Η φωνή
Στην αρχή κατηγορούσε τους ενδιάμεσους, τους επαγγελματίες, όλους αυτούς που δεν επέτρεπαν στα κείμενά του να περάσουν στον κόσμο. Μετά -όταν εξέδωσε ιδίοις εξόδοις και κανείς δεν έδωσε σημασία- άρχισε να κατηγορεί την εποχή. "Μια μέρα θα με καταλάβουν, θα δεις", μου έλεγε και μου ξανάλεγε. Σε κάθε αποτυχία, σε κάθε έλλειψη ανταπόκρισης, σε κάθε σπάσιμο μούτρων, συνέχιζε να γράφει με μεγαλύτερη μανία. "Δεν απογοητεύεσαι ποτέ;" τον ρώτησα κάποτε. "Μονίμως", μου απάντησε, "αλλά ούτε από πείσμα συνεχίζω να γράφω, ούτε για τη δικαίωση".
Πέρυσι τέτοια εποχή με ρώτησε πώς είναι δυνατόν αυτό που νιώθει εκείνος για τα γραπτά του να μην το νιώθει κανείς άλλος. "Όλη αυτή η ευαισθησία, γιατί δεν εισπράττεται;". Του απάντησα - είχαμε κάπως πιεί κιόλας, είχα κάπως βαρεθεί και την γκρίνια του και να που η ειλικρίνεια μου βγήκε σε μνησικακία - ότι κι εγώ όταν τραγουδάω στο σπίτι δεν νιώθω λιγότερο το τραγούδι απ' τον τραγουδιστή. Μπορεί να το νιώθω και περισσότερο, μπορεί να το νιώθω και βαθύτερα. Ωστόσο αυτή τη φωνή μου έδωσε ο Θεός, την φάλτσα, την παράφωνη. Δεν σημαίνει ότι αν εμείς αισθανόμαστε κάτι έντονα μπορούμε και να το μεταδώσουμε. Πρέπει να έχουμε και την ανάλογη φωνή. Άλλο να είσαι δέκτης κι άλλο να είσαι πομπός.
Δεν μου απάντησε τότε αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η αιτία που ξεκόψαμε. Έκτοτε -λίγο οι τύψεις, λίγο γιατί μου έχει λείψει- σκέφτομαι συχνά τον φίλο μου. Τον σκέφτομαι να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει τις λέξεις του και να κολυμπά σε μια ομορφιά που μιλά μόνο σ' εκείνον, καταραμένος και με το χάρισμα του δέκτη και με την αδυναμία να είναι πομπός.
Αν παρ' ελπίδα διαβάσει ποτέ αυτές τις γραμμές, ας μου συγχωρέσει την ωμότητα.
Πέρυσι τέτοια εποχή με ρώτησε πώς είναι δυνατόν αυτό που νιώθει εκείνος για τα γραπτά του να μην το νιώθει κανείς άλλος. "Όλη αυτή η ευαισθησία, γιατί δεν εισπράττεται;". Του απάντησα - είχαμε κάπως πιεί κιόλας, είχα κάπως βαρεθεί και την γκρίνια του και να που η ειλικρίνεια μου βγήκε σε μνησικακία - ότι κι εγώ όταν τραγουδάω στο σπίτι δεν νιώθω λιγότερο το τραγούδι απ' τον τραγουδιστή. Μπορεί να το νιώθω και περισσότερο, μπορεί να το νιώθω και βαθύτερα. Ωστόσο αυτή τη φωνή μου έδωσε ο Θεός, την φάλτσα, την παράφωνη. Δεν σημαίνει ότι αν εμείς αισθανόμαστε κάτι έντονα μπορούμε και να το μεταδώσουμε. Πρέπει να έχουμε και την ανάλογη φωνή. Άλλο να είσαι δέκτης κι άλλο να είσαι πομπός.
Δεν μου απάντησε τότε αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η αιτία που ξεκόψαμε. Έκτοτε -λίγο οι τύψεις, λίγο γιατί μου έχει λείψει- σκέφτομαι συχνά τον φίλο μου. Τον σκέφτομαι να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει τις λέξεις του και να κολυμπά σε μια ομορφιά που μιλά μόνο σ' εκείνον, καταραμένος και με το χάρισμα του δέκτη και με την αδυναμία να είναι πομπός.
Αν παρ' ελπίδα διαβάσει ποτέ αυτές τις γραμμές, ας μου συγχωρέσει την ωμότητα.
posted by Old Boy @ 8:23 μ.μ.
28 comments
28 Comments:
Για να είμαι και λίγο πιο πρακτικός..την ευαισθησία αυτή την διοχετευε και σε κανέναν άνθρωπο...ή μονον υπήρχε η απαίτηση να αναγνωριστεί μέσω γραψίματος...διοτι λέω εγώ τώρα άν το ταλέντο σου είναι το μαγείρεμα..γιατί πρέπει να βρείς την αναγνώριση μέσω του τραγουδιού γιατι το οποίο όμως σου λείπει η φωνή...!!!
Μεγάλο Θέμα έπιασες πολύ μεγάλο!!!!
Πόσο αληθινή διαπίστωση! Ναι, ακούγεται ωμό, αλλά είναι αληθινό και νομίζω ότι αν το σκέφτηκε αργότερα ψύχραιμα ίσως να συμφώνησε μαζί σου.
Σωστά όμως επισημαίνει -αν δεν τον παρερμηνεύω- και ο Χοιροβοσκός ότι μάλλον το ζητούμενό του δεν ήταν να εκφραστεί, αλλά να αναγνωριστεί με διαβατήριο τις λέξεις του.
Παρεμπιπτόντως με αφορμή το παρόν με βάζεις και σε προσωπικές σκέψεις ενδοσκόπησης και σ'ευχαριστώ..
Η ειλικρίνεια είναι ευγένεια. (Το κείμενό σου μου έφερε στο μυαλό τη σκηνή από τα "Ημερολόγια Μοτοσικλέτας" όπου ο γιατρός ρωτάει τον Τσε πως του φάνηκε το βιβλίο του κι εκείνος του λέει να ασχοληθεί καλύτερα με αυτό που ξέρει. Ο γιατρός βέβαια εκτίμησε την ειλικρίνεια του Τσε και τον θαύμασε γι' αυτήν.)
Τα κειμενα είναι απευθυντέα (κυρίως στους αλλους-εμείς η στους αλλους-εγω) Αυτός που απευθυνει, -στην ουσία θέλει την αλήθεια του αλλου, αν και μερικες φορές την ξέρει κι απο πριν, ακόμη κι αν δεν του αρέσει γιατί αυτο τον κάνει ισως καλυτερο σε ..κατι (εστω στο ν ασχοληθει μ αυτο που ξερει καλυτερα)
Η ευγένεια της διαφοράς και η διαφορά της ευγένειας στην αληθεια νομίζω βρισκεται σ ενα παράδειγμα: Ενας γνωστος μετά απο καμποσα χρόνια που έιχε παρατησει τό μολύβι αποφάσισε νά πειραματιστεί. Απήυθυνε λοιπον κατι κακόμοιρα στιχακια δωθε -κειθε. Ο ενας συγγραφέας, πολυ φιλικός μαζι του αφου τον αφησε λίγο ν ανοιχτει του λέει : εσυ παιδι μου είσαι μειγμα σεφέρη ελυτη και καβάφη . Αυτός δεν ηξερε ν αγαπα . Ο αλλος συγραφέας όταν τά ειδε του είπε : όχι δεν είναι καλά , αλλα μη σταματας να γράφεις , κοιτα να δεις που πάσχουν. Κι αρχισε να του εξηγει πώς γράφει ο ίδιος! Δεν
εχει σημασία άν θα γινόταν κάποτε ποιητης ο φίλος μας εμαθε όμως τι νυστερι ειναι τό μολύβι
Η ευγένεια της αλήθειας του καθενός βρισκεται αναμεσα στο πόσο εαυτοκράτορας είναι απέναντι στους άλλους και ποσο εαυτός.
"Όταν προσδοκούμε από τους άλλους να μάς «καταλάβουν», στην ουσία τους ζητούμε να μάς συμμεριστούν την αυτοκατανόησή μας. Φιλία είναι η (σιωπηρή) συμφωνία ότι η μία πλευρά συμμερίζεται την αυτοκατανόηση της άλλης". Παναγιώτης Κονδύλης
«τον σκέφτομαι να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει τις λέξεις του και να κολυμπά σε μια ομορφιά που μιλά μόνο σ’εκείνον.» Ιδιαίτερα καυστικό.
Δεν αφήνεις περιθώριο να σκεφτούμε μήπως έχεις εσύ άδικο.;Μοιάζει σαν μοναδικός στόχος δικαίωσης της ύπαρξής του η αναγνώριση.Η αναγνώριση από ποιούς?
Η διαδρομή που διαλέγει τελικά ο καθένας, μπορεί να προσφέρει μεγαλύτερη χαρά και αγαλλίαση από τον προορισμό.Αρκεί η διαδρομή αυτή να μην είναι διαρκώς εκτροχιασμένη,όχι για λόγους ορθότητας,αλλά γιατί τότε γίνεται πηγή άγχους και αμφισβήτησης του εαυτού μας.Οι σκέψεις,τα συναισθήματα οι πράξεις μας,μπορούν να μας δώσουν αυτό το αίσθημα της ικανοποίησης, της πληρότητας-θα συμφωνήσω με το lefty-σαν αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διεργασίας,και όχι επιβεβαίωσης του εγώ μας από εξωγενείς παράγοντες.
Και δεν είναι απαραίτητο να τα κοινοποιούμε και να τα μοιραζόμαστε με όλο τον κόσμο.
Από την άλλη –εφόσον βέβαια μιλάμε στα πλαίσια της λογικής-δεν σημαίνει πως κάποιος εξ ορισμού,επειδή δεν τυγχάνει ευθύς εξαρχής της όποιας αποδοχής ,πρέπει να παραιτηθεί από αυτό που τον γεμίζει σαν άνθρωπο-αρκεί να έχει αυτογνωσία,να αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει παραφρονήσει.
Το λάθος είναι να γίνεται αυτοσκοπός και να απορροφά όλη την ενέργεια και την ευαισθησία μια δραστηριότητα που αντί να είναι πηγή χαράς και έμπνευσης καταλήγει να είναι μέθοδος αυτοτιμωρίας,δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο.
Πιτσιρίκο κι όταν τον δούμε να προσπαθεί να κόψει τις φλέβες του....συμμεριζόμαστε την αυτοκατανόηση ή του παίρνουμε το μαχαίρι...??
Στο πρώτο post μας τα είπες crystal clear...στο δεύτερο δηλώνω ότι δεν καταλαβαίνω...τι να κάνουμε άν έχει αυπνίες,να τις κατανοήσουμε ή να τον προσκυνήσουμε δηλώνοντας ότι ή αυπνία είναι το πιό φυσικό πράγμα στον κόσμο...και λάθος μας που δεν το κατανοούμε!!!
Kai o Einstein epaize violi, mono pou otan anti na kanei dialeksi peri fisikis ksafniaze to koino tou me sonates ... oloi efeugan (kai oxi epeidi den agapousan tin mousiki)!
Ekastos sto eidos tou kai o Lounidis stous kafedes.
οι σονάτες παιζονται με βιολί; (δεν ξερω , αλώς ρωτώ)
οι σονάτες παιζονται με βιολί; (δεν ξερω , απλώς ρωτώ)
Τι είναι λοιπόν αυτό που ωθεί τον φίλο μου στο να γράφει; Έστω ότι είναι η αναγνώριση. Γιατί ειδικά αυτή η αναγνώριση όμως; Επειδή η γραφή είναι "δημοκρατική" και "εύκολη" και ο καθένας μπορεί να καμώνεται ότι γράφει ποιήματα ή διηγήματα ή σενάρια ή δεν ξέρω γω τι; Κι αν έγραφε για να αναγνωρισθεί, γιατί μετά τις απανωτές απορρίψεις δεν προσπάθησε να αναγνωριστεί αλλιώς, σε έναν πιο δόκιμο γι' αυτόν στίβο;
Ας διευκρινίσω το εξής: Δεν ήταν δήθεν η ενόρμησή του αυτή, ήταν παραγωγικότατος. Για να παράγεις συνεχώς κάτι, πρέπει κάτι να έχεις και μέσα σου, πρέπει κάτι να σε δονεί. Κατά τη γνώμη μου και όσο τον ζούσα, δονούταν αυθεντικά. Αλλά δεν μπορούσε να μεταδώσει παραπέρα αυτήν του τη δόνηση. Η κάθε φράση του σήμαινε γι΄αυτόν κάτι το οποίο δεν το σήμαινε και για τους υπόλοιπους. Γι' αυτό κι εκείνος αυταπατάτο και θεωρούσε ότι δεν είναι δυνατόν κάτι τόσο συγκινητικό να μην βγάζει μάτια. Ίσως αν είχε βάλει μια λέξη στη θέση μιας άλλης, ίσως αν είχε βάλει τις λέξεις σε άλλη σειρά, ίσως αν αφαιρούσε περιττές λέξεις και προσέθετε δύο άλλες καίριες ή ακόμη και ένα καίριο σημείο στίξης, ίσως τότε τα κείμενά του να αποκάλυπταν και στους ανυποψίαστους αναγνώστες του την ανάταση που ένιωθε γράφοντάς τα. Αυτό όμως λέγεται ταλέντο. Ο Ταμπάκης νιώθει απόλαυση όταν τραγουδά; Δεν λέω ότι ήταν το συγγραφικό ανάλογο του Ταμπάκη. Προς Θεού. Απλώς αναρωτιέμαι αν είναι αρκετό να τη βρίσκουμε εμείς με το να γράφουμε ή να τραγουδάμε. Αυτή είναι η απάντηση στο πρόβλημά μας; Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο φίλος μου θα γράφει μέχρι να πεθάνει. Και σε όλη του την διαδρομή θα απολαμβάνει τα γραπτά του. Αρκεί αυτό; Θα το κάνει, αρκεί-δεν αρκεί, είναι μηχανή γραφής. Αλλά αρκεί; Αν αναλώνουμε μια ζωή σε μια δραστηριότητα που ενώ θα έπρεπε να συγκινεί τους άλλους συγκινεί μόνο εμάς, δεν είναι στενάχωρο; Δεν είναι παράδοξο η φύση να μας προικίζει με μια τόσο έντονη κλίση προς μια δραστηριότητα -και εν προκειμένω την γραφή- και να μη συνοδεύει την κλίση αυτή με ένα αξιοπρεπές ταλέντο;
Γράφεις επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
(χοιροβοσκέ στο πρώτο post είναι μια άποψη, η δική μου αν θες. Στο δεύτερο είναι μια άλλη ενός άλλου ανθρώπου, τον οποίο εκτιμώ. Δίκιο έχει σε αυτό που λέει. Αν κάποιος θέλει να κόψει τις φλέβες του ή έχει αϋπνίες, έχει ανάγκη από γιατρό και όχι από φίλο. Πίστεψέ με, έχω ένα φίλο που "τρελάθηκε" και μου ήταν αδιανόητο να δεχτώ πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον βοηθήσω. Κι όμως δεν μπορούσα-ήταν πια στα χέρια της επιστήμης. Όσο για το πρώτο post κι ο Τσε δεν θα έλεγε την αλήθεια στο γιατρό αν καταλάβαινε πως η απόρριψη του βιβλίου του θα τον έστελνε για αυτοκτονία. Τα άκρα πάντως δεν βοηθούν στη διατύπωση καμιάς γνώμης.)
Ολντ Μποι, άλλο πράγμα η κλίση και άλλο η κλήση εξ ουρανού...όλοι θαρρούμε πώς είμαστε πλασμένοι για τα ώραία και μεγάλα...αλλά ποιός ορίζει τι είναι ωραίο και μεγάλο...διότι εν προκειμένω και το μαγείρεμα είναι πολύ μεγάλο πράμα (τα βιβλία μου μπορεί να τα διαβάζουν 100 άνθρωποι ενώ το καλό φαγητό το θέλουν όλοι...Ξέρεις πόσους γνωρίζω(λόγω δουλειάς- ποιμένας χοιρων- και αυτό δεν είναι αστείο) που έχουν φάει αυτή την φρίκη...Ας μην κοροιδευόμαστε(σου έγραψα και ολόκληρο post) Εγωισμοί...απίστευτοι εγωισμοί οι οποίοι στην πραγματικότητα χαντακώνουν τα πραγματικά προτερήματα που ένας άνθρωπος έχει(όπως όλοι μας).
Πιτσιρίκο σωστα όλα αυτά..ξέρεις ότι και εγώ εκτιμώ τον Κονδύλη γιατί δεν τα μάσαγε και δεν τα μάσαγε γιατί είχε
καταλάβει τα ελλατωματά του.Εκεί παίζει το παιχνίδι...διοτι κύριε ενώ είσαι Χοιροβοσκός το παίζεις Μεγα Αλέξανδρος.
Αν αγαπάς κάποιον κι αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως "Μεγαλέξανδρο" ενώ είναι "πιτσιρίκος", του το επισημαίνεις μια φορά. Μετά δυο λύσεις υπάρχουν:ή τον κόβεις από φίλο ή τον αντιλαμβάνεσαι κι εσύ ως "Μεγαλέξανδρο". (Κι ο Μεγαλέξανδρος όμως δεν είναι καλό παράδειγμα γιατί το όνομα είναι περισσότερο τίτλος-ταμπέλα παρά άνθρωπος. Η ανθρώπινη διάσταση του Αλέξανδρου και οι σχέσεις του δεν έχουν καμιά διαφορά από οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου.)Αγαπώ πολύ τα ελαττώματα κι έχω πολλά-ελπίζω μεγαλώνοντας να αποκτήσω κι άλλα.
Ναι, αλλά καλλιτέχνης χωρίς εγωισμό γίνεται; Υπάρχει αυτό το είδος; Εσύ βλέπεις τον φίλο μου σαν έναν -ακόμη- παραπλανημένο Χριστιανό ή, αν προτιμάς, σαν έναν ακόμη παραπλανημένο άνθρωπο που έχασε την επαφή με τα ουσιώδη, τα ευφρόσυνα και τα βαθιά της ζωής. Σε γενικές γραμμές δεν ήταν έτσι. Ήξερε και να δίνει και να παίρνει. Αλλά δεν είναι αυτό το πρίσμα κάτω απ΄ το οποίο έγραψα το post. Εσύ βλέπεις έναν παραπλανημένο, εγώ βλέπω έναν άνθρωπο που λαχτάρισε να περπατήσει καλλιτεχνικά, αλλά η φύση του έδωσε μόνο το πόδι της κλίσης και τον στέρησε από το πόδι του ταλέντου, με αποτέλεσμα να χωλαίνουν και τα γραπτά του και ο ίδιος.
τα καλύτερα γραπτά είναι αυτά που χωλαίνουν ...
Αν χωλαίνουν εκούσια, όχι ακούσια.
και δε λες στο φιλαράκι σου να ρίξει μερικά γραπτά του σε blog να δει αν θα βρει ανταπόκριση..?
Έχει δίκιο ο zpi! Δεν θα προλαβαίνει να μετράει θαυμαστές! Επιτυχία εξασφαλισμένη, θαυμαστές φανατικοί!
Τα μπλογκ ως καταφύγιο αποτυχημένων συγγραφέων, ε; Φαντάζομαι στην αρχή θα στράβωνε με την ιδέα. Αν έμπαινε στο κόλπο όμως θα γλυκαινόταν.
Ρε σείς και εγώ που είμαι αποτυχημένος μαγειρας τι θα κάνω???
lol
Θυμάμαι ότι υπήρχε ένα blog (πιθανό να υπάρχει ακόμα) με πολλές συνταγές μαγειρικής. Χοιροβοσκέ αν ποστάρεις μερικές φωτογραφίες θα χρήσουμε εθνικό blogoσέφ
Προτείνω κοινή τηλεοπτική εκπομπή μαγειρικής Χοιροβοσκού-Βέφας. Όσο κάνουν να βράσουν τα ζυμαρικά, ο Χοιροβοσκός στεκόμενος πάνω από τη Βέφα και τα κατσαρόλια θα διαβάζει σε prime time ζώνη τηλεθέασης κείμενα του Αββά Ισαάκ του Σύρου.
Κι όποιος αντέξει άντεξε!
Παρεμπιπτόντως Χοιροβοσκέ, αποκλείεται να είσαι πιό αποτυχημένος μάγειρας από μένα!
Κι όποιος αντέξει άντεξε!
Παρεμπιπτόντως Χοιροβοσκέ, αποκλείεται να είσαι πιό αποτυχημένος μάγειρας από μένα!
H ταβέρνα του Χοιροβοσκού...
Τραγουδάει ο Ολντ Μποι
Σατιρίζει ο Πιτσιρίκος
Την ευχή του Αγίου Ευφροσύνου του Μαγείρου να έχουμε!!!
What a great site ati radeon graphic cards elite video card driver update Play 2000 flash card games Childrens plus size swimsuits bentley desktop background Msconnector blackberry Moon crazy slots review geforce4 graphic card Play free keno 20 1999 gmc safari window problems Build sauna toronto Installing tachometer in mitsubishi mirage
Keep up the good work Effexor and missed period under counter oven gas zocor Diet hormone pill shemale Big breasts pitchers Free basic web page templates
Δημοσίευση σχολίου
<< Home