Η Τελετή

Ο καθένας σε αυτή τη ζωή βλέπει αυτό που θέλει να δει. Ήμουν ευλογημένος και βρέθηκα μέσα στο ΟΑΚΑ. 'Ισως ο Παπαϊωάννου συνέλαβε μια νέα μορφή τέχνης. Μαζική όσο καμία, με το μεγαλύτερο δυνατόν τηλεοπτικό κοινό να την παρακολουθεί. Φύσει εξαιρετικά δύσκολο να πραγματοποιηθεί, γιατί δεν επρόκειτο για τις κλασικές συνθήκες εργαστηρίου που επιτρέπουν σε όλα τα έργα τέχνης να αναπτυχθούν (θεατρική σκηνή, ζωγραφικό ατελιέ, κινηματογραφικό σετ, γραφείο συγγραφέα κλπ), αλλά αντίθετα έπρεπε να πραγματοποιηθεί άπαξ και χωρίς δυνατότητα βελτιώσεων σε ένα στάδιο με 70.000 ανθρώπους μη μύστες, με χιλιάδες αθλητές να πρέπει να παρελάσουν, με πολλές εκατοντάδες ανθρώπων να πρέπει να συνεργαστούν σαν ένας. Όσο η σύλληψη ήταν η επιτομή και η ουσία του μεγαλείου που παρακολουθήσαμε, άλλο τόσο η εκτέλεση, η πραγματοποίηση του οράματος ήταν εξίσου και καθ'εαυτή μεγαλειώδης.

Είδα φωτιά να ανάβει στο νερό, αγάλματα να ανοίγουν τη στιγμή που ο Κιούμπρικ έγινε Έλληνας, έρωτες και λαμπαδηδρόμους να πετούν στον ουρανό, Κενταύρους και χάρτινα καραβάκια να κινούνται αργά (ναι, αργά, εν έτει 2004 και σε παγκόσμιο κοινό, αργά) σε ένα αενάως γαλάζιο φόντο.

Είδα οπτικοποιημένη ποίηση που πάντα θα ομορφαίνει και θα κάνει πιο ευγενικό το βάθος του βλέμματός μου.

Ο καθένας σ' αυτή τη ζωή βλέπει αυτό που θέλει να δει.

Άλλοι είδαν μια σχολική παράσταση με χουντικό και εθνικιστικό φρόνημα.

Επαναλαμβάνω απόψεις που έχω ξαναπεί και που κατ΄ εμέ θα έπρεπε να είναι αυτονόητες: Εθνικισμός δεν είναι να είσαι υπερήφανος για την πατρίδα σου, εθνικισμός δεν είναι να συγκινείσαι με την τελετή έναρξης, εθνικισμός δεν είναι να παραληρείς με την κατάκτηση του Εuro.

Eθνικισμός είναι να γιουχάρεις τους σπρίντερ πριν αρχίσουν τα 200 μέτρα γιατί πιάστηκαν στα πράσα τα δικά μας τα παιδιά, εθνικισμός είναι να πλακώνεις τους Αλβανούς και τους Αφρικάνους στην Ομόνοια μετά την κατάκτηση του Euro.

Αν αγκαλιάσεις εκείνη την ώρα τον ξαδελφό σου -δίχως ειρωνεία τον αποκαλώ ξάδελφο- Αλβανό ή τον μαύρο και χοροπηδήξετε μαζί φωνάζοντας "ΕΛΛΑΣ-ΕΛΛΑΣ", παρότι θα φωνάζετε "ΕΛΛΑΣ-ΕΛΛΑΣ", δεν θα είστε εθνικιστές.

Πρέπει να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Αν είσαι άντρας να αγαπάς το ότι είσαι άντρας. Αν είσαι γυναίκα το ότι είσαι γυναίκα. Αν είσαι gay ή λεσβία το ότι είσαι gay ή λεσβία. Αν είσαι Αλβανός ή Ουζμπέκος το ότι είσαι Αλβανός ή Ουζμπέκος. Αν είσαι Έλληνας το ότι είσαι Έλληνας. Και Έλληνας δεν σημαίνει καταγωγή από τον Πλάτωνα, σημαίνει ότι ζεις στον ιστορικό χώρο της Ελλάδας, μιλάς Ελληνικά, σκέφτεσαι στα Ελληνικά, είσαι -δικαίως ή κατ' απονομήν- συνεχιστής μιας παράδοσης. Μυθολογημένης σε μεγάλο βαθμό; Μυθολογημένης. Έργα τέχνης όμως, όπως η τελετή έναρξης, εμπλουτίζουν και δυναμώνουν την παράδοσή σου, κι όταν κλείνει κανείς τα μάτια σε όλη αυτήν την ομορφιά -όχι λέγοντας απλώς ότι δεν του άρεσε, αλλά μιλώντας για χούντες κι αλβανοφαγίες- ας ψαχτεί λίγο καλύτερα μέσα του, μήπως τελικά δεν του φταίει η τελετή, οι Έλληνες ή ο εθνικισμός τους, αλλά κάτι άλλο.