Και στα μαλλιά
«γιατί είχα χέρια καθαρά
και στα μαλλιά γιαούρτι».
Το γιαούρτωμα δημοσίων προσώπων που έχουν ένα κύρος ή είναι απλά σοβαροφανή, αποτελεί μια (ποινικά κολάσιμη βέβαια) συμβολική πράξη διαμαρτυρίας που σκοπεύει στον εξευτελισμό του γιαουρτωμένου δια του τσαλακώματος της εικόνας του.
Σε περιπτώσεις όμως που ο πολιτικός λόγος έχει εκ των προτέρων ευτελισθεί και εκπέσει σε στριγκολογίες και φραπεδομαγκιές, η εικόνα της γιαουρτωμένης κεφαλής δεν φαντάζει τόσο παράταιρη. Η συγκεκριμένη κεφαλή έχει επιλέξει να διαχειριστεί την εικόνα της με τέτοιο τρόπο, ώστε είναι δύσκολο να τσαλακωθεί από κάποιον τρίτο. Αν δεις δηλαδή την φωτογραφία χωρίς προηγούμενη πληροφόρηση, άνετα μπορείς να υποθέσεις ότι ο Ψωμιάδης συμμετείχε σε κάποιο τοπικό έθιμο γιαουρτομαχιών.
posted by Old Boy @ 8:20 μ.μ.
19 comments
19 Comments:
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Έχω ρωτήσει κάμποσους απο το μεσημέρι. Θα ρωτήσω κι εσένα: μήπως έχεις ιδέα από που αντλεί τη σημειολογία του το γιαούρτωμα;
Σίγουρα η κρεμώδης πλούσια υφή του γιαουρτιού είναι ένα συν.
Απ' την άλλη είναι άσπρο, καθαρό αρκετά ώστε να 'ελαφρύνει' την πράξη που επιθυμεί διακαώς να χαρακτηριστεί ως πταίσμα, αν όχι χαριτωμενιά, και όχι ως κακούργημα.
Επίσης, είναι και ακουστικά κατάλληλο, ειδικά αυτό το "γιαΟΥΡΡΡ-" σου γεμίζει στο στόμα...
(Αλλιώς είναι να πεις 'χειροδίκησα' κι αλλιώς 'σφαλιάρωσα'!)
Σκιές, μoυ δίνεις την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω μια αγαπημένη φράση του Άλεκ Γκίνες στην «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι»: I don't have the foggiest. Δεν έχω ιδέα - ιδέα δεν έχω.
γι αυτο πρότεινω κι εγώ άλλα μέσα αντίδρασης..
;Ρ
ελπίζω κάποιος από τους επόμενους σχολιαστές να μας διαφωτίσει.
Το γιαούρτωμα ξεκίνησε στη δεκαετία του '60. Ηταν ένας εύκολος τρόπος εκδήλωσης της αγανάκτησης των μαθητών του γυμνασίου προς ένα γυμνασιάρχη (το πρώτο θύμα) που ήταν εξαιρετικά αυταρχικός και πιστός στο "γράμμα" του νόμου.
Τα παιδιά ξυρίστηκαν γουλί με την ψιλη μηχανη και περιφέρθηκαν με πινακίδες κρεμασμένες στο στήθος τους, όπου γραφόταν η φράση "είμαι τεντυμπόης" εξού και ο νόμος 4.000 περί τεντυμποϊσμού (το όνομα χάρη σε κάποιο βρεττανό ατιθασσο πρίγκηπα)
Εκτοτε, όποτε δινόταν ευκαιρία, τα γιαουρτώματα δίνανε και παίρνανε και οι εφημερίδες ήταν γεμάτες με φωτογραφίες τεντυμπόϊδων με ταμπελίτσες. Σιγά σιγά, το "έθιμο" εξέπνευσε. Ακρίβυνανε και τα γιαούρτια (τότε τα πουλούσαν σε πήλινους κεσέδες)
:-)..αυτά και δεν ξέρω αν διαφωτισα την ομήγυρη. Α! στους πολιτικούς ρίχνανε αυγά κλούβια, ντομάτες σάπιες και λεμονόκουπες. Οι ενήλικες, ε.. τα παιδιά δεν πηγαίνανε σε συγκεντρώσεις -απαγορευόταν.
Δεν ξέρω την προέλευση της χρήσης του γιαουρτιού ως πυρομαχικού - ίσως επειδή είναι μαλακό και δεν τραυματίζει. Γεγονός είναι ότι δίνει πόντους στον Πανίκα, γιατί επιβεβαιώνεται ότι τον καταδιώκει το "αθηναϊκό κατεστημένο"... Θα κτυπήσει ψηλά νούμερα στις εκλογές ο μεγάλος, μέχρι που φαντάζομαι ότι μπορεί να έστησε ο ίδιος το σκηνικό!
Τούρτες, αβγά, μουχλιασμένες ντομάτες και οτιδήποτε σάπιο γενικότερα, που είναι αρκετά συμπαγές για να ριχτεί από μακρυά και ΚΟΛΛΑΕΙ στο... στόχο του ώστε να προσφέρει ολιγόλεπτο, έστω, θέαμα του ταπεινωμένου στόχου. Κάποιες συσκευασίες γιαουρτιού είναι ιδεώδεις για τέτοιες πράξεις διαμαρτυρίας. Επιπλέον το γιαούρτι δεν είναι βρώμικο, δεν είναι ανεξίτηλο (σε άλλες χώρες που οι διαμαρτυρόμενοι είναι πιο θυμωμένοι, πετάνε μπογιές ναυτιλίας). Το γιαουρτάκι σαν… βλήμα είναι αθωούλι!
Προσωπικά είμαι έκπληκτος που ο Ψωμιάδης πρώτη φορά δέχεται τέτοια «επίθεση». Κανονικά θα έπρεπε να τον γιαουρτώνουν και να τον …αβγατίζουν συστηματικά. Εδώ κοτζάμ Μπιλ Γκέιτς, που είναι μνημείο αξιοπρέπειας, και έφαγε ολόκληρη τούρτα μέσα σε αίθουσα συνεδρίου (στην Ελβετία ήταν;). Καλά τα είπε ο Τρεμόπουλος. Όλοι οι άλλοι είναι ανίατοι υποκριτές. Καταδικάζουμε, λένε τα κανάλια, το γιαούρτωμα. Και τι επιδοκιμάζουμε δλδ, το «πίπα-κώλο»;
και θα'ρθεις πάλι να με βρεις
στην πλαζ εκεί στις κόκκινες καρέκλες
με φάλτσο να μου τραγουδάς
για το γιαούρτι θα ΄χουμε ομπρέλλες
μ' έκανες κι ανέβαλλα τον θάνατό μου γι απόψε... ωραίος ο στίχος :)
Η μόνη "ποινικά κολάσιμη" πράξη είναι το γαμήσι που μας δίνουν απλόχερα ανα τετραετίες. Ο "ατσαλάκωτος" Ψωμιάδης δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα (ή αλλιώς η πέτσα στο γιαούρτι). Τι να σου κάνει ο γνωστός-άγνωστος Συνταξιούχος...έφτασε στο αμήν και ξέσπασε στην προσωποποίηση της απάτης και της κοροϊδίας.
Έχω την εντύπωση πως ηθικος αυτουργός δεν είναι ο Παπαχρήστου όπως υποστήριξε ο δράστης, αλλά ο Αρναούτογλου.
Συμφωνώ Old Boy. Τίποτα παράταιρο στην εικόνα. Είναι η ολοκλήρωση του θριάμβου του.
ΠΕΤΕΦΡΗΣ
Αλλον ρωτάς, άλλος σου απαντάει,αλλά έχω αυπνίες: από τον μεσαίωνα, όταν το λυντσάρισμα ήταν πιό συστηματικό και το έλεγαν διαπόμπευση: έβαζαν τον υπόδικο ανάποδα σε ένα ψωράλογο, και του έρριχναν ό,τι μπορείς να φανταστείς.Η πιό ζωντανή περιγραφή (και ανατριχιαστική) που σώζεται είναι η διαπόμπευση του Ανδρονίκου Κομνηνού και αξίζει να την βρείς και να την διαβάσεις.
Εγώ απλώς να συμπληρώσω πόσο εύστοχο είναι το σχόλιό σου: θα μπορούσε όντως μόλις να έχει συμμετάσχει σε τοπικό έθιμο αλληλογιαουρτωμάτων.
Να σας θυμίσω κι ένα όχι πολύ γνωστό λογύδριο του Νομάρχου εδώ. Αξίζει (γιαούρτι).
η τελευταια περιοδος του κειμενου τα λεει ολα...
Το θέμα μας δεν θα έπρεπε να είναι το γιαούρτι που έφαγε ο Ψωμιάδης...Το θέμα μας θα έπρεπε να είναι το γιατί δεν τρώνε γιαούρτια όσοι το αξίζουν. Δεν επιδοκιμάζω, αλλά ούτε και αποδοκιμάζω την πράξη. Κατανοώ πως κάποιος φτάνει στο αμήν και χάνει τον έλεγχο. Απλά σκέφτομαι μήπως η χρονική στιγμή του γεγονότος (παραμονές εκλογών) δεν είναι και τόσο τυχαίο...Όπως έχουμε γίνει μάρτυρες και στο παρελθόν,οι πολιτικοί μπορούν να φτάσουν και σε πιο σκληρά επίπεδα ανταγωνισμού με φάουλ κάτω από την ζώνη...Και εν τέλει γιατί να γιαουρτώνεται μόνο ο Ψωμιάδης και όχι όλοι όσοι ευθύνονται για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα...
ελπίζω το γιαούρτι που έφαγε να ήταν σε τσανάκα.
Μάλιστα. Οι μπας-κλας πολιτικοί σαν τον Ψωμιάδη και τον Κουλούρη μάς προκαλούν αγανάκτηση, οπότε, αφού εκτονωθούμε ρίχνοντας το γιαουρτάκι μας, επιστρέφουμε στο μαντρί και ψηφίζουμε Γιωργάκη και Κωστάκη, Αλογοσκούφη και Διαμαντοπούλου, ως σοβαροί εκσυγχρονισμένοι πολίτες.
Έχεις ένα δίκιο, Καλλίμαχε, δεν θα το αρνηθώ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home