Η Πατρίδα μου

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην' είναι οι κάμποι; Μην' είναι τα άσπαρτα ψηλά βουνά; Ό,τι κι αν είναι, ο καθένας μας έχει χώρο στην καρδιά του και για μια δεύτερη πατρίδα. Την δική μου την επισκέπτομαι συχνά, που και που προσαρτά και νέα εδάφη, ακόμη όμως και όταν δεν την επισκέπτομαι κουβαλώ την αίσθησή της.
Μερικά μόνον απ' όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή εντός των συνόρων της:
Η κωφάλαλη Χόλι Χάντερ παίζει πιάνο σε μια τεράστια ερημική παραλία της Νέας Ζηλανδίας και το κοριτσάκι της χορεύει δίπλα της. Όταν, αρκετό φιλμικό χρόνο μετά, της κόψουν για τιμωρία ένα δάχτυλο, η Χόλι θα προχωρήσει λίγο, θα τρεκλίσει, θα λιποθυμήσει και η μακριά της φούστα με τις φουφούλες θα βυθιστεί στις λάσπες όπως η ταινία στην ψυχή μας.
Ο Τράβις, πάει να πει ο Χάρι Ντιν Στάντον, κουρελής και αποκαμωμένος, φορώντας ένα κόκκινο τζόκεϊ καπέλο, διασχίζει -χρόνια τώρα διασχίζει- τις ατέλειωτες ερήμους της Νεβάδα. Ο ήλιος τον τσουρουφλίζει ανηλεώς και ανοήτως όπως τον "Ξένο" του Καμύ και η κιθάρα του Ράι Κούντερ τον συντροφεύει καταραμένα.
Κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών τέσσερις δωδεκάχρονοι φίλοι προχωρούν σε αναζήτηση ενός πτώματος και στέκονται ο ένας πλάι στον άλλο. Ήταν καλοκαίρι και ήταν η μόνη στιγμή της ζωής τους (και της δικής μας;) που "we knew exactly who we were, we knew exactly where we were going".
"Η Διπλή Ζωή της Βερονίκ". Στην πρώτη σκηνή η Ιρέν Ζακόμπ τραγουδά στην καταιγίδα και την ερωτεύομαι ανεπανόρθωτα κι αυτήν και την ταινία.
Ο Barton Fink μπροστά σε μια κόλλα χαρτί και σε μια γραφομηχανή δεν μπορεί να γράψει λέξη. Όταν η φρίκη της ζωής τον χτυπά κατακούτελα, η έμπνευση έρχεται και τα πλήκτρα της μηχανής χτυπούν δαιμονισμένα. Όταν ολοκληρώνει το έργο του, ο Μπαρτον πάει να γλεντήσει, μπλέκεται σε ένα καυγά με ναύτες και ωρύεται "I 'm a creator you monsters". Μετά δείχνει το μυαλό του και προσθέτει "and this is how I serve the common man".
Ο Βίτο Κορλεόνε αρνείται να γίνει μαριονέτα στα χέρια των ισχυρών και γίνεται αρχιεγκληματίας για να προστατεύσει την οικογένειά του. Ο αγαπημένος του γιος, ο γιος που τον προόριζε για να κινεί νόμιμα τα νήματα του κόσμου, αναγκάζεται να γίνει κι αυτος αρχιεγκληματίας για να προστατεύσει την οικογένειά του και καταλήγει να την δολοφονεί. Η μουσική του Νίνο Ρότα, η φωτογραφία του Γκόρντον Ουίλλις, το προαιώνιο δωμάτιο με τις γρίλιες, το βλέμμα του Πατσίνο, ο Τζων Καζάλ, τα πάντα και για πάντα.
Ο Μίκυ και η Μάλορι Νοξ γεννήθηκαν δολοφόνοι. Την ταινία την είχα δει σε εφιάλτη την παραμονή της ημέρας που την είδα πραγματικά στο σινεμά.
Μέλι και μια βεράντα λουσμένη στα πορτοκαλί χρώματα του Βιτόριο Στοράρο, στο "La Luna" του Μπερτολούτσι.
Η Ντόροθι Βάλανς εκλιπαρεί τον Τζέφρυ Μπομώντ: "Ηit me". Εκείνος την χτυπά και τα χείλια της τρέμουν απ' την ηδονή. Λίγο νωρίτερα βρίσκομαι μαζί με τον Τζέφρυ στη ντουλάπα, παρατηρούμε τον αδιανόητο κόσμο μέσα απ' τις χαραμάδες, μέχρι που η Ντόροθι μας ανακαλύπτει, μας βγάζει έξω, μας φιλά σε μέρη περίεργα και μας ρωτά "Do you like that?". Ο Τζέφρυ το έχει πει και το έχει εξηγήσει: "Ιn life there are certain opporunities to gain knowledge and experience. But sometimes you have to take risks".
O Xάρι γνωρίζει την Σάλυ και τα καφετιά φύλλα πέφτουν απ' τα δέντρα του Σέντραλ Παρκ.
"Bye bye life, bye bye happiness, I think I 'm gonna die". Ο Μπόμπ Φόσι χορογραφεί αστραφτερά τον θάνατό του.
Έχω προ ολίγου τσακωθεί, η Αμελί Πουλέν μας ξεναγεί στο σύμπαν της, και προσπαθώ να ταιριάξω μέσα μου οργή κι εκνευρισμό με το αριστούργημα που παρακολουθώ στην οθόνη.
Ο Ουίλιαμ Χαρτ και η Κάθλιν Τέρνερ στο καλύτερο ερωτικό θρίλερ όλων των εποχών. Παραδίπλα ακούγεται η αρχή του "I heard it through the grape vine" καθώς μια κάλτσα μπαίνει σε ένα τριχωτό πόδι.
Στον ασπρόμαυρο ουρανό πάνω απ' το Βερολίνο ένας άγγελος απαρνιέται τα φτερά του γιατί πετά από έρωτα.
Ο Νάνι Μορέτι βάζει το λευκό του κράνος και κάνει το μπλογκ του σινεμά.
Μεταμεσονύχτια προβολή στο Ιντεάλ του "Pulp Fiction". Βγαίνω στην Πανεπιστημίου ξημερώματα με ένα αίσθημα απόλυτης ευφορίας. Τι είδους ταινία ήταν αυτή που μόλις είδα;
Μοναχική πρωτοχρονιά με τρεις βιντεοκασέτες Γούντι Άλλεν. Σε μια απ' αυτές μια παρέα stand up κωμικών μιλούν για τον Danny Rose.
"Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα". Δυο ταινίες στην τιμή της μιας.
Ίσως οι πιο θανατηφόρες ατάκες από καταβολής σινεμά στο "Λιοντάρι του Χειμώνα".
Οι μαθητές, ο ένας μετά τον άλλο, ανεβαίνουν στα θρανία τους. "Oh Captain, My Captain". Πηγαίνω Γ΄Λυκείου και με το ζόρι καταφέρνω η συγκίνησή μου να μη γίνει δάκρυα. Την μέρα μπορεί να μην την άδραξα έκτοτε, η ταινία έκανε ότι μπορούσε όμως.
Ο Τζων Μέρικ, ο άνθρωπος ελέφαντας, κοιτά μια φωτογραφία της μητέρας του. "Ήταν τόσο όμορφη" λέει κι έχει δίκιο, μα στο μοντάζ μια αγέλη ελεφάντων ορμά και κτηνωδώς μουγκρίζει.
"O Kαιρός των Τσιγγάνων". Ελευθερία κι εξαθλίωση. Άλλοι κώδικες.
Ο Ντάστιν Χόφμαν χωλαίνει κι ο Γιον Βόιτ δίπλα του, καλόκαρδη επαρχιώτισσα μύγα μεσ' το νεοϋρκέζικο γάλα.
Ο Τίμοθυ Χάτον λύνει με τον ψυχαναλυτή του το πρόβλημά του, τη στιγμή που η μητέρα του αποδεικνύεται ψυχρή σαν νύχτα Δεκέμβρη, μα ο επίσης ψυχαναλυτής Ρίτσαρντ Μπάρτον αναρωτιέται στο "Eqvus" αν η θεραπεία είναι όντως προτιμότερη απ' την ασθένεια, αν η κανονικότητα είναι προτιμότερη απ΄το πάθος, έστω κι αν αυτό είναι νοσηρό.
Ο μεγάλος αδελφός Τενεμπάουμ κόβει το μούσι του και μετά τις φλέβες του.
Ο Μπέντζαμιν φορώντας την μάσκα καταδύσεων στον βυθό της οικογενειακής πισίνας, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
Ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους έχει καρφωμένο στο μυαλό του ένα σχήμα. Δεν ξέρει τι είναι και τι σημαίνει, αλλά νιώθει την ανάγκη να το φτιάχνει παντού: Αρχικά με τον πουρέ που έχει στο πιάτο του, μετά -κι όσο η εμμονή του μεγαλώνει- με τεράστιες ποσότητες χώματος στο σαλόνι του σπιτιού του. Τα έχει χάσει, η οικογένεια του τον έχει εγκαταλείψει, όλο του το είναι αφοσιωμένο στο ακατάληπτο σχήμα, μέχρι που βλέπει στην τηλεόραση την εξήγηση.
"Ι can't take my eyes of you" και μεσ' το πλήθος ο Τζουντ Λο δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του απ' τη Νάταλι Πόρτμαν.
"I can't take my eyes of you" τραγουδούν κι ο Ντε Νίρο, ο Γουώκεν, ο Καζάλ ξανά, παίζοντας μπιλιάρδο στο αγαπημένο τους στέκι στην Πενσιλβάνια. Λίγο καιρό μετά θα βρεθούν στη ζούγκλα. Βλέπω την ταινία μικρός, Κυριακή βράδυ, όταν τα κανάλια ήταν δύο αλλά Κυριακή βράδυ μπορούσες ακόμη να δεις ταινίες. Δευτέρα πρωϊ περιμένω το λεωφορείο να πάω σχολείο, τραγουδώ από μέσα μου το τραγούδι και ξέρω -χωρίς ακόμη να το ξέρω- ότι έχω βρει την πατρίδα μου.