H εποχή της ειρωνείας

Bλέπεις το σύνθημα "End Poverty Now", βλέπεις την Σακίρα, απαστράπτουσα Μπάρμπι με ρούχα, μακιγιάζ, κόμμωση κλπ που κοστίζoυν τρεις περιουσίες να φοβάται μην ακουμπήσει κατά λάθος στη σκηνή τα αφρικανάκια και μολυνθεί, βλέπεις τον Μπομπ Γκέλντοφ ντυμένο στα κατάλευκα, ως άμωμο άγγελο επί της γης, έτοιμο να αναληφθεί στους ουρανούς, και σε πιάνει αμέσως η επιθυμία να ειρωνευθείς.

Βλέπεις όμως και τα βίντεο με τους 50.000 ανθρώπους που πεθαίνουν καθημερινά στην Αφρική (το νούμερο μπορεί να το θυμάσαι λάθος - και αυτό λέει πολλά) και την ερώτηση που θέτει: "Αν 50.000 άνθρωποι πέθαιναν καθημερινά στη Νέα Υόρκη ή στη Νάπολι, δεν θα έβρισκαν οι G8 αμέσως χρήματα για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα;" και σκέφτεσαι ότι δεν σε παίρνει να ειρωνευθείς.

Ότι και τίποτα να μην αλλάξει, ότι κι ένα απλό event να είναι, ότι και το πρόβλημα να ξεχαστεί αύριο, τουλάχιστον μαζεύθηκε ένα σεβαστό ποσό. Κι αν αυτό το ποσό θα φαγωθεί σε μεγάλο βαθμό από δικτάτορες, πάλι κάποιο σημαντικό υπόλοιπό του θα περισσέψει και θα πάει εκεί που πρέπει να πάει.

Σύμφωνοι, τα προβλήματα δεν λύνονται έτσι.

Αλλά πάλι πώς λύνονται; Πολιτικά θα μου πεις, αλλά πιάσ' τ' αυγό και κούρευ' το.

Και είναι προτιμότερη η απόλυτη αδράνεια από αυτήν την -έστω υποκριτική και πρόσκαιρη- επαγρύπνηση και βοήθεια;

Σκέφτεσαι λοιπόν ότι, εντάξει, το βραχιολάκι κατά της φτώχειας δεν μπορείς παρά να το ειρωνευτείς, γιατί συγχέει το λιμό των καταραμένων με το lifestyle των ευλογημένων, αλλά τον Νταλαρογκέλντοφ και το εγχείρημά του, όχι. Στ' αρχίδια σου, αν τα κίνητρά του είναι τα ιδιοτελέστερα του κόσμου, στ' αρχίδια σου, αν με αυτές τις ιστορίες χτίζει προφίλ, καριέρα ή οτιδήποτε άλλο. Στ' αρχίδια σου, το υποκριτικό σκηνικό και το δήθεν ενδιαφέρον. Πολλοί άνθρωποι θα βοηθηθούν κι αυτό είναι πιο σημαντικό.
Κι αν ο Γκέλντοφ είναι υποκριτής, εσύ που δεν κάνεις τίποτα γιατί να είσαι καλύτερος;

Το θέμα όμως της αμφιθυμίας απέναντι στα πράγματα δεν εξαντλείται μόνο στις συναυλίες κατά της φτώχειας.

Παλινδρομείς κι εσύ, όπως και τόσος άλλος κόσμος (από τους πρωτοετείς φοιτητές ως τα μεγαλύτερα ταλέντα του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά), ανάμεσα στη σοβαρή και στην ειρωνική αντιμετώπιση των πάντων.

Δεν φταις τόσο εσύ, όσο η εποχή. Εποχή μεταβατική, χωρίς αντίπαλα στρατόπεδα, εποχή που το άσπρο και το μαύρο γκρεμίστηκαν μαζί με ένα γερμανικό τείχος και στη θέση τους ξεπήδησε κι άρχισε να απλώνεται ένα τεράστιο γκρίζο.

Όχι απαραίτητα μελαγχολικό γκρίζο. Ίσως και γκρίζο εύφορο. Γκρίζο πάντως, που μπορεί να κατάργησε μεγάλες αυταπάτες, αλλά ταυτόχρονα φρενάρησε και φρενάρει και τους μεγάλους ενθουσιασμούς.

Όλα φαίνονται λυμένα κι αποφασισμένα.

Φυσικά και δεν είναι, φυσικά κι όλα τ' αυτονόητα κάποια στιγμή θα έρθουν τούμπα.

Όχι ακόμα όμως.

Εσύ όμως σ' αυτό το "όχι ακόμα" μεγαλώνεις, "αυτό το όχι ακόμα πρέπει να εκφράσεις και να εκφραστείς".

Γι' αυτό σου λέω, υπάρχει λόγος σοβαρός, που στεκόμαστε αναποφάσιστοι κι αμφίθυμοι, υπάρχει λόγος σοβαρός, που όταν πάμε να ανοιχθούμε περισσότερο από το προβλεπόμενο και να φανούμε υπέρ το δέον ευαίσθητοι, σπεύδουμε αμέσως μετά να προφυλάξουμε τα νώτα μας δια του αυτοσαρκασμού.