Πάνω από το Εβαπορέ

(Αθήνα, 1985 - συγγνώμη, 2009)

---

Ευτυχώς τελείωσε το γάλα. Καφές χωρίς γάλα, είναι σαν τα πάντα χωρίς το όλα. Βγαίνω να πάρω. Το θέμα που έχω αποφασίσει να γράψω θα λέγεται -με αφορμή το ταξίδι του Ολυμπιακού στο Βιετνάμ- «Ο Αλεφοκυνηγός». Μόνο τον τίτλο έχω, τα υπόλοιπα μου λείπουν. Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να έχει μέσα ρώσικη ρουλέτα. Αλέφαντος εναντίον Δούρου είναι η προφανής επιλογή. Αντί για όπλα μπορούν να έχουν κολλημένα στους κροτάφους τους κινητά. Θα αλληλοτηλεφωνούνται εναλλάξ και χαμένος θα είναι αυτός που θα πεθαίνει πρώτος από την ακτινοβολία. Αλλά καθ’ οδόν προς το γάλα με πιάνει κάτι σαν κατάθλιψη: πόσους Δούρους μπορεί να βαστάξει μια ανθρώπινη ζωή; Αίφνης το θέμα «Αλέφαντος» μού φαίνεται κατάκοπο.
Και η εξάντλησή του γίνεται σαφέστερη όταν το αντιδιαστείλεις με το «τα πάντα όλα»: όσο περνά ο καιρός γίνεται αντιληπτό και στον πλέον κακόπιστο, πως πρόκειται για φράση που κουμπώνει τόσο οργανικά στην γλώσσα μας, ώστε σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς ήταν δυνατόν να επικοινωνούσαμε και να συνδιαλεγόμαστε πριν την πανηγυρική της είσοδο στη ζωή μας. Μπροστά της το απλό «όλα» και το απλό «τα πάντα» ωχριούν, μην κατορθώνοντας να αποδώσουν παρά απειροελάχιστο κλάσμα του πανταολικού νοήματός της.
Αλλά αν αυτή η εβδομάδα φαινόταν παγιδευμένη στον Αλεφοκυνηγό, την προηγούμενη θα μπορούσα να γράψω για τον ημιτελικό του φάιναλ φορ και τον τελικό του κυπέλλου, για δυο αγώνες δηλαδή που σε γεμίζαν τόσο ως άμεσα εμπλεκόμενο (σε βαθμό να συλλαμβάνεις τον εαυτό σου σε φάσεις του ημιτελικού να απολαμβάνει τον αγώνα αυτοτελώς και ανεξάρτητα από την τελική του έκβαση), όσο και ως ουδέτερο αντιολυμπιακό (σε βαθμό που η επί πάνω από τρίωρο πληθώρα των ανατροπών και γεγονότων να σε κάνει να μη στραβώνεις για μια ακόμα κούπα του Τζόλε). Αλλά αντί να γράψω για αυτά, αντί να γράψω για το μεγαλείο αγώνων που μπορούν να αναιρούν –έστω πρόσκαιρα- τον φανατισμό, αντί, έστω, να γράψω για το μεγαλείο της ομάδας μπάσκετ που συνεχίζει να πηγαίνει τη συγκίνησή μας σε άλλα επίπεδα, επέλεξα να γράψω κάτι εμπαθές, επέλεξα να θυμηθώ ότι υπήρχε κάποτε προπονητής Ιωαννίδης και να ασχοληθώ ειρωνικά μαζί του. Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.
Γιατί το έκανα; Ίσως επειδή οι εικόνες με τις οποίες μεγαλώνει κανείς δύσκολα βγαίνουν από το μυαλό του. Το διαπιστώσαμε και πρόσφατα, όταν μετά το θάνατο του Ευγενίου Σπαθάρη σύμπασα η χώρα έστρεψε το νοσταλγικό της βλέμμα στο Θέατρο Σκιών. Πρέπει να είμαι ένας από τους απειροελάχιστους Έλληνες που δεν θεωρούν το σταδιακό σβήσιμο της παράδοσης του Καραγκιόζη σημάδι πολιτιστικής αλλοτρίωσης, αλλά, αντίθετα, σαφές δείγμα ανόδου του πολιτιστικού μας επιπέδου. Τι σόι λαϊκός ήρωας ηταν αυτός, που ο ίδιος ο λαός με τη γλώσσα του τον απαξίωσε ως εκεί που δεν παίρνει, είναι κάτι που δυσκολεύομαι να το καταλάβω.
Με το γάλα πλέον στο χέρι περνάω έξω από το «Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες», επί της οδού Σολωμού. Δεκάδες αλλοδαποί στοιβαγμένοι έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας που το στεγάζει. Σχεδόν δίπλα τους, γωνία Σολωμού και Μπόταση, έχουν περιστασιακό στέκι μερικοί ναρκομανείς. Η αντίστιξη αυτών που έφυγαν από τον τρίτο κόσμο αναζητώντας έναν καλύτερο κόσμο εδώ, με αυτούς που γεννήθηκαν εδώ και αναζήτησαν τον καλύτερο κόσμο σε ουσίες, θα μπορούσε να είναι κεντρική ιδέα βιβλίου. Ή έστω άρθρου σε εφημερίδα.
Και τότε μπροστά απ’ τους πρόσφυγες, μπροστά απ΄ τους ναρκομανείς, περνά μία (γράφω την πρώτη λέξη που μου ‘ρθε στο μυαλό) μουνάρα. Ο καιρός έχει επιτέλους φτιάξει κι ο ήλιος καίει πάνω από τις γυμνές ωμοπλάτες της περαστικής, πάνω από το πρεζομένο καρμπόν βλέμμα των ναρκομανών (η πρέζα το πρώτο που σου αφαιρεί είναι το προσωπικό σου βλέμμα), πάνω από τους πρόσφυγες με τα μακρυμάνικα πουκάμισα, πάνω από το εβαπορέ στα χεριά μου.
Στο ακριβώς επόμενο τετράγωνο στέκεται απαστράπτων ο Χάρης Πασβαντίδης. Ένας εβδομηντάρης του λέει «αν είναι τόσο μαλάκας ο ελληνικός λαός, ώστε…». Προσπερνώ πριν μάθω το «ώστε».

(Kείμενο γραμμένο για το SMS» της «SportDay»)