Χωρίς Υποσημειώσεις

Tώρα λοιπόν που τα πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε ψιλοαναγκαστικά έπεσαν κάποιες μάσκες, ας πω τι με φρίκαρε περισσότερο απ' όλα στη Νομική. Ήμασταν στο Ά εξάμηνο και το μάθημα ήταν Συνταγματικό Δίκαιο· έπρεπε να κάνουμε μια εργασία. Θυμάμαι την (Λέκτορας να ήταν;), την καθηγήτρια τέλος πάντων, σχετικά νεαρής ηλικίας, να μας εξηγεί ότι η εργασία έπρεπε να γίνει βάσει του «γαλλικού συστήματος»: τα δύο τρίτα της κάθε σελίδας να ήταν το κείμενο της εργασίας και το τελευταίο τρίτο (αφού τραβούσαμε μια γραμμή για να ξεχωρίζει) να ήταν οι υποσημειώσεις. Στις υποσημειώσεις παρέπεμπαν ειδικά νουμεράκια πάνω από λέξεις στα πρώτα δύο τρίτα της σελίδας. Υποτίθεται ότι βρίσκαμε νομικά επιχειρήματα από διάφορα συγγράματα και έπρεπε στις υποσημειώσεις να λέμε από πού βρήκαμε το κάθε τι. Αλλά και η υποσημείωση είχε τον αυστηρό της κανόνα στο πώς θα διατυπωθεί.

Είχα διαλέξει λοιπόν μια εργασία με θέμα τα κληρονομικά δικαιώματα των μη συγγενών και τη συνταγματική τους διάσταση. Θυμάμαι ότι, επί δυο βδομάδες τουλάχιστον, έψαχνα να ξεκινήσω την εργασία με την ακριβή διατύπωση μιας ατάκας από το «Λιοντάρι το Χειμώνα» . Είναι η Κάθριν Χέμπορν, γηραιά Βασίλισσα, και κοιτάζεται στον καθρέφτη. Βλέπουμε κι εμείς κι αυτή το γερασμένο της πρόσωπο και τότε μονολογεί: «Τhere's everything in life but hope».

Την εργασία δεν την έκανα ποτέ. Από τότε απέφευγα τις εργασίες όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Ε Lawyer, είπαμε ό,τι είπαμε, αλλά να ξέρεις ότι ζηλεύω το ζήλο σου κι ότι είσαι ευτυχής που κάνεις αυτό που αγαπάς.

Εγώ τουλάχιστον βρήκα στο μπλογκ ένα λόγο ελεύθερο από υποσημειώσεις.

Και, ως προς αυτό το σκέλος, είμαι κι εγώ ευτυχής που κάνω αυτό που αγαπώ.