Καραγκιόζηδες
Θα μπορούσε να είναι από ταινία, από τη "Διερμηνέα" ή την "Πολιορκία". Μερικές εκρήξεις όμως προσφέρονται δωρεάν. Κόσμος πήγαινε στη δουλειά του σήμερα. Και τινάχθηκε στους ουρανούς. Κι όσο καραγκιόζης είναι όποιος υποστηρίζει επεμβάσεις στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, άλλο τόσο καραγκιόζης είναι όποιος επιχαίρει με τρομοκρατικά χτυπήματα σαν το σημερινό.
posted by Old Boy @ 5:22 μ.μ.
19 comments
19 Comments:
χωρίς να χαίρομαι δεν λυπάμαι κιόλας ... όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση
Φυσικά θα λυπόσουν αν ήταν μέσα στο λεωφορείο ένας φίλος ή συγγενής σου.
θα λυπόμουν για τον φίλο μου ή τον συγγενή μου σίγουρα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία ... ας μη μπερδεύουμε τα δύο πράγματα ... θέλω να πω ας μη προσωποποιούμε την πολιτική ...
Δεν είναι άλλη ιστορία. Είναι ακριβώς αυτή η ιστορία.
Είτε συμπάσχεις συνολικά με τον ανθρώπινο πόνο είτε όχι. Άπαξ κι αρχίσεις να κρίνεις ποιοί αθώοι το άξιζαν και ποιοί όχι, το έχασες το παιχνίδι της ανθρωπιάς' τότε είναι που κερδίζουν οι τρομοκράτες, μεγάλοι και μικροί. Για μένα, είναι πάντα "personal" (όποτε το παίρνω χαμπάρι και για όσο το αντέχω).
Στο κάτω κάτω, με βάση την αντίληψη συλλογικής ευθύνης, είμαστε όλοι ένοχοι. Δεν ανατινάζουμε τον πλανήτη, να γλυτώσει κι ο γαλαξίας απ' την πάρτη μας;
Σωστά Όνειρε και Old Boy!
Πόσο απίθανο είναι να έχει πεθάνει σ'αυτό το μακελειό και κάποιος που δεν ψήφισε Blair, ήταν κατά του πολέμου στο Ιράκ και δε γούσταρε να γίνουν οι Ολυμπιακοί στο Λονδίνο;
Τελειώνω με τσιτάτο: η βία δεν έχει λογική. Κοινότοπο, αλλά αληθές..
"Για μένα, είναι πάντα "personal" (όποτε το παίρνω χαμπάρι και για όσο το αντέχω)."
Να το αντέξεις (-ουμε) αυτό μας ξεχωρίζει απο τους τυφλοπόντικες (Τι φταίει και το ζώον!) ή τους κρετίνους που πρέπει να δουν τα δικά τους μυαλά στο ταβάνι για να πάψουν να τα βλέπουν όλα "απο ψηλά" με υφάκι χιλιάδων Βενέδικτων και με την οργή ενός Ζαρκάουι (τουλάχιστον).
Η βία κινεί την Ιστορία, δυστυχώς. Είναι απαίσιο, ειδικά για εμάς που συγκροτηθήκαμε ως προσωπικότητες μέσα σε μία κοινωνία απομακρυσμένη από τη Φύση, ασφαλή και σχετικώς ευημερούσα, αλλά η επιβίωσή μας, όπως όλων των εμβίων όντων, είναι λίγο ή πολύ συνυφασμένη με τη βία. Αυτός είναι ο νόμος της Φύσης (της ζούγκλας, της θάλασσας, του βουνού και του λόγγου).
Η Πολιτική, έχουσα να κάνει με την επιβίωση συλλογικών οντοτήτων, κείται μοιραία εκτός ηθικής και δικαίου (το δε Δίκαιο αυτή το καθορίζει).
Από τη σκοπιά μας (μια και δεν υπάρχει αντικειμενική σκοπιά κατά τα προεκτεθέντα), είναι ευπρόσδεκτη η αποτέφρωση χιλιάδων παιδιών και γυναικών, ή και ανδρών που δεν είχαν ψηφίσει το 1933 τον Χίτλερ, στη Δρέσδη το 1945 από τη Συμμαχική αεροπορία,όσο άδικη και αν είναι. Το γεγονός αυτό (η ολοκληρωτική συντριβή κατ' επέκταση)άλλαξαν τη Γερμανία κατά τρόπον επωφελή για την ίδια και την Ευρώπη. Τα παιδιά της Wehrmacht δεν θα ξαναδώσουν ρεσιταλ στο Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το Κομμένο, τη Μουσιωτίτσα και την Κάνδανο, μετά απ' αυτό.
Θείε, η πολιτική ορίζει ένα μέρος του δικαίου. Το υπόλοιπο και δη τον σκληρό πυρήνα του τον καθορίζει η αντίληψη περί δικαίου που έχουμε μέσα μας. Παράδειγμα: όσα τερτίπια του διεθνούς δικαίου κι αν προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν οι ΗΠΑ δια του ΟΗΕ, οι νομιμοφανείς τους πόλεμοι είναι στη συνείδησή μας παράνομοι.
Τώρα, αν ο βομβαρδισμός της Δρέσδης σταμάτησε τα παιδιά της Βέρμαχτ, ξέρεις πολύ καλά ότι χτυπήματα σαν το σημερινό δεν θα σταματήσουν αλλά αντίθετα θα ξαμολήσουν τα σκυλιά του πολέμου. Αν μιλούσαμε για χτυπήματα γενικευμένα σε πολλές πόλεις της Δύσης, τότε οι ισχυροί ίσως τρόμαζαν. Τώρα πήραν το λονδρέζικο βούτυρο και το αλέθουν στο πολεμοκάπηλο και ανελεύθερο ψωμί τους. Τώρα ο Μπλερ δηλώνει: "Τhey shall not prevail. We shall prevail". Oι G8 εναντίον των Ζαρκάουι, ό,τι κι αν είναι αυτοί τελικά και τα θύματα θα είναι ο Μπομπ που πάει να πάρει το μετρό στο Λονδίνο κι ο Ταρίκ που πάει να πάρει το λεωφορείο στη Βαγδάτη.
Αυτά ως προς το πολιτικό σκέλος. Ως προς το ηθικό, ίσως η Δρέσδη ήταν τελικά αναγκαία και σωτήρια. Στο μέτρο που ήταν δυσανάλογη όμως δεν παύει να είναι κατακριτέα.
Αγαπητέ Ναυτίλε, οι Clash στο μπλογκ σου κάπως με προβλημάτισαν, αλλά μάλλον κακώς.
Πέρα από πολιτική και διπλωματία, εμένα με ιντριγκάρει το σχόλιό σου ότι δεν πρέπει να επιχαίρει κανένας με τέτοιου είδους χτυπήματα.
Δεν επιχαίρω, δεν μπορώ όμως να μην επικρίνω την αλλόκοτη παραλληλία που υπάρχει και δεν υπάρχει μεταξύ Λονδίνου και Βαγδάτης.
Υπάρχει παραλληλία γιατί και στις δύο πόλεις σκοτώνεται ένας Μπομπ και ένας Ταρίκ που πάνε στις δουλειές τους.
Δεν υπάρχει όμως παραλληλία όταν ο αριθμός των θυμάτων του Λονδίνου ισούται με το αριθμό των θυμάτων ΜΙΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ στη Βαγδάτη και παρόλα αυτά η Βαγδάτη είναι μια απλή καθημερινή είδηση στα δελτία και όχι αιτία ευρωπαικού πένθους και συλλογικών δηλώσεων.
"χωρίς να χαίρομαι δεν λυπάμαι κιόλας"
μανιφέστο, αν τώρα ύστερα από αυτήν την τρομοκρατική επίθεση, ένας άγγλος πάρει μια καραμπίνα και αρχίσει να πυροβολά αθώους μουσουλμάνους στο Λονδίνο, παιδιά, γυναίκες και άνδρες, θα λυπηθείς για τους νεκρούς ή θα πεις "όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση";
Λυπάμαι αλλά δεν σε πιστεύω. Τα ίδια έλεγε και το ΚΚΕ για την επίθεση της 11/9. "ούτε κλαίμε ούτε γελάμε", όμως όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Μήπως είσαι κνές;
Θείε, το μόνο πράγμα που επιτρέπει στους καντηλανάφτες της βίας, μεγάλους και μικρούς να συνεχίζουν το έργο τους ή την αποστολή τους (όπως τη βλέπουν αυτοί) χωρίς να τρελαίνονται, είναι η αποδοχή αφ' υψηλού θεωρήσεων τέτοιου είδους, και το γεγονός ότι συναισθηματικά ο άνθρωπος είναι ανίκανος να βιώσει μεγάλους αριθμούς απωλειών (άλλοι 50.000 αφρικάνοι πέθαναν σήμερα από ιάσιμες ασθένειες, σύμφωνα με το MPH' νιώθουμε κάτι γι' αυτούς;). Ούτε αυτό αποτελεί δικαιολογία για τη δική μας απανθρωπιά, όμως, όταν βλέπουμε ιδίοις όμμασι τα αποτελέσματα της άσκησης βίας.
Και κάτι ακόμα, χωρίς παρεξήγηση (δεν μιλάω επί προσωπικού): αυτοί που ασπάζονται και υποστηρίζουν αλόγιστα τη χρήση βίας είναι συνήθως δειλοί και ανίκανοι να την διαπράξουν οι ίδιοι. Μόνο από ανθρώπους που έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους με βίαιο τρόπο κι έχουν οι ίδιοι σκοτώσει, θα μπορούσα να δεχτώ τέτοιες θεωρήσεις. Αλλά αμφιβάλλω αν τέτοιοι άνθρωποι θα σκέφτονταν πλέον έτσι' η προσωπική επαφή με τη βία σε ωριμάζει, θες δε θες.
"ούτε κλαίμε ούτε γελάμε"
τα χλιαρά, που λέει κι η helion
Aγαπητέ Μαίανδρε δεν είναι αλλόκοτη η παραλληλία μεταξύ Λονδίνου και Βαγδατης. Πιθανότατα η Βαγδάτη γεννά το Λονδίνο, όπως λέει κι ο newmanifesto. Συνεπώς η σύνδεση αντικειμενικά υφίσταται. Είναι τα νούμερα εντελώς διαφορετικά; Αναντίρρητα. Άρα δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι; Επίσης αναντίρρητα. Δεν προσπάθησα να συμψηφίσω τα δύο δεινά. Εκείνο που είπα είναι ότι επειδή οι περισσότεροι τοποθετούμαστε ιδεολογικά είτε υπέρ είτε κατά των ΗΠΑ τείνουμε είτε να πούμε ότι οι ΗΠΑ σπέρνουν δημοκρατία κι οι σκοταδιστές τρομοκράτες σφάζουν αθώοους, είτε αντίθετα ότι ο ιμπεριαλισμός σπέρνει τον όλεθρο και τα αντίποινα δεν είναι παρά κατανοητή κι εν τέλει δικαιολογημένη αντίδραση. Εγώ λοιπόν μισώ εξίσου και τον Γούλφοβιτς και την Αλ Κάιντα (ό,τι κι αν είναι τελικά αυτή). Πάντως όντως, δεν διαφωνώ, το Λονδίνο μπροστά στη Βαγδάτη είναι πταίσμα.
Φίλε Όνειρε, δε νομίζω ότι ο θείος αποδέχθηκε αφ' υψηλού τη βία. Διαπίστωσε αυτό που συμβαίνει. Και δεν ξέρω αν πράγματι υπάρχει πολεμική ή τρομοκρατική βία επειδή την αποδέχεται, όπως λες, ο κόσμος. Ίσως να υπήρχε λιγότερη, ίσως όμως η μη αποδοχή της να γεννούσε ακόμη πιο ωμή και απροκάλυπτη βία. Κατά τ' άλλα συμφωνούμε απόλυτα.
Εγώ λοιπόν μισώ εξίσου και τον Γούλφοβιτς και την Αλ Κάιντα
Κι εγώ το ίδιο, Old Boy, και πολλούς άλλους ακόμα, αλλά τέτοιες μέρες κάνω συνειδητή προσπάθεια για να μην προσθέτω προσανάμματα στο βωμό του μίσους. That's the point. Εύχομαι να μπορούσε να υπάρξει λύση που να μην εμπεριέχει μίσος γενικά, αλλά είμαστε άνθρωποι (=αδύναμοι) και η βία ανάβει εύκολα γιατί είναι χαοτικό φαινόμενο και γιατί ίσως έτσι είναι καλωδιωμένη η ζωώδης φύση μας. Ίσως το πρώτο βήμα για την εξέλιξη είναι να συνειδητοποιήσουμε την ανημποριά μας να την ελέγξουμε.
H Βρετανία είναι μια χώρα σε πόλεμο. Σύμφωνα με τις Συμβάσεις της Γενεύης για το δίκαιο του πόλεμου, δεν επιτρέπεται να θανατώνεις αμάχους. Παράλληλα, όμως, σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη των ΗΕ δεν επιτρέπεται και ο πόλεμος. Η Αγγλία αίρει λοιπόν την εφαρμογή του Δικαίου και επιτίθεται σε μία χώρα. Γιατί ο εχθρός λοιπόν πρέπει να σεβαστεί τον επιβάτη στο τραμ; Η άποψή μου δεν αλλάζει (it 's not personal), αν και τρεις ομογάλακτοι ζουν και κινούνται καθημερινά στο Λονδίνο, και έτρεξα να τους πάρω τηλέφωνο. Αν τους έχανα, δεν θα μισούσα τον οιοδήποτε μουσάτο φανατικό, αλλά την πολιτική ηγεσία του αγγλοσαξωνικού και προτεσταντικού κόσμου.
Σε ένα δεύτερο τέμπο, ωστόσο, εάν αυτό τείνει να εξελιχθεί σε πόλεμο πολιτισμών, κάτι το οποίο πόρρω απέχει από την πραγματικότητα, τώρα τουλάχιστο, είναι αταβιστικά απλουστευτικό να λέμε ότι είναι καραγκιόζηδες και οι μεν και οι δε. Είτε θέλουμε Τεχεράνες και Ριάντ, είτε Αθήνες και Ρώμες.
Τέλος, υποκρισία είναι όταν εξανίσταται κάποιος και γράφει όταν πεθαίνουν 50 στο Λονδίνο και δεν γράφει όταν πεθαίνουν στο Σουδάν, στο Τιμόρ, στη Βαγδάτη. Η ευαισθησία μας είναι προγραμματισμένη να αναγνωρίζει τους δυτικούς θανάτους. Πέραν τούτων, η λευκή σελίδα.
Αδυνατώ να καταλάβω πως η ευαισθησία μας είναι προγραμματισμένη να αναγνωρίζει τους δυτικούς θανάτους, όταν ζούμε σε χώρα που θάλλει -και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα- ο αντιαμερικανισμός και κάθε εχθρός των ΗΠΑ γίνεται αυτόματα δικός μας φίλος. Αν οι 50 νεκροί του Λονδίνου είναι λίγοι και έπρεπε να στεναχωρηθούμε από 1.000 και πάνω, τότε λάθος μου. Επίσης, garine, δεν ξέρω τι σου φαίνεται "αταβιστικά απλουστευτικό", αλλά εγώ δεν αποκάλεσα καταγκιόζηδες όσους στελεχώνουν τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Εγώ αποκάλεσα "καραγκιόζηδες" όσους οδύρονται μόνο για τους Άραβες ή μόνο για τους Δυτικούς νεκρούς.
Τι έχεις γράψεις μέχρι τώρα για τους άλλους νέκρους όλντ μπόι;
Garine, τι να πω τώρα, με στρίμωξες. Έψαχνα τα αρχεία του μπλογκ από τις αρχές του 2002 που πρωτοξεκίνησε και πράγματι δεν έγραψα ούτε για την εισβολή στο Αφγανιστάν, ούτε για την εισβολή στο Ιράκ, ούτε για το Γκουαντάναμο, ούτε για το Αμπού Γκράιμπ. Έτσι, όσο και να πάω τώρα να κατηγορήσω και τα δυτικά εγκλήματα, τα λόγια μου ακούγονται κούφια, καθώς δεν μίλησα όταν έπρεπε.
Who is worse, the one who STARTS killing in the name of HUMAN RIGHTS (!?!) or the ones that react, yes, I agree, totally wrong and violently to that, but with no trace of hypocrisy?
Worst is the one who asks such black and white questions.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home