Πέμπτη, Μαΐου 07, 2009

Χίμαιρα

Tριγυρνώντας στο ίντερνετ το μάτι πέφτει σ' αυτήν την φωτογραφία. Του ματιού αυτή η φωτογραφία τού αρέσει κι αποφασίζει να γράψει κάτι. Τί, φυσικά δεν ξέρει. Ξέρει απλώς ότι έχει μέσα της μια δυναμική. Το μάτι την εξερευνά. Να γράψει για τις κούκλες σαν να ΄ταν άνθρωποι; Να σταθεί σε ένα χαρακτηριστικό τους και να πιαστεί από κει; Οι ριγέ στολές τους, ας πούμε, θα μπορούσαν να μοιάζουν με φυλακισμένων. Φυλακισμένων πού, όμως; Μήπως σε μια χίμαιρα (a mythical beast with penis and vagina eternally fused, two pair of eyes that look only at each other, lips ever touching and one voice that whispers to itself);
Το μάτι τότε φεύγει από την χίμαιρα του ενός σώματος στα δύο, την χίμαιρα των δυο σωμάτων σε ένα, και πέφτει στις σανίδες του πατώματος. Καταλαβαίνει ότι ακόμη και σε μια εικόνα τόσο περιορισμένου χώρου σαν αυτή, όλα τα μάτια στις κούκλες θα στραφούν, ενώ το πάτωμα το πολύ πολύ να ειδωθεί ως φόντο, ως ο χώρος που βρίσκονται ξαπλωμένοι οι πρωταγωνιστές. Αν όμως οι κούκλες εκβιάζουν δια της ανθρωπομορφίας τους την προσοχή μας, οι σανίδες από που κι ως που είναι περισσότερο άψυχες από τις κούκλες; Γιατί λοιπόν να μην διεκδικήσουν για τον εαυτό τους τη δική τους μεταφορά;
Ίσως επειδή οι σανίδες, από τη στιγμή που τοποθετούνται δίπλα - δίπλα για να γίνουν πάτωμα, παύουν να είναι ο εαυτός τους και αποτελούν πλέον μέρος ενός νέου συνόλου, ενώ στους ανθρώπους και σε κάθε τι το ανθρωπόμορφο η σύνθεση δυο ατομικοτήτων σε μια νέα βαφτίζεται χίμαιρα.

7 Comments:

At 5/07/2009 02:58:00 π.μ., Blogger vague said...

...και βαφτίζεται επιτυχώς, γιατί αυτή η σύνθεση είναι αυτό που μαρτυρά το όνομα.
Ωστόσο και το πάτωμα αν το καλοσκεφτείς κι όπως διδάσκει και το Matrix, είναι με τη σειρά του μια πλάνη :)

 
At 5/07/2009 11:28:00 π.μ., Blogger Τσαλαπετεινός said...

Επειδή λατρεύω τις ιστορικές αναδρομές να σου θυμίσω ότι παλιοτερα οι σανίδες του πατώματος
έμπαιναν στην πιο περίπλοκη -γι αυτό και πιό ακριβη-διάταξη του "ψαροκοκκαλου". Αλλά και πάλι είχαν 'κανονικότητα' όπως οι παράλληλες σε αντίθεση με τα μωσαϊκά που κάθε μικρή ψηφίδα διατηρούσε την ατομικότητάς της στο γενικό σύνολο.

 
At 5/07/2009 11:46:00 π.μ., Blogger ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Αφήστε τα ηλεκτρόνια να τροχιοδρομήσουν γύρω από τον Πυρήνα. Ανθρωποι, τρομερά βιολογικά φθαρτά υλικά πολύπλοκης ατομικότητας.
ΥΣΤΕΡ. Στους μεταμοσχευμένους οι μυθικές χιμαιρες αποκαλούνται υβρίδια.

 
At 5/07/2009 08:34:00 μ.μ., Blogger Nomad said...

Είσαι σε καλό δρόμο. Σε λίγο θα αυτοσχολιάζεσαι κι εγω θα σου αφήνω αστεία σχολιάκια σαν τους γερους του μαπετ σώου.

Απαντώ εδώ σε αυτό που με ρώτησες, αφου η απαντηση είναι κατα μεγάλο μερος κοινή και για τα 2 ποστ:

Αυτα δεν είναι ποστ δικτυακέ φίλε ολντ μπόι. Είναι ολοκληρώματα. Είναι σκέψεις που έχουν κάνει εναν πλήρη κύκλο και έχουν κλείσει εξω κάθε πιθανό σχόλιο γιατί είναι αυτάρκεις και είναι και σκέψεις που εκφέυγουν απο αυτό που λεμε "ας πω κάτι να συμπληρώσ¨ω" Δεν εχει κάποιος κατι να συμπληρώσει στις σκέψεις σου για το πατωμα που γίνεται όλον ενώ ως σανίδα έχει ατομικότητα (η σανιδικότητα :Ρ) η για τον Καουφμαν και τους συνειρμούς του στις ταινίες (επιπλεον σιγα μην εχουν δει ολοι ολες τις ταινίες του καουφμαν ωστε να σχολίαζαν το προηγούμενο)

Με απλά λόγια, με τέτοια ποστ ξεφεύγεις απο το βλογιν και μπαίνεις στην ενδοσκόπηση, η αν θες, σανιδοσκόπηση.

Αστειεύοαμι για να πω ότι μερικά ποστ σου -κι οχι μονο δικά σου, το εχω δει και στον πετεφρή και σε άλλους, και σε μένα μερικές φορές- δεν μπορούν να σχολιαστούν παρά μόνο αν βγει κανείς εκτός θέματος, η αν θέλει απλα να σου πει ενα γεια, τι κάνεις;

(Είδες ποσο πλαγια τόφερα; οσο πιο αρτια είναι τα κείμενα, οσο πιο ολοκληρωμένη η σκέψη, τόσο λιγότερη η συμμετοχή τρίτων σε αυτά. Γραψε για πολιτικά να δεις τι εχει να γίνει, βρίσε κανεναν και θα στην πεσουν, μίλα παραξενα και θα σε τρολάρουν, αλλα οταν συντάσεις την ψυχή σου σε λέξεις δε θα τους παρεις λέξη λεμε!

 
At 5/07/2009 10:08:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Nomad ΤΕΛΕΙΑ απόδοση - εξήγηση - απλούστευση (με την καλή έννοια )

ακούς old boy ? ακούω να λες
;P

Ναιμου

 
At 5/08/2009 02:44:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Nomad, ας ξεκινήσω από τον Κάουφμαν. Ο τρόπος που επιλέγω να γράψω, απομονώνοντας ας πούμε μια τριτεύουσα σκηνή ελαχίστων δευτερολέπτων από μια παλιά ταινία του, μια σκηνή που και την ταινία να έχει δει κανείς σχεδόν αποκλείεται να καταλαβαίνει για ποιά σκηνή μιλάω, είναι συνειδητός. Όχι γιατί δεν θέλω να καταλάβει ο άλλος τι γράφω. Αντίθετα, γράφοντας ακριβώς για μια σκηνή που εμένα με είχε συγκινήσει όταν είχα δει την ταινία, η ελπίδα μου είναι κάποιος να παρακινηθεί από περιέργεια και να τη δει κι αυτός, κι όταν έρθει η ώρα της σκηνής να νιώσει κάτι από τη δική μου συγκίνηση.
Ας πούμε ότι πρόκειται για μια προσέγγιση που αναδέχεται τον κίνδυνο να χαθεί μεγάλη ποσότητα αναγνωστών στην μετάφραση του κειμένου, ενόψει της προσδοκίας μια μειονότητα να χρησιμοποιήσει το κείμενο ως αφετηρία για να νιώσει κάτι που το κείμενο μόνο του δεν μπορεί να δώσει, αλλά και που ενδεχομένως δεν θα μπορούσε να δώσει και η ταινία από μόνη της.
Καταλήγοντας, παίρνω το βλέμμα του Κάουφμαν και του κολλάω το δικό μου λέγοντας: να τι νομίζω ότι είδε, αξίζει να το δεις κι εσύ υπό αυτό το πρίσμα.
Τώρα αναφορικά με αυτό το ποστ, για κούκλες ξεκίνησα να γράφω, η φωτο των κουκλών όταν την είδα ήταν αυτή που με κέντρισε να γράψω. Και αφού κάτι ξεκίνησα να γράφω για τις κούκλες, μετά το μάτι μου πήγε στις σανίδες του πατώματος. Και κάπου εκεί μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα να γράψω για τις σανίδες σαν να ταν πλάσματα. Σκέφτηκα δηλαδή γιατί να είναι λιγότερο αυθαίρετο να γράφουμε για τις κούκλες σαν να ταν πλάσματα;
Δεν ξεκίνησα λοιπόν να γράφω μια μεταφυσική του πατώματος. Μου βγήκε στην πορεία κι έχω την αίσθηση πως δεν μου βγήκε όπως θα ήθελα, κι έχω την αίσθηση πως το κείμενο -στο κομμάτι του πατώματος- φλερτάρει αγρίως με τη γελοιότητα (αν κι ο Γνωμοδότης απέχει από τα καθήκοντά του, για να μου το υπενθυμίσει).
Αλλά από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω το του πατώματος αποφάσισα ότι είναι προτιμότερο να το ρισκάρω (κι ας αποτύχει τελείως), παρά να επιλέξω την ασφαλή λύση της απόσυρσης των σανίδων και της παραμονής στη χίμαιρα των δυο κουκλών σε ένα σώμα.
Όπως και να 'χει σ΄ ευχαριστώ για το σχόλιο, όση υπερβολή κι αν περιέχει :)

 
At 5/10/2009 12:55:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ο Χριστός κι η Παναγία...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home