Επίλογος
Η ευκαιρία να βγεις πρώτος στον κόσμο δεν παρουσιάζεται κάθε μέρα. Γι' αυτό δεν είχε παρουσιαστεί και ποτέ άλλοτε. Γι' αυτό και πρέπει να την αντιμετωπίζεις με τον ανάλογο σεβασμό. Ποιός όμως φίλαθλος, ποιός δημοσιογράφος, ποιός απ' όλους μας δεν ήταν σίγουρος, μετά την εμφάνιση με τις ΗΠΑ, μετά το φετινό 8 στα 8 και το περσινό τρόπαιο, μετά την απώλεια του Γκασόλ, ποιός δεν ήταν σίγουρος ότι το κύπελλο δεν χάνεται, για να μην είναι σίγουρη κι η ομάδα; Μερικές φορές το να είναι η ψυχολογική σου κατάσταση στα ύψη και να θεωρείς ότι ο αντίπαλος δεν μπορεί να σου αντισταθεί, είναι απόλυτα εύλογο, απόλυτα ανθρώπινο. Οι άλλοι έχασαν τον παίκτη στον οποίο είχαν στηρίξει τα πάντα και εμείς φαινόμαστε ανίκητοι.
Να γιατί, όσο κλισέ κι αν είναι, είναι άλλο τόσο αληθινό, ότι ο αθλητισμός δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει και να μας διδάσκει, πως κάθε αγώνας που δεν θα δοθεί με το ήθος του μαχητή, με την ψυχοσύνθεση δηλαδή του ανθρώπου που δεν έχει αποδείξει τίποτα στο γήπεδο και που πρέπει να τα αποδείξει ξανά όλα απ' την αρχή, είναι ένας αγώνας επίφοβος.
Μέσα στο γήπεδο τίποτα δεν είναι δεδομένο, μέσα στο γήπεδο όλα τίθενται κάθε στιγμή υπό αμφισβήτηση, μέσα στο γήπεδο δεν μπορείς να κρυφτείς, μέσα στο γήπεδο η σιγουριά πεθαίνει, η θεωρία πεθαίνει, η ευκολία πεθαίνει, τα προγνωστικά πεθαίνουν.
- Μα, είμαι καλύτερος σου. Δες το βιογραφικό μου.
- Δεν είσαι καλύτερος, μέχρι να παίξεις στο μεταξύ μας παιχνίδι ως καλύτερος.
Ειδικά στο μπάσκετ, που η ευθύνη του κάθε παίκτη είναι πιο εξατομικευμένη, τα κρίσιμα παιχνίδια είναι πάντοτε ένα συναρπαστικό μάθημα ψυχολογίας. Βλέπεις εκείνους που πάγια δειλιάζουν κι εκείνους που πάγια σηκώνουν στην πλάτη τους την ομάδα τους. Βλέπεις ακόμη έναν παίκτη που την μια ημέρα παίζει σαν λιοντάρι, την επόμενη να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και να παίζει σαν άλλος άνθρωπος.
Αυτή η βιβλική μορφή, ο Πάου Γκασόλ, οδήγησε την Ισπανία μέχρι τον ημιτελικό και μετά τραυματίστηκε για να της δώσει και το πανάξιο χρυσό της.
Για να της το δώσει τόσο εύκολα τουλάχιστον.
Η ευκαιρία να βγεις πρώτος στον κόσμο δεν παρουσιάζεται κάθε μέρα. Αλλά αν μια ομάδα έχει τύχη να ξαναβρεθεί μπροστά σε μια τέτοια ευκαιρία, αυτή είναι η συγκεκριμένη εθνική με τον συγκεκριμένο βασικό κορμό παικτών και το συγκεκριμένο προπονητικό τιμ.
Σήμερα χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία, αλλά εκτός από το σήμερα η ομάδα αυτή έχει χθες και προχθές και θα έχει και αύριο και μεθαύριο.
posted by Old Boy @ 4:41 μ.μ.
10 comments
10 Comments:
Ζήτω λοιπόν η ευκαιρία.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα τύχης... Περάστε να σάς εξηγήσω.
Σ;)
Ο Ζιντάν μας χώρισε ο Γκασόλ μας ενώνει:)
Δεν θα μπορούσα να τα διατυπώσω τόσο εύγλωττα όσο εσείς.
Και ναι .. νοιώθω μία απογοήτευση. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Όταν μπορείς να είσαι πρώτος δεν παρηγοριέσαι εύκολα όντας δεύτερος. Οι ισπανοί ήταν αξιοθαύμαστοι. Συνήθως, είμαστε στη "θέση" τους. Το συμπαθητικό αουτσάιντερ που κάνει την έκπληξη. Όπως με τους Αμερικανούς. Πως αλλάζουν οι καιροί...
μετά την αναμενόμενη πικρα, κι εγώ θέλω να σταθώ στο χθες, στο σήμερα και κυρίως στο αύριο αυτής της ομάδας
τα είπες όλα!
Μια.. τάπα στην αλαζονεία μας!
..ή.. να μάθουμε να αψηφούμε το νόμο του μύθου της Νιόβης..
(κατά τα λοιπά, καλό είναι και το β', ανεβαίνει και η αξία του αργύρου, έμαθα)
Εξαιρετικό post, Old Boy. Με κάτι τέτοια, νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που του λείπει το παλιό Dribble & Drink...
Εμένα, πάλι, μου φτάνει μιά χαρά που τους είδα στο παρκέ του τελικού, κι ας παίξανε το χειρότερο δυνατό παιχνίδι τους (και οι Ισπανοί το καλύτερο δυνατό). Το βρίσκω παρήγορο ότι επαληθεύτηκε για μιά φορά ακόμα ο νόμος του αθλήματος (μόνο όταν επαληθεύεται μπορούμε να μιλάμε για άθλημα κι όχι απλά θέαμα). Και χάρηκα πιό πολύ τον κόσμο στην πλατεία μου, που χειροκρότησε νικητές και χαμένους, στριμωγμένος γύρω από μιά μικρή τηλεόραση στο καταμεσήμερο. Και μόνο γι' αυτό, να' ναι καλά τα παιδιά.
Με κάτι τέτοια, ίσως καταφέρουμε σιγά-σιγά ως λαός, να μάθουμε να χάνουμε με το ίδιο μεγαλείο που μας ενώνει και κερδίζουμε.
Ρισπέκτ στους Ισπανούς, ήταν πανάξιοι για το χρυσό.
Κι όμως, για όποιον είχε δει τα 8 προηγούμενα παιχνίδια τα Ισπανίας ( Μ.Ο. 90 πόντοι στην επίθεση και μάλιστα με πλουραλισμό και σεμινάρια ζώνης στην άμυνα ), για όποιον είχε δει τη διάθεση της Εθνικής μετά τη νίκη επί των Η.Π.Α. ( Κακιούζης: "Αφού νικήσαμε σήμερα, δε με νοιάζει αν θα πάρουμε το χρυσό!" ) και τις διαθέσεις των Ισπανών μετά τον τραυματισμό του Γκασόλ, ήταν αρκετά αναμενόμενη η ήττα.
Είναι και το στυλ παιχνιδιού. Η Ισπανία παίζει με τέτοιο τρόπο ώστε να μπλοκάρει εύκολα το παιχνίδι μας. Την Αργεντινή ίσως να την κερδίζαμε, όπως επίσης ίσως και να έχαναν οι Ισπανοί αν είχαν πέσει εκείνοι πάνω στους Αμερικάνους.
Αλλά δεν έγινε έτσι. Εγώ από προχτές ήδη έκλαιγα τα λεφτά που είχα παίξει στοίχημα στην Εθνική στην αρχή του Μουντομπάσκετ και για μια στιγμή πίστεψα πως θα τα δεκαπλασίαζα...
Αξίζοθν συγχαρητήρια στους Ισπανούς γιατί είναι μία πολύ σπουδαία ομάδα.
ποιός δεν ήταν σίγουρος ότι το κύπελλο δεν χάνεται
Εγώ. Ομάδα με τον αέρα του φαβορί (μετά τους USAns) εναντίον ομάδας που έχασε τον πολυτιμότερο παίκτη της την πιο κρίσιμη στιγμή. Μάντεψε ποιος από τους δύο ήταν σε καλύτερο mood για να κάνει την απόλυτη υπέρβαση.
Για τον ίδιο λόγο προτιμώ η Πανάθα στις νοκ-άουτ φάσεις των διοργανώσεων να χάνει στον πρώτο αγώνα, και αν είναι εντός έδρας τόσο το καλύτερο.
... η πούτσα (με το συμπάθειο κιόλας) ήρθε από το "ζωγραφιστό"
(όπως θα έλεγε και ο σκουντής)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home