Aνδρέας επί Κολώναις

Ανατρέχω στο μπλογκ και βλέπω ότι ήταν πάλι Ιούνιος πέρσι, όταν είχαν ξανακολληθεί αφίσες με τον Ανδρέα στις κολώνες της πόλης. Και πέρσι και φέτος τις υπογράφει μια «Αριστερή Πρωτοβουλία», που λογικά είναι κάτι σαν εσωκομματική τάση του ΠΑΣΟΚ. Πέρσι έγραφαν «Ανατροπή όλων των κατεστημένων», φέτος «Εμπρός για μια περήφανη πατρίδα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού».
Πέρσι όμως δεν υπήρχε η συγκεκριμένη κολώνα. Την φωτογραφίζω με ευφορία. Στην ίδια κολώνα, πάνω ο μακαρίτης αρχηγός και από κάτω του το αγνοούμενο πτηνό, σαν να σχολιάζουν ο ένας τον άλλο, σαν να συνομιλούν: «Εμπρός για μια περήφανη πατρίδα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού». «Χάθηκε παπαγάλος γκρι χρώματος με κόκκινη ουρά. Παρακαλώ είναι ανάγκη να βρεθεί». Ένα σύνθημα επάνω και μια έκκληση κάτω. O σοσιαλισμός της κολώνας, η κοινοκτημοσύνη της κολώνας.
Η εικόνα κάνει τη διαδρομή βλέμμα - κινητό - κομπιούτερ και καθώς την ξανακοιτάζω, βλέπω ότι αν δεν είχε σκιστεί το κάτω μέρος της αφίσας του Ανδρέα δεν θα φαινόταν η αγγελία του παπαγάλου. Συνειδητοποιώ ότι την έσκισε αυτός που έχασε τον παπαγάλο του. Ένας άνθρωπος έχει χάσει τον παπαγάλο του και στεναχωριέται και προσπαθεί να τον βρει, με μια αυτοσχέδια και πιθανότατα μοναδική εικόνα τυπωμένη από τον υπολογιστή του, όταν έρχεται το πολιτικό γουρούνι και κολλάει επάνω του την προκάτ, αναπαραχθείσα σε χιλιάδες αντίτυπα αφίσα. Δεν φτάνει που ο παπαγάλος χάθηκε από κοντά του, τώρα χάθηκε και από το μέρος που έλπιζε ότι μπορούσε κάποιος να τον δει και να του τηλεφωνήσει. Στην τροφική αλυσίδα πάντα ένα χαμένο ζώο θα είναι αμελητέο σε σύγκριση με έναν πολιτικό αρχηγό. Οι μεγάλες ιδέες πάντα θα σαρώνουν τις μικρές στιγμές, η μεγάλη εικόνα πάντα θα αδιαφορεί για τις μικρές. Το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας είναι κάτι ευγενές, η αγωνία για την χαμένη συντροφιά ενός παπαγάλου ασήμαντη. Σκίζουν στην κολώνα τον Αντρέα για να ξαναεμφανιστεί από κάτω του το κρυμμένο πουλί.
Ωστόσο ήταν όντως πολιτική η κίνηση του γουρουνιού που καταπλάκωσε τον χαμένο παπαγάλο; Σύμφωνα με το κλισέ «τα πάντα είναι πολιτική». Σύμφωνα πάλι με την πραγματικότητα μερικά πράγματα είναι πολιτική, μερικά άλλα όχι. Μερικές καταστάσεις προσφέρονται για πολιτικό σχολιασμό, μερικές όχι. Υπάρχουν δε και κάποιες φορές, που όσα έχουν το προσωπείο πολιτικής μόνο πολιτική δεν κρύβουν από πίσω τους. Αν δηλαδή κάποιοι άνθρωποι τυπώνουν σήμερα αφίσες του Αντρέα, γράφοντας από κάτω «Ανατροπή όλων των κατεστημένων», πόσο τυφλός μπορεί να είσαι για να σχολιάσεις πολιτικά το θέμα; Τόσο πολύ τυφλός αποκλείεται: η αφίσα δεν είναι πολιτική, η αφίσα είναι ερωτική, η αφίσα είναι νοσταλγική, η αφίσα είναι θρησκευτική. Η αγωνία για τον χαμένο παπαγάλο συγκατοικεί τελικά με την αγωνία για ένα χαμένο παρελθόν. Αν ο ένας νοσταλγεί τις στιγμές με τον παπαγάλο οι άλλοι νοσταλγούν τις στιγμές με τον Αντρέα, με τον Αντρέα που πέθανε έναν Ιούνιο και κάθε Ιούνιο τον ανασταίνουν.
Προεκλογική περίοδος 1981. 27 χρόνια πριν. 27 χρόνια νεότεροι. Ο Αντρέας στο μπαλκόνι. Πιστεύουμε. Βγαίνει. Ενθουσιαζόμαστε. Δονούμαστε. Καλοκαίρι 2008. 27 χρόνια μετά. 27 χρόνια μεγαλύτεροι. Πώς μας φέρθηκαν έτσι τα χρόνια; Όχι - όχι. Ο Αντρέας στο μπαλκόνι. Ανατροπή όλων των κατεστημένων. Κοιτάζω την φωτογραφία από το πρώτο μας ταξίδι και δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήσουν κάποτε τόσο όμορφη. Είσαι η ίδια εσύ που σιδερώνεις στο μέσα δωμάτιο; Κοντεύουν τρεις δεκαετίες. Όχι - όχι. Θα ανατρέψω το κατεστημένο του χρόνου, το κατεστημένο της φθοράς. Κι αν δεν μπορώ να το κάνω εγώ, κι αν δεν γίνεται, θα αφισοκολλήσω τον άνθρωπο που υποσχόταν να γίνει ό,τι δεν γινόταν. Τι ωραία που ήταν όταν υποσχόταν αυτά που δεν γινόνταν να γίνουν. Τι ωραία που ήσουν, τι ωραίος που ήμουν. Μετά την μεγάλη συγκέντρωση της Αθήνας πρωτοκάναμε έρωτα. Ίσως σκέφτηκες προς στιγμή και τον Αντρέα.

(«SMS - «SportDay», 15.6.08)