Reflections
"Νέα πίτσα - μουσακάς" ανακοινώνει με ενθουσιασμό η διαφήμιση. Από την Ελλάδα του μουσακά (η χώρα των παππούδων μας) στην Ελλάδα του γκρικ μουζάκα (η χώρα των γονιών μας) κι από 'κεί στην Ελλάδα της πίτσας και των delivery εν γένει (η χώρα της γενιάς μας) και να που τώρα φαίνεται ότι περνάμε στην Ελλάδα της πίτσας-μουσακά, στην Ελλάδα που προσπαθεί να στουμπώσει παλιές γεύσεις σε νεότερες ζύμες, στην Ελλάδα που προσπαθεί να χωρέσει παραδοσιακές συνταγές στις τωρινές καταναλωτικές συνήθειες, με αποτέλεσμα να δημιουργεί προφανώς ένα γαστριμαργικό Φρανκεστάιν που ούτε πίτσα θα 'ναι ούτε μουσακάς. Θεά την έκανες την πίτσα-μουσακά, ηλίθια, ε ηλίθια. Στον αντίποδα της πίτσας-μουσακά οι "Raining Pleasure" αντανακλούν με ολόφρεσκους ήχους στο σήμερα τις μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι και το αποτέλεσμα είναι γευστικότατο. Ζυμώσεις του εμπορίου και ζυμώσεις της τέχνης.
posted by Old Boy @ 7:02 μ.μ.
13 comments
13 Comments:
Ορισμένα πράγματα μπορούν να συγκεραστούν και να δώσουν ζωή σε κάτι νέο,πρωτότυπο και ωραίο,όπως οι ήχοι των Raining Pleasure,με ρίζες και ιστορία στο παρελθόν,και δυναμική σύγχρονη παρουσία .
Η μίξη του παλιού με το νέο,της ποιότητας ,με την ποσότητα και το εμπορικό μπορεί παντού να γεννήσει τέρατα ή και αριστουργήματα.Το αν αυτό που θα προκύψει γίνει αποδεκτό εξαρτάται από τον ουδό ευαισθησίας του καθενός απέναντι σε ότι τον προκαλεί, για να το ακούσει να το γευτεί να το δει να το χρησιμοποιήσει.
Για την καινούργια συνταγή μπορεί να "φταίει"και ο γύρος με πίτα που κατέφαγε το χάμπουργκερ,και η φοβερή αντίληψη ότι δεν μπορούμε ποτέ χωρίς το μουσακά τη φασολάδα και φυσικά το συρτάκι.
Hebίδιο, πιστεύω ότι η επιτυχία ή η αποτυχία κάθε ζύμωσης του παλιού με το νέο εξαρτάται κυρίως από την ανάγκη που την γεννά. Αν την γεννά η ανάγκη κονόμας συνήθως το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι τραβεστί, σαν πίτσα-μουσακάς. Αν την γεννά καλλιτεχνική ευαισθησία όμως, τότε ακούμε κάτι που και Χατζιδάκις παραμένει και μπολιασμένο με κσινούρια ακούσματα είναι.
εμένα τώρα γιατι ο συνδυασμός του κειμενου με τον Χατζιδάκη μου φαίνεται κατι σαν πουτσα-μουσακάς με το συμπάθειο κιόλας....
Ό,τι πεις Σούλα. Δημοκρατία έχουμε.
απλώς μου φαίνηκε ασχετος συνδυασμος ή πίτσα με τους rainning pleasure που ειναι και συμπαθεις. Τίποτα προσωπικό με συγχωρειτε κιόλα αλλα με τόση greek pitsa...μου ρθε και τό πα
Ίσως δεν το εξήγησα καλά εγώ, λοιπόν. Οι Raining Pleasure μόλις κυκλοφόρησαν ένα CD με τίτλο Refelctions που διασκευάζουν Χατζιδάκι. Παίρνουν δηλαδή κάτι παραδοσιακό και το φέρνουν πιο κοντά στην εποχή του. Το ίδιο έκανε και η πιτσαρία που έβαλε τον μουσακά μέσα στην πίτσα. Άρα ο συνδυασμός που έκανα μπορεί να ήταν αποτυχημένος, πάντως άσχετος και ξεκάρφωτος δεν ήταν.
Νομίζω είναι PIZZA FUN. Kαλή όρεξη.
Να πω, με αρκετή καθυστέρηση, ότι οι Raining Pleasure δεν διασκευάζουν ιδιαίτερα τον Χατζιδάκι. Το έργο Reflections και στην πρωτότυπη μορφή (έτσι όπως το έκανε στην Αμερική με τους New York and Roll Ensemble) δεν είναι καθόλου παραδοσιακό, είναι ένα τολμηρό και πρωτοποριακό για την εποχή του άκουσμα, ηλεκτρική κιθάρα με μπουζούκι, φλάουτα και ντραμς... Νομίζω πως καλό είναι να ακούσει κανείς και την πρωτότυπη εκδοχή του 1974. Πάντως, και οι Raining Pleasure μού αρέσανε, δεν έχω πάρει ακόμα τον δίσκο αλλά τους άκουσα πρόσφατα στο Zoom.
Αγαπητέ Τέττιξ, ένας δίσκος του 74, οσοδήποτε τολμηρός και πρωτοποριακός, δεν παύει να αποτελεί τμήμα της μουσικής μας παράδοσης. Στα υπόλοιπα συμφωνούμε. Επίσης, άσχετο με το παρόν post, αλλά γιατί οι τραγικοί ήρωες να μην μπορούν να κριθούν ως άνθρωποι με αδυναμίες; Μόνο φορείς ιδεών ήταν;
Ναι, σε όλα συμφωνούμε, δεν διαφωνώ ότι τα Reflections του 74 συνιστούν πλέον παράδοση. Απλώς εννοούσα ότι ένας...παραδοσιακός ακροατής του Χατζιδάκι δοκιμάζει μεγάλο σοκ όταν πρωτακούει ακόμα και την εκδοχή του 74. Από εκεί και πέρα, επειδή είδα κι άκουσα μια ζωντανή εκτέλεση από τους Raining Pleasure, που πιστεύω πως είναι πάνω κάτω η εκτέλεση του δίσκου, λίγους εκσυγχρονισμούς είδα μόνο, επί το ηλεκτρονικότερον και πιο οργισμένο, όπου προσφέρεται και ο στίχος και η μουσική (δεν διαφωνώ καθόλου με την πρότασή τους).
Τώρα, για τον τραγικό ήρωα. Οι μεγαλύτεροι φιλόλογοι δεν έχουν μεταξύ τους καταλήξει. Πάντως είναι μάλλον κοινή παραδοχή ότι η ψυχαναλυτική ερμηνεία δεν προσφέρεται πάντα. Από την άλλη, ο τραγικός ήρωας του Αισχύλου δεν είναι ίδιος με τον ήρωα του Ευριπίδη. Ο ήρωας του Ευριπίδη όντως έχει αδυναμίες (δηλαδή τις δείχνει, τις τονίζει). Αλλά και πάλι, καθημερινός άνθρωπος δεν είναι. Αυτή η διαπίστωση δεν έχει τόσο νόημα για τον αναγνώστη ή για τον θεατή, όσο για τον φιλόλογο που αποκαθιστά το κείμενο ή τον σκηνοθέτη/ηθοποιό, γιατί μπορεί να υποκύψουν στο πειρασμό να φέρουν το κείμενο ή τον ρόλο σε πιο "ορθολογικά" μέτρα.
"Φορείς ιδεών"=ήδη ο Αριστοτέλης το θεωρεί δευτερεύον αυτό για τους τραγικούς ήρωες, αυτό που τους καθιστά τραγικούς και ήρωες είναι οι πράξεις και τα πάθη και όχι οι ιδέες που εκφράζουν. Ως φορείς απλά ιδεών θα μπορούσαν να είναι πιο "αναμενόμενοι" ψυχολογικά, με αυτά που κάνουν και παθαίνουν όμως όχι και τόσο.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον και πολύτιμο να ακούς τους γνώστες να μιλούν για πράγματα που εσύ δεν γνωρίζεις παρά μόνο επιδερμικά. Δεν αμφισβητώ τίποτα απ' όσα λες, ωστόσο, για παράδειγμα, έστω ότι η Αντιγόνη ενεργεί όπως ενεργεί λόγω του χρέους της προς τον θείο νόμο και μόνο, γιατί είναι λάθος να σκεφθούμε ότι παράλληλα εκτιμούσε πολύ τον εαυτό της, τη θυσία της, την ακεραιότητα του χαρακτήρα της;
(Καλά δεν είμαι Ο γνώστης, αλλά τελοσπάντων :)). Ομολογώ πως αυτά που γράφω πιο πολύ γνώμη είναι παρά γνώση. Ιεραρχικά μιλώντας, ο χαρακτήρας του ήρωα δεν βαρύνει περισσότερο από τις πράξεις του και τις συγκρούσεις του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι τραγικοί ήρωες δεν έχουν χαρακτήρα. Αντιθέτως, κατά τον Αριστοτέλη είναι επιτυχημένοι όταν διαγράφουν και ένα πειστικό ήθος, δηλ. χαρακτήρα. Όντως, αυτό δεν το έγραψα καλά. Δεν είναι μόνο το χρέος που κινεί την Αντιγόνη (για την Ισμήνη π.χ. δεν στάθηκε αρκετό), είναι και ένας ισχυρός χαρακτήρας. Σε αυτό ακριβώς είχα συμφωνήσει και στου Χοιροβοσκού. Δηλαδή ότι η Αντιγόνη θυσιαζόμενη δεν υποτιμά τον εαυτό της, αλλά ίσως και να συμβαίνει το αντίθετο. Αν προσπάθησα να το μετριάσω, ήταν αφ'ενός για να αποφύγουμε την υπερερμηνεία (σκέφτηκα π.χ. έναν σκηνοθέτη που θα παρίστανε μια Αντιγόνη μεσσιανική έως αλαζονική, άρα απωθητική), αφ'ετέρου γιατί ήθελα κυρίως να τονίσω πως δεν μού άρεσε η χρήση της "αυτοεκτίμησης" από τον συγγραφέα που παρέθετε ο Χοιροβοσκός. Οι τραγικοί ήρωες είναι τόσο αντιφατικοί συχνά, που και η πιο προωθημένη ψυχαναλυτική ερμηνεία θα σκόνταφτε και θα απέδιδε στον δημιουργό προθέσεις που δεν είχε. Πάντως, ναι, ως θεατές πιστεύω πως νομιμοποιούμαστε να κάνουμε όποια κρίση θέλουμε για τον ήρωα, ακόμα κι αυτό που υποθέτεις για την Αντιγόνη. Αλλά αυτό είναι από τη μεριά της πρόσληψης, όχι από την μεριά του δημιουργού. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, μπορεί όντως να δημιουργείται τελικά μια τέτοια εικόνα της Αντιγόνης. Αυτό το ήθος τελικά έφτιαξε ο Σοφοκλής. Αυτό που αμισβήτησα είναι αν όντως -στο πλαίσιο του μύθου- ενεργεί κινούμενη από μια δεδομένη ψυχολογία. Υποψιάζομαι μη συμβαίνει το αντίθετο, δηλ. οι πράξεις είναι αυτές που πλάθουν την ψυχολογία της (θέλω να τονίσω ότι ο τραγικός ήρωας είναι κατασκεύασμα). Αν, για να επιστρέψουμε στον Αριστοτέλη, η τραγωδία είναι μίμηση πράξεων και όχι ηθών, τότε στην περίπτωση της Αντιγόνης η ουσία είναι η απόφαση για εφαρμογή του θείου νόμου και οι προκύπτουσες συγκρούσεις, ο χαρακτήρας (ή μάλλον ό,τι συμπεραίνουμε εμείς γι'αυτόν) είναι το συμβεβηκός. Σόρι για τη φλυαρία, αλλά τώρα βρήκα την κατάλληλη διατύπωση: στην αρχαία τραγωδία, ο χαρακτήρας είναι στην υπηρεσία της πράξης, όχι η πράξη συνέπεια ενός χαρακτήρα. Γι'αυτό και ο ποιητής αυτό που πρέπει να διαμορφώσει είναι οι κατάλληλοι χαρακτήρες που θα πλαισιώσουν μια πράξη, όχι οι κατάλληλες πράξεις που θα αναδείξουν ένα χαρακτήρα.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home