Ήθος

Tην Τετάρτη το βράδυ, στην οθόνη της τηλεόρασής μου με προβληματίζει μια ποδοσφαιρική εξέδρα. Έχω μόλις γυρίσει απ' το Καραϊσκάκη, όπου ήμουν μέλος της εξέδρας που αποδοκίμασε τον εθνικό ύμνο της Αλβανίας. Εγώ δεν γιουχάρισα, γιούχαριζαν όμως οι δίπλα μου και οι πάνω μου και οι κάτω μου. Η σιωπή μου δεν ακούστηκε, οι γιούχες τους ναι. Η τηλεόραση προβάλλει πάλι την εξέδρα, προσπαθώ να με εντοπίσω στο πλήθος αλλά ματαίως, πείθομαι έτσι για μια ακόμη φορά ότι κι αν ποτέ μου είπαν ότι λάμπω, μου το είπαν γιατί μ' αγαπούσαν κι έλαμπα στα μάτια τους και όχι γιατί έλαμπα αντικειμενικά, κι έτσι, με στωική μελαγχολία, δράττομαι της εξουσίας που μου παρέχει το τηλεκοντρόλ και κάνω ζάπιγκ. Μετά από μερικές αστραπιαίες εναλλαγές καναλιών το μάτι μου πέφτει στην ποδοσφαιρική εξέδρα που με προβλημάτισε. Ένας νεαρός οργανώνει μια εξέδρα τραγουδώντας "Εκατό - εκατό, SMS εκατό" ή κάτι τέτοιο. Το πλάνο της εξέδρας είναι στενό, γιατί πως να μαζέψουμε τόσον κόσμο για μια διαφήμιση; Ποιάς εταιρίας κινητής τηλεφωνίας είναι η διαφήμιση, ειλικρινά δεν θυμάμαι (αυτό το πρόβλημα το έχω τουλάχιστον μια δεκαετία τώρα: πολλές διαφημίσεις με εντυπωσιάζουν -συνήθως θετικά, και σπανιότερα αρνητικά- σχεδόν ποτέ όμως δεν μπορώ να συγκρατήσω τι διαφημίζουν). Βλέπω λοιπόν το νεαρό να δίνει τον τόνο σε μια χαζοχαρούμενη, ξενέρωτη, ψεύτικη εξέδρα και να παραληρεί για ένα καταναλωτικό προϊόν. Το σκηνικό είναι αυτόχρημα γελοίο. Γιατί φωνάζεις αγόρι μου; Τι καίει την ψυχή σου; Η ευνοϊκή προσφορά της ΤΙΜ ή της VODAFONE; Η διαφήμιση αυτή μας δείχνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο πως η ποδοσφαιρική εξέδρα έχει πάντα ένα ήθος το οποίο δεν μπορεί να προσομοιωθεί. Κανένα καταναλωτικό προιόν δεν μπορεί ποτέ να συνεγείρει, να παθιάσει, να εμπνεύσει. Σκασίλα του του καπιταλισμού βέβαια. Τα προϊόντα να αγορασθούν θέλουν, ας μην εμπνεύσουν ποτέ.