Dedication

Nα γράφεις κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία. Να γράφεις κάθε φορά σαν να έχεις απέναντί σου ένα σχοινί με θηλιά κι ένα σκαμνί με τρία πόδια. Ή σαν να ξέρεις ότι μόλις βγεις έξω, ένα αυτοκίνητο θα στρίψει απ΄τη γωνία και θα σε πατήσει. Να γράφεις κάθε φορά σαν να είναι για πάντα. Να γράφεις κάθε φορά με την ψευδαίσθηση ότι πάνω από τις λέξεις ακούγονται μουσικές. Να γράφεις κάθε φορά με την ψευδαίσθηση ότι γεννάς μουσικές· κι αν όχι μελωδίες ολοκληρωμένες, πάντως σύντομους μικρούς σκοπούς. Να τους ακούς τους σκοπούς αυτούς, όπως η Ιωάννα άκουγε την Παναγία. Ακούς; Τρέλα δεν είναι; Να μην χαλιναγωγείς το πάθος σου. Να του υποτάσσεσαι. Να παίρνεις το ψώνιο σου αγκαλιά και να χορεύετε ευτυχισμένοι. Να αδιαφορείς για όσους γελούν με το χορό σας. Δίκιο έχουν που γελούν - δίκιο έχεις που χορεύεις. Να μην ντρέπεσαι για την μανία σου. Να μην απολογείσαι για την ανεπάρκειά σου. Να γράφεις σαν να μπορούσες πράγματι να γράψεις. Να γράφεις σαν να κάνεις δώρο στην ανθρωπότητα. Να γράφεις σαν να μην είχαν ξανασκεφτεί οι άνθρωποι πριν. Να γράφεις αδιαφορώντας για το αν είσαι κοινότοπος και χιλιοειπωμένος. Σκασίλα σου αν τα 'χουν πει κι άλλοι· θες να τα πεις κι εσύ. Να γράφεις σαν να στο ζητάει επιτακτικά μια συγκίνηση μέσα σου. Μια συγκίνηση ασχημάτιστη. Που θα σχηματιστεί στην πορεία, μέσα από το κείμενο. Να μην πτοείσαι απ΄ την αμφιβολία μήπως είσαι και ο μόνος αποδέκτης της. Να ξεκινάς απ' την ιδέα. Να την περιμένεις να φωτίσει και να σε κεντρίσει. Μετά να της αλλάζεις τον αδόξαστο. Να εκτίθεσαι μέχρι μυελού των οστών. Να ξεσκίζεις τον εαυτό σου δημοσίως και να κρύβεις τα πάντα. Να κουκουλώνεις και να κουκουλώνεσαι. Μετά να γράφεις για το κουκούλι και τη ζεστασιά του. Να δραπετεύεις, να υπεκφεύγεις, να παραδίδεσαι, να τα παρατάς. Να μην σε νοιάζει τίποτα άλλο. Να είσαι απόλυτος. Να λατρεύεις την σχετικότητα. Να οργίζεσαι. Να ανάβεις. Να κατανοείς την ματαιότητα. Να θέλεις τα πάντα. Να μην θέλεις τίποτα.

Μόνο να γράφεις.