Φαν

"Διεκδικούν οι γκέι το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά; Δεν βλέπουν πόσο υποφέρουν οι στρέιτ να μεγαλώσουν ένα παιδί; Να το βάζουν στο κρεβάτι μέχρι τα τρία του χρόνια, να αγχώνονται και να στραγγίζονται οικονομικά μέχρι το Μωρό να φτάσει τα 21 και στο ενδιάμεσο να φοβούνται μήπως πέσει στα ναρκωτικά ή μήπως σκοτωθεί σε τροχαίο ... Σε αυτή τη διαδικασία παραμονεύει η τρέλα, το διαζύγιο και πολύς λίγος χρόνος για πήδημα. Εκτός κι αν υιοθετείς ένα παιδί σαν pet. Η ύπαρξη των παιδιών στο πλάι μας κατά τη διάρκεια των καλύτερων χρόνων μας όχι μόνο καταστρέφει το φαν που θέλουμε να έχουμε με άλλους ενηλίκους, αλλά και των ίδιων των παιδιών επίσης. Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα για ένα παιδί από το να έχει ένα "μάτι" να το παρακολουθεί συνεχώς. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν εξ-ανθρωπίζει, όπως μας λέει η προπαγάνδα, αλλά αντίθετα απ-ανθρωπίζει. Αν έχουν δίκιο αυτοί που επιμένουν ότι η ανθρώπινη φύση είναι ανταγωνιστική, επιθετική και εγωιστική, το να ανατρέφεις ένα παιδί σημαίνει ότι δεν είσαι ανταγωνιστικός, δεν είσαι επιθετικός και ότι, κυρίως, είσαι αλτρουιστής - άρα αποδομείς την ανθρώπινη φύση σου".

Γιώργος Πανόπουλος, "Αthens Voice", τεύχος 88.

Aναρωτιέμαι -ειλικρινά όμως- αν έχω ξαναδιαβάσει ή ξαναακούσει ποτέ μου μεγαλύτερες παπαριές. Δυο απορίες μόνο επί του αποσπάσματος:

1) Το "φαν" των παιδιών που καταστρέφεται είναι φαν της παιδικής ηλικίας (λ.χ. να παίζουν, να ονειροπολούν) ή είναι κι αυτό φαν που τα παιδιά θέλουν να έχουν με άλλους ενηλίκους;

2) Αν όντως η ανατροφή των παιδιών αποδομεί την ανθρώπινη φύση των γονέων, μήπως αυτό επιτέλους δίνει την εξήγηση για τα δεινά της ανθρωπότητας στο σύνολό της; Δηλαδή μήπως εδώ ο συγγραφέας -ενδεχομένως και άθελά του- μας αποκαλύπτει μια τεράστια φιλοσοφική αλήθεια; Γιατί, αν το εξετάσουμε το θέμα στο βάθος του, η ανθρωπότητα διαιωνίζεται μέσω των γεννήσεων και των οικογενειών που ανατρέφουν τα παιδιά τους. Αν όλοι όσοι ανατρέφουν παιδιά παθαίνουν μια αποδόμηση της φύσης τους, αυτό εξηγεί πολλά, έτσι δεν είναι;