Και στα μαλλιά

«γιατί είχα χέρια καθαρά

και στα μαλλιά γιαούρτι».

Το γιαούρτωμα δημοσίων προσώπων που έχουν ένα κύρος ή είναι απλά σοβαροφανή, αποτελεί μια (ποινικά κολάσιμη βέβαια) συμβολική πράξη διαμαρτυρίας που σκοπεύει στον εξευτελισμό του γιαουρτωμένου δια του τσαλακώματος της εικόνας του.

Σε περιπτώσεις όμως που ο πολιτικός λόγος έχει εκ των προτέρων ευτελισθεί και εκπέσει σε στριγκολογίες και φραπεδομαγκιές, η εικόνα της γιαουρτωμένης κεφαλής δεν φαντάζει τόσο παράταιρη. Η συγκεκριμένη κεφαλή έχει επιλέξει να διαχειριστεί την εικόνα της με τέτοιο τρόπο, ώστε είναι δύσκολο να τσαλακωθεί από κάποιον τρίτο. Αν δεις δηλαδή την φωτογραφία χωρίς προηγούμενη πληροφόρηση, άνετα μπορείς να υποθέσεις ότι ο Ψωμιάδης συμμετείχε σε κάποιο τοπικό έθιμο γιαουρτομαχιών.

Κι απ΄το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί

Στην Βαρσοβία μια υπόθεση με ύποπτα πολιτικά αλισβερίσια οδηγεί σε διαδήλωση. Φωτογράφοι την καλύπτουν. Ένας απ' όλους εντοπίζει αυτό το πλάσμα ανάμεσα στους διαδηλωτές. Ξεχνά τη διαδήλωση και το φωτογραφίζει. Μετά πηγαίνει τις φωτογραφίες του στο πρακτορείο του ή την εφημερίδα του. Αντί για τις φωτογραφίες του συγκεντρωμένου πλήθους επιλέγεται αυτή. Και μετά η φωτογραφία αρχίζει να κάνει τον γύρο του κόσμου. Φτάνει και στην Ελευθεροτυπία χθες, φτάνει και στο μπλογκ μου σήμερα, δυο θέσεις πάνω από τον φρικαλέο στην όψη Άνθρωπο Ελέφαντα και μερικά χρόνια μετά τη μοναδική συνάντηση Βερόνικας και Βερονίκ στην Κρακοβία, όταν η Βερονίκ φωτογραφίζοντας μιαν άλλη διαδήλωση απαθανάτισε εν αγνοία της την κατά λάθος ευρισκόμενη στο μέσο της Βερόνικα.

Οπότε τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως το πλάσμα αυτό δεν το φωτογράφισε κανένας επαγγελματίας κανενός πρακτορείου ειδήσεων, αλλά εν αγνοία του ένα άλλο πλάσμα, πλάσμα ολόιδιο, πλάσμα καθρέφτης του, καθρέφτης έξω από την φωτογραφία, καθρέφτης που αυτήν την φορά ταυτίζεται με το αόρατο σκηνοθετικό βλέμμα, αλλά μόνο ασυνείδητα, καθώς όλοι και όλα είμαστε στο έλεος του μεγάλου αόρατου σκηνοθετικού βλέμματος της συνειδητής μοίρας ή της ασυνείδητης τύχης, ονομάτισέ το όπως σε βοηθά να κοιμάσαι καλύτερα τα βράδια.

Coming Out

Aναρωτιέμαι αν θα ήταν φάουλ να ρωτούσε ευθέως ένας δημοσιογράφος τον Νικήτα Κακλαμάνη για την ερωτική του ζωή. Από την μια πλευρά είναι ένα ζήτημα που σίγουρα θα αποπροσανατόλιζε την όποια πολιτική συζήτηση. Eπίσης είναι αυτονόητο πως η ερωτική ζωή των πολιτικών είναι καθαρά ιδιωτική τους υπόθεση (και ευτυχώς στην Ελλάδα, εν αντιθέσει ας πούμε με την Μεγάλη Βρετανία, όπου υπουργοί παραιτούνται για σεξουαλικά «παραστρατήματα», είναι). Από την άλλη πλευρά όμως, πιστεύω ότι στην ελληνική κοινωνία έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για μια δημόσια παραδοχή. Συνεπώς, ακριβώς επειδή είναι ένα ταμπού που ίσως ήρθε η ώρα να σπάσει, δεν θεωρώ ότι πρόκειται για ζήτημα που στερείται πολιτικής διάστασης.

ΑΜΑDEUSS

Aδόλφου Χίτλερ

Λερναία Ύδρα η Τέχνη και δεν θα ηττηθεί ποτέ.

Έτσι, τη στιγμή που στη Γερμανία φιμώνεται ο Μότσαρτ, στην Αγγλία μοσχοπουλιέται ο Χίτλερ.

Ας μην παρεξηγηθώ· αντιμετωπίζω με πολύ σκεπτικισμό τον πολιτικό λόγο του Φύρερ και φρονώ πως η Ιστορία θα κρίνει με αυστηρότητα το έργο του.

Ωστόσο -όντας συνειδητοποιημένο και μέχρι εσχάτων τέκνο του Διαφωτισμού- διαφωνώ μεν με όσα ναζιστικά λέει, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά του να ζωγραφίζει και να καταθέτει την ψυχούλα του σε αυτές τις έξοχες ακουαρέλες.

ΟΧΙ στους συμψηφισμούς. Άλλο ο Άντι πολιτικός - άλλο ο Άντι καλλιτέχνης.
Αφήστε τους ανθρώπους να εκφραστούν, είτε Μότσαρτ λέγονται είτε Χίτλερ.

Γιατί, αν η ένσταση είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέχνη μετά το Άουσβιτς, οι πίνακες του Αδόλφου χρονολογούνται πριν απ' αυτό.

REM

Εφόσον στο ξύπνιο μας, όσο και να προσπαθήσουμε, αδυνατούμε να κάνουμε τα μάτια μας να κινηθούν τόσο γρήγορα όσο στον ύπνο μας, δεν είναι εντελώς αθέμιτο να υποθέσουμε ότι στην πραγματικότητα τα μάτια μας πέφτουν για ύπνο όταν ξυπνάμε και ξυπνούν όταν μας παίρνει ο ύπνος.

Ξυπνούν, κάνουν έναν καφέ ν' ανοίξει το μάτι τους και βρίσκονται σε εγρήγορση περιμένοντας να σαρωθούν από την επέλαση των ονειρικών κυμάτων.

Τίποτα δεν κινείται τόσο ξέφρενα όσο τα όνειρά μας.

Ακριβώς

Βλέμματα - Έλαβον:

Παιδικά: Οκτώ (8),

Είδωλα παιδικών: Δύο (2),

Βασιλικά: Ένα (1),

Φωτογράφου: Ένα (1),

Μπλόγκερ: Ένα (1),

Αναγνωστών παρόντος ποστ: Άγνωστον.

(Η φωτογράφος Βούλα Παπαϊωάννου φωτογράφισε δέκα παιδιά, έναν καθρέφτη και τη Φρειδερίκη, κάπου μεταξύ 1945 και 1947, ο «Ταχυδρόμος» έβαλε την φωτογραφία, τώρα την έβαλα κι εγώ, χωρίς -όπως μπορείς να καταλάβεις- να ξέρω τι θέλω να πω, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου σπάνιο, πολλές φορές ξεκινάω χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω, ξέροντας όμως ότι εκεί, μέσα στο εκάστοτε ερέθισμα, κρύβεται κάτι που ζητά φορτικά να ειπωθεί (και να ειπωθεί κατά το δυνατόν ακριβώς). Εδώ μου κρύφτηκε καλά, πάντως είχε οπωσδήποτε να κάνει με έναν καθρέφτη μέσα σε μια φωτογραφία, ένα κάδρο μέσα σε ένα κάδρο κι ένα αόρατο σκηνοθετικό βλέμμα που βλέπει την εικόνα από μια οπτική γωνία που δεν έχει κανένας άλλος και αποφασίζει βάσει αυτής της οπτικής γωνίας τι θα περικλείσει στην εικόνα και τι όχι, τι θα αποτελέσει εικόνα και τι όχι, τι θα χαθεί εκείνη τη στιγμή από τα μάτια του φακού και για πάντα από τα δικά μας).

Χάριν Παιδιάς

Aυτά τα θέματα δεν λύνονται στις αίθουσες των δικαστηρίων, αυτά τα θέματα είναι θέματα πολιτικής αντιπαράθεσης δήλωσε ο Κουλούρης. Και δεν έχει και άδικο. Έτσι έχουν μάθει: ότι στη Βουλή επιτρέπεται να αποκαλεί ο ένας τον άλλο απατεώνα και κλέφτη. Ο θεσμικός παχυδερμισμός είναι κεκτημένος με αγώνες και αίμα (και το ειρωνικό είναι ότι ως ένα βαθμό πράγματι είναι). Κατατέθηκε λοιπόν τώρα και η αγωγή και είκοσι εννέα κατασκευαστές πλυντηρίων προβλέπουν ότι τελικά δεν θα εκδικασθεί, αφού πρώτα οι δικηγόροι των δύο πλευρών συμφωνήσουν στην ακριβή διατύπωση της έγγραφης συγγνώμης του Κίμωνα, που δεν θα είναι και εντελώς συγγνώμη, αλλά θα λέει ότι δεν το εννοούσε ακριβώς έτσι, κι ο Παπαθανασίου θα τη δεχτεί, γιατί υπάρχει και μια άλφα συντεχνιακή αντίληψη αφενός και κάποια ράμματα έχουν όλοι για τη δικιά τους γούνα αφετέρου, και μετά Παπαθανασίου και Κουλούρης θα συνεχίσουν σαν να μην τρέχει τίποτα να χαριεντίζονται και να δηλώνουν δικαιωμένοι και να αλληλοϋβρίζονται, επειδή το να αποκαλείς απατεώνα τον βουλευτή του αντίπαλου κόμματος είναι σαν να αποκαλείς πουτάνας γιο τον οπαδό της απέναντι εξέδρας: και τα δύο γίνονται εν τέλει για τις ανάγκες του ρόλου και χάριν παιδιάς.

Λευτεριά Σε Όλους

«Το πάθος - το πάθος για τη λευτεριά

είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά».

Περίανδρος

Ιστορία μιας Μόλυνσης

«Τείνω μ' όλους μου τους πόρους προς ένα -πώς να το πω;- περιστρεφόμενο, εκθαμβωτικό ευ. Από το πώς δαγκώνω μέσα στο φρούτο έως το πώς κοιτάζω απ' το παράθυρο αισθάνομαι να σχηματίζεται μιά ολόκληρη αλφαβήτα, που πασχίζω να βάλω σ' ενέργεια με την πρόθεση ν' αρμόσω λέξεις ή φράσεις, και την απώτερη φιλοδοξία, ιάμβους και τετράμετρα. Που σημαίνει: να συλλάβω και να πω έναν άλλο, δεύτερο κόσμο που φτάνει πάντα πρώτος μέσα μου».

Οδυσσέας Ελύτης

Κι αν αυτό το περιστρεφόμενο, εκθαμβωτικό ευ, αυτός ο άλλος, δεύτερος κόσμος, δεν είναι μια αλφαβήτα ή νότες ενός πενταγράμμου ή εικόνες που ζητούν να τους δοθεί σχήμα, αν το ευ δεν είναι πρώτη ύλη προς μεταποίηση, αν το ευ είναι ανεπίδεκτο μεταγλώττισης, αν κάθε απόπειρα μετάδοσης αυτού του κόσμου οδηγεί εξ ορισμού στην μόλυνσή του, τότε ο μεγάλος καλλιτέχνης της ζωής πρέπει να τείνει μ' όλους του τους πόρους προς το περιστρεφόμενο, εκθμαμβωτικό ευ, κόβοντας ταυτόχρονα σύρριζα τη γλώσσα του, τα χέρια του, κάθε μέλος του σώματός του που θα τον βάλει στον πειρασμό να εκπέσει από την μυητική αυτάρκεια του δέκτη στην καταστροφική ανεπάρκεια του πομπού.

Αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται (ή μάλλον αν γίνονται δεν τα μαθαίνουμε ποτέ)· είναι φαίνεται τόσο σύμφυτη με τον ψυχανεμισμό του ευ η ανάγκη μεταμόρφωσής του, ώστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι γινόμαστε που και που ευλογημένοι δέκτες της μεγάλης τέχνης.

Παιδιά, Σας Ευχαριστούμε

ΠΑΙΔΙΑ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ !

Η ΚΟΡΥΦΗ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ.

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΣΑΣ, ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΑΣ ΑΝΑΓΚΗ.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΧΡΥΣΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ

ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ.

Το αληθινά σκανδαλώδες

Η λέξη «σκάνδαλο» αργά αλλά σταθερά αποχωρεί από τον δημόσιο διάλογο, ακριβώς διότι οι ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές των υψηλά ιστάμενων σκανδαλίζουν το δημόσιο αίσθημα ολοένα και λιγότερο.

Πόσο σκανδαλώδες είναι το να δωροδοκήσεις ή να δωροδοκηθείς;

Αν τα λεφτά είναι πολλά Άρη, το αληθινά σκανδαλώδες θα είναι να πεις όχι.

Γιατί έχεις να πληρώσεις ιδιωτικά σχολεία, φροντιστήρια, διατροφή, υπηρέτρια, γκόμενα, τις δόσεις του τζιπ και τις δόσεις του στεγαστικού.

Τι θα πει δεν είναι σωστό;

Τι θα πει δεν κάνει;

Τι θα πει ντροπή;

Ντροπή δεν είναι η φυλακή. Έπαιξες κι έχασες. Είσαι παίκτης όμως και θα βγεις να ξαναπαίξεις.

Ντροπή είναι να μην έχεις λεφτά, ντροπή είναι να μην είσαι κάποιος, ντροπή είναι να μην έχεις ξεχωρίσει.

Μια κοινωνία που θα είχε πραγματικό πρόβλημα με τον αμοραλισμό θα είχε πρώτα τηλεοπτικά ονόματα τον Κακαουνάκη και τον Τράγκα;

Καλωσήρθατε στη χώρα του Σέρπικο

«Χρειάζεται ηθική παράδοση στους θεσμούς. Προς το παρόν σε πολλές υπηρεσίες συμβαίνει το αντίθετο. Ο κανόνας είναι πως όταν ένας νέος υπάλληλος προσφέρει ακέραια τις υπηρεσίες του και δεν δωροδοκείται... να είναι απόβλητος από τους συναδέλφους του».

Aυτό υποστηρίζει ο πρώην γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης, κι αν αληθεύει μπορεί να μην επισκεφτούμε ποτέ την χώρα του Μάρλμπορο, βρισκόμαστε όμως στη χώρα του Σέρπικο.

28 χρόνια πριν την καταστροφή τους, ο Πατσίνο ποζάρει ως Φρανκ Σέρπικο με φόντο τους δίδυμους πύργους και υπόκρουση την υπέροχη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, μουσική που ίσως δεν καταστραφεί ποτέ.

Το ποστάκι αυτό είναι μια ανεπίδοτη αφιέρωση για εκείνους τους φίλους ή απλά γνωστούς, που ξέρω ότι μέσα στη χώρα του Σέρπικο επιμένουν και εργάζονται τίμια.

Τους τιμώ, τους αγαπώ, τους θαυμάζω, τους σέβομαι βαθύτατα.

Oι κύκλοι στα μάτια

-Τα βάλατε όμως με τα νυχτερινά κέντρα και μετά πήγατε σε ένα τέτοιο.

«Πήγα να δω πώς γλεντάτε, φίλοι μου, όσοι τουλάχιστον γλεντάτε σ' αυτά τα μέρη, μετά από 30 χρόνια που σας άφησα. Ε, λοιπόν γλεντάτε το ίδιο και χειρότερα. Σας πειράζει που σας το λέω; Πήγα εκεί να δω τι γίνεται και γιατί ήθελα να περάσω κι εγώ καλά μαζί σας. Τελικά, ξενύχτησα μέχρι τις 6 το πρωί κι εσείς μεθύσατε και καλαμπαλικιαστήκατε».

- Μέχρι τις 6 το πρωί; Πω - πω, φαντάζομαι τους κύκλους στα μάτια σας. Και μετά καπάκι στην οικοδομή, έτσι; Αφήστε μην απαντάτε, να μην σας φέρνω σε δύσκολη θέση, είστε σεμνός και απεχθάνεστε την περιαυτολογία και την αυτοπροβολή. Να σας ρωτήσω κάτι άλλο όμως. Αν αντιλήφθηκα σωστά την προηγούμενη απάντησή σας, η συμμετοχή σας στο σχήμα με τον Ρέμο ήταν ένα είδος μυστικής αποστολής; Λειτουργήσατε δηλαδή ως μυστικός πράκτορας της Αισθητικής Αστυνομίας, παριστάνοντας ότι πήγατε με τα νερά των ποταπών, όπως ο Βίνι Τερανόβα στο παλιό αγαπημένο σίριαλ;

«Ναι, τώρα πλέον μπορώ να το αποκαλύψω: ήμουν undercover. Πήγα, είδα, κατέγραψα».

- Να περιμένουμε συλλήψεις;

«Δεν θα το απέκλεια καθόλου. Οσονούπω ασκούνται οι πρώτες ποινικές διώξεις».

- Μήπως όμως είστε λίγο υπερβολικός, μήπως βάζετε λίγη σάλτσα; Υπήρξαν πράγματι άνθρωποι που μέθυσαν; Τους είδατε με τα μάτια σας; Το φαινόμενο της μέθης φαντάζει αρκετά παράταιρο για κυριλέ σκυλάδικο.

«Γνωρίζοντας την κακοπιστία με την οποία αντιμετωπίζεται το κάθε τι που λέω, φρόντισα και γινόταν κάθε βράδυ, σε κάθε τραπέζι, αμέσως μετά την πληρωμή του λογαριασμού, αλκοτέστ (το οποίο το μαγαζί το χρέωνε μαζί με τα λουλούδια)».

- Πολύ προνοητικό εκ μέρους σας. Καταλαβαίνω ότι έχετε δέσει την υπόθεση απ' όλες τις πλευρές και ότι οι μεθύστακες βρήκαν το δάσκαλό τους. Αλλά πείτε μου, το έτερον ρήμα που χρησιμοποιήσατε τι ακριβώς σημαίνει;

«Το καλαμπαλικιάζομαι;».

- Ω, γιέα.

«Κοιτάξτε, για παράδειγμα, όταν κάποιος καλαμπαλικιάζεται, αντί να συγκεντρωθεί στα παραπονεμένα λόγια που 'χουν τα τραγούδια μας, συγκεντρώνεται στα μπούτια της συνοδού του».

- Παραπονεμένα μπούτια δεν έχουν τα τραγούδια σας, αυτό είναι αλήθεια και πρέπει να σας το πιστώσουμε. Μα, αλήθεια, πώς αντέξατε τόσον καιρό μέσα σε ένα χαμαιτυπείο; Δεν υπήρξαν στιγμές που θέλατε να πετάξετε την μάσκα και να πείτε: ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΣΑΝ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ;

(Αναστενάζει βαθιά και κοιτά στο κενό) «Κάθε βράδυ, ήταν χωρίς υπερβολή εκατοντάδες οι φορές που έφτασα στο αμήν. Αλλά μου είχε ανατεθεί από την Υπηρεσία μια αποστολή και έπρεπε να την φέρω εις πέρας, ανεξαρτήτως του προσωπικού μου κόστους».

- Μια τελευταία ερώτηση: Θα σας δώσει τουλάχιστον η Υπηρεσία κάποιο μπόνους;

(Χαμογελώντας πικρά) «Αστειεύεστε; Εδώ δεν είχε προβλεφθεί κονδύλι να καλύψει τα κουστούμια που έπρεπε να φοράω κάθε βράδυ. Μέσα μπήκα, καλέ μου φίλε, από αυτήν την υπόθεση. Μέσα».

- Μέσα στις καρδιές μας, κύριε Γιώργο.

Θάμβος

Μουσικές, μουσικές και άλλες μουσικές,

ταινίες, ταινίες και άλλες ταινίες,

βιβλία, βιβλία και άλλα βιβλία,

θέατρα, θέατρα και άλλα θέατρα,

συναυλίες, συναυλίες και άλλες συναυλίες,

αγώνες, αγώνες και άλλοι αγώνες,

όλα τα θεάματα, όλες οι τέχνες και όλα τα αθλήματα,

στέκονται απορημένα, νικημένα και ζηλόφθονα,

μπροστά στο αποκαλυπτικά εκτυφλωτικό σύμπαν των πορνό.

Ο διακόπτης κατεβαίνει βέβαια αυτομάτως και η λάμψη παύει να υφίσταται αμέσως μετά την έξοδο του γενετικού υλικού, γιατί αυτό που σε τύφλωνε ήταν η προσταγή της φύσης να διαιωνίσεις το είδος σου.

Αγία

«Η μάνα μου ήταν νοικοκυρά. Αγία. Μάζευε ρούχα, τρόφιμα, τα πήγαινε στις φυλακές και τα ψυχιατρεία».

(Απόσπασμα από συνέντευξη του 83χρονου φωτογράφου Γιάννη Κυριακίδη στον Σταύρο Θεοδωράκη, στα «ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου).

Γενιές και γενιές Ελλήνων είναι τέκνα αγίων μανάδων. Οι μητέρες μας άρχισαν να εκπίπτουν της αγιότητάς τους και να εξανθρωπίζονται τις τελευταίες δεκαετίες, όταν έπαψαν να σκιάζονται από τον πατέρα - αφέντη, βγήκαν στην αγορά, απέκτησαν καριέρες, άφησαν τα παιδιά στις γιαγιάδες και στις μετανάστριες, γλυκάθηκαν από άλλους, κεράτωσαν σχεδόν φανερά, χώρισαν ολοφάνερα, ξαναπαντρεύτηκαν, λερώθηκαν, έζησαν.

Από ένα χρονικό σημείο και ύστερα η μητροπαράδοτη Αγία Μάνα άρχισε να θεωρείται είδος προς εξαφάνιση.

Η αγιότητά της ήταν ο ευφημισμός της ανοχής της καταπίεσης.

Εννοείται ότι και η τρέχουσα κατάσταση καθόλου δεν στερείται τους δικούς της ευφημισμούς.

Δεσπόζουσα Θέση

Για μένα, μικρή σημασία έχει αν κάποιο στέλεχος της Επιτροπής Ανταγωνισμού ζήτησε μίζα από μια γαλακτοβιομηχανία.
Για μένα, το μεγάλο σκάνδαλο είναι ότι η Επιτροπή Ανταγωνισμού ελέγχει τις γαλακτοβιομηχανίες και αφήνει εντελώς ανεξέλεγκτα τα βυζιά.

Προσωπικά εκκρεμή

Ο αποτελεσματικότερος τρόπος προστασίας των προσωπικών σου δεδομένων είναι να μην έχεις κανένα προσωπικό δεδομένο αλλά μόνο προσωπικά εκκρεμή.

Εικόνα σου είμαι Αμερική και σου μοιάζω.

(Προειδοποίηση: Η κοινοτοπία βλάπτει σοβαρά την υγεία και μπορεί να προκαλέσει ανικανότητα. Διαβάστε υπ' ευθύνη σας).

«You can't see the whole complete act yet. But when this is done... when it's finished...it's gonna be... People will barely be able to comprehend. But they won't be able to deny».

Όταν πριν πέντε χρόνια έβλεπα στην τηλεόραση αυτές τις σκηνές, μου ήρθε στο μυαλό η παραπάνω ατάκα από μια αμερικάνικη ταινία. Δεν είναι βέβαια κάτι που μου συμβαίνει σπάνια. Το μυαλό μου είναι γεμάτο από αμερικάνικες ταινίες. Έτσι και η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, είτε δώσει κανείς βάση στις θεωρίες συνωμοσίας είτε όχι, είναι μια αμερικάνικη επίθεση, ακριβώς γιατί το μυαλό αυτών που την σχεδίασαν ήταν επίσης γεμάτο από αμερικάνικες ταινίες. Οι άνθρωποι που σχεδίασαν τις επιθέσεις, είτε είχαν τον Αλλάχ στο κεφάλι τους είτε όχι, είχαν από παιδιά καταναλώσει χιλιάδες ανθρωποώρες παρακολουθώντας αμερικάνικες εικόνες εκρήξεων και καταστροφών. Η καταστροφή είναι θεαματική, αυτό είναι το θεμελιωδέστερο δόγμα του σινεμά των μπλοκμπάστερ και η διαρκής εξέλιξη των ειδικών εφέ (προκειμένου να προσφερθούν ακόμη πιο εντυπωσιακές εικόνες ισοπεδώσεων πόλεων), βαίνει παράλληλα με τη διαρκή εξέλιξη των οπλικών συστημάτων (προκειμένου να επιτευχθούν ακόμη πιο αποτελεσματικές ισοπεδώσεις πόλεων).

Η εικόνα του αεροπλάνου προς τον δεύτερο πύργο, η εικόνα των φλεγόμενων πύργων, η εικόνα των καταρρέοντων πύργων είναι εικόνες γέννημα θρέμμα αμερικάνικες, εικόνες για τις οποίες η Αμερική πρέπει να είναι κατά βάθος υπερήφανη.

Η εικόνα των δίδυμων πύργων είναι το μεγάλο αμερικάνικο αριστούργημα.

Ένα κεράκι

Στους περιπάτους του στην πόλη, αλλά και στις περιηγήσεις του ανά την χώρα, όποτε περνούσε έξω από ανοιχτή εκκλησία έμπαινε και έσβηνε ένα κεράκι, κλείνοντας τα μάτια και προσπαθώντας να φανταστεί ποιός το είχε ανάψει και τι είχε προσευχηθεί. Το έσβηνε με τα δάκτυλα. Μόνο στα γενέθλιά του -επισκεπτόμενος τόσες ανοιχτές εκκλησίες όσες τα χρόνια που έκλεινε- το έσβηνε φυσώντας.

RESPECT

«Be gone, Bess McNiell, from the house of God!»

Αν με ρωτήσεις τι σημαίνει έρωτας κι αγάπη, θα σου δείξω τον Πάρη τον Άντζα.

Λεφτά, δόξα, καριέρα, «ανδρική αξιοπρέπεια», την έξωθεν εικόνα σου, όλα, όλα να τα ρίχνεις στο διάολο και να τα ρίχνεις στο διάολο στην εποχή μας, εποχή των ανέξοδων χωρισμών και των πανεύκολων διαζυγίων, εποχή της αναγωγής του εγωισμού σε ιερό φρούριο, εποχή των τεμενάδων προς τους επιτυχημένους και του στιγματισμού των αποτυχημένων, όλα να τα ρίχνεις στο διάολο, όχι για να κερδίσεις ηρεμία, αλλά αντίθετα για να έχεις να αντιμετωπίσεις μια ζωή ψιθύρους, μια ζωή βλέμματα και μια ζωή γελάκια, για να έχεις να αντιμετωπίσεις την χλεύη της εξέδρας που σε φωνάζει κερατά και συ να γίνεσαι θηρίο και να οργίζεσαι, αλλά να τα ανέχεσαι όλα αυτά, να έχεις επιλέξει να τα ανέχεσαι όλα αυτά, όχι γιατί δεν σκίστηκες στα δύο, όχι γιατί είσαι λίγος, αλλά γιατί εσύ είσαι πολύς, είσαι πολύς μες την αγάπη σου, είσαι πολύς μες την παραίτηση απ' τη δύναμή σου, είσαι πολύς μες το βασανιστήριο του έρωτα.

Mα πού έφαγε ;;;

An American businessman, traveling in India when the planes struck the towers, made his way back to the U.S. the following week as quickly as he could. That meant hopscotching across the Middle East, stopping in Athens overnight to change planes. He spent the evening having supper in a local taverna. No one else in the restaurant spoke English, but when the owner realized he had an American in the house just two nights after 9/11, he asked his guest to stand up, face the other diners and listen to a toast.
And indeed, the entire room stood up, raised their glasses and said, as one, "Shoulder to shoulder, until justice is done."
Five years later, after an invasion of Afghanistan and an occupation of Iraq, and amid talk of war with Iran, it is fair to ask:
Would they say it again tonight?

«Τime», τεύχος 11.9.06, σελ. 20.

You bet your ass they would.

Με το ζόρι

Aπρίλη του 1993, ο ΠΑΟΚ παίζει στο Φάληρο με την Μπενετόν, στον ημιτελικό του φάιναλ φορ της ευρωλίγκα (ή όπως αλλιώς λεγόταν τότε). Είμαι στις εξέδρες και συμμετέχω σαν να 'μουν Παοκτζής· καλά, σχεδόν.

Απρίλη του 2000, ο Παναθηναϊκός κερδίζει την Μακάμπι στον τελικό του φάιναλ φορ της ευρωλίγκα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι σε μια τηλεόραση στην Αθήνα και βλέπω μετά το τέλος του αγώνα να πετροβολούν αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες. Αν δεν κάνω λάθος (μπορεί και να κάνω όμως), ειπώθηκε ότι ήταν Παοκτζήδες οι πετροβολητές.

Σεπτέμβρη του 2006, οπαδοί του ΠΑΟΚ κάνουν επεισόδια έξω από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ζητώντας τι ακριβώς; Θέλοντας τι ακριβώς; Με ποιό ακριβώς αίτημα; Να αναλάβει την ομάδα ο Αλογοσκούφης; Να ριχθεί ο Γούμενος μέσα στον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη; Να πείσει ο Ρουσόπουλος τον Μπίδη να πατάει περιοχή;

Ο Παοκτζής θέλει επιτέλους να (ξανα)δεί τον ΠΑΟΚ και αγωνιστικά μεγάλο.

Με άλλα λόγια τον χαλάει η πραγματικότητα.

Έτσι, ο Παοκτζής που διαδηλώνει σήμερα στη ΔΕΘ ή μπουκάρει στην Τούμπα πέντε φορές το χρόνο, συμπεριφέρεται τύποις ως χουλιγκάνος ουσία όμως ως αυτιστικός.

Η πραγματικότητα του ισχυρού ΠΑΟΚ μοιάζει με παλιά αγάπη, που έχει φτύσει εδώ και χρόνια τον καψούρη οπαδό κι αυτός προσπαθεί να την ξανακάνει δικιά του με το ζόρι, με αποτέλεσμα να τη διώχνει όλο και πιο μακριά.

Ξεκόλλα φίλε, προσπάθησε να αποδεχθείς ότι σε παράτησε, προσπάθησε να αποδεχθείς τα πράγματα ως έχουν, κι αν το κάνεις, αν σταματήσεις να τραμπουκίζεις κάθε τρεις και λίγο, ίσως έρθει από μόνη της πίσω, ίσως βρεθεί κάποια στιγμή ο λεφτάς ο οποίος θα είναι διατεθειμένος να επενδύσει σε μια ομάδα με τεράστιο λαό, που θα αποτελείται από ώριμους ανθρώπους, ώριμους ανθρώπους με την γνωστή ωραία παοκτζήδικη τρέλλα.

Άλλο ωραία τρέλλα όμως κι άλλο παρακμιακός αυτισμός.

H δεύτερη απαγωγή

Τώρα είσαι δικιά μας. Μόνο που αν το σκάσεις κι από μας, κανείς μας δεν πρόκειται να βάλει τέρμα στη ζωή του. Γιατί αν για τον πρώτο σου απαγωγέα ήσουν αρρώστια, αγάπη κι ενοχή μαζί, για μας you 're nothing but a movie of the week, a fucking t-shirt, at best.

Good Cop - Bad Cop

Η πειθώ μπορεί να πλασσάρεται ως αντίποδας της βίας, αλλά κατά βάθος είναι η πονηρή της αδελφή. Η πειθώ και η βία, ο καλός και ο κακός μπάτσος. Τόσο η μία όσο και η άλλη δεν είναι παρά εργαλεία στην προσπάθεια της θέλησής μας να επιβάλλει το δικό της στην θέληση των άλλων. Παρά ταύτα η βία απαγορεύεται και τιμωρείται, ενώ η πειθώ επιτρέπεται και επαινείται. Κι όμως, όσο ηθικά απαράδεκτος είναι ο βιασμός, άλλο τόσο -και ίσως ακόμα περισσότερο, αν συνυπολογιστούν και οι ενοχές που γεννά στο θύμα- είναι κατά τη γνώμη μου και ο πειθισμός. Ενώ ο βιαστής επιβάλλει τις σεξουαλικές του ορέξεις στη γυναίκα που δεν το επιθυμεί, απλώς επειδή τυγχάνει να είναι σωματικά ισχυρότερος, ο πειθιστής επιβάλλει τις σεξουαλικές του ορέξεις στη γυναίκα που δεν το επιθυμεί, απλώς επειδή τυγχάνει να είναι πνευματικά ισχυρότερος. Ο βιαστής χρησιμοποιεί ως όπλο τη δύναμή του, ενώ ο πειθιστής χρησιμοποιεί ως όπλο τα λόγια του: άρτια εκπαιδευμένος στην τέχνη της επιχειρηματολογίας, κατορθώνει σε σύντομο χρονικό διάστημα να επιβάλλει τη θέλησή του στη θέληση του θύματός του· του θύματός του που αρχικά του είχε καταστήσει απολύτως σαφές ότι δεν ήθελε, αλλά που τελικά μην μπορώντας να αντιπαρατεθεί στην εξαντλητική του επιχειρηματολογία αναγκάζεται (πειθόμενο) να συναινέσει. Ενώ όμως όποτε εμφανίζεται στην πόλη «Δράκος» στοιχειώνει τα όνειρα κάθε θηλυκού έως 117 ετών, οι «Δράκοι της Πειθούς» κυκλοφορούν συνεχώς ανάμεσά μας εντοπίζοντας και προσεγγίζοντας αδύναμες επιχειρηματολογικά γυναίκες, ώστε να μετατρέψουν παρά τη θέλησή τους το «όχι» σε «ναι» και να τις πειθήσουν* χωρίς να αντιμετωπίσουν την παραμικρή νομική κύρωση.

Να την χαίρεστε την κοινωνία σας.

* να τις πηδήσουν δια της πειθούς, να τις βιάσουν δίχως βία.

Catch-56

Σύμφωνα με τη θεωρία του ισοδυνάμου των όρων, αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ μιας αιτίας κι ενός αποτελέσματος υπάρχει όταν η πρώτη είναι αναγκαίος όρος για την επέλευση του αποτελέσματος, όταν δηλαδή δεν μπορεί να νοηθεί ότι εκλείπει η πρώτη χωρίς να συνεκλείπει και το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Σύμφωνα δε με τη θεωρία της πρόσφορης αιτιότητας, πρόσφορη θεωρείται η αιτία, που δεν προκάλεσε απλώς κατά λογική αιτιότητα το αποτέλεσμα, αλλά ήταν και αναμενόμενο ότι θα οδηγούσε σε αυτήν σύμφωνα με τη συνήθη πορεία των πραγμάτων.

Τον Απόστολο Σουγκλάκο τον σκότωσε μεν το εγκεφαλικό, ωστόσο η μακρά αλυσίδα των περιστατικών που θα οδηγούσε αναπόδραστα στο θάνατό του ξεκίνησε 56 χρόνια πριν, όταν ο πατέρας του γονιμοποίησε την μητέρα του. Από τη στιγμή της σύλληψής του ο θάνατός του ήταν απολύτως αναπόφευκτος. Σε όσους σικέ αγώνες catch κι αν αγωνίστηκε στη ζωή του, ο πιο σικέ απ΄όλους ήταν φυσικά ο αγώνας με τον θάνατο.

Το Catch-22 , στο οποίο βασίστηκε ένα μυθιστόρημα και μια ταινία, είναι ένας στρατιωτικός κανονισμός που δείχνει τον παραλογισμό του πολέμου και λέει λίγο πολύ τα ακόλουθα: Είσαι πιλότος βομβαρδιστικού με μεγάλο αριθμό πτήσεων πάνω απ' τον εχθρό. Για να σταματήσεις να πετάς πρέπει:

α) να σου έχει στρίψει και

β) να υποβάλλεις αίτηση.

Ενώ όμως πρέπει να συντρέχουν και οι δύο προϋποθέσεις μαζί για να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι αδύνατο να συντρέξουν και οι δύο μαζί, γιατί η μία αποκλείει την άλλη: αν υποβάλλεις αίτηση, πάει να πει ότι ξέρεις πόσο αυξάνεται με κάθε νέα πτήση ο στατιστικός κίνδυνος να σκοτωθείς και άρα δεν σου έχει στρίψει· αν σου έχει στρίψει, δεν αντιλαμβάνεσαι τον κίνδυνο και άρα ποτέ δεν υποβάλλεις αίτηση: μ' άλλα λόγια, είτε έτσι είτε αλλιώς συνεχίζεις να πετάς.

Αντίστοιχο του Catch-22, είναι το Catch-56, το κατς δηλαδή του Σουγκλάκου με το θάνατο, που λέει λιγο πολύ τα ακόλουθα:

Αν θες να συνεχίσεις να ζεις πρέπει:

α) να ζεις, να έχεις αρχίσει να ζεις και

β) να μην είσαι θνητός.

Ενώ όμως πρέπει να συντρέχουν και οι δύο προϋποθέσεις μαζί για να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι αδύνατο να συντρέξουν και οι δύο μαζί, γιατί η μία αποκλείει την άλλη: αν θες να συνεχίσεις να ζεις, πρέπει να σου έχει δοθεί ζωή, από τη στιγμή όπως που θα ξεκινήσεις να ζεις, καθίστασαι θνητός, αποκτάς θνησιμότητα, ξεκινά η πορεία προς τον θάνατό σου: μ' άλλα λόγια, ο μόνος τρόπος εξάλειψης του θανάτου είναι η εξάλειψη της ζωής: γεννώντας ένα παιδί το καταδικάζεις σε θάνατο: είσαι εξ' ορισμού ο φονιάς των παιδιών σου.

Ο θάνατος δεν είναι ανίκητος: η βασιλεία του θα λάβει οριστικά τέλος, όταν σταματήσει η τεκνοποιία που τον αναπαράγει και τον διαιωνίζει.

Νο Way Out

«Μπορεί να τελείωσε το Μουντομπάσκετ, αλλά μην κάνετε έτσι. Μπήκε για τα καλά ο πολιτικός Σεπτέμβρης: άρχισαν οι δημοσκοπήσεις (δύο είχαμε χτες), έγινε η πρώτη ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση (του ΠΑΣΟΚ στην Πάτρα), αυτήν την εβδομάδα αρχίζει και το «ντέρμπι» με Καραμανλή και Παπανδρέου στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης. Δεν προσφέρουν τις ίδιες συγκινήσεις, αλλά τι να κάνουμε;».

Να το ρίξετε στα ναρκωτικά.

Δημοσκοπήσεις - πρώτη ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση - ντέρμπι Καραμανλή Παπανδρέου στη ΔΕΘ.

Ασφυξία.

There must be some kind of way out of here, said the joker to the thief.

Παλάμη

Έβλεπε εφιάλτη και μες τον ύπνο του έκανε ασυναίσθητα να πιάσει και να σφίξει τον βαφτιστικό του σταυρό. Κατάλαβε ότι είχε πιάσει και έσφιγγε το χέρι της. Μες τον ύπνο του σκέφτηκε ότι ίσως θα έπρεπε να φοράει αντί σταυρό παλάμη.

Ξεπατικωσούρα

Στο «UNITED 93» ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας υποδύονται τον εαυτό τους και η ταινία υποδύεται την αυθεντική καταγραφή της πραγματικότητας. Ωστόσο δεν πρόκειται για την αυθεντική καταγραφή της πραγματικότητας, αλλά για ό,τι απομένει από την πραγματικότητα αν αφαιρεθεί από αυτήν το νόημά της. Υποτίθεται ότι η ντοκυμαντερίστικη σκηνοθετική και σεναριακή προσέγγιση είναι προχωρημένη και (καλλιτεχνικά) προοδευτική, ωστόσο η τέχνη ποτέ δεν ήταν απλή αναπαράσταση της ζωής, η τέχνη ήταν πάντα το πέραν της αναπαράστασης, η τέχνη ήταν πάντα η ματιά του καλλιτέχνη πάνω στη ζωή, η ερμηνεία που έδινε στα πραγματικά περιστατικά. Τέτοιου είδους ματιά απουσιάζει βροντερά από την ταινία και το καλλιτεχνικό βλέμμα έρχεται να υποκαταστήσει η ψευδεπίγραφη «αντικειμενική πραγματικότητα», όπως αυτή καταγράφηκε μηχανικά σε μαύρα κουτιά, κινητά τηλέφωνα συγγενών των επιβατών και ραντάρ πύργων ελέγχου. Μόνο που καμιά μηχανή δεν μπορεί να καταγράψει αίτια και αιτιατά, όπως καμιά μηχανή δεν μπορεί να καταγράψει την ψυχολογική κατάσταση θυτών και θυμάτων. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ξεπατικώσει το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου, όμως η ζωή είναι ανεπίδεκτη ξεπατικωσούρας και για να αποτυπωθούν στοιχειωδώς οι αλήθειες της χρειάζεται πάντα να υπάρχει καλλιτεχνική αυθαιρεσία, μύθος, «ψέμματα».

Επίλογος

Η ευκαιρία να βγεις πρώτος στον κόσμο δεν παρουσιάζεται κάθε μέρα. Γι' αυτό δεν είχε παρουσιαστεί και ποτέ άλλοτε. Γι' αυτό και πρέπει να την αντιμετωπίζεις με τον ανάλογο σεβασμό. Ποιός όμως φίλαθλος, ποιός δημοσιογράφος, ποιός απ' όλους μας δεν ήταν σίγουρος, μετά την εμφάνιση με τις ΗΠΑ, μετά το φετινό 8 στα 8 και το περσινό τρόπαιο, μετά την απώλεια του Γκασόλ, ποιός δεν ήταν σίγουρος ότι το κύπελλο δεν χάνεται, για να μην είναι σίγουρη κι η ομάδα; Μερικές φορές το να είναι η ψυχολογική σου κατάσταση στα ύψη και να θεωρείς ότι ο αντίπαλος δεν μπορεί να σου αντισταθεί, είναι απόλυτα εύλογο, απόλυτα ανθρώπινο. Οι άλλοι έχασαν τον παίκτη στον οποίο είχαν στηρίξει τα πάντα και εμείς φαινόμαστε ανίκητοι.

Να γιατί, όσο κλισέ κι αν είναι, είναι άλλο τόσο αληθινό, ότι ο αθλητισμός δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει και να μας διδάσκει, πως κάθε αγώνας που δεν θα δοθεί με το ήθος του μαχητή, με την ψυχοσύνθεση δηλαδή του ανθρώπου που δεν έχει αποδείξει τίποτα στο γήπεδο και που πρέπει να τα αποδείξει ξανά όλα απ' την αρχή, είναι ένας αγώνας επίφοβος.

Μέσα στο γήπεδο τίποτα δεν είναι δεδομένο, μέσα στο γήπεδο όλα τίθενται κάθε στιγμή υπό αμφισβήτηση, μέσα στο γήπεδο δεν μπορείς να κρυφτείς, μέσα στο γήπεδο η σιγουριά πεθαίνει, η θεωρία πεθαίνει, η ευκολία πεθαίνει, τα προγνωστικά πεθαίνουν.

- Μα, είμαι καλύτερος σου. Δες το βιογραφικό μου.

- Δεν είσαι καλύτερος, μέχρι να παίξεις στο μεταξύ μας παιχνίδι ως καλύτερος.

Ειδικά στο μπάσκετ, που η ευθύνη του κάθε παίκτη είναι πιο εξατομικευμένη, τα κρίσιμα παιχνίδια είναι πάντοτε ένα συναρπαστικό μάθημα ψυχολογίας. Βλέπεις εκείνους που πάγια δειλιάζουν κι εκείνους που πάγια σηκώνουν στην πλάτη τους την ομάδα τους. Βλέπεις ακόμη έναν παίκτη που την μια ημέρα παίζει σαν λιοντάρι, την επόμενη να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και να παίζει σαν άλλος άνθρωπος.

Αυτή η βιβλική μορφή, ο Πάου Γκασόλ, οδήγησε την Ισπανία μέχρι τον ημιτελικό και μετά τραυματίστηκε για να της δώσει και το πανάξιο χρυσό της.

Για να της το δώσει τόσο εύκολα τουλάχιστον.

Η ευκαιρία να βγεις πρώτος στον κόσμο δεν παρουσιάζεται κάθε μέρα. Αλλά αν μια ομάδα έχει τύχη να ξαναβρεθεί μπροστά σε μια τέτοια ευκαιρία, αυτή είναι η συγκεκριμένη εθνική με τον συγκεκριμένο βασικό κορμό παικτών και το συγκεκριμένο προπονητικό τιμ.

Σήμερα χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία, αλλά εκτός από το σήμερα η ομάδα αυτή έχει χθες και προχθές και θα έχει και αύριο και μεθαύριο.

Οίκοι Εμπορίου

Στον σπορ εφ εμ έβγαλαν ήδη σποτάκι που μας ενημερώνει ότι στο σταθμό πουλάνε μπλούζες με φωτογραφίες των παικτών της εθνικής. Αφήνοντας κατά μέρος ότι αυτό μου φαίνεται παράνομο, για κάποιον λόγο μού ήρθαν στο μυαλό εκείνοι που βγήκαν και πούλαγαν αμερικάνικες σημαίες λίγες μόλις ώρες μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Αυτοί, στην τελική, ήταν και πλανόδιοι φτωχομπινέδες όμως.

Greek Men Can't Jump, But Basketball Is More Than Jumping.

"You can add up the parts
but you won't have the sum".

Λέοναρτ Κοέν (σε δήλωση που έκανε στον Βασίλη Σκουντή αμέσως μετά το τέλος του ημιτελικού).

Θα τις νοσταλγείς τις στιγμές αυτές όταν περάσουν τα χρόνια.

«Ναι, εκείνη ήταν μια μεγάλη ομάδα», θα λες.

Συμβαίνει τώρα. Τώρα. Στο παρόν σου.

Κι είναι καθαρό και δυνατό.

Ζήσ' το και αφουγκράσου το, γιατί δεν πρόκειται καν για «το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα», αλλά για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της καλύτερης δυνατής εκδοχής μας.