People are People

Αν είχα πάει στην Μαλακάσα να δω τους Depeche Mode και δεν τους έβλεπα και καταταλαιπωρούμουν κι ακόμα περιμένα να δω τι θα γίνει με το αντίτιμο του εισιτηρίου μου, προφανώς θα έγραφα άλλα. Όποιος όμως είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει κι όποιος δεν βιώνει live τον ορισμό της -κυριολεκτικής και μεταφορικής- ματαίωσης έχει την ευχέρεια να δει το θέμα κι από μια διαφορετική οπτική γωνία. Έτσι, όσο αναμφίβολα κρίμα κι αμαρτία είναι η μη διεξαγωγή της συναυλίας για τους ανθρώπους που προσδοκούσαν να τη ζήσουν, βρίσκω από την άλλη παρήγορο το γεγονός της ήττας του υπ' αριθμόν ένα δόγματος της εποχής, του «the show must go on». Βut it didn't. Κι όχι μόνο εδώ, αλλά και σε τέσσερις βαλκανικές χώρες ακόμη. Το σόου που έπρεπε να συνεχιστεί πάση θυσία δεν συνεχίστηκε πάση θυσία, το όλο σύστημα αποτροπής αυτού που δεν επιτρέπεται να συμβεί παρουσίασε απρόσμενη εμπλοκή. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και έχουν ατέλειες, οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ άτρωτα από ασθένειες, πάθη κι εθισμούς. Όταν ο σταρ πάνω στον οποίον έχουν επενδυθεί χρήματα επί χρημάτων, πάνω στον οποίο κερδοσκοπεί μια πυραμίδα ανωνύμων εταιρειών και μεσαζόντων καταρρέει και αδυνατεί να εμφανιστεί στη σκηνή, το σόου δέχεται μια συμβολική ήττα, μια αμφισβήτηση της μεταφυσικής παντοδυναμίας του, έναν κλονισμό της ακλόνητης βεβαιότητάς του ότι καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να το ματαιώσει. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει η ανθρώπινη δύναμη, το κάνει η ανθρώπινη αδυναμία.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)