Απαγόρευση εξόδου - εισόδου

Το μεσημέρι όντας εντός αυτοκινήτου άλλαζα σταθμούς στο ραδιόφωνο. Μέσα σε ένα λεπτό η συνέντευξη του Νότη Σφακιανάκη στο Νίκο Χατζηνικολάου προσφέρει δυο μονάκριβες στιγμές. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει εκείνη που του ταιριάζει καλύτερα.

Νotis: Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη «σεξ» γιατί δεν είναι ελληνική.

Νikos (σε τόνο δικαιωμένου στόμφου, σχολιάζοντας απάντηση του Νοti, πως από τις σύγχρονες φωνές εκτιμά τους Χατζηγιάννη και Μπάση): Δεν έχω άδικο λοιπόν όταν λέω πως τα τελευταία δυο - τρία χρόνια κάτι κινείται στην ελληνική μουσική σκηνή.

---

Ρεπορτάζ σε βραδυνό δελτίο ειδήσεων: Τις παραλίες προτίμησαν σήμερα οι ψηφοφόροι, μόλις οκτώ ημέρες πριν τις ευρωεκλογές (η είδηση αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αν συνυπολογιστεί ότι τα παλιά τα χρόνια όταν προκηρύσσονταν εκλογές οι παραλίες έκλειναν σαν την Βουλή).

---

Έβαλαν τον Καραμανλή να μιλήσει στην Ηγουμενίτσα σε ένα σοκάκι. Από το σοκάκι οι οπαδοί φώναζαν ενθουσιασμένοι «'Ολη η Ελλάδα είναι μπλε».

---

Ετοιμάζεται μεγάλη προβοκάτσια κατά του ΚΚΕ. Δεν έχω καταλάβει τι είδους, αλλά πάντως ετοιμάζεται.

---

Τώρα που γράφω το ποστ, έχει μια τόσο αγαπημένη ταινία η τηλεόραση.

Τώρα που το διαβάζεις, θα ΄χει τελειώσει.

Έχουμε διαφορά φάσης. Face it.

---

Το Νοtis είναι ελληνική λέξη;

Ο Νikos θεωρείται ακόμη έγκυρος, τοπ, κλπ;

---

Εν πάση περιπτώσει αν δεν το λέμε σεξ, πώς να το λέμε; Θα ψηφίσω Ζουράρι, που θα 'χει σίγουρα και την απάντηση.

---

Αν τον Στέφανο Μάνο τον ξαναμαυρίσει για δισχιλιοστή φορά ο λαός, μήπως θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσει πως του αξίζει ένας καλύτερος λαός;

---

Τα δυο προβλήματα που μας καίνε αυτή τη στιγμή μόνο πακέτο μπορούν να λυθούν: Ζίμενς και Μεταναστευτικό εξετάζονται από κοινού, επιβάλλεται στους λαθρομετανάστες απαγόρευση εξόδου από τη χώρα με αποτέλεσμα να φύγουν όλοι μαζί χωρίς να τους πάρει χαμπάρι κανείς, ενώ την ίδια ώρα τα σύνορά μας φρουρούνται νυχθημερόν για να αποτρέψουν την επάνοδο Χριστοφοράκου και Καραβέλα, οι οποίοι παρά ταύτα βρίσκουν τρόπο να επιστρέψουν και εγκαθίστανται στο παλιό Εφετείο, γιατί μέχρι να φτάσει η υπόθεσή τους στο καινούριο θα μας κυβερνάει κάποιο από τα δίδυμα του Κώστα και της Νατάσας, που παρακολούθησαν τον μπαμπά προχθές στην παντομίμα του (συγγνώμη στην ομιλία του) στο Μαρκόπουλο, ίσως επειδή δεν δόθηκε σε σοκάκι, αλλά σε απλωτό χώρο, που έπρεπε να γεμίσει κάπως.

Η κοκκινοσκουφίτσα του κάθε πικραμένου

«Mετά τη διαμαρτυρία των μουσουλμάνων μεταναστών την Παρασκευή, ένας από τους εκπροσώπους των (από εκείνους που δεν ξέρουμε ούτε ποιους, ούτε πόσους εκπροσωπούν) δήλωσε εμφανώς αγανακτισμένος ότι «μπορεί να μας σκοτώσεις και να μην αντιδράσουμε, αλλά μην μας πειράξεις το Κοράνι! Είναι για εμάς ιερό».

Η σωστή απάντηση γι' αυτό σε μια δυτική χώρα είναι: «σκασίλα μας». Για άλλους ανθρώπους ο Ολυμπιακός θεωρείται ιερός, αλλά αυτό για το οποίο όλοι συμφωνούμε στη Δύση είναι ότι οι άνθρωποι είναι ιεροί. Ο σεβασμός στα σύμβολα δείχνει καλούς τρόπους, αλλά η έλλειψή του δεν είναι αξιόποινη πράξη. Μόνο η έλλειψη σεβασμού στον άνθρωπο -ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας ή ποδοσφαιρικών πεποιθήσεων- είναι κάτι που πρέπει να να τιμωρείται.

Αφού, λοιπόν, υπήρξε αυθαιρεσία ενός αστυνομικού στο συμβάν του Κορανίου, αυτός κανονικά θα έπρεπε να τιμωρηθεί για καταστροφή ξένης περιουσίας, όχι για το αν έσχισε ένα χαρτί που κάποιοι θεωρούν ότι είχε θεόπνευστα λόγια γραμμένα. Θα έπρεπε να τιμωρηθεί γιατί αυθαιρέτησε εναντίον του ατόμου -άσχετα αν αυτός είναι μετανάστης- και όχι για το αν προσέβαλε τις πεποιθήσεις του, ακόμη κι αν αυτός τις θεωρεί ιερές».
1) Η φράση «ένα χαρτί που κάποιοι θεωρούν ότι είχε θεόπνευστα λόγια γραμμένα» πηγάζει από την απόλυτη βεβαιότητα ότι το χαρτί αυτό δεν είχε θεόπνευστα λόγια γραμμένα, βεβαιότητα που δεν φαίνεται να είναι ούτε ποιοτικά διαφορετική ούτε ποσοτικά μικρότερη από την βεβαιότητα και του φονταμελιστότερου των μουσουλμάνων. Το ενδιαφέρον είναι ότι η βεβαιότητα αυτή μπορεί να εδράζεται στον ορθό λόγο (όσο κι αν καμία επιστήμη δεν έχει κατορθώσει να αποδείξει έως σήμερα ότι δεν υπάρχει Θεός), αλλά στο πέραν του συνειδητού βάθος της έχει εθνικές - πολιτισμικές ρίζες: εν πάση περιπτώσει κι αν ακόμα υπήρχε Θεός, αυτός δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο Αλλάχ, που είναι ο Θεός των άλλων.
2) Πώς νοείται σεβασμός στον άνθρωπο όταν δεν σέβεσαι ό,τι εκείνος λογίζει ως ιερό και όταν στη διαμαρτυρία του τού απαντάς «σκασίλα μου»; Τι είδους άνθρωπο σέβεσαι τότε; Την απάντηση την δίνει ίσως το ίδιο το κείμενο: τον άνθρωπο ως ιδιοκτήτη μερικών σελίδων. Γιατί, σε μας, μπορεί το δικαίωμα κάποιου να απαιτεί να μην προσβάλλεται η πίστη του να μην είναι αυτονόητο, αλλά το δικαίωμά του να απαιτεί να μην προσβάλλεται η περιουσία του είναι. Γιατί, για μας, η έννοια «Θεός» είναι τεχνητή κατασκευή, ενώ η έννοια «ατομική ιδιοκτησία» δεν είναι. Για αυτό οι τρεις σελίδες από το Κοράνι δεν είναι ιερές μόνο για εκείνον αλλά και για μας: ως περιουσία του, αξίας ευτελούς μεν - ιερής δε.

Αξιοσημείωτα των 02:00

Mια απορία

Ποιός είναι πιο χυδαίος από τους δύο; Εκείνος που αν και σχετικά νέος και αν και σχετικά εντάξει με ρωτάει στο τραίνο αν έχω να του δώσω πενήντα λεπτά ή εγώ που του απαντάω δίχως δεύτερη σκέψη όχι;

Ένας διάλογος (Ντένυ εντ Άλαν αρ μπακ)

Denny: You and Gloria leave it as friends?

Alan: No.

Denny: It’s sad how you go from intimacy to nothing, cold turkey. I mean, how many people along the way have true meaning in your life? And to suddenly have no contact, after...it’s sad.

Ένα μεταφυσικό φαινόμενο ήπιας τρομακτικότητας

Κάθε φορά που θα κλείσω το φως του σαλονιού θα μουγκανίσει στο βάθος η αγελάδα από ένα παιχνίδι του μικρού.

Ένα ευχαριστώ

Στην δέκατη ένατη θέση δεν χρειάζεται να πω πολλά είναι ο Γιώργος Πάντζας, αγωνιστής της Αριστεράς, ηθοποιός, ενεργό στέλεχος του Δημοκρατικού Κοινωνικού Κινήματος, μας κάνει την τιμή να είναι στο ψηφοδέλτιό μας όχι σε πρώτες θέσεις, μας κάνει την τιμή να συμμετέχει για να δώσουμε μαζί την μάχη για έναν πολύ σημαντικό αγώνα και τον ευχαριστούμε γι' αυτό.

Μια ακόμα απορία

Τι αναμένεται με μεγαλύτερη ανία την Πέμπτη το βράδυ; Το ντιμπέιτ ή ο τρίτος τελικός του μπάσκετ; Μόνο ο Μποτρίνι έχει μείνει για στήριγμα.

Η ολότελα γελοία ιδέα

O Sraosha λέει γράψε κανένα σχόλιο για τον Rakasha που φεύγει, αλλά εκείνο που πάντα έκανα ήταν να μιλάω για τον εαυτό μου,

οπότε με αφορμή τον Rakasha τώρα ή τον Thas που έχει να ποστάρει από πέρυσι ή τόσους άλλους

και με αιτία τόσο τα σε διαρκή πτώση νούμερα των αναγνωστών του δικού μου μπλογκ (7 αναγνώστες σύμφωνα με την τελευταία Βari - Focus), όσο και την γενικότερη μείωση του ενδιαφέροντος που παρατηρώ, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ μήπως τελικά καταντάει αφύσικο να ποστάρεις εσαεί, μήπως τελικά είναι πιο νορμάλ να ποστάρεις για κάποιο χρονικό διάστημα και μετά να σταματάς, αν όχι για άλλο λόγο, πάντως επειδή κουράζεσαι εσύ ή όσοι σε διαβάζουν ή και τα δυο συγχρόνως.
Από την άλλη ξέρω ότι όταν έχεις αρχίσει να γράφεις και εκτός μπλογκ, το τελευταίο που πρέπει να κάνεις είναι να παραδέχεσαι πως η αναγνωσιμότητά σου πέφτει. Η αγορά έχει μια αλλεργία απέναντι στην κάθε λογής αποτυχία, η αγορά θέλει επιτυχημένους τύπους, η αγορά, τέλος, περισσότερο κι από τo τι πραγματικά συμβαίνει ενδιαφέρεται για την επιτυχημένη εικόνα που προβάλλεις προς τα έξω.

Αλλά το προσωπικό μου παιχνιδάκι ήταν πάντα να προβάλλω προς τα έξω -ενίοτε καμουφλαρισμένα- την εκάστοτε εικόνα που είχα μέσα μου: στην τελική αυτό εμπορεύομαι, αυτή είναι η αξία που ανταλλάσσω.

Όσο για τα μπλογκ που έκλεισαν ή απλά αδράνησαν όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούν ένα είδος παρηγοριάς, καθώς δείχνουν πως τα διατηρούσαν κανονικοί άνθρωποι, οι οποίοι κάποια στιγμή παραιτήθηκαν από την ολότελα γελοία ιδέα, ότι είναι ποτέ δυνατό να έχεις να πεις κάθε μέρα κάτι αξιοσημείωτο.

Ο Σφριγηλός Θεός

Tο απόγευμα της περασμένης Παρασκευής ένας δεύτερος Θεός -πολύ πιο σφριγηλός από τον κουρασμένο Θεό των Ελλήνων- έκανε αισθητή την παρουσία του πάνω από την Αθήνα. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, το Κοράνι είναι η απαγγελία των λόγων του, είναι βιβλίο ιερό και πρέπει να το σέβεστε.

Πριν την πανηγυρική είσοδο του Κορανίου στη ζωή μας, το τελευταίο βιβλίο που είχε προξενήσει σαματά ήταν η Ιστορία της Έκτης. Αν οι θεωρητικές αντιμαχίες για την Ιστορία της Έκτης αφορούσαν το πώς βλέπουμε ως λαός το παρελθόν μας, η πρακτική διαμαρτυρία για το Κοράνι αφορά το πως καλούμαστε να δούμε ως κοινωνία το παρόν μας. Κι αν στα ιερά βιβλία σκανδαλίζει οποιασδήποτε μορφής επέμβαση στο περιεχόμενό τους (ή και στο χαρτί πάνω στο οποίο είναι τυπωμένα), στα ανίερα βιβλία σκανδαλίζει το ίδιο το περιεχόμενό τους (με λέξεις όπως «συνωστισμός»).

Άλλο βέβαια ότι επειδή στην Ελλάδα κάθε σφοδρή ιδεολογική διαμάχη κρατάει όσο ένας καφές, η Μαριέττα Γιαννάκου -την οποία τιμώρησαν οι ψηφοφόροι μόνο και μόνο επειδή «επέτρεψε» το βιβλίο- είναι σήμερα επικεφαλής ευρωψηφοδελτίου.

Αν τον Δεκέμβρη η μηδαμινή απόσταση που χώριζε τα Εξάρχεια από το Κολωνάκι συμβόλιζε μια πόλη στην οποία όλα συγγενεύουν κι όλα συμφύρονται, την Παρασκευή η μηδαμινή απόσταση που χώριζε το κάτω της Ομόνοιας γκέτο με τα μπροστά στο Σύνταγμα επεισόδια συμβολίζει μια πόλη στην οποία βγαίνει από τα όρια του γκέτο του ένα νέο είδος διαφορών, πολύ λιγότερο συγχυσμένων και θολών.

Και τώρα σύσσωμο το πολιτικό σύστημα θα κινηθεί μια σκάλα δεξιότερα, αν μη τι άλλο για να μην υπάρξει χάσμα μεταξύ του ίδιου και της εκλογικής του πελατείας.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

A la maniere de Manolo

… ναι λοιπόν, αυτή είναι η ώρα του, Σάκης, Σάκης Ρουβάς, αυτή είναι η ώρα του, αλλά και η στιγμή του, η στιγμή που όλοι περιμέναμε, καθώς ο Έλληνας τραγουδιστής και περφόρμερ, γιατί δεν είναι απλός τραγουδιστής, είναι κάτι παραπάνω, αυτό το παραπάνω που απαιτείται σήμερα και σε συνθήκες -ασφαλώς- υψηλού ανταγωνισμού και τηλεθέασης να έχει ο μέσος εκπρόσωπος μιας χώρας, μα ο Σάκης είναι ακριβώς έξω από κάθε συνηθισμένη -αλλά και συνήθη- πραγματικότητα διαγωνιστική και πραγματικότητα σόου, ένας Σάκης Ρουβάς απόλυτα επαγγελματίας, απόλυτα προσηλωμένος σε αυτό που κάνει και πράγματι και αναμφίβολα κάνει πολλά, πάρα πολλά, καθώς όπως θα δούμε, φίλες και φίλοι, αμέσως τώρα, ο Σάκης δεν θα τραγουδήσει απλώς, αλλά θα δώσει ένα πλήρες οπτικοακουστικό υπερθέαμα, μια πανδαισία κινητική, χορευτική, τραγουδιστική, αλλά και ομορφιάς, ομορφιάς αρχαιοελληνικής αλλά και νεοελληνικής, όπως η μία διαδέχεται την άλλη, μέσα στην μακραίωνη και αδιατάρακτη ιστορία του ελληνικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού που είχαμε πολύ πρόσφατα την ευκαιρία να θαυμάσουμε μέσα από την θαυμάσια σειρά του Σκάι για τους εκατό Μεγαλύτερους Έλληνες, μια σειρά όπου σύγχρονες προσωπικότητες -όπως π.χ η Πέμη η Ζούνη- τίμησαν με την παρουσίασή τους τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον γέρο του Μoριά, ενός Μoριά που θα είχε πραγματικά εντελώς διαφορετική τύχη, εάν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, πολύ προτού γίνει άγαλμα στη Σταδίου, αλλά ποια Σταδίου, καθώς τόσο η Σταδίου, όσο και η Πανεπιστημίου, μα και όλοι οι γύρω δρόμοι του κέντρου των Αθηνών, και όχι μόνο αυτού, θα είχαν πιθανότατα μείνει υπό Τουρκική κατοχή, μάλλον για να ακριβολογούμε και για να είμαστε πιστοί και ακριβείς στην ιστορική πραγματικότητα και στα τότε δεδομένα υπό Οθωμανική κατοχή, μια κατοχή που βέβαια και αναμφίβολα στη συνέχεια θα μετατρεπόταν σε Τουρκική, καθώς είναι γνωστό σε όλους πως ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος δεν πρέπει να συγχέεται επ ουδενί με τον Κεμάλ που καληνυχτίζουν οι Γκάτσος - Χατζιδάκις στο υπέροχο τραγούδι τους, ένας Χατζιδάκις που ήταν φυσικά και επόμενα μέσα στη λίστα με τους Μεγάλους Έλληνες, ένας Χατζιδάκις ζωντανός θρύλος για τη Ευrovision, τη Eurovision που συμπαρουσιάζουμε απόψε μαζί με τις αδελφές Μαγγίρα, Μπέτυ και Ματθίλδη είστε και οι δύο υπέροχες, δυο βαμπ, δυο ελληνίδες βαμπ, και με την ευκαιρία ευχαριστώ πολύ την ΕΡΤ που μου δίνει την ευκαιρία για αυτό το σύντομο σχόλιο λίγο πριν αρχίσει το τραγούδι του ο Σάκης Ρουβάς, ευκαιρία για σχόλιο που κακώς εκτιμάται από μερικούς ως παρηγοριά στον άρρωστο, δηλαδή εμένα τον Μανώλη Μαυρομάτη ή Μανόλο, σύμφωνα με το χαϊδευτικό της αγάπης με την οποία το κοινό με αντέμειψε και δεν με ξεχνάει, σε αντίθεση με τον Κώστα τον Καραμανλή, που μολονότι με τίμησε με μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο των περασμένων εκλογών και μολονότι ήμουν μέσα στους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, σε αριθμό ερωτήσεων ή επερωτήσεων, ή όπως εν πάση περιπτώσει τα λένε εκεί στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, και αυτό είναι δυστυχώς ένα πρόβλημα που πρέπει να δούμε, καθώς οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι εξοικειωμένοι με τους θεσμούς αλλά και τις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και είναι για αυτό ακριβώς που θα έπρεπε -και το λέω μακριά από κάθε συναίσθημα προσωπικής πικρίας- να ανταμειφθώ ως πρωταθλητής, ως καμπεονίστας, ως τσαμπιονίστας της ευρωβουλευτικής διαδικασίας και να μη δίνεται το μήνυμα ότι στέλνουμε επικεφαλής και εμείς και το ΠΑΣΟΚ ανθρώπους που πάνε για τουρισμό, έτοιμοι να επιστρέψουν στην Ελλάδα μόλις γίνουν εκλογές, σαν να ήταν η Ευρώπη περιοδεία και πολιτική αρπαχτή, ενώ η Ευρώπη δεν είναι μόνο η Εurovision, αλλά να ο Σάκης μας, ο Σάκης όλων των Ελλήνων, δυστυχώς όμως μόλις με πληροφορούν -κι ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία την Ματθίλδη Ντε Μπερ και την Μπέτυ Ντε Μπουρ- πως ο Σάκης ήδη τραγούδησε, έκανε το άλμα του, πιρουέτα αριστερή δεξιά και γκολ, γκολ εκπληκτικό από τον Ίσμαελ Μπλάνκο, που με άλμα αντίστροφου Σάκη, δηλαδή με φορά από κάτω προς τα πάνω, πετάχτηκε και με περιστροφή του κορμιού και κεφαλιά που αφήνει άφωνο τον Φωκά Ευαγγελινό, γράφει το 0-1 στην Τούμπα, μια Τούμπα που …

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

Ήταν γλωσσομαθής όσο κανείς, όχι τόσο λόγω των επτά ανθρώπινων γλωσσών που μιλούσε άπταιστα, όσο λόγω των τριών αγγελικών (για τις οποίες είναι πλεονασμός να προστεθεί πως τις μιλούσε άπταιστα, καθώς είναι γνωστό πως μόνο έτσι μιλιούνται αυτές, αφού το παραμικρό λάθος τις καθιστά αυτομάτως αμίλητες).

Γνώριζε πάει να πει να λέει σ΄αγαπώ με δέκα διαφορετικούς τρόπους.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι όταν πίστευε εντόνως τα ψιλομετακινούσε τα βουναλάκια του, τον είχε μετατρέψει στον πλέον περιζήτητο εργένη της πόλης.

Να τα εξώφυλλα, να οι φωτογραφίσεις, να οι συνεντεύξεις.

Στην τελευταία -ανταποκρινόμενος πιθανότατα στην ανάγκη του να λέει συνεχώς κάτι καινούριο- δήλωσε πως επιθυμεί να παραδώσει το σώμα του στην πυρά για φιλανθρωπικό σκοπό.

Η ιδέα του ήταν πως κάθε φλεγόμενο μέλος θα δημοπρατούνταν και το συνολικό ποσό που θα μαζευόταν θα δινόταν σε γυναίκα καναλάρχη, για να το διαθέσει εκείνη σε όποιον σκοπό προέκρινε ιερότερο. Επειδή δεν ήθελε να μεροληπτήσει, η τυχερή καναλάρχισσα θα προέκυπτε μετα από κλήρωση - είχε άλλωστε σε όλες τους την ίδια εμπιστοσύνη.

Όλα ανεξαιρέτως τα μέλη του έπιασαν τιμές πολύ υψηλότερες των αναμενομένων.

Και μπορεί το φλεγόμενο πέος του να ανάγκασε τον -αγνώστων στοιχείων- πλειοδότη να δώσει τα περισσότερα χρήματα της βραδιάς, αλλά τελικά την παράσταση έκλεψαν η φλεγόμενη γλώσσα του που αποκοπείσα απ' το σώμα του άρχισε να μιλά αγγελικά κι ανθρώπινα μαζί (με αποτέλεσμα να οδηγήσει στην παράκρουση πολλούς από τους παρισταμένους που δεν είχαν προφτάσει να φορέσουν τα ειδικά ακουστικά) και η καρδιά του που έσβησε τάχιστα, αφού όπως αποδείχθηκε ιατροδικαστικά δεν περιείχε αγάπη, καθώς όλη του η αγάπη είχε συγκεντρωθεί στη γλώσσα.

People are People

Αν είχα πάει στην Μαλακάσα να δω τους Depeche Mode και δεν τους έβλεπα και καταταλαιπωρούμουν κι ακόμα περιμένα να δω τι θα γίνει με το αντίτιμο του εισιτηρίου μου, προφανώς θα έγραφα άλλα. Όποιος όμως είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει κι όποιος δεν βιώνει live τον ορισμό της -κυριολεκτικής και μεταφορικής- ματαίωσης έχει την ευχέρεια να δει το θέμα κι από μια διαφορετική οπτική γωνία. Έτσι, όσο αναμφίβολα κρίμα κι αμαρτία είναι η μη διεξαγωγή της συναυλίας για τους ανθρώπους που προσδοκούσαν να τη ζήσουν, βρίσκω από την άλλη παρήγορο το γεγονός της ήττας του υπ' αριθμόν ένα δόγματος της εποχής, του «the show must go on». Βut it didn't. Κι όχι μόνο εδώ, αλλά και σε τέσσερις βαλκανικές χώρες ακόμη. Το σόου που έπρεπε να συνεχιστεί πάση θυσία δεν συνεχίστηκε πάση θυσία, το όλο σύστημα αποτροπής αυτού που δεν επιτρέπεται να συμβεί παρουσίασε απρόσμενη εμπλοκή. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και έχουν ατέλειες, οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ άτρωτα από ασθένειες, πάθη κι εθισμούς. Όταν ο σταρ πάνω στον οποίον έχουν επενδυθεί χρήματα επί χρημάτων, πάνω στον οποίο κερδοσκοπεί μια πυραμίδα ανωνύμων εταιρειών και μεσαζόντων καταρρέει και αδυνατεί να εμφανιστεί στη σκηνή, το σόου δέχεται μια συμβολική ήττα, μια αμφισβήτηση της μεταφυσικής παντοδυναμίας του, έναν κλονισμό της ακλόνητης βεβαιότητάς του ότι καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να το ματαιώσει. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει η ανθρώπινη δύναμη, το κάνει η ανθρώπινη αδυναμία.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

Σρνα ο όμορφος.

Σρνα ο ομορφότερος.

Καθόλου μεταφορικά

Όπως κάθε χρόνο

τέτοια εποχή,

έτσι και φέτος,

η Αθήνα γεμίζει και πάλι μ' Αντρέα.

Ο μακροβιότερος ερωτικός δεσμός της πόλης.

Και δεν το λέω καθόλου μεταφορικά:

πρόκειται για αυθεντικότατο κι αξεπέραστο έρωτα.

Αμφιβάλλω ειλικρινά, αν άλλος δημοκρατικός ηγέτης της Δύσης

αξιώθηκε ποτέ τέτοια συγκλονιστική

κι ολότελα άλογη προσωπολατρεία.

Done with fish

(Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ - η συμμετοχή έκπληξη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ)

Bλέποντας χθες ειδήσεις, κάνω συνεχή αστεία για την Μαριέττα. Ο πατέρας μου, που τυχαίνει να είναι παρών, φρίττει. Σκέφτομαι ότι σημαντικό τμήμα της διαφοράς ανάμεσα στο «κάνει» και στο «δεν κάνει» ενός αστείου είναι ο χώρος που το κάνεις, το ποιοί είναι αυτοί που θα το ακούσουν, ποιοί αυτοί που πιθανώς θα πληγωθούν. Σκέφτομαι δηλαδή ότι το ίδιο αστείο που λέω ιδιωτικά και μου φαίνεται μια χαρά, αν το έγραφα εδώ μάλλον θα μου φαινόταν κι εμένα χοντράδα. Τώρα όμως το ξανασκέφτομαι. Ποιά είναι τελικά τα όρια ενός αστείου;
Ίσως τα όρια ενός αστείου ξεπερνιούνται, όταν μας λένε (αν κατάλαβα καλά) πως κι η Μαριέττα κι ο Παπακωνσταντίνου κι άλλοι διάφοροι, μπαίνουν μεν μπροστάρηδες, αλλά μόλις γίνουν εθνικές εκλογές θα τους αποσύρουν από την ευρωβουλή και θα τους γυρίσουν πίσω να τους ψηφίσουμε και εδώ.
Κι αυτό που ισχύει για την Μαριέττα και τα όρια, γιατί να μην ισχύει για τον Σάκη; Να γράψω δηλαδή ή όχι, ότι παλιά που δεν είχε γυναίκα και παιδί είχε πάει πολύ καλύτερα στη Εurovision κι ότι αφού τον χαλάνε και τον αποσυντονίζουν, τι τα ήθελε τα γυναικόπαιδα; Να μην το γράψω, γιατί τα αστεία που άπτονται γκέι ζητημάτων κάνουν πιο πολύ τζιζ κι από τα αστεία που άπτονται ζητημάτων αρτιμέλειας.

Εν πάση περιπτώσει είχα να δω Eurovision εικοσαετία και βάλε, κι έτσι έχασα τα τελευταία ένδοξα χρόνια της γιουροβιζιονίτιδας που έχει επιπέσει πάνω στη χώρα. Ωστόσο, φέτος που είδα, αποζημιώθηκα, βλέποντας φερ΄ειπείν τον Μύξα Μαν και τους Τζόκερ από τους Άγιους Σαράντα να πλαισιώνουν σε ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο σύνολο την Αλβανίδα τραγουδίστρια

ή αποστηθίζοντας τους στίχους του νικητήριου τραγουδιού, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις τους έχει γράψει ο Μπεν Στίλερ μαζί με τον ένα αδελφό Φαρέλι (ο άλλος είχε προλάβει να λιποθυμήσει στην εξηκοστή μπύρα).

Μολαταύτα το βρήκα το νορβηγικό τραγούδι στο you tube και το 'παιζα νον στοπ αξημέρωτα Κυριακής, λίγο γιατί είναι εθιστικούλι, λίγο για να θρηνήσω την ήττα του Χρήστου του Παναγόπουλου, του Τζώνυ του Καλημέρη, των αδελφών των Μαγγίρα και της καταπληκτικής σε όλα της ελληνικής συμμετοχης, που είχε φροντίσει να έχει τα πιο γαμάτα σκηνικά, τα πιο γαμάτα χορευτικά, την πιο γαμάτη επικοινωνιακή καμπάνια, τις πιο γαμάτες θέσεις με ελληνικές σημαίες στα τηλεοπτικά πλάνα, τον πιο γαμάτο περφόρμερ,

κι είναι πραγματικά ακατανόητο όταν τα έχεις όλα αυτά, πώς μπορούν να μην σε ψηφίζουν μόνο και μόνο επειδή δεν έχεις τραγούδι.

Γαμώ τη Γιουροβίζιον σας, γαμώ. Την κάνω, πάω να δω κάνα σοβαρό θέαμα, πάω να δω τελικό Μεγάλων Ελλήνων στον Σκάι. Πάμε, ρε Θόδωρα, μπορείς να την κάνεις την ανατροπή απόψε, αγορίνα μου.

Πάνω από το Εβαπορέ

(Αθήνα, 1985 - συγγνώμη, 2009)

---

Ευτυχώς τελείωσε το γάλα. Καφές χωρίς γάλα, είναι σαν τα πάντα χωρίς το όλα. Βγαίνω να πάρω. Το θέμα που έχω αποφασίσει να γράψω θα λέγεται -με αφορμή το ταξίδι του Ολυμπιακού στο Βιετνάμ- «Ο Αλεφοκυνηγός». Μόνο τον τίτλο έχω, τα υπόλοιπα μου λείπουν. Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να έχει μέσα ρώσικη ρουλέτα. Αλέφαντος εναντίον Δούρου είναι η προφανής επιλογή. Αντί για όπλα μπορούν να έχουν κολλημένα στους κροτάφους τους κινητά. Θα αλληλοτηλεφωνούνται εναλλάξ και χαμένος θα είναι αυτός που θα πεθαίνει πρώτος από την ακτινοβολία. Αλλά καθ’ οδόν προς το γάλα με πιάνει κάτι σαν κατάθλιψη: πόσους Δούρους μπορεί να βαστάξει μια ανθρώπινη ζωή; Αίφνης το θέμα «Αλέφαντος» μού φαίνεται κατάκοπο.
Και η εξάντλησή του γίνεται σαφέστερη όταν το αντιδιαστείλεις με το «τα πάντα όλα»: όσο περνά ο καιρός γίνεται αντιληπτό και στον πλέον κακόπιστο, πως πρόκειται για φράση που κουμπώνει τόσο οργανικά στην γλώσσα μας, ώστε σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς ήταν δυνατόν να επικοινωνούσαμε και να συνδιαλεγόμαστε πριν την πανηγυρική της είσοδο στη ζωή μας. Μπροστά της το απλό «όλα» και το απλό «τα πάντα» ωχριούν, μην κατορθώνοντας να αποδώσουν παρά απειροελάχιστο κλάσμα του πανταολικού νοήματός της.
Αλλά αν αυτή η εβδομάδα φαινόταν παγιδευμένη στον Αλεφοκυνηγό, την προηγούμενη θα μπορούσα να γράψω για τον ημιτελικό του φάιναλ φορ και τον τελικό του κυπέλλου, για δυο αγώνες δηλαδή που σε γεμίζαν τόσο ως άμεσα εμπλεκόμενο (σε βαθμό να συλλαμβάνεις τον εαυτό σου σε φάσεις του ημιτελικού να απολαμβάνει τον αγώνα αυτοτελώς και ανεξάρτητα από την τελική του έκβαση), όσο και ως ουδέτερο αντιολυμπιακό (σε βαθμό που η επί πάνω από τρίωρο πληθώρα των ανατροπών και γεγονότων να σε κάνει να μη στραβώνεις για μια ακόμα κούπα του Τζόλε). Αλλά αντί να γράψω για αυτά, αντί να γράψω για το μεγαλείο αγώνων που μπορούν να αναιρούν –έστω πρόσκαιρα- τον φανατισμό, αντί, έστω, να γράψω για το μεγαλείο της ομάδας μπάσκετ που συνεχίζει να πηγαίνει τη συγκίνησή μας σε άλλα επίπεδα, επέλεξα να γράψω κάτι εμπαθές, επέλεξα να θυμηθώ ότι υπήρχε κάποτε προπονητής Ιωαννίδης και να ασχοληθώ ειρωνικά μαζί του. Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.
Γιατί το έκανα; Ίσως επειδή οι εικόνες με τις οποίες μεγαλώνει κανείς δύσκολα βγαίνουν από το μυαλό του. Το διαπιστώσαμε και πρόσφατα, όταν μετά το θάνατο του Ευγενίου Σπαθάρη σύμπασα η χώρα έστρεψε το νοσταλγικό της βλέμμα στο Θέατρο Σκιών. Πρέπει να είμαι ένας από τους απειροελάχιστους Έλληνες που δεν θεωρούν το σταδιακό σβήσιμο της παράδοσης του Καραγκιόζη σημάδι πολιτιστικής αλλοτρίωσης, αλλά, αντίθετα, σαφές δείγμα ανόδου του πολιτιστικού μας επιπέδου. Τι σόι λαϊκός ήρωας ηταν αυτός, που ο ίδιος ο λαός με τη γλώσσα του τον απαξίωσε ως εκεί που δεν παίρνει, είναι κάτι που δυσκολεύομαι να το καταλάβω.
Με το γάλα πλέον στο χέρι περνάω έξω από το «Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες», επί της οδού Σολωμού. Δεκάδες αλλοδαποί στοιβαγμένοι έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας που το στεγάζει. Σχεδόν δίπλα τους, γωνία Σολωμού και Μπόταση, έχουν περιστασιακό στέκι μερικοί ναρκομανείς. Η αντίστιξη αυτών που έφυγαν από τον τρίτο κόσμο αναζητώντας έναν καλύτερο κόσμο εδώ, με αυτούς που γεννήθηκαν εδώ και αναζήτησαν τον καλύτερο κόσμο σε ουσίες, θα μπορούσε να είναι κεντρική ιδέα βιβλίου. Ή έστω άρθρου σε εφημερίδα.
Και τότε μπροστά απ’ τους πρόσφυγες, μπροστά απ΄ τους ναρκομανείς, περνά μία (γράφω την πρώτη λέξη που μου ‘ρθε στο μυαλό) μουνάρα. Ο καιρός έχει επιτέλους φτιάξει κι ο ήλιος καίει πάνω από τις γυμνές ωμοπλάτες της περαστικής, πάνω από το πρεζομένο καρμπόν βλέμμα των ναρκομανών (η πρέζα το πρώτο που σου αφαιρεί είναι το προσωπικό σου βλέμμα), πάνω από τους πρόσφυγες με τα μακρυμάνικα πουκάμισα, πάνω από το εβαπορέ στα χεριά μου.
Στο ακριβώς επόμενο τετράγωνο στέκεται απαστράπτων ο Χάρης Πασβαντίδης. Ένας εβδομηντάρης του λέει «αν είναι τόσο μαλάκας ο ελληνικός λαός, ώστε…». Προσπερνώ πριν μάθω το «ώστε».

(Kείμενο γραμμένο για το SMS» της «SportDay»)

Η ιστορία του Καισερά Σερά & της Γουιλμπί Γουιλμπί

Από τη σαρκική ένωση του Καισερά Σερά και της Γουιλμπί Γουιλμπί προήλθε ένα παιδί, ο μικρός Γουατέβερ. Από την ψυχική ένωση του Καισερά Σερά και της Γουιλμπί Γουιλμπί δεν προήλθε παιδί, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές τους. Έτσι πίστευαν αυτοί, αλλά ο Γουατέβερ ήξερε ότι στο παιδικό του δωμάτιο τριγύριζε ένα ψυχαδελφάκι, που ο μόνος λόγος της αορατότητάς του ήταν πως δεν είχε σάρκα. Όταν αποφάσισε να τους το εκμυστηρευθεί -προσθέτοντας ότι είναι κοριτσάκι- η Γουιλμπί Γουιλμπί πάνιασε και ο Καισεράς Σεράς τον χαστούκισε, λέγοντάς του ότι με κάποια πράγματα δεν κάνουνε αστεία. Η ψυχαδελφούλα του δεν είχε ξαναδεί τον Καισερά Σερά να σηκώνει χέρι και αποφάσισε ότι για να προστατέψει τον Γουατέβερ έπρεπε να εξαφανιστεί από τη ζωή του. Τους επόμενους μήνες ο Γουατέβερ την φώναζε και την ξαναφώναζε στην ιδιαίτερη γλώσσα που είχαν αναπτύξει μεταξύ τους, αλλά μάταια. Σταδιακά ο Γουατέβερ άρχισε να αμφιβάλλει αν το ψυχαδελφάκι είχε υπάρξει ποτέ. Μάλλον θα το είχε φανταστεί. Όπως και τη γλώσσα. Αποφάσισε να την ξεχάσει. Αλλά πριν την ξεχάσει είπε να τη γράψει μια και μόνη φορά. Την έγραψε στο τετράδιό του και μετά ξέχασε το τετράδιο μαζί με τη γλώσσα. Δώρον άδωρον, δηλαδή.

Όχι ακριβώς όμως, αφού τα ξαναθυμήθηκε μερικές δεκαετίες αργότερα, όταν ο Καισεράς Σεράς και η Γουιλμπί Γουιλμπί αποδήμησαν ταυτόχρονα εις Κύριον. Δεν ήταν κοινή τους απόφαση, τροχαίο ήταν. Ο Γουατέβερ είχε μαλώσει πάμπολλες φορές τον πατέρα του, εξηγώντας του πως δεν έπρεπε να οδηγεί σε αυτήν την ηλικία. Στο φέρετρο τον χαστούκισε κιόλας. Ήταν η πρώτη φορά που σήκωνε χέρι πάνω του. Στο διπλανό φέρετρο η Γουιλμπί Γουιλμπί πανιασμένη. Λίγες μέρες μετά η ανάγνωση των διαθηκών τους δεν έκρυβε εκπλήξεις: και οι δύο άφηναν στον Γουατέβερ ό,τι είχαν και δεν είχαν. Από αυτά που είχαν και που νόμιμα κληρονομούνται δεν είχαν πολλά, αφού έζησαν μια ζωή στην οποία προτίμησαν να αφεθούν στην μοίρα τους παρά να την κυνηγήσουν. Από αυτά που δεν είχαν όμως και τα οποία κληρονομούνται με τρόπους μη προβλεπόμενους από το νόμο είχαν πάμπολλα, και ο Γουατέβερ του Καισερά Σερά και της Γουιλμπί Γουιλμπί είχε πάρει τα περισσότερα.

Ψάχνοντας λοιπόν την αποθήκη τους ο Γουατέβερ ξαναβρήκε τα παιδικά του τετράδια και προφανώς ανάμεσά τους κι εκείνο που είχε γράψει τη ψυχογλώσσα που μιλούσε με την αδελφή του. Ανοίγοντας το, είδε με έκπληξη ότι η γλώσσα τους δεν αποτελούνταν από λέξεις αλλά από μια εικόνα. Τότε το γεγονός δεν του είχε κάνει εντύπωση. Τώρα του έκανε. Ένα κοριτσάκι ήταν στην εικόνα. Πώς να την μιλήσει όμως τη γλώσσα της εικόνας; Είχε ξεχάσει. Την πήρε μαζί του και την έβαλε στο πορτοφόλι του. Τις επόμενες μέρες την έβγαζε συχνά και την κοιτούσε· μέχρι που ο τρόπος που την κοιτούσε είχε γίνει πια τόσο αγαπητικός, που η εικόνα ξεκλείδωσε και έγινε εικόνα - γλώσσα. Τότε η ψυχή αδελφή του αποφάσισε να του απαντήσει. Ζαλισμένος από την σπανιότατη για ενήλικους ανθρώπους επικοινωνία, ο Γουατέβερ δεν μπορούσε να διακρίνει αν του μιλούσε έξω από την εικόνα ή μέσα απ' αυτήν, δεν μπορούσε να διακρίνει σε τι ποσοστό εκείνη ήταν γλώσσα και σε τι μορφή. Πάντως αν είχαν μορφή οι ψυχές, η δική της ήταν αυτή, κι εκείνος τα χρόνια που ακόμα του αναλογούσαν στη ζωή ήταν αποφασισμένος να την αγαπάει, αφού αν έπαυε να την αγαπά θα έπαυε κι η εικόνα της να είναι η γλώσσα της ψυχής της.

Ο Γουατέβερ κορνίζωσε την εικόνα της στο σαλόνι του κι όσοι έμπαιναν σπίτι του δεν μπορούσαν καν να υποψιαστούν ότι αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη εικόνα, απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσαν να υποψιαστούν ότι το βλέμμα δεν μας έχει χαριστεί για να κοιτάζουμε τον κόσμο τον προφανή, αλλά για να απελευθερώνουμε από μέσα του τον κόσμο τον αληθινό.

Work in Progress

Eπίθεση δέχτηκε απόψε η Κωνσταντίνα Κούνεβα στο νοσοκομείο. Τριάντα περίπου άτομα εισέβαλαν στον θάλαμό της και την έφτυσαν στο πρόσωπο (με επαναστατική πάντως προσοχή να μη την βρουν στο σημείο που είχε ήδη βρει το βιτριόλι), κατηγορώντας την ότι αφήνει τους κωλοαστούς να βγάλουν λεφτά από τον αγώνα της, o oποίος ούτε της ανήκει ούτε δικός της είναι και συνεπώς δεν της πέφτει και -ανορθόγραφος- λόγος στο τι πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα και τι όχι.

Τόσο ο προπηλακισμός της Κούνεβα και των συντελεστών του θεατρικού μονολόγου «Κίτρινο Σκυλί», όσο και ο βανδαλισμός του θεάτρου και του θαλάμου νοσηλείας της, ενσωματώνονται ήδη δραματουργικά στη νέα βερσιόν της παράστασης που θα ανέβει τις αμέσως επόμενες μέρες.

Η Ομορφιά δεν είναι πάντοτε τέλεια

Όταν πριν λίγο καιρό διάβασα την παρατήρηση του χρήστη STORMPHOENIXS: «Αξέχαστες στιγμές από το παρελθόν. Τα σημερινά τραγούδια δεν έχουν αυτήν την αίγλη των παλιών» θεώρησα ότι το You Tube πολύ δύσκολα θα μπορούσε να μου προσφέρει μεγαλύτερη ψυχική ανάταση.

Κράτησα μόνο μια πισινή, αφού εχθρός του ανατατικού είναι το ανατατικότερο και νά που πράγματι η συγγραφέας/ηθοποιός Νίκι Γιαν αφιερώνει ένα ποίημά της στον Τομ Κρουζ:

«ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ»

Στον Θωμά Κρούζη

---

Μόνο φως.

Γλώσσα καμιά.

Μόνο το μέτωπό σου

Μες τα μεσάνυχτα της πόλης.

Μόνο μια λέξη.

Ή μόνο μείνε σιωπηλός.

---

Την ανάσα μου κρατώ

Στου Γιού Σί Έλ Έι το Α.Ε.Ι.

Και την ξανακρατώ

Μόνο για σένα,

Κρούζη Θωμά.

---

Όλοι τον ξέρουμε αυτόν τον κόσμο.

Τίποτα δεν είναι τέλειο,

Σαν της Αφροδίτης το χέρι,

Σαν το χιόνι μετά το ουράνιο τόξο,

Σαν το αστραπόβροντο που χτυπά το παραθύρι,

Θωμά, το είδα,

Το βλέπω,

Η Ομορφιά δεν είναι πάντοτε τέλεια.

---

Βλέπω ένα αστέρι να ανατέλλει στον ουρανό.

Βλέπω ένα παιδί να κλαίει στον ώμο μου.

Βλέπω ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό σου,

Λαμπερό, αστραφτερό.

Βλέπω έναν Σούπερμαν

Να πετά προς τον Άρη,

Άοπλος.

Βλέπω εσένα,

Ένα όμορφο πνεύμα,

Μπάστακα στον καθρέφτη μου μπροστά.

---

Ας μην μιλήσουμε για ματαιοδοξία.

Ας μην μιλήσουμε για λεφτά.

Ας μιλήσουμε για πίστη.

Ας μιλήσουμε για το αίμα σου που βράζει για τον χαρακτήρα.

Πώς θα το έκανες;

Τι θα έκανες;

---

Σου δίνω το χέρι μου,

Κλείνω τα μάτια μου,

Στράφηκα προς την άλλη

Κι είδα τα μάτια σου να φωτίζονται.

Ω, μπόι, μπορείς να με πεις ονειροπόλα,

Αλλά δεν είμαι η μοναδικιά.

---

Αυτό το τραγούδι είναι για σένα.

Αυτό το δειλινό λάμπει εξαιτίας σου.

---

Μια πόρτα είναι ανοιχτή,

Ακριβώς όπως ο ήλιος είναι πάντα καινουργής.

Μίλια χίλια σε περιμένουν.

Τραγουδώ αυτό το τραγούδι για σένα,

Μόνο για σένα.

Ανέλιξης

Η λέξη «καραγκιόζης» ούτε τυχαία έλαβε τη σημασία που έλαβε, ούτε τυχαία τη διατήρησε.

Μερικά κομμάτια της -αυθεντικής ή επίκτητης, γηγενούς ή εισαγόμενης, το ίδιο κάνει- λαϊκής μας παράδοσης ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, και το γεγονός ότι ξεπερνιούνται και σβήνουν, αποτελεί κατά την προσωπική μου άποψη σαφέστατο δείγμα πολιτισμικής ανέλιξης της ελληνικής κοινωνίας.

Μπορούμε να αποδώσουμε κάθε τιμή στον μεγάλο νεκρό καραγκιοζοπαίκτη, αλλά η συλλογική νοσταλγία για τον ίδιο τον καραγκιόζη και το θέατρο σκιών του μού φαίνεται συναισθηματικό καραγκιοζιλίκι.

Λήγω σαν Κοινοβούλιο

Αιφνιδιαστική λήξη ποιών ακριβώς εργασιών;

Αυτών που ουδέποτε έλαβαν χώρα επειδή δεν το επέτρεψε ο Σανιδάς;

Αυτών που έλαβαν χώρα με μόνη την αντιπολίτευση παρούσα, αφού τα συμπολιτευόμενα πρόβατα τα είχε αποσύρει ο τσοπάνης;

Αυτών που έλαβαν χώρα με την εφεύρεση της λευκής ψήφου;

Η Β' Τακτική Σύνόδος της ΙΒ' Περιόδου της Βουλής πολύ πριν λήξει

με το σχεδόν έτσι θέλω

είχε καταευτελιστεί με το ακριβώς έτσι θέλω.

Για σκοπιμότητα

Ιδιωτική Τηλεόραση, αργά χθες βράδυ.

Βλέπω στις ειδήσεις του Μega αυτό και δεν μου παίρνει παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να σκεφτώ -τόσο από την επιλογή να αναδειχθεί το θέμα με αυτοτελές ρεπορτάζ, όσο και από τον τρόπο παρουσίασής του- ότι το ζητούμενο μάλλον δεν είναι ο ειδησεογραφικός πόνος για τα δικαιώματα των εργαζομένων στο Καζίνο του Ρίο, αλλά ο επιχειρηματικός πόνος για την επικράτηση στον ανταγωνισμό. Σήμερα δεν μου χρειάζονται παρά ελάχιστα κλικ στο google για να δω ότι όχι μόνο ο Μπόμπολας είναι μεγαλομέτοχος του Καζίνο της Πάρνηθας, αλλά ότι επίσης το Καζίνο του Ρίο το εκμεταλλεύεται η M.Ι.G. Σχεδόν καπάκι μετά την είδηση για το Καζίνο ήρθε η ώρα των αθλητικών, όπου η δήλωση Τζίγγερ κατά Βγενόπουλου διαβάζεται πανηγυρικά εν είδει επισήμου ανακοινωθέντος.

Όλα κι όλα, στην ιδιωτική τηλεόραση λέμε ειδήσεις και δεν είμαστε οχήματα εξυπηρέτησης επιχειρηματικών συμφερόντων.

Δημόσια Τηλεόραση, αργά χθες βράδυ.

Η ατάκα του Κώστα Βερνίκου ότι και στην Ευρώπη γίνονται διαιτητικά λάθη, μόνο που εκεί ουδείς διανοείται να κατηγορήσει τους διαιτητές για σκοπιμότητα, δένει υπέροχα με το καροτσάκι του Μπάλακ στον διαιτητή, με το «fucking disgrace» που ολοκληρώνει το αμόκ του Ντρογκμπά, με το «αυτό ήταν που ήθελε η Ουέφα» του Χίντιγκ, ενώ η κόντρα στην ποδοσφαιρική ανάλυση του Τάκη «η Τσέλσι δεν μπορεί να παρατάσσεται σαν ομαδούλα» Γκώνια με το Νίκο Σαργκάνη ανεβάζει το ποδοσφαιρικό επίπεδο σε δυσθεώρητα επίπεδα, σε επίπεδα όχι πλέον Τσάμπιονς αλλά Τσάμπιον Λιγκ, όπως θα συμπλήρωνε κι ο Νίκος ο Καρούλιας, ο οποίος Τσάμπιον το έμαθε και Τσάμπιον θα το λέει, κατσίφλωρες λοουερούχοι.

Όλα κι όλα, στην δημόσια τηλεόραση υπάρχει αξιοκρατία και διευθυντεύει ο ανθός ο δημοσιογραφικός, χαρτζηλικώνοντας και κάνοντας τσάμπα ταξίδια στον ανθό τον παλαιμαχικό για να διαφημίζει την PUMA.

Χίμαιρα

Tριγυρνώντας στο ίντερνετ το μάτι πέφτει σ' αυτήν την φωτογραφία. Του ματιού αυτή η φωτογραφία τού αρέσει κι αποφασίζει να γράψει κάτι. Τί, φυσικά δεν ξέρει. Ξέρει απλώς ότι έχει μέσα της μια δυναμική. Το μάτι την εξερευνά. Να γράψει για τις κούκλες σαν να ΄ταν άνθρωποι; Να σταθεί σε ένα χαρακτηριστικό τους και να πιαστεί από κει; Οι ριγέ στολές τους, ας πούμε, θα μπορούσαν να μοιάζουν με φυλακισμένων. Φυλακισμένων πού, όμως; Μήπως σε μια χίμαιρα (a mythical beast with penis and vagina eternally fused, two pair of eyes that look only at each other, lips ever touching and one voice that whispers to itself);

Το μάτι τότε φεύγει από την χίμαιρα του ενός σώματος στα δύο, την χίμαιρα των δυο σωμάτων σε ένα, και πέφτει στις σανίδες του πατώματος. Καταλαβαίνει ότι ακόμη και σε μια εικόνα τόσο περιορισμένου χώρου σαν αυτή, όλα τα μάτια στις κούκλες θα στραφούν, ενώ το πάτωμα το πολύ πολύ να ειδωθεί ως φόντο, ως ο χώρος που βρίσκονται ξαπλωμένοι οι πρωταγωνιστές. Αν όμως οι κούκλες εκβιάζουν δια της ανθρωπομορφίας τους την προσοχή μας, οι σανίδες από που κι ως που είναι περισσότερο άψυχες από τις κούκλες; Γιατί λοιπόν να μην διεκδικήσουν για τον εαυτό τους τη δική τους μεταφορά;

Ίσως επειδή οι σανίδες, από τη στιγμή που τοποθετούνται δίπλα - δίπλα για να γίνουν πάτωμα, παύουν να είναι ο εαυτός τους και αποτελούν πλέον μέρος ενός νέου συνόλου, ενώ στους ανθρώπους και σε κάθε τι το ανθρωπόμορφο η σύνθεση δυο ατομικοτήτων σε μια νέα βαφτίζεται χίμαιρα.

Τα τάργκετ γκρουπ

Oι διαφημιστικές πινακίδες στο φάιναλ φορ το διαλαλούσαν: «GREECE: Α ΜΑSTERPIECE YOU CAN AFFORD».

Στις χθεσινοβραδυνές ειδήσεις της ΝΕΤ ο υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης Μαρκόπουλος, σε μια μνημειώδη δήλωσή του, είπε -με αντίστοιχης σοβαρότητος στήσιμο και ύφος- πως οι Έλληνες μπορούν να είναι υπερήφανοι και ήσυχοι, αφού στο Βερολίνο δεν τους εκπροσώπησε επάξια μόνο μια ομάδα μπάσκετ αλλά και ο ΕΟΤ.

Χωρίς να έχω θέση για το αν είναι ή δεν είναι πρέπουσα χορηγική - διαφημιστική επένδυση για τον ΕΟΤ η Eυρωλίγκα του μπάσκετ και το φάιναλ φορ της (μπορεί κάλλιστα να είναι), είμαι πάντως κάτι παραπάνω από σίγουρος πώς όταν ήταν να παρθεί η απόφαση χορηγίας, τα κριτήρια κάθε άλλο παρά αμιγώς τουριστικά και οικονομικά ήταν.

Θέλω να πω ότι το μάτι του εκάστοτε Μαρκόπουλου δεν είναι στραμμένο τόσο στο τάργκετ γκρουπ των ξένων τηλεθεατών - υποψήφιων τουριστών, όσο στο τάργκετ γκρουπ των ντόπιων τηλεθεατών - υποψήφιων ψηφοφόρων.

Κι αν όλο αυτό το βρίσκω άξιο αναφοράς είναι επειδή μου φαίνεται πως συμπυκνώνει μια ολόκληρη λογική κουτοπονηριάς πολιτικάντη βήτα διαλογής, από μια κυβέρνηση που απαρτίζεται πλέον -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- από μια στρατιά πολιτικάντηδων βήτα διαλογής.

Είμαι υπερήφανος για το πέμπτο ευρωπαϊκό της ομάδας μου, που ξαναεκτόπισε από την κορυφή την ΤΣΣΚΑ και για την καμπάνια του ΕΟΤ, που εκτόπισε από τις πινακίδες τους ανταγωνιστές οργανισμούς τουρισμού.

GREECE: Α ΜASTERPIECE YOU CAN AFFORD,

WITH A GOVERNMENT FULL OF ANTONAROUS

I CAN'T AFFORD.

Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και Γκιουλέκες.

Η αιώνια συννεφιά ενός ιδιοφυούς μυαλού

Η Κάμερον Ντίαζ καταδιώκει και προσπαθεί να σκοτώσει την Κάθριν Κινίαρ μέσα στο τραυματικό υποσυνείδητο του Τζων Μάλκοβιτς («Στο μυαλό του Τζων Μάλκοβιτς»), ενώ η Κέιτ Γουίνσλετ κλείνει απεγνωσμένα ραντεβού στον Τζιμ Κάρεϊ μέσα στις ραγδαία σβηζόμενες αναμνήσεις του («Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού»). Κι αυτές δεν είναι σκηνές που φαντάζονται ή ονειρεύονται ο Τζων Μάλκοβιτς και ο Τζιμ Κάρεϊ, αλλά σκηνές που όντως διεξάγονται μέσα στο μυαλό τους, μέσα στον εγκέφαλό τους ως τόπο.
Ο Τσάρλι Κάουφμαν είναι ο πρώτος σεναριογράφος που επεκτείνει τα όρια του σινεμά εντός του ανθρώπινου εγκεφάλου, αποφασίζοντας ότι αποτελεί παρθένο κινηματογραφικό έδαφος, ανοιχτό για εξερεύνηση και πρόσφορο για ιστορίες που δεν θα μας θυμίζουν οτιδήποτε άλλο έχουμε δει. Και το «φεύγα» των σεναρίων του όχι μόνο δεν εξαντλείται στις αρχικές σουρεαλιστικές συλλήψεις (μια είσοδος που σε βάζει στο μυαλό ενός ανθρώπου, ένα μηχάνημα που διαγράφει αναμνήσεις), αλλά, αντίθετα, είναι οι αρχικές συλλήψεις που τον απελευθερώνουν για να γράψει περίπλοκες ιστορίες.
Και αφού ο Κάουφμαν μας βάζει στο μυαλό του Τζων Μάλκοβιτς, δυο ταινίες αργότερα (στο «Αdaptation») αποφασίζει ότι πρέπει να μπλέξει τα πράγματα λίγο ακόμα. Mάς δείχνει λοιπόν τον ίδιο στα γυρίσματα του «Μυαλού του Τζων Μάλκοβιτς». Του έχουν κάνει πρόταση να διασκευάσει ένα βιβλίο για έναν εκκεντρικό καλλιεργητή ορχιδέων, αλλά εκείνος δυσκολεύεται να γράψει οτιδήποτε συμβατικό. Εν τω μεταξύ, όσο το παλεύει για να δει τι θα γράψει, τον βλέπουμε να αυνανίζεται μανιωδώς με μια φωτογραφία της πρωταγωνίστριας του «Μάλκοβιτς», της Κάθριν Κινίαρ (που πρέπει να ομολογήσει πάντως κανείς, ότι στην ταινία αυτή είχε λουστεί στο σεξ απίλ). Εκτός από αυτοϊκανοποιούμενο, μας δείχνει ακόμη τον εαυτό του να είναι αγοραφοβικός μέχρι αηδίας, αντικοινωνικός μέχρι αηδίας, αντιτουριστικός μέχρι αηδίας, με μυαλό μονίμως συννεφιασμένο, άλλοτε δημιουργικά από ιδέες κι άλλοτε μαζοχιστικά από ανασφάλειες.
Τελικά με αφορμή τις ορχιδέες αποφασίζει να γράψει κάτι άλλο. Γιατί; Γιατί, όταν ένα ακόμη άλτερ έγκο του Κάουφμαν ρωτάει στην «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» (την τελευταία ταινία του που παίζεται από την προηγούμενη εβδομάδα και στην Ελλάδα), «γιατί πρέπει κάθε έργο μου να είναι τόσο περίπλοκο;», η απάντηση που παίρνει είναι «Because that’s what you do». Επειδή αυτό είναι εκείνο που κάνεις, εκείνο που ξέρεις να κάνεις, εκείνο που θέλεις να κάνεις, εκείνο που θες δεν θες κάνεις, εκείνο που σε χαρακτηρίζει, εκείνο που είσαι.
Αποφασίζει λοιπόν να γράψει για τον ίδιο που δυσκολεύεται να γράψει για τις ορχιδέες, για τον δίδυμο αδελφό του που γράφει σενάρια μπλοκμπάστερ, για έναν δάσκαλο δημιουργικής γραφής που διδάσκει τους κανόνες του να γράφεις σενάρια. Όταν δίνει το προσχέδιο του σεναρίου του στον αδελφό του για να τον ρωτήσει πώς θα τελείωνε εκείνος την ταινία του, εκείνος του απαντά «με σεξ, ναρκωτικά και καταδίωξη με αυτοκίνητα». Το «Adaptation» τελειώνει με σεξ, ναρκωτικά και καταδίωξη με αυτοκίνητα, όχι όμως προτού συζητήσουν με τον αδελφό του την συντομότατη ιστορία της Σάρα Μαρς και της Κιμ Κανέτι.
Κι αυτή είναι μια ιστορία που αξίζει κανείς να ακούσει και να αναρωτηθεί μαζί με τον Κάουφμαν αν είναι περισσότερο πολύτιμο το να αγαπάς ή το να αγαπιέσαι, αν δηλαδή το να αγαπάς χωρίς να αγαπιέσαι σε γεμίζει ή σε πονά, όπως αξίζει κανείς να ζήσει μαζί με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ το δίλημμά τους, ένα δίλημμα στο οποίο έχουν βρεθεί μόνο εκείνοι, καθώς μόνο εκείνοι αξιώθηκαν να βρίσκονται σε εκείνη την πρωτόγνωρη θέση για ήρωα μυθοπλασίας, αφού η αρχική σεναριακή σύλληψη δεν αξιοποιήθηκε για εντυπωσιασμό αλλά για να οδηγήσει σε μια εντελώς κρίσιμη ερώτηση: ο Κάρεϊ και η Γουίνσλετ γνωρίζουν πια ότι υπάρχει ένας ανεξήγητος λόγος που αρχίζουμε να αγαπιόμαστε (και θα ξανααγαπηθούμε απ΄ την αρχή, ακόμα κι αν οι μνήμες μας σβηστούν), όπως υπάρχει κι ένας βαθύτερος λόγος για τον οποίο τελικά δεν ταιριάζουμε (και πιθανότατα και πάλι δεν θα ταιριάξουμε και θα ξανααλληλοξεσκιστούμε). Να το προσπαθήσουν παρόλα αυτά; «I need your lovin' like the sunshine» εναντίον «Everybody's gotta learn sometime». Ένας στίχος απόσταση.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

*****

Πέντε.

Aprile

Πρώτη Μαϊου σήμερα, οπότε ας μιλήσουμε για τον Απρίλη. Όχι, αστειεύομαι. Δεν θα ήταν πρέπον. Ας μιλήσουμε τότε για κάτι άλλο που επίσης δεν είναι πρέπον, αλλά να λέμε και καμιά αλήθεια που και που, δεν βλάπτει.

Πρωτομαγιάτικη βόλτα τον μπέμπη. Όχι σε εξοχές και ξενερώματα. Στην Κηφισιά, αφού αντί να πιάσει τον Μάη είναι προτιμότερο να αναπτύξει εγκαίρως ταξική συνείδηση. Εκεί λοιπόν, σε μια καφετέρια, στο δίπλα τραπέζι ένας άλλος μπέμπης, όπως αποδεικνύεται εντελώς συνομήλικός του. Και συνειδητοποιώ ότι εξετάζω το άλλο μωρό με -τουλάχιστον- αντιπάθεια, βάζοντας στο μικροσκόπιο τον τρόπο που κινείται, τον τρόπο που μιλάει, το μέγεθός του, τα χαρακτηριστικά του, τα πάντα όλα του. Και σκέφτομαι ότι είτε εγώ είμαι κανίβαλος είτε σκέφτονται πολλοί σαν εμένα. Και αν σκέφτονται πολλοί σαν εμένα, κι αν τελικά περνάμε τη ζωή μας μεταξύ ανταγωνιστικότητας και κτητικότητας, κι αν η ανταγωνιστικότητα και η κτητικότητα είναι το άλφα ως το χι των βαθύτερων κινήτρων μας, αφήνοντας το ψι και το ωμέγα στα ευγενικά μας συναισθήματα, τότε.

Ψάχνω να βρω το «τότε» και δεν βρίσκω ένα εύκαιρο, οπότε αφού ο λόγος περί ανταγωνιστικότητας, εκείνο που μπορώ να πω λίγες ώρες πριν τον ημιτελικό του φάιναλ φορ, είναι ότι από ένα επίπεδο επιτυχίας και πάνω μια ομάδα λογοδοτεί μόνο στον εαυτό της, την δική της ιστορία, τα δικά της ρεκόρ, τον δικό της μύθο.

Χάσει λοιπόν κερδίσει ο Παναθηναϊκός απόψε, πάρει - δεν πάρει το πέμπτο ευρωπαϊκό την Κυριακή, ο Ομπράντοβιτς και η ομάδα του ούτε θα μικρύνουν, ούτε θα αμφισβητηθούν, ούτε θα αγαπιούνται λιγότερο: η «ψύχωση» είναι αρρώστια άλλων οργανισμών, που ακριβώς επειδή δεν ανέχονται να χάνουν, επιλέγουν να κερδίζουν με κάθε τίμημα, εντός των γεωγραφικών ορίων όπου τους επιτρέπεται, εντός των γεωγραφικών ορίων όπου το «με κάθε τίμημα» εξυμνείται ως μαγκιά.