Κάτι, κάποιον, οτιδήποτε.

Όταν πεθάνει ο Αλέξης Κούγιας, το σώμα του θα ακολουθήσει τη συνήθη των σωμάτων πορεία αποσύνθεσης, η ψυχή του θα συνεχίσει ή δεν θα συνεχίσει να ζει (άγνωστο και γι' αυτόν όπως και για όλους μας), τα μάτια του όμως, τα γαλάζια του μάτια, θα αποκοπούν απ' το κορμί του και θα αρχίσουν να περιπλανώνται μόνα τους στον κόσμο μέχρι το Τέλος των Ημερών. Το χρώμα τους θα είναι το τελευταίο χρώμα που θα φέξει στο σύμπαν πριν την καταστροφή του. Όταν σβήσουν για πάντα, θα σβήσουν και τα πάντα. Ως τότε, θα αιωρούνται μονάχα τις νύχτες, θα φωσφορίζουν και θα ψάχνουν ανήσυχα να βρουν κάτι, κάποιον, οτιδήποτε, για να το κοιτάξουν λοξά, για να το κοιτάξουν με φθόνο, έτοιμα να αρπαχτούν με οτιδήποτε στον κόσμο δεν είναι Κούγιας. Ό,τι δεν είναι Κούγιας στον κόσμο αυτό είναι δυνάμει εχθρός του Κούγια. Τα πάντα στον κόσμο αυτό είναι δυνάμει πηγές προσβολής για τον Κούγια. Όποιος άλλος μιλάει φταίει, γιατί δεν λέει λόγια του Κούγια. Όποιος άλλος αναπνέει φταίει, γιατί δεν αναπνέει τις ανάσες του Κούγια. Οι μύγες που πετούν φταίνε, γιατί πετούν πάνω από χώρο που θα μπορούσε να είναι του Κούγια. Η μέρα που ξημερώνει φταίει, γιατί δεν ζήτησε πρώτα άδεια από τον Κούγια. Τις νύχτες που κοιμάται, η Προσωπικότητά Του σφίγγει σαν πύθωνας απ' τον λαιμό τον κοιμισμένο Αλέξη και του ζητάει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Ξυπνά κάθε βράδυ κάθιδρος και την ταίζει ποντίκια, σαύρες, νυχτερίδες, ό,τι βρει για να χορτάσει την πείνα της.
Κάποιος πρέπει να συκοφάντησε τον Αλέξη Κ.