Χίμαιρα

Tριγυρνώντας στο ίντερνετ το μάτι πέφτει σ' αυτήν την φωτογραφία. Του ματιού αυτή η φωτογραφία τού αρέσει κι αποφασίζει να γράψει κάτι. Τί, φυσικά δεν ξέρει. Ξέρει απλώς ότι έχει μέσα της μια δυναμική. Το μάτι την εξερευνά. Να γράψει για τις κούκλες σαν να ΄ταν άνθρωποι; Να σταθεί σε ένα χαρακτηριστικό τους και να πιαστεί από κει; Οι ριγέ στολές τους, ας πούμε, θα μπορούσαν να μοιάζουν με φυλακισμένων. Φυλακισμένων πού, όμως; Μήπως σε μια χίμαιρα (a mythical beast with penis and vagina eternally fused, two pair of eyes that look only at each other, lips ever touching and one voice that whispers to itself);

Το μάτι τότε φεύγει από την χίμαιρα του ενός σώματος στα δύο, την χίμαιρα των δυο σωμάτων σε ένα, και πέφτει στις σανίδες του πατώματος. Καταλαβαίνει ότι ακόμη και σε μια εικόνα τόσο περιορισμένου χώρου σαν αυτή, όλα τα μάτια στις κούκλες θα στραφούν, ενώ το πάτωμα το πολύ πολύ να ειδωθεί ως φόντο, ως ο χώρος που βρίσκονται ξαπλωμένοι οι πρωταγωνιστές. Αν όμως οι κούκλες εκβιάζουν δια της ανθρωπομορφίας τους την προσοχή μας, οι σανίδες από που κι ως που είναι περισσότερο άψυχες από τις κούκλες; Γιατί λοιπόν να μην διεκδικήσουν για τον εαυτό τους τη δική τους μεταφορά;

Ίσως επειδή οι σανίδες, από τη στιγμή που τοποθετούνται δίπλα - δίπλα για να γίνουν πάτωμα, παύουν να είναι ο εαυτός τους και αποτελούν πλέον μέρος ενός νέου συνόλου, ενώ στους ανθρώπους και σε κάθε τι το ανθρωπόμορφο η σύνθεση δυο ατομικοτήτων σε μια νέα βαφτίζεται χίμαιρα.