Ιούλιος

- Για που το 'βαλες, Ιούλιε;
- Πρέπει να φύγω, δεν γίνεται αλλιώς.
- Από τώρα;
- Τι από τώρα; Δεν έκατσα και λίγο.
- Εμένα λίγο μου φάνηκε.

- Δικό σου πρόβλημα, όχι δικό μου. Δεν μπορώ ν' ασχολούμαι με τον τρόπο πρόσληψης της πραγματικότητας του καθενός.

- Καλά, μην φωνάζεις. Θα μείνεις τουλάχιστον και το σαββατοκύριακο;

- Άντε, εντάξει. Ούτε στιγμή παραπάνω όμως. Μεσάνυχτα Κυριακής προς Δευτέρα την έκανα.

(Ήταν ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Ιούλιου Καίσαρα. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Καίσαρ συνομιλεί με το τέκνο του τον Βρούτο, ο οποίος κατορθώνοντας να πείσει τον Καίσαρα να μείνει το σουκού, τον παγιδεύει και τον δολοφονεί μέσα στο επίμαχο σουκού, σχηματίζοντας έτσι φήμη "κακού", πάνω στην οποία στηρίχθηκε στη συνέχεια, ώστε να προσληφθεί στο περιοδικό "Ποπάυ").

I 'm talking to you

Ανοικτή Επιστολή προς τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Αθήνα (η διαμαντόπετρα - όχι η της Γεωργίας), 29.7.05

Αγαπητέ Μπόμπυ,

Επιτέλους τι έχεις πάθει; Επιτέλους τι έχεις πάθει; Επιτέλους τι έχεις πάθει; Και για να το πω και πιο απλά: επιτέλους τι έχεις πάθει; Μήπως σε απήγαγαν οι εξωγήινοι πριν καμιά δεκαετία, πραγματοποίησαν αποτρόπαια σεξουαλικά πειράματα επί του κορμιού σου και όταν σε ξαναγύρισαν πίσω δεν ήσουν παρά ένα κουρέλι του παλιού σου εαυτού; Είναι δυνατόν Μπόμπυ -ας μου επιτραπεί το χαϊδευτικό, αλλά ούτως ή άλλως πάντα έτσι μιλούσαμε μεταξύ μας- είναι δυνατόν να εξακολουθείς αυτό το χάλι; Πόσα χρόνια έχεις να παίξεις σε ταινία της προκοπής; Σε αυτές που παίζεις, έστω, είναι δυνατόν να επαναλαμβάνεις αδιάκοπα την ίδια και την αυτή μούτα; Εσύ, Μπόμπυ; Εσύ; Τι σου συμβαίνει αγόρι μου; Γιατί ο Πατσίνο μεγαλώνει τόσο όμορφα και οι ερμηνείες του είναι τόσο δυνατές και τόσο διαφορετικές; Τι είναι Μπόμπυ; Μίλα μου ελεύθερα. Είναι καλαμπόρτζος ο ατζέντης σου; Κι εσύ δεν έχεις ευθύνη δηλαδή; Ο Ντε Νίρο είσαι, δεν είσαι ο Πασχάλης Τσαρούχας. Θα έπρεπε να έχεις τις καλύτερες προτάσεις.

Μπόμπυ, σε θερμοπαρακαλώ να επανεξετάσεις ΑΜΕΣΑ την πορεία της καριέρας σου και -συγχώρεσέ μου την αυθάδεια- της υποκριτικής σου.

Θα περιμένω σχόλιο σου εντός της σήμερον.

Σινσίερλι Γιόρς

Ολντ Μπόι

FIRE

Έτσι "αναπτύχθηκε" η Αττική, παιδιά. Aυτό είναι η πρόοδος: δημιουργία ιδιωτικών παραδείσων δια της σταδιακής καταστροφής του κοινού φυσικού παραδείσου. Μην την φοβάστε την φωτιά. "Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί". Άντε να μπούνε στο σχέδιο πόλης λίγες περιοχές ακόμη. Κι αν καίγονται τα σπίτια σας, μην ξεχνάτε ότι χρωστάτε τα σπίτια σας αυτά στις μαμάδες και τις γιαγιάδες της σημερινής πυρκαγιάς. Και ναι, καλές και οι ξαπλώστρες και οι καφέδες και τα σάντουιτς και οι μπύρες και τα θαλάσσια σπορ στο Σχινιά. Απλώς η θάλασσα έγινε καφές πολτός.

Από την άλλη θυμάμαι ένα σίριαλ, χρόνια πριν, το "Νorthern Exposure". Σ' ένα επεισόδιο ένας Ινδιάνος ανέλυε σ' ένα νεαρό την κοσμοθεωρία του: Όλα είναι σχετικά, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, τίποτα απ' όσα συμβαίνουν στον κόσμο δεν είναι απόλυτα κακό ή απόλυτα καλό. Στο τέλος του επεισοδίου ξεσπά μια μεγάλη πυρκαγιά και κατακαίει ένα δάσος. Κάποιος γυρνά και λέει στο νεαρό: "Μεγάλη καταστροφή. Μεγάλη τραγωδία".

Ο νεαρός κοιτά τη φωτιά και του απαντά μ΄ένα "maybe".

Η Τελετή

Ο καθένας σε αυτή τη ζωή βλέπει αυτό που θέλει να δει. Ήμουν ευλογημένος και βρέθηκα μέσα στο ΟΑΚΑ. 'Ισως ο Παπαϊωάννου συνέλαβε μια νέα μορφή τέχνης. Μαζική όσο καμία, με το μεγαλύτερο δυνατόν τηλεοπτικό κοινό να την παρακολουθεί. Φύσει εξαιρετικά δύσκολο να πραγματοποιηθεί, γιατί δεν επρόκειτο για τις κλασικές συνθήκες εργαστηρίου που επιτρέπουν σε όλα τα έργα τέχνης να αναπτυχθούν (θεατρική σκηνή, ζωγραφικό ατελιέ, κινηματογραφικό σετ, γραφείο συγγραφέα κλπ), αλλά αντίθετα έπρεπε να πραγματοποιηθεί άπαξ και χωρίς δυνατότητα βελτιώσεων σε ένα στάδιο με 70.000 ανθρώπους μη μύστες, με χιλιάδες αθλητές να πρέπει να παρελάσουν, με πολλές εκατοντάδες ανθρώπων να πρέπει να συνεργαστούν σαν ένας. Όσο η σύλληψη ήταν η επιτομή και η ουσία του μεγαλείου που παρακολουθήσαμε, άλλο τόσο η εκτέλεση, η πραγματοποίηση του οράματος ήταν εξίσου και καθ'εαυτή μεγαλειώδης.

Είδα φωτιά να ανάβει στο νερό, αγάλματα να ανοίγουν τη στιγμή που ο Κιούμπρικ έγινε Έλληνας, έρωτες και λαμπαδηδρόμους να πετούν στον ουρανό, Κενταύρους και χάρτινα καραβάκια να κινούνται αργά (ναι, αργά, εν έτει 2004 και σε παγκόσμιο κοινό, αργά) σε ένα αενάως γαλάζιο φόντο.

Είδα οπτικοποιημένη ποίηση που πάντα θα ομορφαίνει και θα κάνει πιο ευγενικό το βάθος του βλέμματός μου.

Ο καθένας σ' αυτή τη ζωή βλέπει αυτό που θέλει να δει.

Άλλοι είδαν μια σχολική παράσταση με χουντικό και εθνικιστικό φρόνημα.

Επαναλαμβάνω απόψεις που έχω ξαναπεί και που κατ΄ εμέ θα έπρεπε να είναι αυτονόητες: Εθνικισμός δεν είναι να είσαι υπερήφανος για την πατρίδα σου, εθνικισμός δεν είναι να συγκινείσαι με την τελετή έναρξης, εθνικισμός δεν είναι να παραληρείς με την κατάκτηση του Εuro.

Eθνικισμός είναι να γιουχάρεις τους σπρίντερ πριν αρχίσουν τα 200 μέτρα γιατί πιάστηκαν στα πράσα τα δικά μας τα παιδιά, εθνικισμός είναι να πλακώνεις τους Αλβανούς και τους Αφρικάνους στην Ομόνοια μετά την κατάκτηση του Euro.

Αν αγκαλιάσεις εκείνη την ώρα τον ξαδελφό σου -δίχως ειρωνεία τον αποκαλώ ξάδελφο- Αλβανό ή τον μαύρο και χοροπηδήξετε μαζί φωνάζοντας "ΕΛΛΑΣ-ΕΛΛΑΣ", παρότι θα φωνάζετε "ΕΛΛΑΣ-ΕΛΛΑΣ", δεν θα είστε εθνικιστές.

Πρέπει να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Αν είσαι άντρας να αγαπάς το ότι είσαι άντρας. Αν είσαι γυναίκα το ότι είσαι γυναίκα. Αν είσαι gay ή λεσβία το ότι είσαι gay ή λεσβία. Αν είσαι Αλβανός ή Ουζμπέκος το ότι είσαι Αλβανός ή Ουζμπέκος. Αν είσαι Έλληνας το ότι είσαι Έλληνας. Και Έλληνας δεν σημαίνει καταγωγή από τον Πλάτωνα, σημαίνει ότι ζεις στον ιστορικό χώρο της Ελλάδας, μιλάς Ελληνικά, σκέφτεσαι στα Ελληνικά, είσαι -δικαίως ή κατ' απονομήν- συνεχιστής μιας παράδοσης. Μυθολογημένης σε μεγάλο βαθμό; Μυθολογημένης. Έργα τέχνης όμως, όπως η τελετή έναρξης, εμπλουτίζουν και δυναμώνουν την παράδοσή σου, κι όταν κλείνει κανείς τα μάτια σε όλη αυτήν την ομορφιά -όχι λέγοντας απλώς ότι δεν του άρεσε, αλλά μιλώντας για χούντες κι αλβανοφαγίες- ας ψαχτεί λίγο καλύτερα μέσα του, μήπως τελικά δεν του φταίει η τελετή, οι Έλληνες ή ο εθνικισμός τους, αλλά κάτι άλλο.

Δαμιανός Ρύζις

Aρκετά με τις λέξεις. Λίγη μουσική παρακαλώ.
http://s46.yousendit.com/d.aspx?id=0K4QINE0EF7340GD5JBSZV9HNO
Ευχαριστώ. Λέξεις ξανά:

We might kiss when we are alone
When nobody's watching
We might take it home
We might make out when nobody's there
It's not that we're scared
It's just that it's delicate

So why do you fill my sorrow
With the words you've borrowed
From the only place you've know
And why do you sing Hallelujah
If it means nothing to you
Why do you sing with me at all?

We might live like never before
When there's nothing to give
Well how can we ask for more
We might make love in some sacred place
The look on your face is delicate

So why do you fill my sorrow
With the words you' ve borrowed
From the only place you' ve know
And why do you sing Hallelujah
If it means nothing to you
Why do you sing with me at all?

Παλιά Αγία Ελλάς

O Νάσος Αθανασίου παίρνει τηλεοπτική συνέντευξη από τον Μίκη Θεοδωράκη. Κάποια στιγμή ο Μίκης του λέει πόσο χαίρεται τους σημερινούς νέους που ανεβαίνουν πάνω στις μηχανές τους, βάζουν τις κοπέλες τους από πίσω και διασχίζουν την πόλη, έχοντας εκατοντάδες πιθανά στέκια και καφετέριες όπου μπορούν να κάτσουν. Ο Νάσος παθαίνει πολιτισμικό σοκ. Το τελευταίο που περίμενε ν' ακούσει είναι ότι η καφετέρια δεν αποτελεί σύμβολο παρακμής και ότι οι νέοι που κάθονται με τις ώρες σ' αυτές είναι κάτι διαφορετικό από χαραμοφάηδες. Μα πώς γίνεται να λέει τέτοια πράγματα; Ο Μίκης είναι η ιερότερη αγελάδα της δικής του Ελλάδας, της Παλιάς Αγίας Ελλάδας. Ευτυχώς ο Νάσος έχει γερά αποθέματα κλαψομουνισμού μέσα του και αντιστέκεται: "Ναι, αλλά το δυστύχημα ξέρετε ποιό είναι; Είναι ότι δεν θα πάνε ούτε καν εκεί, θα πάνε στα μπαρ, τα ολοσκότεινα, με την μουσική στη διαπασών, όπου ο νέος δεν θα βλέπει και δεν θα ακούει τη νέα". Ο Μίκης τότε καταφέρνει δεύτερο συντριπτικό χτύπημα στις βεβαιότητες του Νάσου, λέγοντας ότι κι αυτά τα μπαρ είναι όμορφοι χώροι, μέσα στους οποίους υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός και όπου δεν χρειάζεται να μιλήσει και να ακούσει ο ένας τον άλλο, γιατί μιλούν τα κορμιά τους.

Ο Μανώλης Μητσιάς πάλι, σε συνέντευξή του ("Ελευθεροτυπία", 16.7.05) και σε ερώτηση της δημοσιογράφου αν "θα την ξαναβρούμε αυτή τη χώρα;" (την Παλιά Αγία Ελλάδα δηλαδή) απαντά κατά λέξη: «Για μένα πάει - και μακάρι να βγω ψεύτης. Μόνο μέσα από κάποια καταστροφή πολιτιστική ή κοινωνική ή όταν θα πεινάσουμε πολύ, θα ανακαλύψουμε πάλι τις ρίζες μας. Η μεγάλη ευδαιμονία μάς εμποδίζει να σκεφτόμαστε. Από τη μια μέρα στην άλλη χάθηκε μια ιστορία χρόνων: η δεκαετία του '60, του '70 μέχρι και οι αρχές του '80 αποκόπηκαν ξαφνικά από το σημερινό γίγνεσθαι».

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στο ίδιο μήκος κύματος ("Βιβλιοδρόμιο-ΝΕΑ", 2.7.05") θα ερμηνεύσει τη σιωπή του Μανώλη Αναγνωστάκη ως εξής: "... όταν η αξιοπρέπεια έγινε άνεση, βολή, καβούκι, βόλεμα, αδιαφορία, ιδεολόγημα, εξαγορά, ο ποιητής δεν είχε λόγο, έχασε, θα έλεγα, τον λογαριασμό. Με ποιον να λογαριαστεί άλλωστε; Όταν ο φόρος των αιμάτων έγινε μπροσούρα, όταν οι αξίες δεν δοκιμάζονταν στην κόψη του ξυραφιού αλλά στις αφίσες της πολιτικής διαφήμισης, όταν το πάθος για την αλήθεια και την ελευθερία έγινε κομματική ταυτότητα και στις δύο όχθες, ο ποιητής που επέλεξε να μιλήσει ως πολίτης στην Αγορά αλλά και στον συνήθη τόπο των εκτελέσεων δεν έχει λόγο υπάρξεως, αφού οι λέξεις του δεν έχουν πέραση πια ως πρόκες αλλά στην καλύτερη περίπτωση έγιναν «δοκιμές νάρκης του άλγους» - δηλαδή παυσίπονα, αναλγητικά, αναβολικά, οιστρογόνα και όχι σπάνια υπόθετα".

Παρελθοντολαγνεία αγάπη μου. Απαξίωση του παρόντος αγάπη μου.

Ο Μητσιάς περίπου οραματίζεται καταστροφές για να ξαναβρούμε τις ρίζες μας, ο Γεωργουσόπουλος περίπου προτιμά τις σφαγές από τις κομματικές μπροσούρες.

Λατρεμένο μου παρελθόν, Παλιά Αγία μου Ελλάδα, τότε που όλα ήταν ωραία, η ντομάτα είχε τη γεύση της, το καρπούζι τη δική του, έλεγες καλημέρα σε όλους τους γείτονές σου, οι θάλασσες και οι ουρανοί ήταν καθαροί, η ποίηση, η μουσική όλα - όλα ανθούσαν, ακόμη και το δέρμα μου, ακόμη και η φύση μου που δεν είχε ανάγκη από χαπάκια για να σηκωθεί.

Αχ, να ξαναρχόταν ο εμφύλιος να πολεμήσουμε για τα ιδανικά μας, τον κομμουνισμό ή το έθνος, αχ, το αστυνομικό κράτος της δεξιάς και οι διαδηλώσεις, αχ, η χούντα με τους βασανισμούς της και την αντίστασή μας, αχ, τι ωραίες εποχές, με το ξύλο των δασκάλων, με το ξύλο των γονέων, με το ξύλο των αντρών στις γυναίκες, με την οικονομική ανέχεια.

Τώρα δεν υπάρχουν πια ποιητές, δεν υπάρχουν πια τραγούδια, τώρα κανείς μας δεν σκέφτεται πια, μια παρακμή και μόνο, μια ηθική εξαθλίωση και μόνο, Τατιάνες και Κακαουνάκηδες και μόνο. Ψυτάλλεια ατελείωτη το παρόν μας.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οι "τρομοκρατικές" επιθέσεις τα επόμενα χρόνια πυκνώνουν. Ας υποθέσουμε ότι αρχίζουμε όλοι να ζούμε σε ένα καθεστώς τρόμου και αβεβαιότητας. Ας υποθέσουμε ότι πια η αστυνομία θα μπορεί να πυροβολεί και να σκοτώνει ελεύθερα και στο Λονδίνο και στην Αθήνα όποιον της φανεί ύποπτος (ή μήπως έφτασε ήδη αυτή η εποχή;). Ας υποθέσουμε ότι πηγαίνουμε σε νέες μορφές ολοκληρωτισμού. Μήπως θα είναι καλύτερα τότε; Μήπως ποιητές λύσουν τη σιωπή τους, μήπως νέοι Θούριοι γραφτούν, μήπως ξαναβρούμε τις ρίζες μας, μήπως βρούμε κάπου να πιστέψουμε, κάτι να λαχταρήσουμε, κάποιον να μισήσουμε;

Δύσκολο πράγμα η ελευθερία. Είναι πιο δύσκολο να είσαι συγκροτημένος και πλήρης άνθρωπος σε καθεστώς ελευθερίας, απ' ότι σε καθεστώς ανελεύθερο.

Δύσκολο πράγμα και η συμφιλίωση με το παρόν, η αγάπη του τώρα και η απόλαυση όσων είναι όμορφα στο τώρα.

Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Μίκης για να διακρίνει την ομορφιά και στο σήμερα. Μπορεί να είναι και Γιώργος, Ελένη ή Παναγιώτης.

Τον Μπαλτά

Υπάρχουν άνθρωποι που το χόμπυ τους δεν είναι ο φιλοτελισμός ή η ορειβασία, αλλά το να πληγώνουν αυτούς που αγαπούν. Είτε γιατί τους βρίσκουν μπόσικους, είτε γιατί αντίθετα τους βρίσκουν ανθεκτικούς. Αν τους ρωτήσετε, θα σας πουν ότι το κάνουν για το καλό των αγαπημένων τους. Δηλαδή των θυμάτων τους. Ότι τους λένε πράγματα που τους πικραίνουν, ακριβώς γιατί θέλουν να τους βοηθήσουν. Βέβαια από ένα σημείο κι ύστερα το παιχνιδάκι καταντά κουραστικό και το αστείο κρυώνει. Αλλά αυτοί εκεί. Απτόητοι. Ξέρουν τα αγαπημένα τους θύματα καλά, ξέρουν ποιά είναι τα αδύνατά σημεία τους κι εκεί πάνω εκτονώνονται, εκεί βρίσκουν χώρο να ασκήσουν την μαύρη εξουσία τους. Τι κι αν τους έχει ζητηθεί επανειλημμένα να σκέφτονται δυο φορές προτού μιλήσουν. Ποτέ. Έχουν δε μια απάντηση για όλα. Θα βαφτίσουν την σκληρότητά τους ειλικρίνεια και θα ισχυρισθούν ότι η επίδραση των λόγων τους μόνο μια εξήγηση μπορεί να έχει: πως η κατηγορία τους ήταν βάσιμη. Οι αβάσιμες μομφές για ποιό λόγο να πληγώσουν; Λέγοντας τα έχουν ψιλοπείσει τον εαυτό τους. Έχουν παραμυθιάσει τον εαυτό τους ότι τα βέλη τους δεν είναι ποτισμένα με φαρμάκι αλλά με φάρμακο. Το σημείο αυτό είναι κρίσιμο. Όντως πιστεύουν ότι είναι η πραγματική και βαθιά αγάπη που νιώθουν για τον άλλο (τον αδελφό τους ή τον καλό τους φίλο ή το σύντροφό τους) που τους νομιμοποιεί να τον ισοπεδώνουν. Σε συνειδητό επίπεδο ποτέ δεν θα πουν "τον ξέσκισα τώρα". Ωστόσο ας μη γελιόμαστε. Εσύ που πληγώνεις συστηματικά αυτόν που αγαπάς, μη νομίζεις ότι είσαι αθώος. Δεν είσαι. Στον ύπνο σου και στα ξεχασμένα το επόμενο πρωί όνειρά σου απολαμβάνεις την αγριότητά σου. Έτσι δεν είναι; Για προσπάθησε λίγο να τα θυμηθείς.

Τελικά μηπώς από ένα σημείο και ύστερα αγαπάς τον άλλο ως θύμα;

Μήπως το στοιχείο που βρίσκεις περισσότερο θελκτικό σ' αυτόν που αγαπάς είναι η εξουσία που έχεις πάνω του;

"Ah you loved me as a loser, but now you're worried that I just might win".

Όποιος αγαπά παιδεύει, αλλά όποιος δεν παιδεύεται πρώτα ο ίδιος για να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να συμβουλεύσει ή να επικρίνει αυτόν που αγαπά, δεν αγαπά στ' αλήθεια.

Γιατί αν αγαπούσε στ' αλήθεια θα άφηνε πότε πότε τον μπαλτά και θα δοκίμαζε γι' αλλαγή και κανένα χάδι στο κεφάλι.

Jump!

Τι να κάνει ο άνθρωπος της φωτογραφίας μας; Να τολμήσει να βουτήξει; Να τολμήσει. Αλλά να. Το ύψος του φαίνεται κάπως μεγάλο. Αφήστε που έχει και κάτι βράχια από κάτω. Κι αν τελικά δεν βουτήξει, αυτό θα σημαίνει ότι είναι δειλός; Κότα λυράτη; Κι αν τελικά βουτήξει, αυτό θα σημαίνει ότι είναι ανώριμος και ότι ριψοκινδυνεύει άνευ λόγου και αιτίας; Κι αν η φωτογραφία δεν είναι τωρινή; Αν ανέβηκε στο βράχο στο παρελθόν και όποια απόφαση και να πήρε -είτε πήδηξε είτε όχι- δεν αλλάζει πια; Κι αν δεν ανέβηκε για να νικήσει τους φόβους του, αλλά για να δει τη θέα; Τη θέα εμπρός του και κυρίως εντός του; Αν δηλαδή δεν ανέβηκε για να τους νικήσει, αλλά απλώς για να τους αντικρύσει και να καταλάβει σε ποιόν βαθμό τελικά τον καταδυναστεύουν;

Εσείς θα το κάνατε το άλμα στη θέση του;

Η θάλασσα εσάς θα σας Kαλούσε ή θα σας Tρόμαζε;
Η ζωή είναι για σας η μια Πρόκληση μετά την άλλη ή το ένα 'Αγχος μετά το άλλο;

Στο μπλακ-τζακ σε ποιό νούμερο σταματάτε να τραβάτε;

Αγόρι μου

Ένα ζευγάρι φίλων είναι παντρεμένοι εδώ και λίγα χρόνια, ενώ είναι μαζί τουλάχιστον μια δωδεκαετία. Προχθές χρειάσθηκε να βρεθώ για κάποιες ώρες με τη γυναίκα. Μίλησε με τον φίλο μου στο κινητό δύο - τρεις φορές. Τον αποκαλούσε "αγόρι μου". "Ναι, αγόρι μου", "Εντάξει, αγόρι μου", "Θα τα πούμε, αγόρι μου" κλπ. Δυστυχώς αδυνατώ να μεταδώσω τον τόνο της φωνής της όταν έλεγε αυτές τις δύο λέξεις. Τις μπογιάτισα κόκκινες αλλά η προσπάθεια μετάδοσης του συναισθήματος με το οποίο ειπώθηκαν είναι εξ ορισμού καταδικασμένη σε αποτυχία. Πώς να μετατρέψεις σε λέξεις αυτό ακριβώς που υπάρχει πέρα και πίσω από αυτές; Ας ανακαλέσει ο καθένας στη μνήμη του το ηχόχρωμα της φωνής ενός αγαπημένου του προσώπου τη στιγμή που ίσως κάποτε στο παρελθόν του είπε λίγα λόγια τρυφερά. Ίσως έτσι κατορθώσει να υποψιαστεί το ύφος της φωνής της φίλης μου. "Αγόρι μου" λοιπόν. Η δωδεκαετία της σχέσης τους δεν είχε νοθεύσει την αλήθεια της φωνής της, οι λέξεις δεν ήταν κύμβαλα αλαλάζοντα, δεν ήταν κατάλοιπα παλιότερων ευτυχισμένων εποχών που είχαν απλώς επιβιώσει από τη δύναμη της αδράνειας χωρίς να σημαίνουν αυτό που έλεγαν. Ένιωθες ότι μιλούσε σε ό,τι πιο πολύτιμο είχε, σε κάτι ιερό. Και δεν ήταν λέξεις με τις οποίες καμουφλάρεται πολλές φορές η τρυφερότητα, δεν ήταν ένα πειραχτικό παρατσούκλι, ένα "χαζούλι μου" ας πούμε. Όχι, οι λέξεις ήταν εκεί γυμνές, γενναίες, κυριολεκτούσες, ακαμουφλάριστες: Αγόρι μου. Ένας μαντράχαλος 33 ετών είναι το Αγόρι της.

Υπάρχει η κυνική θεώρηση της ζωής, υπάρχει και η γλυκανάλατη θεώρηση της ζωής.

Η γλυκανάλατη θεώρηση της ζωής θα επέλεγε να σταθεί μόνο στην επιφάνεια: Οι φίλοι μου είναι επιφανειακά ένα πολύ αρμονικό ζευγάρι.

Η κυνική θεώρηση θα επέλεγε να εστιάσει στα προβλήματα που έχουν.

Γιατί έχουν -όπως φαντάζομαι το 100% των ζευγαριών και δη το 100% των παντρεμένων ζευγαριών- προβλήματα.

Η δική μου θεώρηση της ζωής είναι να μην κλείνω τα μάτια στα προβλήματα, να γνωρίζω ότι πολύ πιθανόν η καθημερινότητά τους να μην είναι και η πιο συναρπαστική στον κόσμο, να γνωρίζω ότι αυτή η τρυφερότητα της προσφώνησης ίσως δεν μετουσιώνεται πάντοτε στις αντίστοιχες πράξεις.

Οι φίλοι μου μπορεί να ζήσουν μαζί μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, μπορεί και να αυξήσουν σε λίγα χρόνια λίγο ακόμα τα ποσοστά διαζυγίου.

Ωστόσο, σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση της ζωής, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στο μέλλον τους κι ανεξάρτητα από το πόσο ειδυλλιακό είναι το παρόν τους, το "αγόρι μου" αυτό έχει μία αυταξία ακλόνητη και έχει ήδη δικαιώσει και τους δύο: την φίλη μου που αγάπησε κάποιον τόσο καθαρά και τον φίλο μου που γέννησε σε μια γυναίκα μια τόσο καθαρή αγάπη.

Σκυλομαχίες

(Με αφορμή ένα ποστ του Χοιροβοσκού http://xoirovoskos.blogspot.com/2005/07/blogger.html).

Yπάρχουν φορές που χρησιμοποιώ τις λέξεις σαν άγρια σκυλιά. Τις πηγαίνω και συναντούν άλλες λέξεις - άγρια σκυλιά, ο οργανωτής του αγώνα δέχεται τα στοιχήματα του πλήθους και μπαίνω στην πίστα. Τις έχω αλείψει από πριν με αίμα για να εξαγριωθούν περισσότερο, για να γίνουν βαθύτερα μοχθηρές. Εκεί, στην πίστα, τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν αμοληθεί το ένα σκυλί πάνω στο άλλο, εκεί, την ώρα που με το ζόρι συγκρατώ το δικό μου απ' το λουρί, η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο. Και μετά, όταν δίνεται το σύνθημα κι ελευθερώνουμε τα ζώα, ο σκύλος μου χυμάει πάνω στον σκύλο του αντιπάλου, τον πιάνει απ΄το λαιμό και τον κατασπαράζει ανηλεώς. Οι θεατές δίπλα ουρλιάζουν από ηδονή, οι σκύλοι αλληλοτρώγονται, ουρλιαχτά, γαβγίσματα και σκυλίσιες κραυγές πόνου, αλλά εγώ μένω σιωπηλός, το αίμα μου βράζει μα μένω σιωπηλός, γιατί ξέρω ότι έχω εκπαιδεύσει καλά τις λέξεις-αγριόσκυλα, ξέρω ότι τις έχω εκπαιδεύσει να βρουν σε ποιό ακριβώς σημείο οι αντίπαλες λέξεις, τα αντίπαλα επιχειρήματα είναι μπόσικα, ώστε να τις γραπώσουν ακριβώς από εκεί, να γραπώσουν το απέναντι σκυλί απ' το λαιμό και να μην του δείξουν οίκτο. Κανέναν. Όταν ο αγώνας τελειώσει, όταν στα μάτια του διψασμένου για αίμα κοινού ο αντίπαλος σκύλος πέσει κάτω και ξεψυχήσει, νιώθω μια πρωτόγονη χαρά, μια βρώμικη κι ωστόσο καθάρια ικανοποίηση που δεν μπορεί να την προσφέρει κανένα ευγενές συναίσθημα αυτού του κόσμου. Έχω ξεκατινιαστεί, έχω νικήσει, ο απέναντι λόγος έπρεπε να ταπεινωθεί και ταπεινώθηκε, γιατί είχα τις μαύρες μου ή γιατί κουβαλάω κόμπλεξ ή γιατί έτσι, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.

"Θύρα 7 και Θύρα κάτω από τις ερπύστριες

Όλα διαβήκαν απ' τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες

Κι όμως εγώ σ' αφουγκράστηκα σαν λεξούλα ενός αγνώστου

Κι όχι σαν μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου

Για να σ' αγκαλιάσω με καημό

Kαι τόσο να σε νοιώσω

Όσο είναι τοπίο μυστικό

Tούτο εδώ που ποθώ ν' αποδώσω"

Αυτά μας λέει ο Σαββόπουλος. Αλλά αυτός τις λέξεις του τις ντύνει με μουσική και τις χρησιμοποιεί για να συγκινούν και να εμπνέουν, όχι για να επιτίθενται λυσσασμένα.

Φαν

"Διεκδικούν οι γκέι το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά; Δεν βλέπουν πόσο υποφέρουν οι στρέιτ να μεγαλώσουν ένα παιδί; Να το βάζουν στο κρεβάτι μέχρι τα τρία του χρόνια, να αγχώνονται και να στραγγίζονται οικονομικά μέχρι το Μωρό να φτάσει τα 21 και στο ενδιάμεσο να φοβούνται μήπως πέσει στα ναρκωτικά ή μήπως σκοτωθεί σε τροχαίο ... Σε αυτή τη διαδικασία παραμονεύει η τρέλα, το διαζύγιο και πολύς λίγος χρόνος για πήδημα. Εκτός κι αν υιοθετείς ένα παιδί σαν pet. Η ύπαρξη των παιδιών στο πλάι μας κατά τη διάρκεια των καλύτερων χρόνων μας όχι μόνο καταστρέφει το φαν που θέλουμε να έχουμε με άλλους ενηλίκους, αλλά και των ίδιων των παιδιών επίσης. Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα για ένα παιδί από το να έχει ένα "μάτι" να το παρακολουθεί συνεχώς. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν εξ-ανθρωπίζει, όπως μας λέει η προπαγάνδα, αλλά αντίθετα απ-ανθρωπίζει. Αν έχουν δίκιο αυτοί που επιμένουν ότι η ανθρώπινη φύση είναι ανταγωνιστική, επιθετική και εγωιστική, το να ανατρέφεις ένα παιδί σημαίνει ότι δεν είσαι ανταγωνιστικός, δεν είσαι επιθετικός και ότι, κυρίως, είσαι αλτρουιστής - άρα αποδομείς την ανθρώπινη φύση σου".

Γιώργος Πανόπουλος, "Αthens Voice", τεύχος 88.

Aναρωτιέμαι -ειλικρινά όμως- αν έχω ξαναδιαβάσει ή ξαναακούσει ποτέ μου μεγαλύτερες παπαριές. Δυο απορίες μόνο επί του αποσπάσματος:

1) Το "φαν" των παιδιών που καταστρέφεται είναι φαν της παιδικής ηλικίας (λ.χ. να παίζουν, να ονειροπολούν) ή είναι κι αυτό φαν που τα παιδιά θέλουν να έχουν με άλλους ενηλίκους;

2) Αν όντως η ανατροφή των παιδιών αποδομεί την ανθρώπινη φύση των γονέων, μήπως αυτό επιτέλους δίνει την εξήγηση για τα δεινά της ανθρωπότητας στο σύνολό της; Δηλαδή μήπως εδώ ο συγγραφέας -ενδεχομένως και άθελά του- μας αποκαλύπτει μια τεράστια φιλοσοφική αλήθεια; Γιατί, αν το εξετάσουμε το θέμα στο βάθος του, η ανθρωπότητα διαιωνίζεται μέσω των γεννήσεων και των οικογενειών που ανατρέφουν τα παιδιά τους. Αν όλοι όσοι ανατρέφουν παιδιά παθαίνουν μια αποδόμηση της φύσης τους, αυτό εξηγεί πολλά, έτσι δεν είναι;

Ανεξήγητο

Φεύγοντας με τ' αυτοκίνητο από την παραλία του Σχινιά, το θέαμα αλλάζει δραστικά: από το επί ώρες φόντο των εκατοντάδων ολόγυρά σου ημίγυμνων ηλιοκαμμένων σώματων, ξαφνικά τώρα βλέπεις Ινδούς που σκάβουν στα μποστάνια, με μακρυμάνικα λευκά ρούχα μεσ' το λιοπύρι.

Θυμάσαι τότε ότι μικρός παρακολουθούσες στην τηλεόραση έργα για τη σκλαβιά (λ.χ στις φυτείες του αμερικάνικου νότου) κι αναρωτιόσουν πώς ήταν δυνατόν να υπήρχε κάποτε ο θεσμός της δουλείας και πώς ήταν δυνατόν να τον δέχονται συνειδησιακά οι άνθρωποι των εποχών εκείνων.

Πραγματικά ανεξήγητο.

Ο πλανήτης με τους τρεις ήλιους

Εκτός από Πολωνούς υδραυλικούς και Πολωνονιγηριανούς σέντερ φορ υπάρχουν και Πολωνοί αστροφυσικοί. Ένας από αυτούς, 32 μόλις ετών, ανακάλυψε 149 έτη φωτός μακριά από τη γη έναν πλανήτη που φωτίζεται από τρεις ήλιους. Είναι ο πρώτος τέτοιος που ανακαλύπτεται στο σύμπαν. Μια ακόμη επιστημονική βεβαιότητα τείνει να καταρριφθεί. Ο ένας ήλιος, ο μεγαλύτερος, έχει χρώμα κίτρινο, ο αμέσως μικρότερος πορτοκαλί και ο πιο μικρός από τους τρεις, κόκκινο. Η δε θερμοκρασία στον πλανήτη είναι 1.000 βαθμοί κελσίου.

(http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18289&m=N42&aa=1)(http://www.rednova.com/news/space/173229/scientist_

discovers_a_world_with_triple_sunsets/)

Στα καθ' ημάς, πάνω απ' τα κεφαλάκια μας εξακολουθεί και καίει ένας ήλιος. Του Ιουλίου για την ακρίβεια. Ένας ήλιος που μάθαμε με τον καιρό να τον φοβόμαστε, ένας ήλιος που μάθαμε ότι είναι πια επικίνδυνος και πιθανόν θανατηφόρος. Κι αυτό δεν μας φαίνεται και τόσο ανώμαλο, δεν μας εντυπωσιάζει και τόσο. Αν μας εντυπωσίαζε, θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει άλλωστε και το ότι η βροχή δεν πλένει πια, αλλά βρωμίζει τ' αυτοκίνητά μας. Βρώμικη βροχή και ήλιος εχθρός. Όλα καλά, όλα αποδεκτά, no problem, συναινούμε, αποδεχόμαστε, προχωράμε με βήμα ταχύ, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε άραγε, παράγουμε, καταναλώνουμε, ευημερούμε, την βγάζουμε - δεν την βγάζουμε, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε άραγε, έχουμε βάλει τον αυτόματο και πάμε, εν-δυο, εν-δυο: από το βίντεο στο dvd, από τον υπολογιστή θηρίο στο λάπτοπ. "Για να εξοικονομείτε χρόνο σας συμβουλεύουμε να πατάτε απευθείας το ΕΝΤΕR". Η ζωή μας βελτιώνεται, εμείς καλά τα πάμε, το πολύ πολύ με περισσότερο αντιηλιακό και καπέλα, το πολύ πολύ πλένοντας τ' αυτοκίνητο μετά από κάθε βροχή. Εμείς είμαστε ωραίοι. Οι μέλλουσες γενιές πάλι, ας πρόσεχαν.

Αλλά ποιός ξέρει, ίσως οι μέλλουσες γενιές προλάβουν και φύγουν, την κάνουν, ταξιδέψουν, εποικίσουν τον πλανήτη με τους τρεις ήλιους. Ίσως τον εποικίσουν μόνο οι ελίτ, αφήνοντας τους βρωμολαούς εδώ. Ίσως πάλι φύγουν όλοι μαζί, λαός και Κολωνάκι, για να συνεχισθεί το εξουσιαστικό παιχνίδι σε ολοκαίνουριο στάδιο, στον Ελαιώνα ή στο Ελληνικό.

Εκεί στον πλανήτη χωρίς όνομα, στον πλανήτη με τους τρεις ήλιους, όλα θα είναι πιο πληθωρικά, η τέχνη θα βρει καινούριες πηγές έμπνευσης, ο κόσμος θα γυρίζει αλλιώς, θα μάθει να σκέφτεται αλλιώς, ν' αγαπά αλλιώς, θα δικαιούται να λέει "είσαι ο ήλιος μου" σε μία και δύο και τρεις γυναίκες κι αυτές με την σειρά τους δεν θα τον παρεξηγούν, δεν θα πληγώνονται, γιατί κι αυτές με τη σειρά τους θα έχουν έναν και δύο και τρεις ήλιους και η αγάπη δεν θα είναι ερωτευμένος οφθαλμός με τον όρο του ερωτευμένου οφθαλμού, αλλά οι οφθαλμοί θα απελευθερωθούν, θα πετάξουν τις αλυσίδες των ενοχών και όλοι κάτω από τους τρεις ήλιους θα νιώσουν ότι η αλήθεια ποτέ δεν μπορεί να είναι μία και μονοδιάστατη, ότι κανόνες και όρια δεν μπαίνουν στην καρδιά, όταν αυτή φωτίζεται από τρια διαφορετικά ουράνια σώματα, τρεις διαφορετικές γωνίες, τρεις διαφορετικές πηγές φωτός, τρεις ήλιους: έναν κίτρινο, έναν κόκκινο κι έναν πορτοκαλί.

Ηappy End

Ιωάννα Καρυστιάνη: "Happy end είναι να εννοείς τον εσωτερικό εαυτό σου, να τον βγάζεις από την παρανομία. Happy end είναι να αποκαταστήσεις τις σχέσεις με τη μνήμη και το παρελθόν. Να πετάξεις τα σύμβολα της νίκης και το μανδύα του εισαγγελέα. Να προσγειωθείς στην καθημερινότητα και να αντλείς από εκεί. Γιατί όταν η ζωή τσαλακώνει τους ανθρώπους, happy end δεν είναι να τους πάρεις ατμοσίδερο".

Υδρατμοί

Kοίταξε για μια ακόμη φορά. Επιτέλους είχαν συγκεντρωθεί αρκετά σύννεφα μέσα του. Ήξερε ότι ούτε τώρα θα ξεσπούσε καταιγίδα. Ήταν στείρα και το παιχνίδι σικέ. Μαζεύονταν ένα - ένα μέχρι να κρύψουν εντελώς τον ορίζοντα και μετά κάθονταν και περίμεναν. Εκείνον. Εκείνος άλλωστε τα προσκαλούσε. Ένιωσε θλιμμένος σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, ένιωσε δηλαδή έτοιμος κι άρχισε να τα μεταγράφει. Όταν τελείωσε, επόπτευσε τις νεφελώδεις αράδες του, ήπιε μια ακόμη γερή γουλιά ματαιοδοξία και τους επέτρεψε να διαλυθούν μέχρι νεωτέρας.

Η Φάση

Eκείνο που μας σώζει είναι ότι βασικά δεν ζούμε στο παρόν. Με περιοδικά διαλείμματα νοερών μακροβουτιών σε ένα σχεδόν ολότελα πλαστό κι εξιδανικευμένο παρελθόν -από το οποίο επιλέγουμε να θυμόμαστε μόνο τα ευχάριστα- κατοικοεδρεύουμε στην προσδοκία, αν όχι στη βεβαιότητα, ενός ακόμη πιο ιδανικού μέλλοντος. Ω, στο μέλλον όλα θα είναι αλλιώς, όλα θα είναι τόσο μα τόσο καλύτερα. Στο παρόν δεν παραχωρούμε παρά τα απολύτως απαραίτητα προκειμένου να μη θεωρηθεί ότι δεν διατηρούμε επαφή με το περιβάλλον. Με μισό μάτι διεκπεραιώνουμε τα της καθημερινότητας, με ενάμιση μάτι ατενίζουμε την προβολή του εαυτού μας στην οθόνη του μέλλοντός μας.

Εκείνο που μας σώζει είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν βλέπουμε τον εαυτό μας όπως τον βλέπει όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Τι να ξέρει άλλωστε ο υπόλοιπος κόσμος; Μόνο το πώς συμπεριφερόμαστε βλέπει. Αν ήξερε όμως το πώς σκεφτόμαστε, τι όνειρά έχουμε, τι μεγάλα σχέδια για το μέλλον, τι σιγουριά ότι τα όνειρα αυτά θα πραγματοποιηθούν, τότε θα καταλάβαινε κι εκείνος ποιοί στ' αλήθεια είμαστε.

Επιτέλους, ας μην είμαστε υπερβολικά σκληροί με τους εαυτούς μας. Ναι, όντως, μπορεί και να μην αστράφτουμε στην κοινωνία, αλλά αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ΠΑΡΟΔΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΦΑΣΗ (και, όχι, δεν παίζει ρόλο πόσα χρόνια διανύει ήδη η φάση αυτή). Σύντομα -πάρα πολύ σύντομα- επέρχονται ριζικές αλλαγές. Σύντομα -πάρα πολύ σύντομα- παίρνουμε τα ηνία της ζωής μας στα χέρια μας.

Διευκρινίζω βέβαια ότι όλα τα παραπάνω αφορούν εμάς που δεν τα έχουμε βρει ακόμη -νωρίς είναι άλλωστε, έχουμε καιρό- με τον εαυτό μας και με τον κόσμο. Όλους εσάς που δεν σας αφορούν, που ζείτε έντονα, συνειδητά και δημιουργικά το παρόν σας και σπανίως έως ουδέποτε δραπετεύετε από αυτό, που έχετε βρει ποιές είναι για σας οι ερωτήσεις που μετράνε σε αυτή τη ζωή και σε αυτές προσπαθείτε να απαντήσετε με τον τρόπο σας κάθε μέρα, που έχετε στόχους συγκεκριμένους και απτούς, που χτίζετε καριέρες, που έχετε πιστέψει ότι στα ζητήματα της καρδιάς δεν υπάρχουν σύνθετα προβλήματα, αντικρουόμενες ανάγκες, αλληλοαναιρούμενες επιθυμίες, αλλά υπάρχει άσπρη ή μαύρη απάντηση σε όλα, λ.χ. "ο Έρωτας" ή "το να περνάς καλά και να είσαι ευτυχισμένος ΕΣΥ και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία", όλους εσάς που είστε οι νικητές αυτού του παιχνιδιού της επιβίωσης, συγγνώμη αν σας κούρασα. Ίσως όμως έτσι είδατε λίγο και την άλλη πλευρά, την πλευρά των ανθρώπων που στη ζωή δεν προοδεύουν όσο εσείς, των ανθρώπων που σήμερα είναι υπάλληλοί σας κι ίσως αύριο θα τους απολύσετε ή των ανθρώπων που τους αναθέσατε μια δουλειά κι αυτοί δεν την έφεραν εις πέρας. Ίσως όμως έτσι είδατε λίγο ότι όλοι αυτοί που τους προσπερνάτε με τα τζιπ σας, δεν βρίσκονται την ώρα που οδηγούν στο τιμόνι του παλιού αυτοκινήτου τους, αλλά σε ένα κοντινό μέλλον, όπου θα έχουν πετάξει τις αδυναμίες τους στη λυματολάσπη και θα έχουν αρχίσει να χτίζουν το μεγάλο τους Aύριο.

Dedication

Κατ' εξαίρεση σήμερα 13 Ιουλίου το μπλογκ -σαν παλιός πειρατικός- δέχεται αφιερώσεις.
Ο Πέτρος αφιερώνει στη γυναίκα της Σερίφου James Brown και τα παρακάτω λόγια:

"Ένα βράδυ, όχι και τόσο παλιά, τρεις απαιτητικές κυρίες χτύπησαν την πόρτα του κορμιού μου. Πριν προλάβω να ρωτήσω ποιός είναι, έσπασαν την πόρτα και άρχισαν να διεισδύουν μέσα μου παλεύοντας να καταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερες γωνιές του νου μου. Η μάχη ήταν αδυσώπητη. Καμιά τους δεν κατόρθωσε να επικρατήσει. Η ανάγκη το 'φερε και αποφάσισαν να συγκατοικήσουν. Τότε άρχισα να επιπλέω σε ένα χώρο πρωτόγνωρο. Ήξερα και δεν ήξερα πού ήμουν. Ήμουν και δεν ήμουν συνειδητός. Παραδομένος στην ανίερη συμμαχία των τριών κυριών με τα καλλίγραμμα και μακριά πόδια και τα υπνωτικά μάτια:

Μέθη
Aγάπη
Νύστα

με ήθελαν ολοδικό τους,

να ζαλίζομαι,

να σε ποθώ,

να μισοκοιμάμαι,

οι χυμοί τους και οι παραισθησιογόνες ουσίες τους εκκρίθηκαν ταυτόχρονα στον οργανισμό μου. Tο κοκτέιλ τους καταλυτικό. Βρέθηκα στον κόσμο τους, στον κοινό τους κόσμο, αυτός είναι ο κόσμος τους, THIS IS A MΑN'S WORLD.
Βut it would'nt be nothing, nothing without a woman or a girl.

Not any girl. Ο κόσμος τους συναντά τον δικό σου, το σώμα μου συναντά το δικό σου, γινόμαστε ένα πλάσμα εν αγκαλιά, μια ανδρόγυνη ένωση, ένα κουβάρι δυνάμει ζωοποιό και γι' αυτό θαυματοποιό".

Στη σιωπή

Aυτό που θέλεις ...

Πας και το παίρνεις.

Αν οι ταινίες κρατούσαν δέκα λεπτά το "Bad Guy" θα ήταν αριστούργημα.Το "Bad Guy" εκρήγνυται στην αρχή, υπόσχεται ολοκαυτώματα για τη συνέχεια, γρήγορα όμως αρχίζει να επαναλαμβάνεται, γρήγορα αρχίζει να κουράζει. Το ίδιο δεν κουράζεται. Περιφέρει τα πάθη του ωμά σε όλη τη διάρκειά του, μόνο που δεν ξέρει πως να τα διοχετεύσει σε γόνιμες σεναριακές λύσεις. Κι έτσι ο πρωταγωνιστής δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία δίχως να έχει ένα συγκλονιστικό ρόλο στα χέρια του. Απλώς μια εξαιρετική αρχική ιδέα αμήχανα εξελισσόμενη. Κι έτσι υπερασπίζεται σχεδόν μόνος του την εμμονοληψία του ήρωα που υποδύεται, του Χαν-Γκι. Ο Χαν-Γκι δεν θα μιλήσει σχεδόν καθόλου. Τα μάτια του, όλο του το πρόσωπο και ενίοτε το σώμα του θα μιλούν για λογαριασμό του, θα μας ξεβολεύουν, θα μας ταράζουν, θα μας τσουρουφλούν.

Η Ελίζα θα μιλήσει λίγο περισσότερο απ' τον Χαν-Γκι. Κι αυτή ωστόσο στη σιωπή κατοικεί. Κι αυτή μ' ένα πάθος έμμονο ζει. Η Ελίζα είναι "Η Γυναίκα του Ζιλ". Σαν τον Χαν-Γκι, θα διεκδικήσει κι αυτή με κάθε μέσο τον έρωτά της. Ο Χαν-Γκι θα εξευτελίσει αυτή που ερωτεύτηκε για να την έχει δίπλα του, η Ελίζα θα εξευτελίσει τον εαυτό της για να έχει τον άντρα της δίπλα της. Ο Χαν-Γκι και η Ελίζα ανήκουν σε διαφορετικά φύλα, σε διαφορετικές φυλές, σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικούς κόσμους. Την Ελίζα την λεν υπομονή, τον Χαν-Γκι τον λεν οργή. Κι οι δυο υποφέρουν για ένα άλλο πρόσωπο μέσα στην ατέλειωτη σιωπή. Οι σκέψεις τους δεν γίνονται λέξεις, ο πόνος τους δεν γίνεται σκέψεις αλλά τριγυρνά στην καρδιά και σκιάζει το νου.

Κεκαυμένη Κυριακή

Βαλτωμένοι παντρεμένοι και κενοί εργένηδες αλληλοκοιτάζονται και ψάχνουν να βρουν τί επιτέλους λείπει, τί επιτέλους φταίει. Οι μεν ζηλεύουν την ελευθερία των δε, οι δε την σταθερότητα των μεν. Κανακευτήκαμε, κακομάθαμε, αναγορεύσαμε τις επιθυμίες μας σε απόλυτους άρχοντες, ζητάμε διαρκώς και το σκύλο και την πίττα. Βασικές βιοτικές ανάγκες καλυμμένες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κοινωνικά ταμπού περασμένων εποχών καταργημένα. Είμαστε ελεύθεροι να μην παντρευτούμε, είμαστε ελεύθεροι να χωρίσουμε, το διαζύγιο είναι ανά πάσα στιγμή εύκαιρο και διαθέσιμο. Να 'το στο κομοδίνο δίπλα στα κλειδιά σου. Όταν έχεις να φας, ψάχνεις το παραπέρα. Τί είναι το παραπέρα; Ο αιώνιος έρωτας; Η αιώνια αγάπη; Τα παιδιά; Το αιώνιο παιχνίδι; Ανώριμοι, μικρομέγαλοι, spoiled, λεκιασμένοι από την τρυφερότητα των γονιών μας κι από το σύστημα που μας βλέπει σαν καταναλωτές και συνεχώς μας υπόσχεται κάλυψη και νέων αναγκών μας. Εντάξει, θα πληρώσουμε και θα πάρουμε. Μερικά πράγματα όμως είναι μη εξαργυρώσιμα. Και παντού και πάντα καλείσαι να επιλέξεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ' αφήσεις. Ποιούς θα πληγώσεις και με ποιόν ακριβώς τρόπο θα πληγωθείς. Γιατί θα πληγωθείς φίλε. Mε τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα πληγωθείς. Και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα πληγώσεις. Εκτός κι αν δεν αντέχεις τον πόνο, εκτός κι αν δεν αντέχεις τη ζωή. Τότε χαπακώσου, φύγε, αναζήτησε τον παράδεισο στην παραίσθηση. Γιατί η αίσθηση, το να αισθάνεσαι, σημαίνει να πονάς. Κάνε φίλο σου τον πόνο, άντεξε τον πόνο, μην απαρνιέσαι τον πόνο. Ο πόνος μαρτυρά ότι είσαι ζωντανός. Κι η κεκαυμένη Κυριακή είναι το τίμημα που εκ των υστέρων καλείσαι να πληρώσεις στο ταμείο, επειδή παλιότερα αγόρασες ζωή κι ευτυχία.

Καραγκιόζηδες

Θα μπορούσε να είναι από ταινία, από τη "Διερμηνέα" ή την "Πολιορκία". Μερικές εκρήξεις όμως προσφέρονται δωρεάν. Κόσμος πήγαινε στη δουλειά του σήμερα. Και τινάχθηκε στους ουρανούς. Κι όσο καραγκιόζης είναι όποιος υποστηρίζει επεμβάσεις στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, άλλο τόσο καραγκιόζης είναι όποιος επιχαίρει με τρομοκρατικά χτυπήματα σαν το σημερινό.

H εποχή της ειρωνείας

Bλέπεις το σύνθημα "End Poverty Now", βλέπεις την Σακίρα, απαστράπτουσα Μπάρμπι με ρούχα, μακιγιάζ, κόμμωση κλπ που κοστίζoυν τρεις περιουσίες να φοβάται μην ακουμπήσει κατά λάθος στη σκηνή τα αφρικανάκια και μολυνθεί, βλέπεις τον Μπομπ Γκέλντοφ ντυμένο στα κατάλευκα, ως άμωμο άγγελο επί της γης, έτοιμο να αναληφθεί στους ουρανούς, και σε πιάνει αμέσως η επιθυμία να ειρωνευθείς.

Βλέπεις όμως και τα βίντεο με τους 50.000 ανθρώπους που πεθαίνουν καθημερινά στην Αφρική (το νούμερο μπορεί να το θυμάσαι λάθος - και αυτό λέει πολλά) και την ερώτηση που θέτει: "Αν 50.000 άνθρωποι πέθαιναν καθημερινά στη Νέα Υόρκη ή στη Νάπολι, δεν θα έβρισκαν οι G8 αμέσως χρήματα για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα;" και σκέφτεσαι ότι δεν σε παίρνει να ειρωνευθείς.

Ότι και τίποτα να μην αλλάξει, ότι κι ένα απλό event να είναι, ότι και το πρόβλημα να ξεχαστεί αύριο, τουλάχιστον μαζεύθηκε ένα σεβαστό ποσό. Κι αν αυτό το ποσό θα φαγωθεί σε μεγάλο βαθμό από δικτάτορες, πάλι κάποιο σημαντικό υπόλοιπό του θα περισσέψει και θα πάει εκεί που πρέπει να πάει.

Σύμφωνοι, τα προβλήματα δεν λύνονται έτσι.

Αλλά πάλι πώς λύνονται; Πολιτικά θα μου πεις, αλλά πιάσ' τ' αυγό και κούρευ' το.

Και είναι προτιμότερη η απόλυτη αδράνεια από αυτήν την -έστω υποκριτική και πρόσκαιρη- επαγρύπνηση και βοήθεια;

Σκέφτεσαι λοιπόν ότι, εντάξει, το βραχιολάκι κατά της φτώχειας δεν μπορείς παρά να το ειρωνευτείς, γιατί συγχέει το λιμό των καταραμένων με το lifestyle των ευλογημένων, αλλά τον Νταλαρογκέλντοφ και το εγχείρημά του, όχι. Στ' αρχίδια σου, αν τα κίνητρά του είναι τα ιδιοτελέστερα του κόσμου, στ' αρχίδια σου, αν με αυτές τις ιστορίες χτίζει προφίλ, καριέρα ή οτιδήποτε άλλο. Στ' αρχίδια σου, το υποκριτικό σκηνικό και το δήθεν ενδιαφέρον. Πολλοί άνθρωποι θα βοηθηθούν κι αυτό είναι πιο σημαντικό.
Κι αν ο Γκέλντοφ είναι υποκριτής, εσύ που δεν κάνεις τίποτα γιατί να είσαι καλύτερος;

Το θέμα όμως της αμφιθυμίας απέναντι στα πράγματα δεν εξαντλείται μόνο στις συναυλίες κατά της φτώχειας.

Παλινδρομείς κι εσύ, όπως και τόσος άλλος κόσμος (από τους πρωτοετείς φοιτητές ως τα μεγαλύτερα ταλέντα του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά), ανάμεσα στη σοβαρή και στην ειρωνική αντιμετώπιση των πάντων.

Δεν φταις τόσο εσύ, όσο η εποχή. Εποχή μεταβατική, χωρίς αντίπαλα στρατόπεδα, εποχή που το άσπρο και το μαύρο γκρεμίστηκαν μαζί με ένα γερμανικό τείχος και στη θέση τους ξεπήδησε κι άρχισε να απλώνεται ένα τεράστιο γκρίζο.

Όχι απαραίτητα μελαγχολικό γκρίζο. Ίσως και γκρίζο εύφορο. Γκρίζο πάντως, που μπορεί να κατάργησε μεγάλες αυταπάτες, αλλά ταυτόχρονα φρενάρησε και φρενάρει και τους μεγάλους ενθουσιασμούς.

Όλα φαίνονται λυμένα κι αποφασισμένα.

Φυσικά και δεν είναι, φυσικά κι όλα τ' αυτονόητα κάποια στιγμή θα έρθουν τούμπα.

Όχι ακόμα όμως.

Εσύ όμως σ' αυτό το "όχι ακόμα" μεγαλώνεις, "αυτό το όχι ακόμα πρέπει να εκφράσεις και να εκφραστείς".

Γι' αυτό σου λέω, υπάρχει λόγος σοβαρός, που στεκόμαστε αναποφάσιστοι κι αμφίθυμοι, υπάρχει λόγος σοβαρός, που όταν πάμε να ανοιχθούμε περισσότερο από το προβλεπόμενο και να φανούμε υπέρ το δέον ευαίσθητοι, σπεύδουμε αμέσως μετά να προφυλάξουμε τα νώτα μας δια του αυτοσαρκασμού.

Εφευρέτης Προσμονών

Κοιτούσε τον ουρανό με τόση ένταση που τον ζήλεψες. "Πώς, διάολο, τα καταφέρνεις;", δεν άντεξες και τον ρώτησες.

"Εφευρίσκω προσμονές", σου απάντησε.

O Γιώργος για τον Γιώργο

Αναφερόμενος στον Γιώργο Νταλάρα, ο Γιώργος Κιμούλης δήλωσε: "Πιστεύω ότι ο Γιώργος είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχω συναντήσει και τους οποίους μοιάζει να μην τους αφορά καθόλου η φράση που λέει ότι οι αξίες αλλάζουν ανάλογα με την εποχή. Για τον Γιώργο υπάρχουν ορισμένες σταθερές¨.

Και βέβαια υπάρχουν. Μόνο που μεταβάλλονται διαρκώς.

Σκισμένες σελίδες

"Ειπώθηκαν αυτές τις ημέρες και κυρίως γράφτηκαν σημαντικά και ουσιαστικά σχόλια για την ποίηση, την κριτική σκέψη και το δημόσιο ήθος του Αναγνωστάκη. Στα χρόνια που έρχονται και με τη νηφαλιότητα που επιβάλλουν η απόσταση, η συναισθηματική αποφόρτιση και τα ψυχρότερα επιστημονικά κριτήρια, αλλά και οι κανόνες της κριτικής θεωρίας, θα τοποθετηθεί, θα αξιολογηθεί και θα πάρει τη θέση του στην Ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας η ποίηση και ο κριτικός του λόγος".
Kώστας Γεωργουσόπουλος, "Βιβλιοδρόμιο - ΝΕΑ" 2.7.05

(http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18278&m=P07&aa=1)

Μετά το απόσπασμα από την εφημερίδα, να κι ένα απόσπασμα απ' τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών":

KEATING : "Gentlemen, open your texts to page 21 of this introduction. Mr. Perry, will you read the opening paragraph of the preface entitled "Understanding Poetry"?"

NEIL: " "'Understanding Poetry,' by Dr. J. Evans Pritchard, Ph.D. To fully understand poetry, we must first be fluent with its meter, rhyme and figures of speech, then ask two questions: 1) How artfully has the objective of the poem been rendered and 2) How important is that objective? Question 1 rates the poem's perfection; question 2 rates its importance. And once these questions have been answered determining the poem's greatness becomes a relatively simple matter. If the poem's score for perfection is plotted on the horizontal of a graph and its importance is plotted on the vertical, then calculating the total area of the poem yields the measure of its greatness. A sonnet by Byron might score high on the vertical but only average on the horizontal. A Shakespearean sonnet, on the other hand, would score high both horizontally and vertically, yielding a massive total area, thereby revealing the poem to be truly great. As you proceed through the poetry in this book, practice this rating method. As your ability to evaluate poems in this matter grows, so will, so will your enjoyment and understanding of poetry".

KEATING: "Excrement. That's what I think of Mr. J. Evans Pritchard. We're not laying pipe*. We're talking about poetry. How can you describe poetry like American Bandstand? "Oh, I like Byron. I give him a 42, but I can't dance to it." Now, I want you to rip out that page. Go on. Rip out the entire page. You heard me. Rip it out. Rip it out! Go on. Rip it out! Thank you, Mr. Dalton. Gentlemen, tell you what. Don't just tear out that page, tear out the entire introduction. I want it gone. History. Leave nothing of it. Rip it out! Rip! Be gone, J. Evans Pritchard, Ph.D. Rip. Shred. Tear. Rip it out! I want to hear nothing but ripping of Mr. Pritchard. We'll perforate it, put it on a roll. It's not the Bible. You're not gonna go to hell for this. Go on. Make a clean tear. I want nothing left of it".

* We 're not laying pipe = Δεν τοποθετούμε σωλήνες.

Ναοί

"... και εξοικειώθηκε με τη μελαγχολία τόσο πολύ, ώστε αργότερα δεν μπορούσε να γράψει παρά μόνο σε κατάσταση θλίψης, «επειδή τότε γεννιέται η σωτήρια βιολογική αντίδραση»- κάτι που δεν τον εμπόδισε ωστόσο να είναι συστηματικός επισκέπτης των πορνείων."

Mικέλα Χαρτουλάρη, "Βιβλιοδρόμιο - ΝΕΑ" 2.7.05

(http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18278&m=P10&aa=2)

Πού ακριβώς την βρίσκεις την αντίφαση και την ανακολουθία κοπέλα μου; Μεσ' την τρελή χαρά θα τριγυρνούσε στα πορνεία; Κεφάτος θα πήγαινε; Εμπνευσμένος και με αγάπη και πίστη για τη ζωή θα έφευγε; Δεν είναι τα μπουρδέλα ναοί της μελαγχολίας; Ποιά σεξουαλική συμπεριφορά του θα ανταποκρινόταν στα αποδεκτά στάνταρ μελαγχολίας και θλίψης; Η αυτοϊκανοποίηση; Μα έτσι, μόνο τον εαυτό του θα λυπόταν, μόνο τη δικιά του μιζέρια θα αντιμετώπιζε. Καλή η αυτολύπηση, αλλά πώς να συγκριθεί με έναν ολόκληρο μικρόκοσμο αυτοοικτιρόμενων ψυχών;

Κοινότοπο

Όσο πιο ευρηματικές και ευχάριστες γίνονται οι τηλεοπτικές διαφημίσεις, τόσο πιο απωθητικές και παρωχημένες γίνονται οι ραδιοφωνικές.

Tα φτερά της πεταλούδας ΙΙ

Ένα χρόνο πριν, 1η Ιουλίου του 04, θρυμματίζονται κι άλλες βεβαιότητες και σχηματίζονται νέες αγκαλιές. Ντραγκάο, Πόρτο, 105', γκολ, απ' την όγδοη σειρά στη δεύτερη, ένα έθνος αλλάζει για λίγες ώρες πορεία, η βραδιά εκείνη θα αφήσει για πάντα το χνάρι της και θα 'ναι πάντα παρούσα μέσα του, θα περάσει από στόμα σε στόμα κι από καρδιά σε καρδιά. Κι αν η βραδιά εκείνη είναι χωρίς νόημα ή αν έχει νόημα μόνο ποδοσφαιρικό, επιλέγουμε να τη νοηματοδοτήσουμε εμείς. Όχι μισαλλόδοξα, αλλά με την ευχή να ζήσουν κι άλλοι λαοί παρόμοια παραμύθια, παρόμοιες συλλογικές εξόδους από το εγώ. Κι έτσι το ανόητο ηττάται.

Τα φτερά της πεταλούδας

Δυο χρόνια πριν, 1η Ιουλίου του 03, και κάποιος πάνω απ΄τη γη, πάνω από μας, ίσως όχι απαραίτητα η μοίρα, ίσως και το απόλυτο τυχαίο, αλλά πάντως κάτι που βρισκόταν έξω και πάνω από μας και τις δυνάμεις μας, αποφάσισε να αλλάξει μέσα σε μια νύχτα, μέσα σε λίγες ώρες, πορείες πολλών ζωών. Άλλες εκτροχιάστηκαν, άλλες βρήκαν το δρόμο τους, άλλες επηρεάστηκαν παράπλευρα από την καραμπόλα, χωρισμοί, συνδέσεις, τσακωμοί, γάμοι, κυοφορίες, γεννήσεις αύριο. Παιδιά που θα μπορούσαν να γεννηθούν δεν θα γεννηθούν ποτέ και θα γεννηθούν στη θέση τους παιδιά που δεν θα γεννιόνταν αν δεν υπήρχε η προπέρσινη νύχτα. Κι αυτά θα αυξάνονται και θα πληθαίνουν, κι έτσι η βραδιά εκείνη θα αφήσει για πάντα το χνάρι της, θα 'ναι πάντα παρούσα. Αγκαλιές που δεν θα ξανασχηματισθούν κι αγκαλιές ασχημάτιστες ως τότε. Όνειρα στα σκουπίδια κι ανέλπιστες πραγματώσεις. Βεβαιότητες θρυμματισμένες, καρδιές αποσυντονισμένες, βλέμματα παράφορα, δάκρυα κατάμαυρα. Υπάρχουν άνθρωποι -"ορθολογιστές" τους φωνάζουν- που αν τους διηγηθείς πόσοι άνθρωποι σημαδεύθηκαν και πόσα άλλαξαν μέσα σε λίγες ώρες, θα γελάσουν συγκαταβατικά και θα το πούνε "σύμπτωση". Εσένα πάλι, που θα αποδώσεις σημασία και θα προσπαθήσεις να βρεις μηνύματα στη νύχτα εκείνη, στην καλύτερη θα σε πουν ρομαντικό, στη χειρότερη αφελή και αλαφροϊσκιωτο. Κι όμως. Όταν κάτι εξαιρετικό διαδραματίζεται μπροστά μας πρέπει να το εντοπίζουμε, να το επισημαίνουμε, να το εξερευνούμε, να γοητευόμαστε, να τρομάζουμε. Ο κάθε μαλάκας ας πιστεύει ότι όλα είναι συμπτωματικά. Μπορεί και να 'ναι. Είτε συμπτωματικά όμως, είτε μοιραία, τα γεγονότα που μας καθορίζουν ποτέ δεν είναι δίχως νόημα. Κι αν είναι χωρίς νόημα επιλέγουμε να τα νοηματοδοτήσουμε εμείς. Κι έτσι το ανόητο ηττάται. Προς το παρόν, ας ευχηθώ δημόσια στο ζευγάρι που ξεκίνησε πριν δυο χρόνια με ένα ποτήρι τζιν τόνικ κι ένα βότκα λεμόνι, για να καταλήξει πρόσφατα σ' ένα κοινό ποτήρι κρασί στην εκκλησία. Κι έτσι κι ο θάνατος ηττάται.

Όταν Γέλασε ο Γιάλομ

Η συνέντευξη του Ίρβιν Γιάλομ στον Θανάση Λάλα που δημοσιεύθηκε στο τελευταίο "ΒΗΜΑGAZINO" διακόπηκε ούτε μία, ούτε δύο, αλλά είκοσι φορές από γέλια των δύο ανδρών. Κάθε φορά που ένας από τους δύο ή και οι δύο -δεν διευκρινίζεται- γελούσαν, το περιοδικό το σημειώνει με την ένδειξη: (γέλια). Να τονισθεί στο σημείο αυτό, ότι στην ξεκαρδιστική αυτή συνέντευξη συζητήθηκαν κυρίως θέματα ζωής και θανάτου, όπως τί είναι η ζωή, τί είναι ο θάνατος και τί είναι ο "οντολογικός θρήνος" (φλέγον θέμα των ημερών, άλλωστε). Ακολουθούν δυο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

Πρώτο απόσπασμα.

Θανάσης: Οι επιλογές ή οι επιρροές παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή;

Ίρβιν: Δύσκολη ερώτηση, Θα μπορούσα, αντί γι' αυτό, να σας ρωτήσω εγώ σε ποιόν βαθμό είναι σημαντικό το καθένα απ' αυτά τα δύο για σας;" (γέλια).

Δεύτερο απόσπασμα.

Θανάσης: Τι είναι αυτό που λέμε "ψυχή";

Ίρβιν: Ιδέα δεν έχω. Είναι μια λέξη που εγώ τουλάχιστον δεν τη χρησιμοποιώ ποτέ (γέλια).

Τώρα που το αντέγραφα δεν κρατήθηκα, έπεσα στο πάτωμα και με έπιασαν σπασμοί από τα γέλια. Σε καλό να μας βγει, παιδιά.