O άνθρωπος που έγινε Βασιλιάς
Τα τελευταία λόγια του πριν ξεψυχήσει ήταν προς τον γιο του: «Πες στον ελληνικό λαό ότι τον αγαπώ και τον ευχαριστώ». Πράγματι στο πρώτο του διάγγελμα ο νέος Βασιλέας (ο Βασιλέας Κωνσταντίνος) μετέφερε τα λόγια του Βασιλέως που απέθανε (του Βασιλέως Παύλου). Αυτά διηγείται ο γιος 42 χρόνια μετά στον Αλέξη Παπαχελά (ο οποίος με τις συνεντεύξεις του Κωνσταντίνου και του Μπιλ Γκέιτς δεν ευκαίρησε -ως τώρα- να γράψει ρεπορτάζ για το θέμα των υποκλοπών και της πιθανής αμερικανικής εμπλοκής).
Ένας άνθρωπος πεθαίνει και λέει στον γιο του «Πες στον ελληνικό λαό ότι τον αγαπώ και τον ευχαριστώ». Δεν έχει σημασία αν όντως ειπώθηκε αυτή η φράση· σημασία έχει ότι θα μπορούσε να έχει ειπωθεί. Στέκομαι στην φράση αυτή και σκέφτομαι πόσο μεγαλειωδώς μαλάκας, πόσο ανελεύθερος, πόσο υποχείριο των συνθηκών, πόσο ετεροκαθοριζόμενος και εν τέλει πόσο συγκινητικά τυφλός μπορεί να είναι ο άνθρωπος· ο συγκεκριμένος άνθρωπος που πεθαίνει και ο άνθρωπος γενικά.
Ένας άνθρωπος πεθαίνει και νομίζει ότι είναι βασιλιάς, νομίζει ότι αυτό έχει κάποια σημασία, νομίζει ότι αυτός είναι ένα πράγμα και ο λαός ένα άλλο, νομίζει ότι διαφέρει από τους υπόλοιπους ανθρώπους, νομίζει ότι η βασιλική φορεσιά δεν είναι μασκαριλίκι αλλά σάρκα, νομίζει ότι το να είσαι βασιλιάς δεν είναι φαίνεσθαι αλλά είναι.
Ο Παύλος πεθαίνει νομίζοντας ότι ήταν βασιλιάς. Αν ο Παύλος ζούσε σήμερα στη Δανία, χωρίς βασιλικό αίμα να κυλά στις φλέβες του, θα διαδήλωνε υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και της πολυπολιτισμικότητας. Αν ο Παύλος ζούσε σήμερα στην Συρία θα έσπαγε την Πρεσβεία της Δανίας. Αν ο Παύλος ζούσε σήμερα στην Ελλάδα μπορεί και να έγραφε τις παραπάνω γραμμές ή να ολοκλήρωνε μόλις την ανάγνωσή τους.
Μπορείς να είσαι βασιλιάς, μπορείς να είσαι γελοιογράφος, μπορείς να είσαι πιστός του Ισλάμ, μπορείς να είσαι μπλόγκερ· πολλά μπορείς να είσαι, εκτός από ελεύθερος.
Και μην νομίζεις ότι εσύ δεν είσαι πιόνι επειδή προσπαθείς να καταλάβεις την άλλη πλευρά που σκοτώνει ανθρώπους για ένα σκίτσο.
Αν νομίζεις ότι εσύ δεν είσαι πιόνι, να αναρωτηθείς γιατί δεν έχεις ασπαστεί τον Μωαμεθανισμό, να αναρωτηθείς γιατί δεν έχεις επιλέξει να ζεις σε έναν κόσμο που υφίσταται ακόμη η έννοια «ιερότητα», να αναρωτηθείς γιατί δεν σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και δεν προσβάλλεσαι από την απεικόνιση του προσώπου του Προφήτη.
«Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα».
posted by Old Boy @ 6:06 μ.μ.
16 comments
16 Comments:
Και κάτι στόν X, ελπίζω να τα λέω σωστά.
Αλλος X γεννιέται γυναίκα, δεν τόν
ρώτησε κανείς, γυναίκα γεννήθηκε - δεν είναι ούτε
καλο, ούτε κακό αυτό - έτσι έτυχε και
η ολοκλήρωσί της είναι να κάνη παιδιά - ή ότι
τέλος πάντων αποφασίσει η ίδια. Μπορεί να μήν της
αρέσει που ναι γυναίκα όμως πρέπει να τό
δεχτή και να καταλάβη αυτο : πώς μήτε καλό είναι
μήτε κακό παρά μόνο είναι αυτό που θα τό κάνη η ίδια να είναι.
Αλλος γεννήθηκε αμερικανός βλάχος από τό τέξας - μπορεί
να μην του αρέσει, αλλά έτυχε.
Υπάρχουν άλλωστε και πιό δύσκολα πράγματα. Μπορεί π.χ
να γεννηθής μογκολάκι, με τρισωμία 21, τυφλός ή κωφάλαλος.
Δεν το επέλεξες, συμβαίνουν αυτά, έτυχε, είσαι εσύ. Μήτε καλό
είναι, μήτε κακό, είναι ζωή, θα γίνουν τόσο καλό ή τόσο κακό όσο εσύ τα κάνεις.
Κι άλλος γεννήθηκε Παλαιστίνιος. Μπορεί να μην του αρέσει, να μισή την γλώσσα του,
να θεωρεί τα γαλλικά πιό εύηχα, να μισή τόν Αραφάτ, τόν τόπο του, που ναι
μιά ξεραίλα σκέτη, να γουστάρη τόν Καναδά και τό γκαζόν.
Είναι κι αυτό μιά αναπηρία - μογκολάκι ο ένας, Παλαιστίνιος ο άλλος, Ελληνες εμείς -
δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού - οι λέξεις αυτές δηλώνουν πολύ λιγότερα πράγματα
από αυτά που είμαστε.
Ομως, κι εκεί κρίνεται ο άνθρωπος, αν εχει κότσια κι αν αξίζει να λέγεται άνθρωπος,
δεχόμεθα τήν τύχη, τήν υποχρέωσι, αναγνωρίζουμε τήν ανθρώπινη ατέλεια,
και πολεμάμε στήν θέσι που μας έτυχε. Κρίμα, θέλαμε να μασταν αστροναύτες
του μέλλοντος, το ίδιο όμως ήθελε κι ο σκλάβος πού σταυρώθηκε δίπλα στόν Σπάρτακο.
Αυτό μας έτυχε, μ αυτό πολεμάμε.
Υπάρχει και η άλλη λύσι. Τα εγκαταλείπουμε όλα, ο σκλάβος πιάνει δουλειά σ ένα
μακρινό χωράφι που μαζεύουν παπαρούνες και πεθαίνει σε βαθιά γεράματα στό στρώμα
του, ο Παλαιστίνιος γίνεται μανάβης στην Οττάβα, εμείς ανοίγουμε ξενοδοχείο στήν Ρόδο. Ακούμε
τις μάχες από μακριά. Νόμιμα όλα αυτά, ωραία, αλλά δεν είναι ανάγκη να τα θεωρητικοποιούμε : η
δειλία ήταν πάντα δειλία.
Α.Φ, και για την αντιγραφή Big Fat Opinion.
Ο Φράνκο είναι στο νοσοκομείο και είναι στα τελευταία του. Δίπλα του η κόρη του και έξω από το νοσοκομείο ο λαός - οι φασίστες δηλαδή. Ο Φράνκο ακούει τον θόρυβο και γυρνάει στην κόρη του : "Τι είναι αυτό που ακούγεται;". "Ο λαός πατέρα - ήρθαν να σε αποχαιρετήσουν". "Γιατί, που θα πάνε;".
"Γιατί, που θα πάνε;"
Εκεί που πας κι εσύ τώρα, καθήκι Παμφύλιε Αρδιαίε, πανάθλιε τύραννε.
Στον αγύριστο.
(Ορίστε, με συγχύσατε βραδιάτικα!)
Πολύ καλό ποστ. Κάτι έχει συμβεί και τα λέτε πολύ δυνατά και σωστά τώρα τελευταία.
Big Fat Opinion, τι εστί Α.Φ.; Όμορφο είναι το κείμενο. Προς ποιά κατεύθυνση όμως να πολεμήσουμε; Κι αν η θέση που μας έτυχε είναι λάθος; Πρέπει να συνεχίσουμε να πολεμάμε επειδή αυτή μας έτυχε;
Πιτσιρίκο, πάντως το παράδοξο είναι ότι άνθρωποι σαν τον Φράνκο είναι λιγότερο πιόνια, λιγότερο ετεροκαθοριζόμενοι. Τέτοιοι άνθρωποι δηλαδή αλλάζουν σε ένα μικρό ποσοστό την μοίρα τους και επεμβαίνουν πιο αποφασιστικά στη ζωή τους. Αλλά ούτε ο Φράνκο σκέφτηκε να γίνει μουσουλμάνος.
Sraosha, δεν είναι κάτι ανησυχητικό, θα μου περάσει :)
Aρτέμιο Φράνκι
Zήσης Βρύζας: Ο Άνθρωπος που θα γινόταν Λούκα Τόνι.
(sraosha & old boy , ανέκδοτο ήταν αυτό με τον Φράνκο...)
Big Fat Opinion, τι εστί Α.Φ.; Όμορφο είναι το κείμενο.
Ένας διαδικτυακός φίλος από μια λίστα συζητήσεων. Όταν δημοσιεύσω
κάτι δικό του στο ιστολόγιο μου, θα σε ενημερώσω, έχει και άλλα ωραία.
Προς ποιά κατεύθυνση όμως να πολεμήσουμε; Κι αν η θέση που μας έτυχε είναι λάθος; Πρέπει να συνεχίσουμε να πολεμάμε επειδή αυτή μας έτυχε;
Αυτό που θέλει να πεί το κείμενο είναι πως είναι δύσκολο το ζήτημα, όχι απλό. Αυτό που μπορεί
κάποιος εύκολα να θεωρήσει ως ετεροκαθορισμό μπορεί να συνιστά την βαθύτερη ουσία του,
περισσότερο από τις ονειροφαντασίες που μπορεί να κυνηγήσει προσπαθώντας να γίνει "ανεξάρτητος".
Μια συνηθισμένη κοινωνιολογική παρατήρηση είναι πως όσο περισσότερο κυνηγάει την μοναδικότητα,
την ιδιοτυπία, τον αυτοκαθορισμό κλπ ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, τόσο περισσότερο μοιάζει με
τους άλλους. Αυτός που αλλάζει ταυτότητα εύκολα, άλλωστε, είναι ο ηθοποιός, αυτός δηλαδή που
δεν έχει ταυτότητα ο ίδιος.
Big Fat Opinion,
πράγματι, πολύ ωραίο το κείμενο του Α.Φ.
Βρε Ολντ-Μποϋ, που βρίσκεις χρόνο και ενέργεια να ταϊζεις το τέρας του ψυχαναγκασμού με τόσα ενδιαφέροντα κείμενα;
respect....
@πιτσιρίκος: ε, ναι ντε!
@old boy: να μη σας περάσει: πιεστείτε αναλόγως! :-)
ή να ολοκλήρωνε
Δυσκολεύτηκα να βρω την ουσία αλλά τελικά μου αποκαλύφθηκε: η ολοκλήρωση.
Κατά τα άλλα, μπορώ να είμαι ό,τι θέλω, πίσω από τα καλώδια;
Φίλτατε ολβόυ, ο λαός του ΠΑΟΚ ερωτά:
υπονοείτε τίποτε για τον παίκτη-προσωποποίηση του αιώνιου έλληνα? Μάλλον δεν τον έχετε θαυμάσει από κοντά - τίποτε δυτικό δεν του ταιριάζει, χατ τρικς ορ νοτ.
Αναγνωρίζετε, άραγε, το ομηρικό ηρωικό του στυλ ή δεν κάνατε πρόσφατα επανάληψη τον Όμηρο? Έχετε παρατηρήσει πως μπαίνει στο γήπεδο κάθε φορά πρώτη φορά, κόβει βόλτες, κοιτάει δεξιά κι αριστερά, έτοιμος να ζητήσει αυτόγραφο από τον Ζαμπούνη στην κερκίδα, και ξαφνικά, τη ώρα της μέγιστης ανάγκης και στο παραπέντε καταστροφής,θυμάται πως είναι αστέρι, βάζει το γκολ, εκπλήσσεται με τον εαυτό του και επιστρέφει στην ημιανάπαυση?
(μόλις δω το όνομά του, έχω τη διάθεση να γράψω ποιήματα, γιατρέ μου.)
Πιτσιρίκο, ε, ναι ντε!
Big Fat Opinion, λες: «όσο περισσότερο κυνηγάει την μοναδικότητα, την ιδιοτυπία, τον αυτοκαθορισμό κλπ ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, τόσο περισσότερο μοιάζει με τους άλλους. Αυτός που αλλάζει ταυτότητα εύκολα, άλλωστε, είναι ο ηθοποιός, αυτός δηλαδή που
δεν έχει ταυτότητα ο ίδιος». Δεκτόν. Αλλά μήπως είναι απλώς ένας ηθοποιός που δοκιμάζει περισσότερους ρόλους και δεν τυποποιείται σε αυτόν που του όρισε εκ των προτέρων το κάστινγκ;
Xilaren, Ι respect you back. Όσο για τον χρόνο και την ενέργεια είναι μια σκοτεινή ιστορία, την οποία ο υπομονετικός αναγνώστης του μπλογκ πρέπει να αναβάλει για λίγο τον θάνατό του για να του την πω.
Αlombar, η ολοκλήρωσις είναι το ήμισυ του παντός.
Μoίρα Ντο κλπ, με θλίβει το γεγονός ότι σε ένα ποστ που βρίθει από υψηλά νοήματα επιλέγετε να χαριτολογήσετε. Κρίμα - κρίμα - κρίμα.
Old Boy said: Δεκτόν. Αλλά μήπως είναι απλώς ένας ηθοποιός που δοκιμάζει περισσότερους ρόλους και δεν τυποποιείται σε αυτόν που του όρισε εκ των προτέρων το κάστινγκ;
Μπορείς να το πείς και έτσι αλλά μόνο αν δέχεσε ότι η συγκεκριμένη σου ύπαρξη (χωρο-χρονικά ορισμένη), η καταγωγή σου, η οικογένεια σου, κλπ είναι και αυτά ένας ρόλος ισάξιος ανάμεσα στους άλλους. Γιατί αν είναι, τότε πράγματι, ποιός ο λόγος να μην δοκιμάσουμε και άλλους και όποιος μας κάνει; Τι συνιστά τον άνθρωπο σε αυτή την περίπτωση, δηλαδή τι βρίσκεται κάτω από το προσωπείο του ηθοποιού, αν όλα είναι ρόλοι;
Έλα ντε;
Πάντως το ότι υποδυόμαστε ρόλους δεν σημαίνει ότι είμαστε και ηθοποιοί. Ο ηθοποιός έχει επίγνωση του προσωπείου του, εμείς ταυτιζόμαστε με αυτό.
Αυτό που νομίζω ότι συνιστά την διαφορετικότητα και την ουσία του καθενός είναι το πώς σκέφτεται και πώς δρα στα πλαίσια των συντεταγμένων εντός των οποίων του έχει οριστεί να κινηθεί. Είναι εγωκεντρικός ή σκέφτεται τους γύρω του; Θυσιάζεται ή θυσιάζει; Είναι δίκαιος ή άδικος; Μικροπρεπής ή γενναιόδωρος;
Τέτοια πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home