Πιστεύω

Mέρες που έρχονται, θυμήθηκα ένα ερώτημα που έθεσε πριν λίγους μήνες η "Καθημερινή" σε καλλιτέχνες, επιστήμονες, φιλοσόφους κλπ. Συγκεκριμένα τους ρώτησε: «Tι πιστεύετε ότι είναι αλήθεια, ακόμα κι αν δεν μπορείτε να το αποδείξετε;». Οι απαντήσεις τους βρίσκονται στο http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_539271_30/01/2005_131972. Μερικές είναι όντως εξαιρετικές, άλλες απολύτως ηλίθιες. Μέρες που έρχονται, αξίζει λοιπόν να ρωτήσουμε ο ένας τον άλλο: "Τι πιστεύετε ότι είναι αλήθεια, ακόμα κι αν δεν μπορείτε να το αποδείξετε;" Τυχόν δικές σας απαντήσεις θα είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες. Προς το παρόν να η δική μου ομολογία πίστεως:
Πιστεύω ότι ναι μεν ο κόσμος στον οποίο ζω είναι αληθινός, ταυτόχρονα όμως πιστεύω και ότι δεν είναι αληθινός. Ή, αν είναι αληθινός, δεν είναι ο μόνος αληθινός κόσμος μέσα στον οποίο ζω. Υπάρχει μια πρόσφατη μετριότατη ταινία στην οποία η πρωταγωνίστρια ζει δύο ζωές ταυτόχρονα και δεν μπορεί να καταλάβει ποιά είναι η πραγματική και ποιά ζωή ονειρεύεται. Είναι φορές που ξυπνάω απότομα και μεσ' το σκοτάδι προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι και τι συμβαίνει. Προ καιρού πάλι, έδωσα αίμα και μετά λιποθύμησα μεσ' το μετρό. Όταν λοιπόν ξαπλωμένος στο βαγόνι του μετρό επανερχόμουν από την λιποθυμία ήταν σαν το μυαλό μου να στροβιλιζόταν σε ένα τυφώνα γεμάτο ακατάληπτες φωνές και παραστάσεις. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όταν κοιμάμαι δεν βλέπω πάντα το ίδιο όνειρο, ότι το όνειρο το οποίο βλέπω δεν διεκδικεί κι αυτό για τον εαυτό του το δικαίωμα να θεωρείται πραγματικότητα. Αν το δούμε και λογικά, θα έβγαζε περισσότερο νόημα να ζούσαμε σε έναν κόσμο, στον οποίο ο εγκέφαλός μας θα γνώριζε κάνα-δυο πραγματάκια (όπως, τι είμαστε, από πού ήρθαμε πριν γεννηθούμε, που πάμε όταν πεθαίνουμε) και στον οποίο, όταν κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε, θα μεταφερόμαστε σε έναν άλλον κόσμο, όπου όλα αυτά θα αποτελούσαν μυστήρια. Πιστεύω ότι ο κόσμος μας είναι και δεν είναι, πιστεύω ακόμα ότι ακολουθώντας αυτόν τον τρόπο σκέψης μπορεί και να είμαι ήδη ή να καταλήξω στο μέλλον τρελλός, έλα όμως που παρατηρώ διαρκώς δίπλα μου εντελώς παράδοξες συμπτώσεις και σκιάζομαι και χαμογελώ ειρωνικά, έλα που πιστεύω ότι το μέλλον θα φέρει κι άλλες, ακόμη πιο εκκωφαντικές, συμπτώσεις τις οποίες θα πρέπει πάλι να αποδεχθώ με ένα ειρωνικό χαμόγελο, ως τέτοιες, ως συμπτώσεις, γιατί αν τις βαφτίσω μοίρα, αν πιστέψω στην μοίρα, τότε είναι που θα είμαι στα σίγουρα τρελλός, δεχόμενος ότι και είμαστε ενεργούμενα άλλων στη ζωή αυτή και πρέπει μολαταύτα να την ζούμε μακαρίως σαν ανυποψίαστα πιθήκια, ωσάν να ήταν αυτή η μόνη αληθινή, η μόνη πραγματικότητα.
Εν κατακλείδι, πιστεύω ακράδαντα στην αμφιβολία, ανάβω κεριά στα κάθε λογής "ίσως", στέκομαι αμήχανος απέναντι στα θεμελιώδη μυστήρια του φιλμ στο οποίο πρωταγωνιστούμε και τα οποία δεν θα αποκρυπτογραφήσουμε ποτέ, η προσπάθεια όμως να τα αποκρυπτογραφήσουμε -ή έστω να τα κοιτάξουμε κατάματα και να τα αποδεχθούμε- γεννά άλλοτε παραίτηση κι άλλοτε ψυχική ευφορία και είναι όλα τα λεφτά, ή καλύτερα όλα τα χαμόγελα (ειρωνικά, παιγνιώδη, μελαγχολικά ή και ευτυχισμένα), αρκεί να έχουμε πάντα την επίγνωση ότι οι απαντήσεις δεν θα δοθούν σε αυτήν την πραγματική ζωή άλλα σε μία άλλη πραγματική ζωή. Ίσως.
Πιστεύω ότι ήρθαμε εδώ για να αναρωτηθούμε όχι για να μας απαντήσουν.
Πιστεύω ότι ήρθαμε εδώ για να αγαπήσουμε αυτή την αβεβαιότητα κι όχι για να την απωθήσουμε.
Πιστεύω ότι πρέπει να την έχουμε πάντα δίπλα μας, ότι αξίζει να την τραβάμε ως τα άκρα της, κι αν τρελλαθούμε τρελλαθήκαμε. Η ήττα μας θα είναι αποτέλεσμα της γενναιότητάς μας.
Πιστεύω ότι είναι καλύτερα να καταλήξουμε να περπατάμε νύχτα στην πόλη παραμιλώντας ασυνάρτητα, παρά να καταλήξουμε να κοιτάμε μια μέρα τον καθρέφτη μας με μάτια νεκρά.