τι συμβολίζουν στ΄αλήθεια ο Ντέμης με τη Δέσποινα στα κεντρικά θεωρεία, εκεί που μερικούς μήνες πριν καθόταν η Γιάννα και μερικούς αιώνες πριν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες; Συμβολίζουν ότι όταν ζούμε σε μία κοινωνία του θεάματος, είναι δυνατόν, σε μερικές εξαιρετικές περιπτώσεις, κάποια αστέρια του σταρ σύστεμ, κάποια ως χθες φτωχόπαιδα, να καταλάβουν τα θερινά ανάκτορα, να καταλάβουν τα κεντρικά θεωρεία, όχι πια ως ο σταρ ποδοσφαιριστής και η σταρ τραγουδίστρια, αλλά ως ο Ισχυρός και η Ισχυρή. Θα αντιτείνει κανείς ότι πρόκειται για μαγική εικόνα, για τρικ, για προσωρινή δυσλειτουργία του συστήματος. Στους Βαρδινογιάννηδες ανήκει η ομάδα, η Παιανία, το γήπεδο με τα μαγαζιά αύριο. Ο Ντέμης είναι ο διαχειριστής, ο άνθρωπος που βγάζει από την κρίση, ο άνθρωπος στον οποίο ευκολότερα η κυβέρνηση μπορεί να χαρίσει τα υπέρογκα χρέη. Στην πραγματικότητα κουμάντο έκαναν και θα κάνουν οι Βαρδινογιάννηδες, ο Κόκκαλης, ο Μπόμπολας, ο Λαμπράκης κλπ. Οι πραγματικά Ισχυροί προτιμούν τα σκοτάδια. Ωστόσο, η έστω και παροδική αυτή εικόνα του Ντέμη και της Δέσποινας ως κοσμοκρατόρων κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η τάξη του lifestyle επιτέλους διοικεί μέσω δυο εκ των πιο λαμπερών παιδιών της που ενδομικτικά έγιναν ζεύγος. Η τάξη του lifestyle "έχει ΘέΜα" άλλωστε κάθε Κυριακή και οι ναυαρχίδες του ΔΟΛ και του Τεγόπουλου προσωρινά παρακολουθούν ασθμαίνοντας εκ του μακρόθεν. Κοινοτοπώντας: όταν η τηλεόραση είναι γεμάτη από lifestyle εκπομπές, όταν οι ειδήσεις έχουν γίνει lifestyle, όταν το Κύρος των Θεσμών (της πολιτικής και των πολιτικών, αλλά όχι μόνο) δεν πείθει πια κανέναν, όταν το Κύρος είναι πια παρελθόν, όταν ο Πάγκαλος και ο Μεϊμαράκης έχουν στις εκπομπές του Χατζηνικολάου την μισή ακροαματικότητα από τον Ρέμο και την Πέγκυ Ζήνα, όταν ο Αρχιερέας των Ελλήνων στις καλές του εποχές λέει ανέκδοτα και βγάζει λογύδρια στις εκκλησίες και στις κακές του ακούει μαζί με όλους μας τα τηλεφωνήματα του Αττικής στο αμόρε του και τις συμβουλές του για την αντιμετώπιση των αιμορρόϊδών του, όταν σε ένα τεράστιο τηλεοπτικό χυλό ο Νίκος Μουρατίδης παίζει σφαλιάρες με καθηγητές Πανεπιστημίου, όταν τα παλιά πολιτικά δίπολα έχουν καταρρεύσει εδώ και πολλά χρόνια, όταν νέο πολιτικό διακύβευμα δεν έχει βρεθεί, όταν ο Θεός έχει πεθάνει αιώνες πριν από τον Ποντίφικα, όταν κανείς Τσαγανέας δεν χαστουκίζει τις Αλίκες του 2005, όταν ο Γιος (Γιωργάκης) δεν μπορεί να κάνει τις καρδιές του πλήθους να χτυπούν και τα μάτια τους να δακρύζουν όπως ο Πατέρας και ο Παππούς, τότε ένα νέο ταλαντούχο παιδί και μία νέα ταλαντούχα κοπέλα, έχοντας ζήσει τα νιάτα τους μέσα στα φλας, τα πρωτοσέλιδα, τα κουτσομπολιά, μπορούν να κάνουν κάποια λεφτά και να μετατραπούν από διασκεδαστές σε αφεντικά διασκεδαστών και να μεταφερθούν από την μικρή περιοχή και την πίστα του REX στα καθίσματα της Αγγελοπούλου και του Κόκκαλη. Μεθαύριο βέβαια θα τους σηκώσουν ευγενικά, η Γιάννα και ο Σωκράτης θα ξανακάτσουν, οι Κοκκαλαίοι και οι Αγγελοπουλαίοι θα συνεχίσουν να διοικούν τον τόπο από τα σκοτεινά και ο κόσμος θα εξακολουθήσει να ασχολείται με τη Δέσποινα ως σταρ, αν τραβά ακόμη η μπογιά της.
Δέκα χρόνια μετά ο χωρισμένος Ντέμης κρατά από το χέρι τον εξάχρονο γιο του τον Οδυσσέα και κάθονται στο καινούριο γήπεδο της ΑΕΚ, στο γήπεδο που κατά το παρελθόν νόμιζε ότι θα χτίσει ο ίδιος, μέχρι που ξαναγύρισαν οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί, οι Μελισσάν οι Τίγρηδες και τα άλλα άγρια θεριά της ζούγκλας, ο Ντέμης από Αεκράτορας εξορίστηκε στην τιμητική αποστρατεία και σήμερα, Απρίλιο του 2015, συντροφιά του είναι ο εξάχρονος Οδυσσέας και η εντεκάχρονη Μελίνα (Κυριακές, Τετάρτες και Παρασκευές απογεύματα), η προϊούσα μελαγχολία του, τα επιχειρηματικά του σχέδια που κοντεύουν να του φάνε όλα τα λεφτά και φυσικά η ΑΕΚ του. Γενική κτητική, αλλά της καρδιάς μόνο, όχι με τη νομική του όρου έννοια.
Αυτήν βλέπει ο Ντέμης της Κυριακής του Απρίλη του 2015, ετών 43, κιλών 85, μπουκαλιών ουίσκυ τεσσάρων την εβδομάδα. Η ΑΕΚ σκοράρει, ο Οδυσσέας πετάγεται και ο Ντέμης δακρύζει.

Τρίτη, Απριλίου 12, 2005

Μια εξομολόγηση και μια διαπίστωση

Η εξομολόγηση:
Εκείνο που μου αρέσει περισσότερο απ' όλα στην Οία είναι ότι γράφεται με όμικρον γιώτα.

Η διαπίστωση:
Χρειάστηκαν κάποια χρόνια κινητών στη ζωή μας, για να νοσταλγήσουμε τις εποχές εκείνες που αν δεν θέλαμε κανείς δεν μπορούσε να μας εντοπίσει ή να ρωτήσει "γιατί έχεις το κινητό σου κλειστό;". Ευλογία -έστω και με επικίνδυνες ακτινοβολίες- αλλά όχι χωρίς τίμημα. Ο προσωπικός μας σπιούνος.

Δευτέρα, Απριλίου 11, 2005

He made an argument

Όνομα: Γρηγόρης
Επίθετο: Μπιθικώτσης
Επάγγελμα: Τραγουδιστής
Η ιστορία δεν θα τον θυμηθεί, η επιτυχία δεν θα τον βρει, η κηδεία του δεν θα γίνει δημοσία δαπάνη, οι εφημερίδες δεν θα δημοσιεύσουν την είδηση του θανάτου του ούτε ως μονόστηλο.
Ούτε καν Γρηγόρης Μπιθικώτσης ο Δεύτερος, ούτε καν Γρηγόρης Μπιθικώτσης Τζούνιορ. Γρηγόρης Μπιθικώτσης Σκέτο.
Your name is mine ξανά και ξανά, σκιές μεγάλων ανδρών κι οι δύστυχοι απόγονοί τους.
Πώς να αναμετρηθείς με μεγέθη που σε υπερβαίνουν;
Πώς να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να πεις είμαι ο Γρηγόρης, ο Μπιθικώτσης, ο τραγουδιστής;
Μόνο αν ξεφύγεις απ' αυτή την παγίδα, αγνοήσεις αυτήν τη σκιά, ξανακοιταχθείς στον καθρέπτη και πεις "Με λένε Γρηγόρη, τραγουδάω συμπαθητικά κι αυτό μου φτάνει, είμαι άνθρωπος που προσπαθεί να φέρεται καλά στους γύρω του και να μην τους πληγώνει και υπάρχουν τρεις - τέσσερις άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο που μ' αγαπούν στ' αλήθεια".
Γιατί, Γρηγόρη, το ταλέντο λέγεται και χάρισμα.
Χαρίστηκε στον μπαμπά σου από ψηλά αυτό που είχε.
Μην προσπαθείς να ανταγωνιστείς τη φύση, είναι άδικη (εκ φύσεως).
Κάνε τις επιλογές σου, πολέμα για να έχεις υγιείς σχέσεις με τους δίπλα σου και με τον εαυτό σου, κι αυτό έχει μεγαλύτερη αξία από οποιαδήποτε ξύλινη φωνή, γιατί δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται.

Χτυπώντας τις καρύδες

Οι "Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης" των Monty Python αρχίζουν. Ο Βασιλιάς Αρθούρος εμφανίζεται από το βάθος του πλάνου να καλπάζει σε μια πεδιάδα. Η διαφορά είναι ότι δεν καλπάζει πάνω σε άλογο, αλλά μόνος του. Χοροπηδά και κρατά αόρατα χαλινάρια. Πίσω του ο υπηρέτης του χτυπά δυο κομμάτια καρύδας για να παράγεται ο ήχος του καλπασμού. Φτάνουν κάτω από ένα κάστρο και ζητούν να μπουν μέσα. Μέχρι εδώ έχουμε μια εξαιρετική κωμική σύλληψη. Ο ιππότης πάνω στο κάστρο όμως δεν κλείνει τα μάτια του στο παράλογο που βλέπει μπροστά του. Και η ιδιοφυία παίρνει τη θέση της κωμικής σύλληψης.
- Γιατί δεν είσαι πάνω σε άλογο;
- Μα είμαι.
-΄Οχι δεν είσαι, απλώς προσποιείσαι και ο υπηρέτης σου χτυπάει δυο καρύδες.
Στον κόσμο των Python τα άλογα (όπως και το ά-λογο) δεν είναι απόντα. Υπάρχουν άλογα, απλώς για κάποιο μυστήριο λόγο οι ιππότες δεν τα καβαλούν και οι υπηρέτες τους χτυπούν τσόφλια καρύδας.
Να όμως και η ιδιοφυία: Ο ιππότης πάνω στο κάστρο αρχίζει μακροσκελή διάλογο με τον Βασιλιά Αρθούρο προσπαθώντας να του αποδείξει ότι δεν στέκει λογικά και δεν υπακούει στους κανόνες της λογικής αυτό που κάνει.
Γιατί;
Επειδή δεν υπάρχουν καρύδες στην Βρετανία.
Πού τις βρήκε λοιπόν τις καρύδες; Μήπως οι καρύδες είναι αποδημητικά φυτά; Μήπως τις μετέφεραν αποδημητικά πουλιά; Μα κι έτσι να ήταν δεν θα μπορούσαν να τις μεταφέρουν. Είναι όλα θέμα βάρους, θέμα νόμων της φυσικής.
Ναι, αλλά αν τις μετέφεραν δύο - δύο πουλιά μαζί;
Το παράλογο δεν απουσιάζει, το παράλογο αναγνωρίζεται από τους Python, αλλά παραλείπουν σαν ήσσονος σημασίας θέμα την απομίμηση της ιππασίας και επικεντρώνονται στο πού βρέθηκαν οι καρύδες.
Στο τέλος της ταινίας, μια αστυνομική κλούβα μπουζουριάζει τους Λανσελότους, τους Γκάλαχαντ και τους Αρθούρους και τους πάει γραμμή για το τρελλάδικο.

Σάββατο, Απριλίου 09, 2005

Aποκαλυπτήρια



Eπειδή είναι μεγάλη η πίεση των πολυάριθμων αναγνωστών ετούτου (η παρένθεση άνοιξε για να τονισθεί ότι χρησιμοποιώ κι εγώ την αντωνυμία που χρησιμοποιούν αντί της μπανάλ αντωνυμίας αυτός-η-ο, οι columnist στις δέκα σήμερα καθημερινές αθλητικές εφημερίδες, για να γίνει κατανοητό ότι τα γραφόμενα τους πλέουν στο κύρος, γράφοντας π.χ. "ετούτη η στήλη έχει μάθει να λέει τα πράγματα με το όνομα τους"), ετούτου λοιπόν του μπλογκ, για να αποκαλύψω περισσότερα στοιχεία για το όνομα και την ταυτότητά μου, δημοσιεύω -κατ' αποκλειστικότητα- μια πρόσφατη φωτογραφία μου.
Το ενσταντανέ είναι από τη χιονισμένη Πάρνηθα, λίγο έξω απ' το καζίνο και είναι μια φωτογραφία που αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί συμβολίζει μια στιγμή μεγάλης ευτυχίας κι ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή μου.
Είμαι στην αγκαλιά ενός πολύ οικείου μου προσώπου, μην μου ζητάτε να σας πω αν ο δεσμός που μας συνδέει είναι συγγενικός ή ερωτικός, πάντως συνδεόμαστε στενά. Παρατηρήστε την ανακούφιση στην έκφραση του προσώπου μου, τα κλειστά μου μάτια και το μακάριο χαμόγελό μου. Νιώθω πολύ ευτυχισμένος, ομολογώ ότι δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα για το παρελθόν, το κεφάλι μου πονάει κάπως, τώρα μπορώ να ζήσω όπως ήθελα και με τον τρόπο που είναι αδιανόητος και χωρίς να τον διανοούμαι.
Δεν γνωρίζω τίποτα, δεν φταίω για τίποτα, είμαι καλά περνάω μια χαρά, είμαι καλά περνάω μια χαρά, η γνώση και η ελευθερία ήταν πάντα βάρος, μην με φορτώνετε άλλο, πόνεσα και τώρα γιατρεύομαι.
Γιατρεύομαι σε μια αγκαλιά.

Παρασκευή, Απριλίου 08, 2005

Ποιμένας Γουρουνιών

"Αυτά όλα όμως είναι γυμνάσματα για το μυαλό, στην καθημερινότητα θα σου πω ένα καλημέρα, θα σου φτιάξω έναν καφέ, να σου δώσω κάτι να φάς,να ξεκουραστείς, να μην σε δυσκολέψω με κουβέντες, να μην σε στενοχωρήσω αναίτια, να φτιάξω καμμιά φωτογραφία για τον Κουκουζέλη να του δείξω ότι σκέφτηκα να τον ευχαριστήσω και ας μην τον ξέρω".
Γεώργιος Χοιροβοσκός


Από πού έρχεσαι Χοιροβοσκέ και σε ποιόν γαλαξία να σε βρω;
Στ' αλήθεια είσαι γέννημα του ωκεανού του Σολάρις και της ταραγμένης μας συνείδησης;
Δεν υπάρχεις στ' αλήθεια;
Τι είσαι τελικά, φτωχούλη μπλόγκερ του Θεού;
Άλλοι ορκίζονται ότι είσαι ο Νάνι Μορέτι πάνω στη βέσπα του την ώρα που βολτάρει στην αιώνια πόλη.
Άλλοι πως είσαι το αστρικό μωρό που γεννιέται στο τέλος του "2001".
Για κοίτα πόσο μεγάλωσες κιόλας!
Άλλοι θα πουν ότι είσαι ο Φέργκους στο "Παιχνίδι των Λυγμών" κι ότι θα πας στη φυλακή για τα δικά μας ανομήματα, επειδή κάποτε αγάπησες τη Ντιλ νομίζοντας ότι είναι γυναίκα και παρότι έκανες εμετό όταν είδες ότι δεν είναι και παρότι σε ενοχλεί που δεν είναι, εσύ εξακολούθησες ωστόσο να την αγαπάς, γιατί όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο δεν έχει γυρισμό, γιατί η αληθινή αγάπη δε γνωρίζει όρια, κανόνες, φραγμούς και δεν περιμένει σωματική ανταπόδοση.
Άλλοι πάλι λεν ότι δεν είσαι ένα πράγμα αλλά πολλά ταυτόχρονα:
δάκρυ σε μάτια μελιά, έαρ γλυκύ, αφηρημένο κι αναίτιο χαμόγελο ερωτευμένου, μεθυσμένο ρεφρέν, αδέσποτος κόπρος, διαπεραστικός πόνος στη ρίζα της παλάμης μας όταν συντονιζόμαστε με το βλέμμα και τη φωνή ενός δίχρονου παιδιού, όνειρο που μας κάνει να πεταγόμαστε απ' τον ύπνο μας γελώντας κι αδυνατώντας να θυμηθούμε το γιατί ακριβώς.

Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε όσα γράφεις και παραθέτεις στο μπλογκ σου. Αρκούν μερικές γραμμές για να αισθανθούμε την πνευματικότητα να διαχέεται στο χώρο και να κοινωνήσουμε λίγη παρηγοριά. Δεν είναι οι διαυγέστατες συνομιλίες με το βάθος των πραγμάτων, δεν είναι οι εικόνες, δεν είναι οι λέξεις, είναι η μυρωδιά τους. Πολλοί γράφουν καλά, κάποιοι ακόμη καλύτερα, εσύ όμως δεν γράφεις, εσύ είσαι.

Αν ποτέ νιώσετε αποκαμωμένοι ή αν απλώς θέλετε λίγη συντροφιά -ό,τι ώρα κι αν είναι-χτυπήστε του Χοιροβοσκού την πόρτα. Θα σας ανοίξει, θα σας υποδεχθεί και like a bridge over troubled water he will lay himself down. Ό,τι κι αν είναι αυτό που συνιστά τον εαυτό του.
Πάντα να επισκέπτεστε το http://xoirovoskos.blogspot.com και να ανάβετε εκεί ένα κεράκι.
Κάνει καλό.

Πέμπτη, Απριλίου 07, 2005

Αυλή

Στο τέρμα της Πανεπιστημίου, στην Ομόνοια, στην Εθνική Τράπεζα μπροστά, είναι χρόνια μια γιαγιά κουρελού. Κάθε νύχτα κάθεται στα σκαλοπάτια της Εθνικής, παραμιλά, μιλά με τον κόσμο. Έχει και κάτι σακούλες. Χθες βράδυ μάζευε σκουπίδια απ' το πεζοδρόμιο και τα πέταγε στους κάδους σαν να καθάριζε την αυλή του σπιτιού της.

Τετάρτη, Απριλίου 06, 2005

You've always been the caretaker



Τι κοινό έχει ο Χίτσκοκ με την "Ψίχα Τοστ Καραμολέγκος"; Ο Κιούμπρικ με τον Νίνο; Την απορία λύνει θέμα της χθεσινής "Ελευθεροτυπίας"
(http://www.enet.gr/online/online_text?dt=05/04/2005&c=112&id=79511680), όπου η Μαρίνα Λαλιώτη, ως υπεύθυνη της εθελοντικής ομάδας κρούσης "Κυνηγοί Στίγματος", μιλά έξω απ' τα δόντια κατά της στερεοτυπικής και αρνητικής απεικόνισης των ψυχικών νοσημάτων. Η Μαρίνα έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι στον αγώνα κατά της δυσφήμισης των ψυχικών νοσημάτων, όπου και αν αυτή ελλοχεύει, σε μια διαφήμιση ψίχας τοστ, σε ένα βίντεο κλιπ απόφοιτου του "Fame Story", σε θεωρούμενα -ελαφρά τη καρδία όμως- αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, ακόμα και σε φαινομενικά -φαινομενικά όμως- αθώες κουβέντες.
Είναι γνωστό ότι η Μαρίνα με τον Κώστα έφτασαν στο παρελθόν στα πρόθυρα διαζυγίου, όταν κατά τη διάρκεια της ερωτικής τους συνεύρεσης ο Κώστας σε μια λεκτική υπερβολή πάθους αναφώνησε "Τι σου κάνω μωρή τρελλιάρα;". Η Μαρίνα, μολονότι τα μάλα εξημμένη τη στιγμή εκείνη, ανασυγκρότησε τάχιστα τον εαυτό της, πέταξε τον δυστυχή Δολιανίτη από πάνω της και του αντιγύρισε: "Πώς με είπες; Ακόμα κι εσύ; Ακόμα κι εσύ αναπαράγεις στερεότυπα;"
Είναι επίσης γνωστό ότι ο Κώστας, ως ιδρυτικό μέλος και χρυσό παιδί του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος έκανε το παν για την εφαρμογή του Σοσιαλισμού στην Ελλάδα. Τύχη κακή, ο Σοσιαλισμός δεν βάθυνε και δεν πλάτυνε επαρκώς, ώστε να γίνει υπαρκτός και να μπορέσει η Μαρίνα να απαγορεύει ταινίες, όπως οι Κινέζοι απαγορεύουν μπλογκ. Ούτε καν ένα βίντεο κλιπ δεν μπορεί να απαγορεύσει στο άθλιο σύστημα που ζούμε. Έτσι, το μόνο που της έχει απομείνει, αφού δεν μπορεί να απαγορεύει είναι να υπαγορεύει ποιές ταινίες πρέπει να βλέπουμε και ποιές όχι. Τι μας λέει, μεταξύ άλλων, το χθεσινό άρθρο:
"Κινηματογραφικές ταινίες, όπως λ.χ. το «Ψυχώ» ή «Η λάμψη», όσο κι αν γοητεύουν το κοινό, όπως λένε οι επιστήμονες που μετέχουν στο ΕΠΙΨΥ, διογκώνουν τα προβλήματα, αντί να φωτίσουν τις πτυχές των ψυχικών νοσημάτων και των ανθρώπων που υποφέρουν απ' αυτά στις πραγματικές τους διαστάσεις.Το άτομο με σχιζοφρένεια εμφανίζεται δυνάμει φονιάς, απρόβλεπτος και επικίνδυνος, μολονότι τα κρούσματα βίας και επιθετικότητας είναι αμελητέα μπροστά στο ποσοστό των ανθρώπων που εκδηλώνουν την ασθένεια. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν παρακολουθούνται ιατρικά ή δεν παίρνουν τα φάρμακά τους και δύνανται να εκδηλώσουν επιθετικότητα, κυρίως απέναντι σε πρόσωπα της οικογένειάς τους ή σε φορείς εξουσίας".
Στο σημείο αυτό, επειδή έχω παρακολουθήσει πολλές φορές τη "Λάμψη", θέλω να προσθέσω σε όσα λέει η Μαρίνα, ότι το εν λόγω φιλμ δεν αναπαράγει στερεότυπα μόνον κατά των σχιζοφρενών αλλά και κατά:
α) Των πατεράδων,
β) Των τριανταπεντάρηδων,
γ) Των Αμερικάνων,
δ) Των συγγραφέων που δεν έχουν έμπνευση,
ε) Των ανθρώπων που φορούν ζιβάγκο,
στ) Των φροντιστών έρημων ξενοδοχείων.
Έτσι δεν είναι; Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ΄ το δάχτυλό μας. Ο Νίκολσον στη "Λάμψη": Δεν είναι πατέρας; Δεν είναι τριανταπεντάρης; Δεν είναι Αμερικάνος; Δεν είναι συγγραφέας που δεν έχει έμπνευση; Δεν φορά σε μια σκηνή της ταινίας ένα ζιβάγκο και δη μαύρο; Δεν είναι φροντιστής έρημου ξενοδοχείου; Αλλά δεν είναι μόνο κατηγορίες ανθρώπων που τυποποιούνται και δυσφημίζονται στην ταινία. Είναι και αντικείμενα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τα τσεκούρια.
Ενώ είναι γνωστό τοις πάσι πως ένα τσεκούρι έχει χίλιες και μια υπερχρήσιμες για τον άνθρωπο ιδιότητες, ωστόσο, στα χέρια του Νίκολσον γίνεται φονικό και δυνάμει οικογενειακοκτονικό εργαλείο.
Προτιμώ ν' αφήσω κατά μέρους την ερμηνεία που πολλοί κακοπροαίρετοι μπορούν να σπεύσουν να δώσουν, ότι δήλαδή ο Τζακ δεν ήταν σχιζοφρενής και ότι το ξενοδοχείο "Οverlook" ήταν στοιχειωμένο. Η Μαρίνα είναι ορθολογίστρια και δεν πιστεύει στα φαντάσματα. Αν πίστευε θα γινόταν μέλος των "GHOSTBUSTERS" και όχι των "STIGMABUSTERS". Ο Τζακ απλώς δεν πήρε τα φάρμακά του. Όπως κι εμείς άλλωστε.
Μαρίνα, οι χειμώνες στο "Overlook" είναι πάντα δύσκολοι.
Μαρίνα, άνοιξαν πόρτες που έπρεπε να μείνουν κλειστές και μέσα απ' αυτές ο αρκούδος και ο μεσήλικος κύριος σε χαιρετούν.
Μην τους κοιτάς πολύ ώρα, μπορεί να σου στρίψει
.

Τρίτη, Απριλίου 05, 2005

Κίνα

O κολλητός μου εργάζεται στην Κίνα. Δεν μπορεί να μπει στο μπλογκ μου, δεν μπορεί να μπει σε κανένα μπλογκ, η λέξη μπλογκ είναι μπλοκαρισμένη από τον μεγάλο Κινέζο αδελφό.
Ακούς Αλέκα; Εσύ Λιάνα;

Δευτέρα, Απριλίου 04, 2005

Προσοχή στο κενό

H φωτογραφική σύνθεση "Omonia beach" από την έκθεση "Future Athens" είναι του Δημήτρη Τσουμπλέκα και την βρήκα στο
http://www.athinorama.gr/afierwmata/athens/

Όλα είναι στο μυαλό, όλα είναι ψεύτικα, μην πιστεύετε στο μπετόν, το μόνο που υπάρχει είναι γαλάζια νερά και καθαρός αέρας.
Η πραγματικότητα είναι αυτή που επιθυμούμε εμείς να είναι.
Αφήστε το τσιμέντο στους δειλούς και βουτήξτε βαθιά.
Από κάτω σας θα δείτε να περνά ο υποβρύχιος ηλεκτρικός.
Είναι βαμμένος κίτρινος και μέσα του ο Λέννον ζει.
Επιβιβαστείτε και ταξιδέψτε μαζί του.
Επόμενη στάση Μοναστηράκι. Προσοχή στο κενό μεταξύ ειρμού και φαντασίας.
Αποβιβαστείτε και δείτε τον νεκραναστημένο σούπερμαν να πετά και την μπέρτα του με το μεγάλο S να αιωρείται πάνω από το αναπηρικό του καροτσάκι.
Αφού κάνετε το απαραίτητο διαφημιστικό διάλειμμα, μπορείτε να επιστρέψετε.
Το υπομαρίνιον θα σας περιμένει. Πάντα, ανά πάσα στιγμή, θα είναι εκεί και θα σας περιμένει.
Αν τυχόν έρθει ο ελεγκτής, μην φοβηθείτε. Έχετε ψυχή και πνεύμα απεριορίστων διαδρομών.
Αν τυχόν δεν έχετε, θα βρούμε άκρη. Εδώ είναι Ελλάδα του 2005 και όλοι τα πιάνουν.
Πιάστε κι εσείς την εικόνα στον υπολογιστή, μην φοβηθείτε την ακτινοβολία, ψηλαφίστε την αλήθεια της ανάγκης του καλλιτέχνη που δεν άντεξε την πραγματικότητα και την κατήργησε και την ανέτρεψε και δημιούργησε την δική του και να τη που τώρα στέκεται ενώπιον μας.
Πλύνετε τα χέρια σας δι ελέου και φόβου στο Ομόνοιον πέλαγος, στα νερά της τέχνης.
Είναι η μόνη δυνατή κάθαρση, η άλλη ανήκει στα μίντια και στους ταγούς.
Με τα βρεγμένα χέρια σας σχηματίστε σταυρούς στο μέτωπο, στο πηγούνι και στα μάγουλά σας, σαν εκτός χρόνου ευχέλαιο.
Μετά βάλτε στο cd ακόμη και αν δεν το έχετε -ιδίως αν δεν το έχετε- ακόμη και αν δεν ξέρετε τι σημαίνει -ιδίως αν δεν ξέρετε τι σημαίνει- το παλιό ιταλικό τραγούδι.
Sapore di sale, sapore di mare
che hai sulla pelle, che hai sulle labbra
quando esci dall'acqua e ti vieni a sdraiare
vicino a me, vicino a me.
Εν συνεχεία, είτε μαθαίνετε ιταλικά, είτε μαθαίνετε να πιστεύετε ότι Ομόνοια δεν είναι μόνο αυτή που θα μας ορίσουν οι άλλοι, αλλά και αυτή που επιλέγουμε να ορίσουμε εμείς.
Αν η πίστη μετακινεί βουνά, τότε μπορεί να μετακινήσει και μπετά, κι αν η θάλασσα μπορεί να καταπιεί παραγκοχώρια και υπερπολυτελή θέρετρα, τότε μπορεί να καταπιεί και να εξορίσει το γκρίζο απ' την καρδιά της πόλης.
Η δική μας καρδιά θα είναι πάντα εξόριστη και πάντα με το όνειρο της επιστροφής.
Πού, δεν ξέρω.
Ίσως στον τόπο που δεν θα υπάρχει πόνος, βρώμα, έκπτωση, τρυπημένα μπράτσα, αιθάλες, Αρχιμανδρίτης Μαρκέλα, ποινικολόγοι ύαινες, δίψα για αίμα, συμπλέγματα, νωθρότητες, ματαιώσεις, αμφιβολίες, ψυχικές διχοτομήσεις, ανάγκη για χορτάτους σκύλους και πίτες ολάκερες, παζάρια, δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος, ιοί στα κομπιούτερ και στα σώματα, άνθρωποι μόνοι, οδηγοί καμικάζι, κορίτσια της συγγνώμης, κοπέλες παχιές κι εγκαταλελειμμένες, κοντολίζες ράις, πολυλογία, αφασία, κρεβάτια που τρίζουν, αρπαχτές, ανέμπνευστες ταινίες, αναπάντητες κλήσεις για προσοχή, αγένειες, μαζωνάκηδες με πουτανιά και τσαχπινιά, χάχανα, χαχόλοι, γιατροί που εκείνο που θέλουν είναι "να τους τα ακουμπάει η κάθε καριόλα", κεντέρηδες που πέφτουν απ' την μηχανή, παναγόπουλων μειδιάματα, νικοπολίδηδες στα κόκκινα, ξεχασμένες θείες, ξεχασμένοι παππούδες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, αδυναμία συνεννόησης, αυτιστικές επαφές, ξεσκισμένες σημαίες, καρκίνοι καλπάζοντες, μαλλιά χαμένα, γατόνια, νερό που δεν πίνεται, τροφή που πετιέται, τροφή που δεν φτάνει, φωνές βοώντων εν τη ερήμω.

Σάββατο, Απριλίου 02, 2005

Η ιδρωμένη παλάμη του άγγελου


Aν μετρήσετε θα διαπιστώσετε ότι μπροστά από την εντεκάδα της εθνικής μας δεν βρίσκονται έντεκα αλλά δεκατρία παιδάκια. Αυτά που περισσεύουν είναι μαζεμένα κοντά στον Χαριστέα. Είναι ποδοσφαιρικό έθιμο των τελευταίων ετών -που απαντάται ιδίως σε διεθνή παιχνίδια- όταν οι ομάδες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, ο κάθε παίκτης να κρατά στα χέρια του κι ένα παιδάκι με αθλητική περιβολή. Εδώ λοιπόν γιατί δεν είναι 11 και είναι 13; Εικασίες μπορούν να γίνουν πολλές. Από την πατροπαράδοτη ανοργανωσιά της φυλής, ως την με το ζόρι πίεση πατεράδων να είναι και ο κανακάρης τους που θα μπει στο γήπεδο (γιατί τι καλύτερο έχουν οι κανακάρηδες των άλλων, πλην του βύσματος;) . Σκέφτομαι στερεοτυπικά -και άρα πιθανώς εσφαλμένα- και φαντάζομαι ανάλογο συμβάν στη Γερμανία. Αφενός δύσκολα θα φτάναμε στο σημείο να είναι 13 παιδάκια έτοιμα να βγουν στο γήπεδο, αφετέρου και αν ακόμη φτάναμε στο σημείο αυτό, θα επικρατούσε η λογική, η πειθαρχία κλπ και έτσι ο μικρός Χανς και ο μικρός Κλάους δεν θα ζούσαν ποτέ την εμπειρία. Ελλάδα δηλαδή, δεν είναι μόνο η εμφάνιση 13 παιδιών στα αποδυτήρια, αλλά και το τελικό "δεν βαριέσαι, άστα, παιδάκια είναι" του υπεύθυνου στην φισούνα. Ο νόμος, ο κανόνας δεν υπήρξε ποτέ για εμάς κάτι αδιαπραγμάτευτο, αλλά κάτι που διαρκώς είναι σε διαπραγμάτευση, σε επανεξέταση. Αν τον βρούμε ορθό θα σεβασθούμε τις ολυμπιακές λωρίδες, αν τον βρούμε μπόσικο θα φοροδιαφύγουμε του θανατά, αν τον βρούμε δυσανάλογα σκληρό θα πούμε "παιδάκια είναι". Έτσι, μπορεί τα δημόσια οικονομικά της χώρας να μην αισθάνονται και τόσο καλά, αλλά αυτό που δεν έζησαν ο Χανς κι ο Κλάους, δεν θα ξεχάσουν ποτέ ο Παναγιωτάκης κι ο Γιώργος. Κι ίσως μια μέρα στα μπλογκς του 2020 -ό,τι μορφή κι αν έχουν τότε- ένας απ' τους δύο μας γράψει για την ιδρωμένη παλάμη του Άγγελου που τον κρατούσε απ' το χέρι.

Καταναλωτή μου, sorry.

Η ανακοίνωση της "ΦΑΓΕ" που δημοσιεύθηκε σε όλον τον τύπο ολοκληρώνεται ως εξής "Το Τοtal αποτελεί το καύχημα της Ελληνικής Βιομηχανίας Τροφίμων και έχει κατακτήσει όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης και τις ΗΠΑ. Αυτή ακριβώς η ευθύνη του ηγέτη επιβάλλει να ζητήσουμε από τους καταναλωτές του Τotal, για την αναστάτωση που δημιουργήθηκε, ΣΥΓΝΩΜΗ".
Έτσι είναι, μόνο οι ηγέτες έχουν το μεγαλείο να ζητούν συγγνώμη (ας μου συγχωρεθεί που εξακολουθώ να χρησιμοποιώ το αχρείαστο δεύτερο γάμα στη συγγνώμη, όπως το εξίσου αχρείαστο και αντιπαραγωγικό δεύτερο λάμδα στην μπάλλα ή την τρέλλα, αλλά -ω της παιδικότητος- ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με τους αποχωρισμούς, είτε πρόκειται για σύμφωνα, είτε για κακές συνήθειες, είτε για ανθρώπους). Και λογικά αν το πάρουμε άλλωστε, η συγγνώμη, όταν δεν αποτελεί υπεκφυγή και δεν λέγεται απλώς για να ειπωθεί, προϋποθέτει ανωτερότητα του σφάλλοντος. Ανωτερότητα ώστε να αναγνωρίσει το λάθος του, να το παραδεχθεί και να ζητήσει συγχώρεση. Μόνο λοιπόν οι ανώτεροι όλων των λοιπών πληβείων, μόνο οι ανώτεροι μας, μόνο οι ηγέτες μας μπορούν να ζητήσουν μια αυθεντική συγγνώμη. Αυτοί έχουν να χάσουν, αυτοί πρέπει να ταπεινωθούν, να κατέβουν στο επίπεδό μας, να γίνουν προσωρινά ίσοι με μας, να μας κοιτάξουν στα μάτια και να μας πουν το μεγαλειώδες σόρρυ τους. Τα μεταξωτά σλιπ των ηγετών μας γνωρίζουν ότι οι κώλοι που ντύνουν είναι κάτι παραπάνω από επιδέξιοι. Και πράγματι, στη δύσκολη ώρα, στην ώρα της διαχείρισης της κρίσης, όχι μόνο η ΦΑΓΕ, αλλά και ο κάθε ένας από τους ηγέτες της ελληνικής κοινωνίας, θα συναισθανθεί αυτήν ακριβώς την ευθύνη του που θα του επιβάλλει να πράξει τα δέοντα. Γιατί ο ηγέτης όπως ακριβώς ξέρει να ηγείται, έτσι ξέρει και να εξηγείται, όπως ακριβώς ξέρει να γαμά όσους τον ακολουθούν, έτσι ακριβώς ξέρει και να απολογηθεί αν οι σεξουαλικές του υπηρεσίες δεν ήταν οι συνήθεις. Παραδέχομαι ότι έως τώρα δεν το είχα σκεφθεί το θέμα από τη διάσταση της ανακοίνωσης της ΦΑΓΕ και πίστευα ότι η συγγνώμη είναι δικαίωμα και των απλών ανθρώπων, των μη ηγετών, των ακολούθων. Έτσι στην πορεία της ζωής μου και ζήτησα και δέχθηκα συγγνώμες, από ομοίους μου πάντα. Αναθεωρώ και εφεξής αφενός δεν ξαναζητώ συγγνώμη από κανέναν πούστη, γιατί δεν φέρω το βάρος της ηγετικής ευθύνης και αφετέρου δεν θα δεχθώ και καμία συγγνώμη. Μάλλον, για να ταλαιπωρήσω και να εκδικηθώ όποιον μου τη ζητήσει, θα τον ρωτήσω τα κίνητρά του. Αν μου πει ότι μετάνοιωσε, λυπάται, δεν ήθελε να με πληγώσει κι άλλα ηχηρά παρόμοια, θα κουβαλώ πάντοτε μαζί μου στο πορτοφόλι μου το απόκομμα της ανακοίνωσης και θα του το τρίψω στη μούρη. Ως τότε, θα παρακολουθώ ανελλιπώς κάθε χρόνο τα βραβεία "Leader of the Year", όπου βραβεύονται οι Ηγέτες και Αυθέντες μας, ο Leader δημοσιογράφος μας, ο Leader ηθοποιός μας, το Leader γιαούρτι μας.
Leaders μουχλιασμένοι, πάντα συγχωρεμένοι.

Παρασκευή, Απριλίου 01, 2005

Ήθος

Tην Τετάρτη το βράδυ, στην οθόνη της τηλεόρασής μου με προβληματίζει μια ποδοσφαιρική εξέδρα. Έχω μόλις γυρίσει απ' το Καραϊσκάκη, όπου ήμουν μέλος της εξέδρας που αποδοκίμασε τον εθνικό ύμνο της Αλβανίας. Εγώ δεν γιουχάρισα, γιούχαριζαν όμως οι δίπλα μου και οι πάνω μου και οι κάτω μου. Η σιωπή μου δεν ακούστηκε, οι γιούχες τους ναι. Η τηλεόραση προβάλλει πάλι την εξέδρα, προσπαθώ να με εντοπίσω στο πλήθος αλλά ματαίως, πείθομαι έτσι για μια ακόμη φορά ότι κι αν ποτέ μου είπαν ότι λάμπω, μου το είπαν γιατί μ' αγαπούσαν κι έλαμπα στα μάτια τους και όχι γιατί έλαμπα αντικειμενικά, κι έτσι, με στωική μελαγχολία, δράττομαι της εξουσίας που μου παρέχει το τηλεκοντρόλ και κάνω ζάπιγκ. Μετά από μερικές αστραπιαίες εναλλαγές καναλιών το μάτι μου πέφτει στην ποδοσφαιρική εξέδρα που με προβλημάτισε. Ένας νεαρός οργανώνει μια εξέδρα τραγουδώντας "Εκατό - εκατό, SMS εκατό" ή κάτι τέτοιο. Το πλάνο της εξέδρας είναι στενό, γιατί πως να μαζέψουμε τόσον κόσμο για μια διαφήμιση; Ποιάς εταιρίας κινητής τηλεφωνίας είναι η διαφήμιση, ειλικρινά δεν θυμάμαι (αυτό το πρόβλημα το έχω τουλάχιστον μια δεκαετία τώρα: πολλές διαφημίσεις με εντυπωσιάζουν -συνήθως θετικά, και σπανιότερα αρνητικά- σχεδόν ποτέ όμως δεν μπορώ να συγκρατήσω τι διαφημίζουν). Βλέπω λοιπόν το νεαρό να δίνει τον τόνο σε μια χαζοχαρούμενη, ξενέρωτη, ψεύτικη εξέδρα και να παραληρεί για ένα καταναλωτικό προϊόν. Το σκηνικό είναι αυτόχρημα γελοίο. Γιατί φωνάζεις αγόρι μου; Τι καίει την ψυχή σου; Η ευνοϊκή προσφορά της ΤΙΜ ή της VODAFONE; Η διαφήμιση αυτή μας δείχνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο πως η ποδοσφαιρική εξέδρα έχει πάντα ένα ήθος το οποίο δεν μπορεί να προσομοιωθεί. Κανένα καταναλωτικό προιόν δεν μπορεί ποτέ να συνεγείρει, να παθιάσει, να εμπνεύσει. Σκασίλα του του καπιταλισμού βέβαια. Τα προϊόντα να αγορασθούν θέλουν, ας μην εμπνεύσουν ποτέ.