Aποκαλυπτήρια

Eπειδή είναι μεγάλη η πίεση των πολυάριθμων αναγνωστών ετούτου (η παρένθεση άνοιξε για να τονισθεί ότι χρησιμοποιώ κι εγώ την αντωνυμία που χρησιμοποιούν αντί της μπανάλ αντωνυμίας αυτός-η-ο, οι columnist στις δέκα σήμερα καθημερινές αθλητικές εφημερίδες, για να γίνει κατανοητό ότι τα γραφόμενα τους πλέουν στο κύρος, γράφοντας π.χ. "ετούτη η στήλη έχει μάθει να λέει τα πράγματα με το όνομα τους"), ετούτου λοιπόν του μπλογκ, για να αποκαλύψω περισσότερα στοιχεία για το όνομα και την ταυτότητά μου, δημοσιεύω -κατ' αποκλειστικότητα- μια πρόσφατη φωτογραφία μου.
Το ενσταντανέ είναι από τη χιονισμένη Πάρνηθα, λίγο έξω απ' το καζίνο και είναι μια φωτογραφία που αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί συμβολίζει μια στιγμή μεγάλης ευτυχίας κι ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή μου.
Είμαι στην αγκαλιά ενός πολύ οικείου μου προσώπου, μην μου ζητάτε να σας πω αν ο δεσμός που μας συνδέει είναι συγγενικός ή ερωτικός, πάντως συνδεόμαστε στενά. Παρατηρήστε την ανακούφιση στην έκφραση του προσώπου μου, τα κλειστά μου μάτια και το μακάριο χαμόγελό μου. Νιώθω πολύ ευτυχισμένος, ομολογώ ότι δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα για το παρελθόν, το κεφάλι μου πονάει κάπως, τώρα μπορώ να ζήσω όπως ήθελα και με τον τρόπο που είναι αδιανόητος και χωρίς να τον διανοούμαι.
Δεν γνωρίζω τίποτα, δεν φταίω για τίποτα, είμαι καλά περνάω μια χαρά, είμαι καλά περνάω μια χαρά, η γνώση και η ελευθερία ήταν πάντα βάρος, μην με φορτώνετε άλλο, πόνεσα και τώρα γιατρεύομαι.
Γιατρεύομαι σε μια αγκαλιά.