Με το ζόρι

Aπρίλη του 1993, ο ΠΑΟΚ παίζει στο Φάληρο με την Μπενετόν, στον ημιτελικό του φάιναλ φορ της ευρωλίγκα (ή όπως αλλιώς λεγόταν τότε). Είμαι στις εξέδρες και συμμετέχω σαν να 'μουν Παοκτζής· καλά, σχεδόν.

Απρίλη του 2000, ο Παναθηναϊκός κερδίζει την Μακάμπι στον τελικό του φάιναλ φορ της ευρωλίγκα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι σε μια τηλεόραση στην Αθήνα και βλέπω μετά το τέλος του αγώνα να πετροβολούν αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες. Αν δεν κάνω λάθος (μπορεί και να κάνω όμως), ειπώθηκε ότι ήταν Παοκτζήδες οι πετροβολητές.

Σεπτέμβρη του 2006, οπαδοί του ΠΑΟΚ κάνουν επεισόδια έξω από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ζητώντας τι ακριβώς; Θέλοντας τι ακριβώς; Με ποιό ακριβώς αίτημα; Να αναλάβει την ομάδα ο Αλογοσκούφης; Να ριχθεί ο Γούμενος μέσα στον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη; Να πείσει ο Ρουσόπουλος τον Μπίδη να πατάει περιοχή;

Ο Παοκτζής θέλει επιτέλους να (ξανα)δεί τον ΠΑΟΚ και αγωνιστικά μεγάλο.

Με άλλα λόγια τον χαλάει η πραγματικότητα.

Έτσι, ο Παοκτζής που διαδηλώνει σήμερα στη ΔΕΘ ή μπουκάρει στην Τούμπα πέντε φορές το χρόνο, συμπεριφέρεται τύποις ως χουλιγκάνος ουσία όμως ως αυτιστικός.

Η πραγματικότητα του ισχυρού ΠΑΟΚ μοιάζει με παλιά αγάπη, που έχει φτύσει εδώ και χρόνια τον καψούρη οπαδό κι αυτός προσπαθεί να την ξανακάνει δικιά του με το ζόρι, με αποτέλεσμα να τη διώχνει όλο και πιο μακριά.

Ξεκόλλα φίλε, προσπάθησε να αποδεχθείς ότι σε παράτησε, προσπάθησε να αποδεχθείς τα πράγματα ως έχουν, κι αν το κάνεις, αν σταματήσεις να τραμπουκίζεις κάθε τρεις και λίγο, ίσως έρθει από μόνη της πίσω, ίσως βρεθεί κάποια στιγμή ο λεφτάς ο οποίος θα είναι διατεθειμένος να επενδύσει σε μια ομάδα με τεράστιο λαό, που θα αποτελείται από ώριμους ανθρώπους, ώριμους ανθρώπους με την γνωστή ωραία παοκτζήδικη τρέλλα.

Άλλο ωραία τρέλλα όμως κι άλλο παρακμιακός αυτισμός.