Υπεραπλουστεύσεις

Τώρα αυτά που θα πω δεν είναι σωστά, αλλά θα τα πω. Ξέρω ότι υπάρχει από την μία το στρατόπεδο της δημοκρατίας, της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, του λόγου και από την άλλη το στρατόπεδο της βίας. Ξέρω ότι, όσο κι αν διαφωνείς με άτομα και πρακτικές, η διαφωνία σου δεν μπορεί να εκδηλώνεται βιαιοπραγώντας. Ωστόσο, όταν πληροφορήθηκα το περιστατικό με τον Πολυζωγόπουλο και έμαθα ότι δεν είχε πάθει κάτι πολύ σοβαρό, τα συναισθήματα μου ήταν αμφίθυμα.

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ είναι αυτός που είναι. Δεν υποδύεται κάποιον άλλον. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ όμως υποδύεται κάποιον άλλον. Η θέση του είναι προθάλαμος για βουλευτιλίκι και υπουργιλίκι. Υπεραπλουστευτικά όλα αυτά; Μπορεί. Στο παρελθόν άνθρωποι με παρόμοια νοοτροπία αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν έναν πρόεδρο της ΓΣΕΕ και πριν λίγες μέρες σάπισαν στο ξύλο έναν άλλο; Ναι, αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι είμαι ίδιος; Όχι. Όπως διαφέρουν τα δύο συμβάντα μεταξύ τους, έτσι διαφέρουν και τα δύο συμβάντα με την έκφραση μιας γνώμης.

Το χαμόγελο του Πρωτόπαπα, τα φουσκωμένα μάγουλα του Πρωτόπαπα, τα γκρι κουστούμια του Πρωτόπαπα, η χροιά της φωνής του Πρωτόπαπα, το μαύρο ΑUDI του Πολυζωγόπουλου μου προξενούν απέχθεια. Όταν λοιπόν πληροφορούμαι ότι τις έφαγε ο Πολυζωγόπουλος τι να πω; Ότι δεν σκέφτηκα κι ένα «καλά να πάθει»; Η αποσιώπηση της σκέψης μου αυτής θα συνιστούσε υποκρισία ή πολιτισμό; Δεν ξέρω. Ειλικρινά.

Όλα αυτά όμως έπαιζαν μέχρι που τον είδα χθες να βγαίνει από την κλινική. Εκεί, το κόμπιασμα στη φωνή του, οι μώλωπες του, ο φόβος του, ακυρώνουν μέσα μου κάθε δικαιολόγηση του ξυλοδαρμού του.

Αντιφάσκω; Πολύ πιθανόν. Ίσως όμως είναι η διαφορά μεταξύ δυο χαστουκιών και ανελέητου ξύλου, ίσως πάλι είναι η διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης, αφενός δηλαδή της βίας ως θεωρητικής ιδέας, ως ενός είδους κάθαρσης και αφετέρου της βίας ως έμπρακτου τρόμου, ως αποτυπωμένης βαρβαρότητας.