Η ιδρωμένη παλάμη του άγγελου

Aν μετρήσετε θα διαπιστώσετε ότι μπροστά από την εντεκάδα της εθνικής μας δεν βρίσκονται έντεκα αλλά δεκατρία παιδάκια. Αυτά που περισσεύουν είναι μαζεμένα κοντά στον Χαριστέα. Είναι ποδοσφαιρικό έθιμο των τελευταίων ετών -που απαντάται ιδίως σε διεθνή παιχνίδια- όταν οι ομάδες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, ο κάθε παίκτης να κρατά στα χέρια του κι ένα παιδάκι με αθλητική περιβολή. Εδώ λοιπόν γιατί δεν είναι 11 και είναι 13; Εικασίες μπορούν να γίνουν πολλές. Από την πατροπαράδοτη ανοργανωσιά της φυλής, ως την με το ζόρι πίεση πατεράδων να είναι και ο κανακάρης τους που θα μπει στο γήπεδο (γιατί τι καλύτερο έχουν οι κανακάρηδες των άλλων, πλην του βύσματος;) . Σκέφτομαι στερεοτυπικά -και άρα πιθανώς εσφαλμένα- και φαντάζομαι ανάλογο συμβάν στη Γερμανία. Αφενός δύσκολα θα φτάναμε στο σημείο να είναι 13 παιδάκια έτοιμα να βγουν στο γήπεδο, αφετέρου και αν ακόμη φτάναμε στο σημείο αυτό, θα επικρατούσε η λογική, η πειθαρχία κλπ και έτσι ο μικρός Χανς και ο μικρός Κλάους δεν θα ζούσαν ποτέ την εμπειρία. Ελλάδα δηλαδή, δεν είναι μόνο η εμφάνιση 13 παιδιών στα αποδυτήρια, αλλά και το τελικό "δεν βαριέσαι, άστα, παιδάκια είναι" του υπεύθυνου στην φισούνα. Ο νόμος, ο κανόνας δεν υπήρξε ποτέ για εμάς κάτι αδιαπραγμάτευτο, αλλά κάτι που διαρκώς είναι σε διαπραγμάτευση, σε επανεξέταση. Αν τον βρούμε ορθό θα σεβασθούμε τις ολυμπιακές λωρίδες, αν τον βρούμε μπόσικο θα φοροδιαφύγουμε του θανατά, αν τον βρούμε δυσανάλογα σκληρό θα πούμε "παιδάκια είναι". Έτσι, μπορεί τα δημόσια οικονομικά της χώρας να μην αισθάνονται και τόσο καλά, αλλά αυτό που δεν έζησαν ο Χανς κι ο Κλάους, δεν θα ξεχάσουν ποτέ ο Παναγιωτάκης κι ο Γιώργος. Κι ίσως μια μέρα στα μπλογκς του 2020 -ό,τι μορφή κι αν έχουν τότε- ένας απ' τους δύο μας γράψει για την ιδρωμένη παλάμη του Άγγελου που τον κρατούσε απ' το χέρι.