Τα φτερά της πεταλούδας

Δυο χρόνια πριν, 1η Ιουλίου του 03, και κάποιος πάνω απ΄τη γη, πάνω από μας, ίσως όχι απαραίτητα η μοίρα, ίσως και το απόλυτο τυχαίο, αλλά πάντως κάτι που βρισκόταν έξω και πάνω από μας και τις δυνάμεις μας, αποφάσισε να αλλάξει μέσα σε μια νύχτα, μέσα σε λίγες ώρες, πορείες πολλών ζωών. Άλλες εκτροχιάστηκαν, άλλες βρήκαν το δρόμο τους, άλλες επηρεάστηκαν παράπλευρα από την καραμπόλα, χωρισμοί, συνδέσεις, τσακωμοί, γάμοι, κυοφορίες, γεννήσεις αύριο. Παιδιά που θα μπορούσαν να γεννηθούν δεν θα γεννηθούν ποτέ και θα γεννηθούν στη θέση τους παιδιά που δεν θα γεννιόνταν αν δεν υπήρχε η προπέρσινη νύχτα. Κι αυτά θα αυξάνονται και θα πληθαίνουν, κι έτσι η βραδιά εκείνη θα αφήσει για πάντα το χνάρι της, θα 'ναι πάντα παρούσα. Αγκαλιές που δεν θα ξανασχηματισθούν κι αγκαλιές ασχημάτιστες ως τότε. Όνειρα στα σκουπίδια κι ανέλπιστες πραγματώσεις. Βεβαιότητες θρυμματισμένες, καρδιές αποσυντονισμένες, βλέμματα παράφορα, δάκρυα κατάμαυρα. Υπάρχουν άνθρωποι -"ορθολογιστές" τους φωνάζουν- που αν τους διηγηθείς πόσοι άνθρωποι σημαδεύθηκαν και πόσα άλλαξαν μέσα σε λίγες ώρες, θα γελάσουν συγκαταβατικά και θα το πούνε "σύμπτωση". Εσένα πάλι, που θα αποδώσεις σημασία και θα προσπαθήσεις να βρεις μηνύματα στη νύχτα εκείνη, στην καλύτερη θα σε πουν ρομαντικό, στη χειρότερη αφελή και αλαφροϊσκιωτο. Κι όμως. Όταν κάτι εξαιρετικό διαδραματίζεται μπροστά μας πρέπει να το εντοπίζουμε, να το επισημαίνουμε, να το εξερευνούμε, να γοητευόμαστε, να τρομάζουμε. Ο κάθε μαλάκας ας πιστεύει ότι όλα είναι συμπτωματικά. Μπορεί και να 'ναι. Είτε συμπτωματικά όμως, είτε μοιραία, τα γεγονότα που μας καθορίζουν ποτέ δεν είναι δίχως νόημα. Κι αν είναι χωρίς νόημα επιλέγουμε να τα νοηματοδοτήσουμε εμείς. Κι έτσι το ανόητο ηττάται. Προς το παρόν, ας ευχηθώ δημόσια στο ζευγάρι που ξεκίνησε πριν δυο χρόνια με ένα ποτήρι τζιν τόνικ κι ένα βότκα λεμόνι, για να καταλήξει πρόσφατα σ' ένα κοινό ποτήρι κρασί στην εκκλησία. Κι έτσι κι ο θάνατος ηττάται.