Οκτώ σκαλιά

Xθες βράδυ στα σκαλοπάτια του ηλεκτρικού ένα ζευγάρι φιλιέται. Δώδεκα σκαλιά πιο κάτω είναι η πλατφόρμα, οκτώ σκαλιά πιο πάνω η πεζογέφυρα. Γιατί φιλιούνται εκεί; Όχι μόνο ψιλοεμποδίζουν τους υπόλοιπους, αλλά δεν είναι κι αυτοί μόνοι τους. Μάλλον επειδή είτε ανέβαιναν, είτε κατέβαιναν, τα σκαλιά που έπρεπε να διανύσουν, τα οκτώ ή τα δώδεκα, τους φάνηκαν υπερβολικά πολλά. Μάλλον επειδή η ανάγκη που τους επέτασσε να φιληθούν δεν μπορούσε να περιμένει τόσο πολύ και τους άρπαξε απ' το κεφάλι. Μάλλον επειδή ούτως ή άλλως είναι μόνοι τους, είτε στην μέση μιας σκάλας γεμάτης διαβάτες, είτε στην μέση του πουθενά. Όχι ότι αγνοούν που βρίσκονται, όχι ότι έχουν χάσει τη συνείδηση του περιβάλλοντος, όχι ότι νομίζουν πως φιλιούνται σε συνθήκες εργαστηρίου. Γνωρίζουν που βρίσκονται, απλώς η σκάλα, οι περαστικοί, το τραίνο, εξακολουθούν να γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις τους, πολύ εξασθενισμένα όμως, ως φόντο του έρωτά τους. Αν τη στιγμή εκείνη ο έρωτας καταλαμβάνει το 90% των αισθήσεών τους, όλος ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθεί να χωρέσει στο 10% που απομένει. Οι ήχοι της νύχτας φτάνουν στ' αυτιά τους πιο σιγανοί, το σκούντημα της ζηλιάρας γεροντοκόρης με τις τσάντες σχεδόν δεν ενοχλεί τον ώμο τους, η βαρύτητα με το ζόρι καταφέρνει να συγκρατήσει τη σκάλα κι αυτούς στη Γη.