Κεκαυμένη Κυριακή

Βαλτωμένοι παντρεμένοι και κενοί εργένηδες αλληλοκοιτάζονται και ψάχνουν να βρουν τί επιτέλους λείπει, τί επιτέλους φταίει. Οι μεν ζηλεύουν την ελευθερία των δε, οι δε την σταθερότητα των μεν. Κανακευτήκαμε, κακομάθαμε, αναγορεύσαμε τις επιθυμίες μας σε απόλυτους άρχοντες, ζητάμε διαρκώς και το σκύλο και την πίττα. Βασικές βιοτικές ανάγκες καλυμμένες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κοινωνικά ταμπού περασμένων εποχών καταργημένα. Είμαστε ελεύθεροι να μην παντρευτούμε, είμαστε ελεύθεροι να χωρίσουμε, το διαζύγιο είναι ανά πάσα στιγμή εύκαιρο και διαθέσιμο. Να 'το στο κομοδίνο δίπλα στα κλειδιά σου. Όταν έχεις να φας, ψάχνεις το παραπέρα. Τί είναι το παραπέρα; Ο αιώνιος έρωτας; Η αιώνια αγάπη; Τα παιδιά; Το αιώνιο παιχνίδι; Ανώριμοι, μικρομέγαλοι, spoiled, λεκιασμένοι από την τρυφερότητα των γονιών μας κι από το σύστημα που μας βλέπει σαν καταναλωτές και συνεχώς μας υπόσχεται κάλυψη και νέων αναγκών μας. Εντάξει, θα πληρώσουμε και θα πάρουμε. Μερικά πράγματα όμως είναι μη εξαργυρώσιμα. Και παντού και πάντα καλείσαι να επιλέξεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ' αφήσεις. Ποιούς θα πληγώσεις και με ποιόν ακριβώς τρόπο θα πληγωθείς. Γιατί θα πληγωθείς φίλε. Mε τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα πληγωθείς. Και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα πληγώσεις. Εκτός κι αν δεν αντέχεις τον πόνο, εκτός κι αν δεν αντέχεις τη ζωή. Τότε χαπακώσου, φύγε, αναζήτησε τον παράδεισο στην παραίσθηση. Γιατί η αίσθηση, το να αισθάνεσαι, σημαίνει να πονάς. Κάνε φίλο σου τον πόνο, άντεξε τον πόνο, μην απαρνιέσαι τον πόνο. Ο πόνος μαρτυρά ότι είσαι ζωντανός. Κι η κεκαυμένη Κυριακή είναι το τίμημα που εκ των υστέρων καλείσαι να πληρώσεις στο ταμείο, επειδή παλιότερα αγόρασες ζωή κι ευτυχία.